JULIUS EVOLA: Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ
Σελ 310
ΑΘΗΝΑ 2010

Ο Βούδας είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα ενός βασιλικού ασκητή* ο φυσικός του ομόλογος στην αξιοπρέπεια είναι ένας ηγεμόνας, ο οποίος σαν τον Καίσαρα, μπορούσε να ισχυριστεί ότι η φυλή του εμπεριείχε την μεγαλειότητα των βασιλιάδων όπως επίσης και την ιερότητα των θεών οι οποίοι κρατούν στη δύναμη τους τη διακυβέρνηση των θεών.²⁵ Έχουμε δει ότι οι αρχαία παράδοση έχει αυτή την επακριβή σημασία όταν πραγματεύεται την ουσιαστική φύση των ατόμων οι οποίοι μπορούν να είναι είτε αυτοκρατορικοί είτε τέλεια αφυπνισμένοι. Είμαστε κοντά στις κορυφές του Αριού πνευματικού κόσμου.Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Αριανικότητας της αρχέγονης Βουδιστικής διδασκαλίας είναι η απουσία αυτής της προσηλυτιστικής μανίας η οποία υπάρχει, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, σε άμεση αναλογία προς το πληβείο και αντι-αριστοκρατικό χαρακτήρα μιας πίστεως. Ένα Αριο πνεύμα τρέφει υπερβολικό σεβασμό για τους υπόλοιπους συνανθρώπους του, και η προσωπική του αίσθηση για την αξιοπρέπεια του είναι υπερβολικά έντονη ώστε να του επιτρέψει να επιβάλλει τις προσωπικές του ιδέες σε τρίτους, ακόμα κι όταν γνωρίζει ότι οι ιδέες του είναι σωστές. Ανάλογα, στο πρωταρχικό κύκλο των Αρίων πολιτισμών, τόσο των Ανατολικών όσο και των Δυτικών, δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος θεϊκών μορφών που να ενδιαφέρονται και να ανησυχούν τόσο για το ανθρώπινο είδος, ώστε να έρθουν κοντά στο να το καταδιώξουνε με σκοπό να αποκτήσουν την προσκόλληση του και τελικά να το "σώσουν". Οι κοινώς αποκαλούμενες θρησκείες σωτηρίας - Salvationist religions στα αγγλικά και Erlosungs-religione στα γερμανικά - εμφανίζονται τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία σε μία μετέπειτα εποχή, μαζί με την μείωση της προηγούμενης πνευματικής τάσης, με μία πτώση από την Ολύμπια συνείδηση και, όχι μόνο, με εισροές κατώτερων εθνικών και κοινωνικών στοιχείων. Το ότι οι θεότητες μπορούν να κάνουν λίγα για τους ανθρώπους, ότι ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά τεχνίτης του προσωπικού του πεπρωμένου, ακόμα και της εξέλιξης του πέρα από τον κόσμο αυτό -αυτή η χαρακτηριστική άποψη η οποία διατηρήθηκε από τον αρχέγονο Βουδισμό αποδεικνύει την διαφορά του σε σχέση με κάποιες μετέπειτα μορφές, ιδιαίτερα των σχολών Mahayana, στις οποίες παρείσφρησε η ιδέα μιας ενέργειας που από ψηλά ασχολείται με το ανθρώπινο είδος με σκοπό να οδηγήσει το άτομο στη λύτρωση.

OTTO STRASSER: Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ II

(επιστροφή)

Πήγαμε στο καθιστικό, ένα σκοτεινό δωμάτιο με βαριά έπιπλα από ξύλο βελανιδιάς.
O Στρατηγός , καθισμένος αναπαυτικά  σε μια δερμάτινη πολυθρόνα, έμοιαζε σκεπτικός ,με ένα πούρο ανάμεσα στα χείλη του. Ο Χίτλερ δεν μπορούσε να σταθεί σε ένα μέρος αλλά συνέχιζε να περπατά πάνω κάτω με το κεφάλι σκυφτό καταστρώνοντας, δίχως αμφιβολία, την εκδίκησή του . Ξαφνικά  γύρισε και μου έκανε μετωπική επίθεση.

'Herr Strasser,' είπε , δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν ένας πιστός πρώην αξιωματικός σαν και σας να υπήρξε ένας Κόκκινος ηγέτης κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Kapp το Μάρτιο.»
Πρέπει να είχε ακούσει την ιστορία από τον αδελφό μου. Επιτέλους πατούσε σε δικό του έδαφος.
«Οι δικοί μου «ερυθρόλευκοι », Herr Χίτλερ», απάντησα, «ενήργησαν για να υποστηρίξουν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Δεν ήταν αντάρτες, όπως φαίνεται να υπονοείτε, αλλά πατριώτες, οι οποίοι προσπαθούσαν να ελέγξουν τους επαναστατημένους οπαδούς μερικών αντιδραστικών στρατηγών.»

Λίγο -λίγο ο Hitler έφτασε σε ένα μεγάλο βαθμό εκνευρισμού.

«Όχι», μου απάντησε, «δεν πρέπει κάποιος να είναι ικανοποιημένος με τα όσα φαίνονται , πρέπει κανείς να προσπαθήσει να διεισδύσει στο πνεύμα. Το πραξικόπημα Kapp ήταν αναγκαίο, αν και διεξήχθη  με προχειρότητα . Η «κυβέρνηση των Βερσαλλιών» πρέπει να ανατραπεί. »
Ποτέ δεν άκουσα Χίτλερ να αναφέρεται στη  «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Πάντα μίλησε για την «Κυβέρνηση των Βερσαλλιών », και πάντα χρησιμοποίησε τη φράση αυτή με βαθιά περιφρόνηση.
Βρήκα τον εαυτό μου σε μια κάπως δύσκολη θέση . Αν ήμουν  μόνος με τον Χίτλερ, θα του απαντούσα κατάλληλα  με τη συνήθη ορμή μου. Αλλά ο Λούντεντορφ ήταν παρών , και ο ρόλος του Λούντεντορφ στη τη διάρκεια του διάσημου πραξικόπημα δεν ήταν καθόλου σαφής. Ήταν στην Unter den Linden του Βερολίνου την ίδια την ώρα της θριαμβευτικής  εισόδου του Erhardt . Ήταν ένας τυχαίος θεατής  ή ένας μυστικός συνεργός; Ποτέ δεν το ξεκαθάρισα.
«Οι αντιδραστικοί», είπα, «εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική άγνοια πολλών πατριωτών αξιωματικών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Kapp συνεργαζόταν αρμονικά με το Tirpitz, τους  Πρώσους αντιδραστικούς, τους Junkers, τη βαριά βιομηχανία, τους  Thyssen και Krupp . Το πραξικόπημα Kapp δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια απόπειρα πραξικοπήματος.»
Ο Λούντεντορφ, του   οποίου οι σκέψεις έμοιαζαν  να είναι αλλού, παρενέβη ξαφνικά και πήρε μέρος μου
«Έχει δίκιο», είπε. «Το πραξικόπημα Kapp ήταν παράλογο. Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει παίρνοντας με το μέρος του το λαό , ώστε να είναι σε θέση να επιβληθεί στη συνέχεια ,με τη δύναμη. »
Ο Χίτλερ έγινε αμέσως  υπάκουος και μειλίχιος.
«Ναι, η εξοχότητα σας,» είπε δυνατά .Στη συνέχεια συνέχισε με μια μονότονη φωνή:
«Αυτό είναι το αντικείμενο του κινήματός μου. Θα ήθελα να εμφυσήσω  στους ανθρώπους  την ιδέα της εκδίκησης. Μόνο ο λαός και ο καθολικός φανατισμός του μπορεί να μας κάνει να κερδίσουμε τον επόμενο πόλεμο. »
Σοκαρίστηκα από αυτή την ιδέα και αντιτάχθηκα έντονα.
«Δεν υπάρχει θέμα εκδίκησης και δεν υπάρχει ζήτημα  πολέμου», απάντησα. «Ο σοσιαλισμός μας πρέπει να είναι «εθνικός, προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα τάξη στη Γερμανία και όχι να οδηγήσει σε μια νέα πολιτική  κατακτήσεων. »

«Ναι», είπε ο Γκρέγκορ, ο οποίος μέχρι τότε παρακολουθούσε   πολύ σοβαρά, «από τη δεξιά θα πάρουμε τον εθνικισμό, ο  οποίος  έχει τόσο καταστροφικά συμμαχήσει με τον καπιταλισμό, και από την  Αριστερά, η οποία έχει τόσο άτυχα συνδέσει τη τύχη της με το διεθνισμό, θα πάρουμε το σοσιαλισμό. Έτσι θα σχηματίσουμε  τον εθνικοσοσιαλισμό ο οποίος θα είναι η κινητήρια δύναμη μιας νέας Γερμανίας και μιας νέας Ευρώπης. »

«Και», συνέχισα, «η έμφαση σε αυτή τη συγχώνευση θα πρέπει να δοθεί πάνω στο σοσιαλισμό. Δεν μπορείτε να ονομάσετε την κίνησή σας  Εθνικοσοσιαλιστική μονολεκτικά, Herr Χίτλερ. Η Γερμανική γραμματική μας λέει, ότι στις σύνθετες λέξεις του είδους αυτού,  το πρώτο συνθετικό χρησιμεύει για να προσδιορίζει το δεύτερο, το οποίο είναι και το  κύριο τμήμα ».

Στη συνέχεια προχώρησα στην αναφορά μερικών αρκετά αναμφισβήτητων παραδειγμάτων για να καταδείξω αυτό το χαρακτηριστικό της γερμανικής γλώσσας, η οποία είναι πολύ πλούσια σε συνθέσεις αυτού του είδους. Είδα τον Χίτλερ να κοκκινίζει , και μια κάθετη γραμμή εμφανίστηκε στο μέτωπό του, που διασταυρώθηκε με μια οριζόντια γραμμή.
«Αλλά πιθανότατα  ο σύμβουλος σας από τη Βαλτική, ο Herr Rosenberg, είναι πάρα είναι άσχετος με τη γερμανική γλώσσα για να εκτιμήσει τη διαφορά », πρόσθεσα λίγο κακόβουλα.
Ο Χίτλερ έχασε ξαφνικά την υπομονή και χτύπησε με μανία το τραπέζι με την γροθιά του.
«Αρκετά με αυτήν την σχολαστικότητα,» αναφώνησε. Στη συνέχεια έκανε μια προσπάθεια να ανακτήσει τον αυτοέλεγχο του, και με μισοσοβαρό, μισοαστείο   χαμόγελο, γύρισε στον αδελφό μου Gregor και είπε:
«Φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα τα πάω καλά με αυτό το διανοούμενο αδελφό σου."
Στη συνέχεια παρακολούθησα μια από αυτές τις  επιδείξεις   των ρητορικών ακροβασιών με τις οποίες ο Χίτλερ θα γινόταν αργότερα διάσημος.

(Η συνέχεια εδώ)

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ: ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν!

 

Σὰν σήμερα, τὴν 20ὴν Ἰουλίου 1974, στὰ πλαίσια ἑνὸς σκοτεινοῦ προδοτικοῦ σχεδίου συνεννοήσεως, ἐξεκίνησεν ὁ “Ἀττίλας” τὴν βάρβαρη κι ἀνταξίαν τῶν μογγολικῶν παραδόσεων εἰσβολήν του στὴν Κύπρο. Κατ᾿ ἐκείνην οἱ “Ἕλληνες” προδόται συνέπραττον μετὰ τῶν Τούρκων, μὲ ἀντάλλαγμα τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς τὴν … ποθητὴν ἐπάνοδον τῆς κυνοβουλευτικῆς Δεινοκρατίας εἰς τὴν Πατρίδα μας, τὴν γνωστὴν ὡς “Μεταπολίτευσιν”…
Προδοσία σχεδὸν ἀπροκάλυπτος: τὴν προτεραίαν τῆς εἰσβολῆς, ὁ δόλιος ῥασοφόρος πολιτικάντης Μακάριος εἶχεν ἀπὸ τοῦ βήματος τοῦ ἐκτάκτως ἐπὶ τούτῳ συγκληθέντος Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε. κυριολεκτικῶς προσκαλέσει καὶ παρακαλέσει τοὺς Τούρκους νὰ εἰσβάλουν ἀμέσως, διότι “ἡ Ἑλλὰς τὸ εἶχεν ἤδη πράξει”, ὅπως ὁ ἴδιος θρασύτατα ἡρμήνευσε πρὸ τῆς διεθνοῦς κοινότητος τὴν ἀνατροπήν του ὑπὸ τοῦ ἥρωος Νικολάου Σαμψὼν τὴν 15ην Ἰουλίου (βλ. http://koinonikieksegersi.blogspot.dk/2011/07/74_9868.html), ἐπικαλούμενος καὶ τὰς προδοτικὰς συμφωνίας Ζυρίχης-Λονδίνου τοῦ ἐθνοπροδότου Κ. Καραμανλῆ, βάσει τῶν ὁποίων ἡ Τουρκία διὰ πρώτην φορὰν εἰσήγετο ὡς ἰσότιμος διαπραγματευτὴς εἰς τὰς ἑλληνοβρεττανικὰς συνομιλίας, ἰσοτίμως καθισταμένη καὶ “ἐγγυητρία δύναμις” (οἱ Τουρκοκύπριοι ἀπετέλουν τότε μόλις τὸ 18% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Κύπρου).
Σκοτεινὰ ὑπερατλαντικὰ κέντρα (ὑπὸ τὸν ἑβραῖον ὑπουργὸν ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Henry Kissinger), ὁμοῦ μετὰ τῆς ἰσραηλινῆς ΜΟΣΑΝΤ, κατηύθυναν τὰ νήματα καί, κυρίως, τὰ ἀμέσως ἐμπλεκόμενα ἀνδρείκελά των, ἤτοι τὴν τότε προδοτικὴν ἡγεσίαν τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, πρώτιστα δὲ τὸν συνωμότην ἀρχηγὸν Ναυτικοῦ Πέτρον Ἀραπάκην, τὸν ἐφιαλτικὸν ἀρχηγὸν ΓΕΕΘΑ Γρηγ. Μπονᾶνον καὶ τὸν συνωμότην ἀρχηγὸν Ἀεροπορίας Παπανικολάου, εἰς τὴν συνειδητὴν παθητικότητα πρὸ τῆς ἐκτυλισσομένης τουρκικῆς εἰσβολῆς, προκειμένου νὰ ἀφεθῇ νὰ ἐκτυλιχθῇ ἡ ἐθνικὴ συμφορὰ ὥστε, ἐν μέσῳ ταύτης, νὰ ὑπαναστρέψῃ ὁ κυνοβουλευτικὸς συρφετὸς καὶ ἡ διεφθαρμένη του ἀκολουθία, ὑπὸ τὸν Κ. Καραμανλῆν, εἰς τὴν ἀπὸ τοῦ 1967 ἀπολεσθεῖσαν “λείαν” του…

 

(Διαβάσε περισσότερα)

OTTO STRASSER: Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ

«Έλα να γευματίσεις μαζί μας αύριο και να συναντήσεις με την ευκαιρία το στρατηγό Λούντεντορφ και τον Αδόλφο Χίτλερ ... Επιμένω στο να έρθεις , είναι πολύ σημαντικό».
Αυτά τα λόγια, που μου είπε ο αδελφός μου Gregor, μέσω τηλεφώνου , με βρήκαν στο Deggendorf στη Βαυαρία, όπου τον Οκτώβριο του 1920 περνούσα τις διακοπές μου με τους γονείς μου, . Ο Gregor διαισθάνθηκε   το δισταγμό μου, γιατί γνώριζε τη δυσπιστία μου απέναντι στο Χίτλερ και τη προπαγάνδα του , αλλά παρ όλα αυτά επέμενε. Η αποδοχή από μέρους μου της πρόσκλησής του υπήρξε ένα σημείο καμπής στη ζωή μου, που επηρεάζει όλο το μέλλον μου.
Ποιος νεαρός Γερμανός αξιωματικός δεν θα άρπαζε την ευκαιρία μιας συνάντησης με το στρατηγό Λούντεντορφ; Στη χαοτική κατάσταση που βρισκόταν η Γερμανία τότε, ποιος νεαρός Γερμανός δεν θα διάθετε έστω και  λίγη περιέργεια ώστε να  θέλει να δει ο ίδιος από κοντά, τι ήταν ακριβώς ο Αδόλφος Χίτλερ; Η νεολαία της Γερμανίας, πρόθυμη να δημιουργήσουν ένα νέο μέλλον, είχε αρχίσει να συσπειρώνεται γύρω του.
Η πρόσκληση του αδελφού μου ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή. Όχι πολύ καιρό πριν, είχα εγκαταλείψει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, και  ακόμα έψαχνα να βρω το δρόμο μου.
 Έξι μήνες νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο το περίφημο πραξικόπημα Kapp ,  στη διάρκεια του οποίου είχα την ευκαιρία αγωνιστώ  γενναία υπέρ  της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Είχα οδήγησει τρεις διμοιρίες εργατών του Βερολίνου ενάντια στη ταξιαρχία του συνταγματάρχη Erhardt και στο σύνταγμα του στρατηγού Luttwitz . Ο Erhardt και ο Luttwitz ήθελαν να καταλάβουν την εξουσία και να δημιουργήσουν μια αντιδραστική κυβέρνηση. Στρατιωτικά τις δυνάμεις μας (που ήταν γνωστές σαν «ερυθρόλευκοι» να ξεχωρίζουν από τους αντιδραστικούς «Λευκούς») είχαν ηττηθεί. Ο Erhardt είχε βαδίσει θριαμβευτικά στο Βερολίνο από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, και, με την πρωτεύουσα στα πόδια του, είχε πει στον Kapp, πρώην κυβερνήτη της ανατολικής Πρωσίας και πολιτικό ηγέτη της εξέγερσης: «- Έβαλα το πόδι σου στον αναβολέα, το πως θα κυβερνήσεις είναι πρόβλημά σου.»
Η νόμιμη κυβέρνηση είχε καταφύγει στη Στουτγάρδη, και για τρεις ημέρες οι πραξικοπηματίες είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν την εφήμερη νίκη τους. Μια γενική απεργία κηρυχθεί αμέσως και ακολούθησαν ταραχές στους δρόμους.

Αιματηρές μάχες έλαβαν χώρα στην περιοχή του Wesel στο Ρουρ. Ο Στρατηγός Luttwitz, ο συνταγματάρχης Erhardt και ο Κυβερνητης  Kapp κατέφυγαν στη Σουηδία. Οι Σοσιαλιστές, στους οποίους ήμουν ενταγμένος, δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα τους, υπό  όρους, ανάμεσα στους οποίους  η εκκαθάριση στο  στρατό και η κοινωνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας, και υπέγραψαν τη συμφωνία Μπίλεφελντ με τον Υπουργό Herr Severing. Οι κομμουνιστές, εντούτοις, δεν κατέθεσαν  τα όπλα τους, και διεξήγαγαν  ένα αιμοδιψή αγώνα. Για να  καταστείλουν (την εξέγερση) η Κυβέρνηση της Βαϊμάρης δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τα αποκεφαλισμένα  και νικημένα  στρατεύματα του Luttwitz και του Erhardt. Μετά τη συντριβή των κομμουνιστών,  η επίορκη  κυβέρνηση αποκήρυξε τις δεσμεύσεις της απέναντι στους Σοσιαλιστές και ανακοίνωσε ότι ο  Severing δεν είχε καμία αρμοδιότητα να υπογράψει οποιαδήποτε συμφωνία μαζί μας. Συνέπεια αυτής της συγκλονιστικής κατάστασης υπήρξε η αποχώρησή μου  από το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

 Είχα αποθαρρυνθεί   από την έκβαση των γεγονότων στη Γερμανία, και ένιωθα σα πλοίο χωρίς πηδάλιο. Ήμουν ένας νεαρός φοιτητής του Δικαίου και των οικονομικών , επικεφαλής  της αριστερής φοιτητικής πτέρυγας, και εκπρόσωπος  των πρώην στρατιωτών φοιτητών .

Στο σπίτι με τους γονείς μου οι ημέρες , διαδέχονταν  μονότονα η μία την άλλη, όπως οι  ημέρες της παιδικής μου ηλικίας. Ο πατέρας μου εξακολουθούσε   να υπηρετεί στο δικαστήριο της  πόλης, εξακολουθούσε να πηγαίνει  τις Κυριακές στη λειτουργία , εξακολουθούσε  ακόμα να μιλά για πολιτική , τακτικά κάθε εβδομάδα, στην διάρκεια της επιστροφής του από την εκκλησία στο σπίτι. Κάποτε είχε γράψει ένα ανώνυμο φυλλάδιο, με τίτλο " Ο νέος  δρόμος, ένα δοκίμιο πάνω στο Κοινωνικό  Χριστιανισμό", και αυτό εξακολουθούσε  να παραμένει η κύρια ενασχόλησή του. Η μητέρα μου είχε πλέον γεράσει, και το σπίτι σταδιακά άδειασε.
Ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Paul είχε γίνει Βενεδικτίνος, ο μικρότερος αδερφός μου Anton φοιτούσε εσωτερικός σε σχολείο , και ο Gregor, μεγαλύτερος από μένα κατά 5 χρόνια  και η αδελφή μου, ήταν και οι δύο παντρεμένοι.  
Η προοπτική της εκδρομής την επόμενη ημέρα υποσχόταν μια καλοδεχούμενη αλλαγή ,μια ευκαιρία να αναπνεύσω λίγο .καθαρό ​​αέρα. 

Εξήντα περίπου μίλια χωρίζουν το Deggendorf από το Λάντσχουτ, στην Κάτω Βαυαρία, όπου ζούσε ο Gregor με τη γυναίκα του. Πήρα το πρωινό τρένο, και περπάτησα από το σταθμό κάτω από ένα καθαρό φθινοπωρινό ουρανό . Ο Gregor διατηρούσε ένα φαρμακείο στο κεντρικό δρόμο, που ήταν ένας τόπος συνάντησης για όλους τους επιφανείς πολίτες της πόλης. Περίμενα να είναι νωρίς, αλλά παρατήρησα ότι τα σιδερένια παραθυρόφυλλα ήσαν κατεβασμένα και ένα όμορφο αυτοκίνητο στεκόταν μπροστά από το σπίτι. Ο Στρατηγός Λούντεντορφ και ο Χίτλερ πρέπει να είχαν έρθει από το Μόναχο οδικώς, και προφανώς, είχαν φτάσει πριν από μένα. Ο Gregor προχώρησε αμέσως στις συστάσεις. Εντυπωσιάστηκα από το Λούντεντορφ με τη πρώτη ματιά. Είχε σκληρά χαρακτηριστικά και ένα σταθερό διπλοσάγονο. Υπήρχε κάτι συναρπαστικό στον τρόπο που σε κοίταξε κάτω από θαμνώδη φρύδια του, και παρά τα πολιτικά ρούχα του, κάθε ίντσα του φανέρωνε το στρατηγό. Αισθανόταν κανείς αμέσως την δύναμη της θέλησης του. Ο σύντροφός του, ο οποίος φορούσε ένα μπλε κοστούμι, έμοιαζε σα να προσπαθούσε να καταλάβει το δυνατό μικρότερο χώρο στη καρέκλα που καθόταν. Έμοιαζε σα να προσπαθούσε να βρει καταφύγιο κάτω από τα φτερά του φοβερού στρατηγού. Τι μπορώ να πω για τη προσωπική εμφάνιση του Αδόλφου Χίτλερ; Τότε ήταν εντελώς άγνωστος. Ήταν ένας άνθρωπος στα τριάντα ένα, με κανονικά χαρακτηριστικά και κοντοκομμένο μουστάκι. Το πρόσωπό του δεν αντικαθρέφτιζε ακόμη τον άνθρωπο των ιδεών. Τα σακουλάκια που αργότερα εμφανίστηκαν κάτω από τα μάτια του τότε μόλις που ήταν ορατά . Αυτό το πρόσωπο που στη συνέχεια θα γινόταν γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε αποκτήσει ακόμα  τη πραγματική αξία του. Ο Χίτλερ ήταν ένας νεαρός άνδρας, όπως οι άλλοι νέοι. Η ωχρότητα του προσώπου του έδειχνε έλλειψη καθαρού αέρα και σωματικής άσκησης. 

Πήγαμε στο μεσημεριανό γεύμα. Ο Λούντεντορφ διατηρούσε πάνω μου την ερευνητική ματιά του .
«Ο αδερφός σου μου έχει μιλήσει για σένα,» μου είπε. «Πόσα χρόνια υπηρέτησες; »
«Τέσσεράμισι χρόνια, κύριε», απάντησα. Ήμουν ο νεότερος Βαυαρός εθελοντής. Υπηρέτησα για τρία χρόνια σα στρατιώτης και για ένα έτος και μισό σαν ανθυπολοχαγός πρώτα και μετά σαν υπολοχαγός. Ήμουν στο στρατό από τις 2 Αυγούστου 1914, μέχρι τις 30 Ιουνίου του 1919, και τραυματίστηκα δύο φορές .».
«Μπράβο», είπε ο Λούντεντορφ. Σήκωσε το πράσινο ποτήρι του, το οποίο στηριζόταν σε μια συμπαγή βάση, και θέλησε να πιει μαζί μας. Όλοι φυσικά ανταποκριθήκαμε στη χειρονομία του, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το ποτήρι του Χίτλερ, περιείχε νερό.περιείχε νερό.

«Ο Herr Χίτλερ απέχει τελείως από τα οινοπνευματώδη ποτά » εξήγησε ο Gregor με το χαμόγελό του οικοδεσπότη. «Είναι επίσης και χορτοφάγος, πρόσθεσε, ρίχνοντας μια ματιά σχεδόν αγχώδη στη σύζυγό του.
Το ψητό μόλις είχε σερβιριστεί.
«Herr Χίτλερ δεν θα με προσβάλλετε αρνούμενος να δοκιμάσετε τη μαγειρική μου, είπε ήρεμα, αλλά με κάποια δόση πρόκλησης η μικρή ετεροθαλής αδελφή μου . Μια ενστικτώδης απέχθεια για τους επισκέπτες και η αίσθηση μιας αδιόρατης απειλής, ήταν αισθητή στο βλέμμα της και σ' όλη τη συμπεριφορά της.
Η Έλσα ποτέ δεν ενέκρινε την οικειότητα του συζύγου της με τον Αδόλφο Χίτλερ. Τον ανέχθηκε κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, χωρίς ποτέ να τολμά να εκφράσει την αποστροφή της μεγαλοφώνως. Αλλά η εχθρότητα της προς τον Χίτλερ δεν άλλαξε ποτέ.
Εκείνη τη μέρα ο Αδόλφος Χίτλερ έφαγε κρέας. Δεν νομίζω ότι το έχει ξανακάνει από τότε..........

(Η συνέχεια εδώ)

LEON DEGRELLE: Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ 13

Η Ευρώπη, η οποία απειλείται ανά πάσα στιγμή από μια εισβολή των Σοβιετικών [1] , έχει ήδη αρχίσει να βυθίζεται σταδιακά, στα άλυτα προβλήματα - παρά τις τηλεοράσεις και τις έξι εκατομμύρια ασφυξιογόνα αυτοκίνητα .
Απόδειξη της αξιοσημείωτης ήττας που υπέστη από την οικονομική και κοινωνική της πολιτική, είναι ότι σέρνει το τρομερό φορτίο των επτά εκατομμυρίων ανέργων.
Αντίστροφο φαινόμενο: υπέστη τη διείσδυση των εγχρώμων λαών , τρεις φορές πιο παραγωγικούς από τους Ευρωπαίους!
                                                                                    *
Χάρι στα 4.000.000 αλλοδαπών , η Γαλλία σε διάστημα είκοσι χρόνων θα βρεθεί να έχει 10.000.000 παιδιά άλλων εθνικοτήτων στο μεγαλύτερο μέρος τους Αφρικανών [2]. Τα σπάνια γαλλόπαιδα , λιγότερο πολυάριθμα από όσα στις προηγούμενες γενιές , από τη στιγμή που θα ενηλικιωθούν και θα μπουν στη παραγωγική διαδικασία θα ζουν σε καθεστώς ασφυξίας από τα εκατομμύρια πρόωρα συνταξιοδοτούμενων , μια που θα είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν κοινωνικές συνεισφορές όλο και πιο δυσβάστακτες ,  με μοιραία κατάληξη , την ίδια την εξόντωσή τους.
Τότε (η χώρα )θα πρέπει πραγματικά να ενδώσει στον εκβιασμό - άδικη λέξη: θα πρέπει να μιλάμε αντίθετα για συνήθεις διεκδικήσεις - ενός Τρίτου Κόσμου που θα έχει μάθει να αντιστέκεται στην υπεράσπιση των πρώτων υλών του.
                                                                                                                                                                         

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών του αιώνα, θα γίνουμε μάρτυρες μιας τεράστιας αύξησης του πληθυσμού του Τρίτου Κόσμου. Η Ινδία θα φτάσει το ένα δισεκατομμύριο κατοίκους. Η Κίνα θα την ξεπεράσει.
Η Δυτική Ευρώπη, αντίθετα, θα παραλύσει , συρρικνωμένη όλο και περισσότερο στις τράπεζες με τα επιδοτούμενα από τη κοινωνική πρόνοια, έμβρυα.
Θα φιλοξενήσει μόνο το τριακοστό πέμπτο μέρος της ανθρωπότητας - ή ίσως λιγότερο.
Την ίδια στιγμή, εάν οι Σοβιετικοί δεν έχουν ακόμη κυριεύσει την υπόλοιπη Ευρώπη - εξουδετερώνοντας έτσι το πρόβλημα -, οι άλλοι λαοί του κόσμου θα έχουν αποκτήσει την υποστήριξη της Μόσχας.
 Η πιο μειονεκτική ήπειρος, η Αφρική, ήδη βλέπει τα σοβιετικά τανκς να κινούνται - αργά αλλά αποφασιστικά - από την Αιθιοπία στην Αγκόλα, στη Μοζαμβίκη.

Αύριο, τι νόημα μπορεί να έχει ακόμα για αυτούς τους λαούς η απώλεια της παραγεμισμένης με λίπος Δυτικής Ευρώπης , που δεν πιστεύει πια σε τίποτα, ανίκανη να δημιουργήσει οτιδήποτε μεγάλο;
Στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνει ένα είδος απομονωμένου νησιού.
Ας σκεφτούμε τώρα , σε μια απόσταση τριάντα πέντε χρόνων από το 1945, τι είδους ευλογία αποδείχθηκε η (θανατηφόρα) νίκη της δημοκρατίας!
Υπήρξε μια πράξη ντροπής!
Χτύπησε στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης.
Έχει σαπίσει τα θεμέλια της.
Δημιούργησε τις προϋποθέσεις μιας αναπόφευκτης υποταγής της στις σκληρές επιθυμίες του Τρίτου Κόσμου, εκτός αν η Δυτική Ευρώπη δεν υποστεί , πριν από αυτό, μια εισβολή των Σοβιετικών που θα αντιπροσώπευε ίσως (ποιος ξέρει;) τη τελευταία ευκαιρία της να αναγεννηθεί .

Υποσημειώσεις:

[1] To βιβλίο "Η δική μας Ευρώπη" εκδόθηκε στα 1980.
[2] http://storiacontroversa.blogspot.gr/2013/01/la-france-compte-plus-de-65-millions.html


(Επιστροφή)

Louis - Ferdinand Céline

του Λοθάριου

Ο Louis - Ferdinand Céline ή Louis Ferdinand Auguste Destouches όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου του 1894 στην Courbevoie, πόλη της παρισινής περιφέρειας, και προερχόταν από μια οικογένεια της Γαλλικής μικρομεσαίας τάξης. Το 1987 εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του στο Παρίσι. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο κέντρο της παρισινής πρωτεύουσας, στη συνοικία της Όπερας, όπου γνώρισε και έζησε τη ζωή των αναπτυσσόμενων μεγαλουπόλεων των αρχών του 20ου αιώνα, ενώ είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει και τα πρώτα του ταξίδια στη Γερμανία και την Αγγλία προκειμένου να εξοικειωθεί με τις ξένες γλώσσες, αφού η οικογένεια του τον προόριζε για μια εμπορική καριέρα. Απ' αυτήν την περίοδο της ζωής θα αντλήσει πλήθος εικόνων και εμπειριών που θα αποδώσει αργότερα μέσα στο λογοτεχνικό του έργο.

Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει και το 1912κατετάγη εθελοντικά στο Γαλλικό Ιππικό, προλαμβάνοντας για μερικούς μήνες την κανονική του κλήτευση. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα τον βρει λοχία του 12^ουσυντάγματος Θωρακοφόρων του Ιππικού και θα αποτελέσει μια καθοριστική εμπειρία για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και των απόψεών του. Κατά τους πρώτους μήνες της σύρραξης το σύνταγμα του μάχεται στο μέτωπο της δυτικής Φλάνδρας όπου ο νεαρός Φερντινάν Ντετούς θα τραυματιστεί σοβαρά, τον Νοέμβριο του 1914, ενώ υπηρετούσε ως στρατιωτικός σύνδεσμος σε έναν πολύ δύσκολο και νευραλγικό τομέα. Για τις υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορήθηκε δύο φορές λαμβάνοντας μεταξύ άλλων τον πολεμικό σταυρό, αλλά έχοντας υποστεί μια 75% αναπηρία θα κριθεί ακατάλληλος για τη μάχη και θα σταλεί σε υπηρεσία στο Γαλλικό προξενείο του Λονδίνου του1915 όπου θα παντρευτεί και την πρώτη του γυναίκα ένα χρόνο αργότερα.

Το 1917 εργάσθηκε στο Καμερούν ως επόπτης φυτειών. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εγκαταστάθηκε στη Ρεν πόλη της γαλλικής Βρετάνης, όπου κατάφερε δουλεύοντας μόνος του να εξασφαλίσει το απολυτήριο του από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να ξεκινήσει σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο. Το1919 παντρεύτηκε την δεύτερη του γυναίκα, Εντίτ Φολλέ, κόρη του διευθυντή της ιατρικής σχολής της Ρεν, απ' την οποία απέκτησε και το μοναδικό του παιδί την Κολλέτ Ντετούς. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ο νεαρός Φερντινάν επέδειξε ένα τρομερό ενδιαφέρον για τους κανόνες υγιεινής ενώ το πανεπιστημιακό του διδακτορικό ήταν πάνω στο έργο του αυστρο-ούγγρου ιατρού του 19ου αιώνα Φιλίπ Ιγκνάς Σέμμελβαϊς γνωστού για τις πρωτοποριακές του θέσεις πάνω σε θέματα υγιεινής.

(H συνέχεια εδώ)

LEON DEGRELLE: Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ 20

Αυτά είναι   όλα όσα χάσαμε, στις 8 Μαΐου 1945.
Τριάντα-πέντε χρόνια εξορίας, το μόνο που χρησίμευσαν τελικά  ήταν  να διογκώσουν τη θλίψη  μου , που δεν κατάφερα ,  από κοινού με το Φύρερ και με τα εκατομμύρια των  συντρόφων μου , να προσφέρουμε στην Ευρώπη αυτό το βασιλικό  δώρο.
Αντ' αυτού, είμαστε υποχρεωμένοι  να υπομείνουμε  το θέαμα της βαθιά γερασμένης Δύσης που για αιώνες υπήρξε η καρδιά της ανθρωπότητας. 

Οι  δύο μεγάλες «δημοκρατίες», τόσο υποκρίτριες και οι δύο στη διαχείριση της ίδιας τους της δημοκρατίας- παραμένοντας η μια απλή ολιγαρχία  των κομματικών στελεχών  και  η άλλη μια ξεκάθαρη  ολιγαρχία του χρήματος - κατάφεραν να πλήξουν  διπλά την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δηλητηριάσει την ψυχή της  με το μερκαντιλιστικό υλισμό τους ' η  ΕΣΣΔ της έκλεψε το μισό της έδαφος αυξάνοντας κάθε  χρόνο και περισσότερο  τη πίεσή της , χάρη στην απεριόριστη άνοια της αμερικανικής διπλωματίας. Με αποτέλεσμα σήμερα να  βρίσκεται παντού. 

Έτσι, προτιμώ χίλιες φορές πραγματικά που βρέθηκα   μεταξύ των ηττημένων ,  που  όμως ήσαν αποφασισμένοι , που κάηκαν  στη φλόγα του  μεγάλου  ονείρου , αντί να βρίσκομαι  στο πλευρό εκείνων των φανατικών δημοκρατιών που προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να εγκαταλείψουν   στο τέλος, την  8η  Μαΐου 1945, πάνω στο ρημαγμένο πεδίο της  νίκης τους, μια αποδυναμωμένη Ευρώπη. 

                                                                                                  *
Καθηλωμένος στην εξορία μου, καταδιώχτηκα  με άγριο μίσος , από τους νικητές καταφεύγοντας από  καταφύγιο σε καταφύγιο, υποχρεωμένος να αναζητώ κάθε φορά τα μέσα προς το ζην. Έξι φορές υπήρξα στόχος απόπειρας απαγωγής . Ο θάνατος με άγγιξε συχνά. Καταδικασμένος  για καθαρά πολιτικούς λόγους - γιατί μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προέκυψε  τελικά ότι όλες οι καταγγελίες για «εγκλήματα πολέμου» που μου αποδόθηκαν ήταν ξεκάθαρα ψέματα  - εξακολουθώ  να περιμένω τη παραμικρή ένδειξη  για μια έστω και  αόριστη αμνηστία. 
Το μόνο που διατηρώ στη μνήμη μου από τη χώρα μου είναι η ανάμνηση ενός δολοφονημένου αδελφού μου , των γέρων γονιών μου που είχαν πεθάνει  από τη θλίψη μέσα σε σκληρές φυλακές , των άλλων μελών της οικογένειας που υποχρεώθηκαν  να υποστούν τις χειρότερες διώξεις. Στο όνομα της δημοκρατίας - φυσικά! Και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου! Οι αντιξοότητες όμως, δεν έχουν σημασία. 

Τουλάχιστον, είχα ζήσει αξιοπρεπώς: για να επαναφέρω  τη χώρα μου στο πριν από το 1940 επίπεδο, για την επιβίωση της μετά την εισβολή, για την ανάσταση, και ύστερα, για  την  επιστροφή στα ιστορικά σύνορά της - που  θα ήταν η ανταμοιβή της ταλαιπωρίας μας στο μέτωπο της Ανατολής. Θα είχα ζήσει  για την Ευρώπη, έτσι ώστε, ενδυναμωμένη   από το έπος μας, θα υλοποιούσε με το παραπάνω  όλα όσα  οι μεγάλοι οραματιστές  του παρελθόντος είχαν ονειρευτεί γι ' αυτήν. 

Η ατυχία ενός ανθρώπου παραμένει ένα απλό περιστατικό. Επιπλέον, δεν νοιώθω άτυχος. Είμαι περήφανος και χαρούμενος με τη ζωή μου. Αύριο, αν η μοίρα αποφάσιζε μια ακόμα να με συναντήσει , θα ξεκινούσα πάλι από την αρχή: μετερχόμενος των ίδιων σκληρών συγκρούσεων , πηγαίνοντας ακόμα μακρύτερα.... 

Αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός να  κρατά κανείς κλεισμένα στη ψυχή του όσα έχουν πραγματική αξία: το πάθος του μεγάλου, του καθαρού , του όμορφου, του σωστού  - και η δυνατότητα να προεκτείνει κανείς σε βάθος  και να διαχέει απλόχερα αυτήν την ένταση μεταξύ των ανθρώπων.
Στη σκιά της εξορίας χωρίς τέλος, η ψυχή μου διατηρεί όλα εκείνα τα ζωηρά φώτα που καθοδήγησαν   την παιδική μου ηλικία, τη νεότητά μου , τα πολιτικά μου επιτεύγματα, τις μάχες μου σα στρατιώτη. Τη στιγμή του θανάτου , δεν θα χρειαστεί να επικαλεστώ όπως  ο Γκαίτε: «Mehr Licht! Mehr Licht "(περισσότερο φως! Περισσότερο φως!). Το φως, εκείνο το φως που φώτισε κάθε ημέρα  της ζωής μου, θα είναι εκεί: μπροστά μου.

(Επιστροφή)

ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ - Ι ΙΛΓΙΝ : ΨΥΧΙΚΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

 Πρέπει όμως να ομολογήσουμε, ότι ο συ­νειδητοποιημένος κομμουνιστής είναι πάντοτε άνθρωπος θελήσεως. Με πείσμα, με υπομονή, χωρίς να κοιτάζει δεξιά και αριστερά, προχωρεί, έχοντας τη θέληση να κατακτήσει την παγκό­σμια κυριαρχία. Οι κομμουνιστές ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι σκοποί τους και τι δρόμους θα βαδίσουν. Με κάθε μέσο - θεμιτό και αθέμι­το - επιδιώκουν την επιτυχία των σκοπών τους.
Έχουν μία συγκεκριμένη ιδέα, έστω και αν η ιδέα αυτή είναι εσφαλμένη και καταστροφική. Έχουν καταρτίσει, επίσης, συγκεκριμένο σχέδιο αγώνος και, μάλιστα, σχέδιο σκληρό και ύπου­λο. Έτσι έχουν και τα δύο που είναι αναγκαία για έναν αγώνα: ιδέα και πρόγραμμα.
Αντιθέτως, οι μη κομμουνιστές δεν ξέρουν συνήθως τι θέλουν. Είναι χωρισμένοι, θέλουν διαφορετικά, συχνά αντίθετα, πράγματα, σκέ­πτονται μόνο πώς θα πολεμά και θα εξασθενίζει ο ένας τον άλλο. Δεν έχουν καμία σωτήρια πνευματική, πολιτική και κοινωνιολογική ιδεο­λογία, την οποία να αντιτάξουν στην παράλογη κομμουνιστική ιδεολογία και με την οποία να μπορέσουν να κατακτήσουν την ανθρώπινη ψυ­χή. Δεν έχουν, επίσης, πρόγραμμα σχετικά με τον τρόπο, με τον οποίο θα ήταν δυνατόν να ε­μποδίσουν την μπολσεβικική δηλητηρίαση του κόσμου. Και αν κάπου αναφανεί μια τέτοια ιδε­ολογία (όπως, για παράδειγμα, ο φασισμός) χρησιμοποιείται σαν μυστικό σπιτικό γιατρικό, θεραπευτικό για τους συγγενείς και επικίνδυνο για τους γείτονες...
Οι λαοί ζουν σήμερα, όπως κατά την εποχή της πανώλης: κανείς δεν θέλει να κολλήσει ο ίδιος την ασθένεια - οι άλλοι ας κάνουν ό,τι θέ­λουν. Ο γενικός κίνδυνος εκτιμάται μόνο σε σχέση με τον προσωπικό κίνδυνο. Η ανάγκη του ενός εξετάζεται και εκτιμάται μόνον αν επιφέρει κέρδος και ωφέλεια στον άλλο. Αλλά κανείς δεν σκέπτεται ότι, με αυτόν τον στενοκέφαλο εγωι­σμό, θα καταστραφούν όλοι μαζί.

Jihad : Otto Ernst Remer (18.08.1912 – 04.10.1997): ο αγωνιστής της Ελευθερίας

Γεννήθηκε στο Neubrandenburg και όταν ενηλικιώθηκε βρέθηκε στην στρατιωτική ακαδημία όπου και προσφέρθηκε να υπηρετήσει την θητεία του ως εθελοντής.Την περίοδο της επίθεσης στην Πολωνία υπηρετούσε ως ανθυπολοχαγός σε μηχανοκίνητη μονάδα πεζικού ενώ έλαβε μέρος και στις επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, καθώς και στην Ανατολική Ευρώπη.

Λόγω της εξαιρετικής επιτυχίας του στην οργάνωση και προώθηση των μονάδων που είχε υπό τις διαταγές του, αργότερα βρέθηκε στην διοίκηση άλλων κορυφαίων και επίλεκτων μηχανοκίνητων μονάδων του στρατού ενώ η δράση του στα πεδία των μαχών στο Kharkov καιKrivoi Rog έμειναν στην ιστορία. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει κορυφαίες διακρίσεις και παράσημα και μάλιστα η ηγεσία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας παρευρέθηκε στις εν λόγω επίσημες απονομές.

Τον Μάρτιο του ΄44 βρέθηκε στο Βερολίνο επικεφαλής μονάδων εσωτερικής ασφαλείας. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια μιας ομάδας αξιωματικών να σκοτώσουν τον Χίτλερ εναντιώθηκε στα σχέδια των πραξικοπηματιών και ενίσχυσε την πλευρά της επίσημης ηγεσίας. Στην συνέχεια υπήρξε διοικητής μονάδων στις Αρδένες και την Σιλεσία αλλά το τέλος του πολέμου τον βρήκε αιχμάλωτο των Αμερικανών.

 

(Διαβάστε περισσότερα)

 

OTTO ERNST REMER - Soldier of National Socialist Ideals

"Remer played a leading role in the formation of the postwar "Socialist Reich Party," which, after winning 16 seats in a state parliament, was banned in 1952. Remer than lived in exile for several years in Egypt and Syria. He also wrote two books, including "Conspiracy and Treason Around Hitler" (Verschwörung und Verrat um Hitler), a memoir and study reviewed by H. Keith Thompson in the Spring 1988 Journal.

As a featured speaker at the Eighth (1987) Institute for Historical Review Conference, Remer spoke on "My Role in Berlin on July 20, 1944." (His address was published in the Spring 1988 Journal, and is available on both audio- and video-tape from the IHR.)

In October 1992 a German court in Schweinfurt sentenced him to 22 months imprisonment for "popular incitement" and "incitement to racial hatred" because of allegedly anti-Jewish "Holocaust denial" articles that had appeared in five issues of his tabloid newsletter, Remer Depesche. The judges in the case flatly refused to consider any of the extensive evidence presented by Remer's attorneys. (See the March-April 1993 Journal, pp. 29-30, and the May-June 1994 Journal, pp. 42-43.)

 

 

(Διαβάστε περισσότερα)

 

LEON DEGRELLE: Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ 6

Για κακή της τύχη , η μεταπολεμική Γαλλία, δεν είδε να ξεπροβάλει μέσα από την εθνική της κοινότητα ο ισχυρός ηγέτης σε θέση να την επαναφέρει στο καθεστώς εργασίας και δόξας, σε μια  παράδοση  δεκαπέντε αιώνων. Από αυτό προκύπτει η δημοκρατική της καταστροφή, η αποσύνθεση συχνά γελοία, που προκλήθηκε, από τις εκατοντάδες των υπουργών, οι οποίοι, κατά τις δεκαετίες της κυβερνητικής κρίσης του μεσοπολέμου, διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Και σε σχέση πάντα με μία αυξανόμενη αποσύνθεση των θεμελιωδών αρετών της και των ίδιων της των υλικών δυνάμεων ... Με αποτέλεσμα να υποστεί τον Μάιο του 1940 , όπως στη πραγματικότητα ήταν άλλωστε προβλέψιμο, τη πιο τρομερή ηθική και στρατιωτική ήττα στην ιστορία της!
Μια ήττα , που η αλαζονεία των νικητών του 1945 δεν  έχει μεταβάλει  σημαντικά , αν σκεφτεί κανείς, ότι από μόνο του , το δυτικό τμήμα της Γερμανίας - νικημένο , αλλά με ακόμα ισχυρό το πνεύμα της πρωτοβουλίας, της αίσθησης της ευθύνης και της χαράς της εργασίας που ο Χίτλερ είχε εμπνεύσει στη νεολαία -  ξεπερνά ακόμα τη Γαλλία σε όλα τα επίπεδα . 

 «Μετά το 1945, ο De Gaulle κατανόησε για μια στιγμή την ανάγκη  των καθεστώτων της τάξης απαιτώντας για τη χώρα του την εγκαθίδρυση μιας ισχυρής αρχής. Αλλά έκανε πίσω συνεχώς , προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, την ηλιθιότητα και την εξουσία. Ο De Gaulle αποκαλούσε τους Γάλλους μάλλον υποτιμητικά , "μοσχάρια". Την παραμονή των εκλογών, όμως, μεταχειριζόταν με στόμφο όλα εκείνα τα «μοσχάρια», χρήσιμα  μόνο για να ψηφίζουν , σαν να ήταν ένα πλήθος από Pico della Mirandola [1].
Τα «μοσχάρια», όμως πολυπληθέστερα αυτού, κατέληξαν τελικά να τον εξορίσουν από το βοσκότοπο.
 Η μεγάλη προσπάθειά του να αποκαταστήσει την εξουσία - η μοναδική προσπάθεια που η Δύση έχει γνωρίσει μετά τον πόλεμο - απέτυχε. 

 Ήταν αναπόφευκτο. Μόνο οι αυτοαποκαλούμενες "λαϊκές" δημοκρατίες - οι οποίες δεν είναι καθόλου λαϊκές - είχαν το θράσος να επιβάλλουν στις χώρες τους αυταρχικά καθεστώτα: στυγνά ολοκληρωτικά στην πραγματικότητα, όπου ο λαός - αντί να είναι ο υπεύθυνος υποστηρικτής  ενός ηγέτη τον οποίο καταλαβαίνει και αγαπά όπως συνέβαινε στους φασισμούς - το μόνο που έχει σα δικαίωμα είναι απλά να «ευθυγραμμίζεται» με τρόπο βλακώδη  και ανεύθυνο.

Μερικά αναλαμπές ευφυίας ο De Gaulle τις είχε. Ήταν ένας περίεργος αλλά αληθινός θαυμαστής του Χίτλερ: στη πραγματικότητα , τον ζήλευε. Δίστασε, ωστόσο, πριν από μια απαραίτητη και καθοριστική απόφαση. Ενώ κατάφερε να ξαναβρεί  τους μεγάλους πολιτικούς κανόνες που ακόμα θα μπορούσαν να σώσουν τη χώρα - εξουσία , συνέχεια, υπευθυνότητα , αρμοδιότητα - οπισθοχώρησε μπροστά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αντί όπως όφειλε να  υλοποιήσει μέχρι τέλους τις εμπειρίες που είχαν προκύψει από τη προσωπική του περί κράτους αντίληψη.
Περιφρονούσε βαθιά τη δημοκρατία - δικός του είναι ο ορισμός της «μασκαράτας» - αλλά συνθηκολόγησε πάντα μπροστά της σε κάθε δύσκολη στιγμή. Στο τέλος, δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει να πεθάνει κάτω από συνθήκες αρκετά επώδυνες στο Colombey-les-deux-Églises, επειδή καταβρόχθισε με πολύ λαιμαργία, μια δύσπεπτη πάπια. Δεν γνώρισε τη πραγματική επιτυχία γιατί ήταν υπερβολικά αναποφάσιστος μπροστά από τη «δημοκρατία των μοσχαριών», της οποίας γνώριζε πολύ καλά τα θανάσιμα βαρίδια, αλλά μπροστά από την οποία, κάθε φορά που ετοιμαζόταν να της στρίψει το λαιμό , τα χέρια του πάντα έτρεμαν.

 Ο Λουδοβίκος XIV του εικοστού αιώνα, κατάφερε τελικά να  ανοίξει το δρόμο για τη νέα "μασκαράτα" που θα οδηγούσε αναπόφευκτα τους Γάλλους στο Λαϊκό Μέτωπο του Μιτεράν, του Μαρσέ και των άλλων  αυτοαποκαλούμενων δημοκρατών συνοδοιπόρων.

Υποσημειώσεις:

[1] Κόμης Giovanni Pico della Mirandola (1463 – 1494) Ιταλός φιλόσοφος της Αναγέννησης.

(Επιστροφή)

JOSE ORTEGA Y GASSET: ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, το επανέλαβα πολλές φορές, έφερε αυτομάτως την εξέγερση των μαζών. Από μια ωρισμένη οπτική γωνία τούτο το γεγονός παρουσιάζει και την ευχάριστη όψη του. Όπως ήδη εσημειώσαμε, η εξέγερση των μαζών ταυτίζεται με την μυθική επέκταση που έχει γνωρίση η ανθρώπινη ύπαρξη στην εποχή μας. Αλλά η αντίστροφη όψη του αυτού φαινομένου είναι τρομακτι­κή: είναι η απομείωση του ήθους της ανθρωπότητας. Ας εξετάσωμε τούτο το τελευταίο από νέες όψεις.

1
Η ουσία ή ο χαρακτήρας μιας νέας ιστορικής περιόδου είναι το αποτέλεσμα εσωτερικών μεταβολών — του ανθρώπου και του πνεύματος του' ή εξωτερικών μεταβολών — τυπικών, και γι' αυτό, μηχανικών. Ανάμεσα σ' αυτές τις τελευταίες, η σπουδαιότερη, σχεδόν χωρίς αμφιβολία, είναι η μετατόπιση της ισχύος. Αλλά τούτο συνεπιφέρει και την μετατόπιση του πνεύματος.
Συνεπώς, όταν ξεκινάμε να·ερευνήσωμε μια περίοδο με σκο­πό να την κατανοήσωμε, ένα από τα πρώτα ερωτήματα μας πρέπει να είναι το εξής: ποιος κυβερνάει στον κόσμο, κατ' αυτή την εποχή; Μπορεί την εποχή αυτή η ανθρωπότητα να είναι σκορπισμένη σε διάφορες ομάδες χωρίς καμιά επικοινωνία με­ταξύ τους, σχηματίζοντας κλειστούς, ανεξάρτητους κόσμους. Στις ήμερες του Μιλτιάδη, επί παραδείγματι, ο μεσογειακός κόσμος δεν εγνώριζε την ύπαρξη του κόσμου της Άπω Ανατολής. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να απευθύνωμε το ερώτημα μας «Ποιος κυβέρνα στον κόσμο;» προς κάθε χωριστή ομάδα.
Αλλά από τον δέκατο έκτο αιώνα, η ανθρωπότητα μπήκε σε μια τεράστια ενοποιητική διαδικασία, η οποία στις ημέρες μας έφτασε στα έσχατα όριά της. Δεν υπάρχει τώρα τμήμα της αν­θρωπότητας που να ζη χωριστά — δεν υπάρχουν νησιά ανθρώπι­νης ύπαρξης. Συνεπώς, από αυτόν τον αιώνα και εφεξής, θα λέ­γαμε πως όποιος κυβέρνα τον κόσμο, ασκεί πράγματι εξουσιαστική επίδραση στο σύνολο του πλανήτη. Αυτός ήταν ο ρόλος που έ­παιξαν οι ομοιογενείς ομάδες, που σχηματίσθηκαν από ευρωπαϊ­κούς λαούς,κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες. H Ευρώπη ή­ταν ο κυβερνήτης, και κάτω από την δική της ενότητα προστα­γής έζησε ο κόσμος κατά τρόπο ενοποιητικό, ή τουλάχιστο ενω­νόταν προδευτικά.
Τούτος ο τρόπος ύπαρξης έχει τον γενικό ρυθμό της «Σύγ­χρονης Εποχής», μια άχρωμη και ανέκφραστη ονομασία, κάτω από την οποία κείται κρυμμένη τούτη η πραγματικότητα: η ε­ποχή της «Ευρωπαϊκής ηγεμονίας».
Με το «κυβερνά» δεν εννοούμε εδώ κατ' αρχήν την άσκηση της υλικής ισχύος, της φυσικής καταπίεσης. Εδώ προσπαθούμε να αποφύγωμε ανόητες έννοιες, τουλάχιστο τις πιο χοντρές και τις πιο προφανείς. Αυτή η σταθερή, κανονική σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους, που είναι γνωστή ως«κυβέρνηση» ποτέ δεν στηρίζεται στη δύναμη' το αντίθετο, ε­πειδή ακριβώς ένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων ασκεί την κυ­ριαρχία, έχουν στη διάθεση τους τούτο το κοινωνικό όργανο ή μηχανισμό που λέγεται«δύναμη». Οι περιπτώσεις όπου σε πρώ­τη ματιά η δύναμη φαίνεται να είναι η βάση της κυριαρχίας, με μια εγγύτερη διερεύνηση παρουσιάζονται ως τα καλύτερα παρα­δείγματα για την απόδειξη της θέσης μας. Ο Ναπολέων ωδήγησε μια επιθετική στρατιωτική δύναμη εναντίον της Ισπανίας, διατήρησε την επίθεση του για κάμποσο καιρό, αλλά στην ουσία ποτέ δεν εκυβέρνησε την Ισπανία,ούτε για μια ημέρα. Και τού­το, μολονότι είχε τη στρατιωτική δύναμη, και ακριβώς επειδή την είχε.
Είναι απαραίτητο να διακρίνωμε ανάμεσα σε μια δια­δικασία κατάκτησης και σε μια κατάσταση κυβέρνησης. Κυβέρ­νηση είναι η κανονική άσκηση της εξουσίας και στηρίζεται πάν­τοτε στη δημόσια γνώμη, τόσο σήμερα όσο και χίλια χρόνια πριν,τόσο στους Άγγλους όσο και στους Βουσμάνους. Ποτέ του κανέ­νας δεν εκυβέρνησε σ' αυτή τη γη, παρά μόνο ουσιαστικά στη­ριζόμενος στη δημόσια γνώμη.
Μπορεί να σκεφθή κανείς πως η κυριαρχία της δημόσιας γνώμης ήταν επινόηση του δικηγόρου Νταντόν, στα 1789, ή του Θωμά του Ακινάτη κατά τον δέκατο τρίτο αιώνα. Η έννοια αυ­τής της κυριαρχίας μπορούσε να έχη ανακαλυφθή στον έναν ή στον άλλο τόπο, στον ένα ή τον άλλο χρόνο, αλλά το γεγονός ότι η δημόσια γνώμη είναι η βασική δύναμη που παράγει το φαι­νόμενο της κυριαρχίας στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι τόσο πα­λαιό και τόσο διαρκές όσο και η ανθρωπότητα. Στη φυσική του Νεύτωνος η βαρύτητα είναι η δύναμη που παράγει την κίνηση. Και ο νόμος της δημόσιας γνώμης είναι ο παγκόσμιος νόμος της βαρύτητας στην πολιτική ιστορία. Χωρίς αυτήν η επιστήμη της ιστορίας θα ήταν αδύνατη. Από εδώ πηγάζει και η οξεία παρατήρηση του Χιούμ, πως ο σκοπός της ιστορίας συνίσταται στο να αποδείξη πως η κυριαρχία της δημόσιας γνώμης, μακριά από του να είναι μία ουτοπική φιλοδοξία, πάντοτε εκδηλώνεται ως ένα α­πό τα χαρακτηριστικά των ανθρώπινων κοινωνιών. Ακόμη και αυτός που προσπαθεί να κυβερνήση με γενίτσαρους εξαρτιέται από τη γνώμη τους και από τη γνώμη που έχουν οι υπόλοιποι κάτοι­κοι γι΄ αυτούς.
Είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να κυβερνήση κανείς με γενίτσαρους. Όπως είπε ο Ταλλεϋράνδος στον Ναπολέοντα: «Μπο­ρείς να κάνης το παν με τις ξιφολόγχες,κύριε μου, εκτός από το να καθίσης επάνω τους». Και το να κυβερνάς δεν είναι το άρπαγμα της εξουσίας, αλλά η γαλήνια άσκηση της. Με μια λέξη, να κυβερνάς σημαίνει να κάθεσαι, να είσαι στον θρόνο σου, στην καθέδρα, στο υπουργικό γραφείο, στον πρωθυπουργικό θώκο. Αν­τίθετα προς αυτό που υποθέτει μία οπτική απλοϊκή καιεπιφυλλιδογραφική, το να κυβερνάς δεν είναι τόσο ζήτημα βαρειού χεριού όσο σταθερού... θώκου. Το Κράτος είναι, εν τέλει, το κράτος της δημόσιας γνώμης,μια θέση Ισορροπίας.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ενίοτε η δημόσια γνώμη είναι ανύπαρκτη. Μία κοινωνία χωρισμένη σε διαφωνούσες ομάδες, όπου ημία διαγράφει την άλλη στο επίπεδο της δημόσιας γνώμης, δεν αφήνει χώρο για να συσταθή η κυβερνητική ισχύς. Και καθώς «η φύση απεχθάνεται το κενό», ο κενός χώρος ο αφημένος από την απουσία δημόσιας γνώμης γεμίζει με την κτηνώδη βία. Και τότε το πολύ που έχει να κάμη τούτη,είναι να παρουσιάζεται ως υποκατάστατο της προηγούμενης κατάστασης.
Συνεπώς, αν επιθυμούμε να διατυπώσωμε τον νόμο της δημό­σιας γνώμης ως νόμο της ιστορικής βαρύτητας, θα λάβωμε υπ' όψη τις περιπτώσεις όπου αυτή είναι απούσα και τότε θα φτάσωμε σε μια φόρμουλα που είναι πασίγνωστη, τιμημένη, και καθαρή κοινοτοπία: δεν μπορεί να υπάρχη εξουσία σε αντίθεση προς την δημόσια γνώμη.
Τούτο μας καθιστά ικανούς να αντιληφθούμε πως κυβέρνη­ση σημαίνει κυριαρχία μιας γνώμης, και συνεπώς ενός πνεύμα­τος' τούτη η κυβέρνηση δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, τίποτε άλλο από μια πνευματική δύναμη. Αυτό βεβαιώνεται με ακρί­βεια από τα δεδομένα της Ιστορίας. Όλη η πρωτόγονη κυβέρ­νηση έχει έναν «Ιερό» χαρακτήρα, διότι στηρίζεται στη θρησκευ­τικότητα και η θρησκευτικότητα είναι η πρώτη μορφή υπό την οποία εμφανίζεται αυτό που κατόπιν θα γίνη πνεύμα, ιδέα, γνώ­μη· μ' ένα λόγο, το άϋλο και το πέραν του φυσικού. Κατά τον Με­σαίωνα το ίδιο φαινόμενο αναπαράγεται σε μεγαλύτερη κλίμα­κα. Το πρώτο Κράτος ή η πρώτη δημόσια εξουσία που σχηματί­στηκε στην Ευρώπη είναι η Εκκλησία, με τον ειδικό, καλώς ωρισμένο χαρακτήρα της «πνευματικής δύναμης». Η πολιτική ε­ξουσία μαθαίνει από την Εκκλησία πως και αυτή, επίσης, κατά την προέλευση της είναι μία πνευματική εξουσία, όπου κυριαρ­χούν ωρισμένες ιδέες, και έτσι δημιουργείται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού Έθνους. Έτσι προκύπτει ο αγώνας ανάμεσα σε δύο δυνάμεις, οι οποίες καθώς δεν έχουν διαφορά στην ουσία (καθώς αμφότερες είναι πνευματικές) φτάνουν σε μια συμφωνία, όπου η καθεμία περιορίζεται σε μία κατηγορία χρόνου΄ στο έγχρονο και στο αιώνιο. Η έγχρονη εξουσία και η θρησκευ­τική εξουσία είναι εξίσου πνευματικές, αλλά η μια είναι το πνεύμα του χρόνου, — η δημόσια γνώμη περιωρισμένη και μεταβαλ­λόμενη μέσα στον κόσμο΄ ενώ η άλλη είναι το πνεύμα της αιωνιό­τητας — η γνώμη του θεού, η άποψη του θεού για τον άνθρω­πο και το πεπρωμένο του.
Οπότε όταν λέμε: κατά μια δεδομένη περίοδο, ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας τέτοιος λαός ή τέτοια ομοιογενής ομάδα λαών κυ­βερνούν,είναι το ίδιο πράγμα σα να λέμε: σ' αυτή τη δεδομένη στιγμή κυριαρχεί στον κόσμο ένα τέτοιο σύστημα γνώμης — ιδέες, προτιμήσεις, φιλοδοξίες, σκοποί.
Πως πρέπει να νοηθή αυτή η κυριαρχία; Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει γνώμη, και τούτη πρέπει να τους μεταγγισθή από έξω, όπως τα λάδια στη μηχανή. Έτσι είναι απαραί­τητο μερικά πνεύματα, όποια και να είναι, να κατέχουν και να ασκούν εξουσία, ώστε αυτοί που δεν έχουν γνώμη — η πλειονό­τητα — να αρχίσουν να έχουν γνώμη. Διότι χωρίς γνώμη, η κοινή ζωή της ανθρωπότητας θα είναι χάος, ένα Ιστορικό κενό, όπου θα της λείπη οποιαδήποτε οργανική δομή. Συνεπώς, χωρίς μια πνευματική δύναμη, χωρίς κάποιον να κυ­ριαρχή,και στο βαθμό που τούτο λείπει, βασιλεύει το χάος επάνω από την ανθρωπότητα.Και όμοια, κάθε μετατό­πιση δύναμης, κάθε αλλαγή εξουσίας, προϋποθέτει αλλαγή στις γνώμες, και συνεπώς τίποτε λιγώτερο από μια αλλαγή της ιστορικής βαρύτητας.
Ας επιστρέψωμε από εκεί που ξεκινήσαμε. Για αρκετούς αιώνες ο κόσμος κυβερνήθηκε από την Ευρώπη, από μια ομάδα λαών με συγγενικό πνεύμα. Κατά τον Μεσαίωνα δεν υπήρχε τέ­τοια κυριαρχία στα εγκόσμια πράγματα.Έτσι συνέβαινε σε όλους τους μεσαίωνες της ιστορίας. Γι' αυτό ακριβώς τούτοι παρου­σιάζουν ένα σχετικό χάος, και ένα σχετικό βαρβαρισμό, μια ελλειπτική δημόσια γνώμη. Υπάρχουν εποχές που οι άνθρωποι α­γαπούν, μισούν,επιθυμούν, απεχθάνονται' 'ολα τούτα χωρίς όριο' αλλά από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει δημόσια γνώμη. Α­πό αυτές τις εποχές δεν λείπει η γοητεία. Αλλά στις μεγάλες ιστορικές εποχές, αυτό από το οποίο ζη η ανθρωπότητα είναι η δημόσια γνώμη, και συνεπώς κυβερνά η τάξη. Πέρα από τον Μεσαίωνα βρίσκομε επίσης μια περίοδο όπου, όπως και στη Σύγ­χρονη Εποχή, είναι κάποιος που κυβερνά,μολονότι μόνον σε ένα περιωρισμένο τμήμα του κόσμου: Είναι η Ρώμη, ο μεγάλος ο­δηγός.Ήταν αυτή πού έβαλε τάξη στη Μεσόγειο και στις γύ­ρω της χώρες.
Σ' αυτά τα μεταπολεμικά χρόνια αρχίζει να ακούγεται ο­λοένα και περισσότερο πως η Ευρώπη έπαψε πια να κυβερνά τον κόσμο. Έχει κατανοηθή πλήρως η σοβαρότητα αυτής της διάγνωσης; Βεβαίως έτσι αναγγέλλεται η μετατόπιση της ισχύος. Προς ποιά κατεύθυνση; Ποιος θα διαδεχθή την Ευρώπη στην κυβέρνηση του κόσμου; Είναι όμως τόσο βέβαιο πως κάποιος πρό­κειται να την διαδεχθή; Και αν κανείς δεν την διαδεχθή, τί πρό­κειται τότε να συμβή;

(JOSE ORTEGA Y GASSET: H εξέγερση των μαζών, βιβλιοπωλείο "Δωδώνη" 1972.)