ΠΑΠΟΥΛΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (1857- 1935).

Αξιωματικός του πεζικού. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1857 στο Μεσολόγγι. Στα 1878 κατετάγη στο πεζικό. Στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού  πολέμου  (1897), με το βαθμό του υπολοχαγού, συμμετείχε σαν διοικητής λόχου στο στρατό Θεσσαλίας. Στα  1904 ήταν ένας από τους αξιωματικούς που στάλθηκαν στη Μακεδονία από την Ελληνική Κυβέρνηση για να εξετάσουν τη κατάσταση επί τόπου και να μελετήσουν τις δυνατότητες ανταρτικής δράσης.

Στα  1905, με το βαθμό του Ταγματάρχη διετέλεσε διευθυντής της τότε διοικητικής αστυνομίας Αθηνών — Πειραιώς. Ήταν ένας από  από τους πρωτεργάτες της επανάστασης στο  Γουδί το (1909)  και συμμετείχε στο  συμβούλιο  εκκαθαρίσεων των αξιωματικών. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων  ( 1912—1913) , με το βαθμό του Συνταγματάρχη διοίκησε  το 10ο Σύνταγμα  πεζικού, και έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της 3ης Μεραρχίας σε Μακεδονία και Ήπειρο. Με το βαθμό του Υποστρατήγου διοίκησε το V Σώμα Στρατού. Μοναρχικός και στενός φίλος του Βασιλιά Κωνσταντίνου πρωτοστάτησε στα κινήματα Θηβών και Πελοποννήσου. Για την αντικαθεστωτική του συμπεριφορά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε Θάνατο .Με προσωπική παρέμβαση του Βενιζέλου, η ποινή δεν εκτελέστηκε και ο Παπούλας συνέχισε να παραμένει έγκλειστος  στις φυλακές Ιτζεδίν της Κρήτης.

Κάπου στο Εσκί Σεχήρ
Ο Αρχιστράτηγος συνομιλεί με δύο αξιωματικούς.
Στα δεξιά του (αριστερά στη φωτογραφία ) ο
Στρατηγός Γεώργιος Πολυμενάκος.

Τον Νοέμβριο του 1920 μετά τις εκλογές που ανέτρεψαν το Βενιζέλο ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία ,προήχθη στο βαθμό του  αντιστρατήγου, και διορίσθηκε αρχιστράτηγος της στρατιάς Μικράς Ασίας. Έφτασε στη Σμύρνη στις 9 Νοεμβρίου  και με τη πρώτη του ημερήσια διαταγή προς το μαχόμενο στρατό   δημιούργησε ένα αίσθημα εμπιστοσύνης για το άτομό του. Αργότερα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, έκανε μια δημόσια δήλωση πίστης και αφοσίωσης προς το Βασιλέα και η συμπεριφορά του αυτή έγινε αντικείμενο κριτικής , ιδιαίτερα από τους Γάλλους Συμμάχους.  Το καλοκαίρι του 1921 διηύθυνε τις επιχειρήσεις του Εσκί Σεχήρ, όπου συνενώθηκαν  επιτέλους σε  ενιαίο μέτωπο οι δύο μάζες του ελληνικού στρατού ( της Προύσσας και της του Ουσσάκ) .Συνέδεσε το όνομά του με τις επιχειρήσεις Δορυλαίου , Αφιόν Καραχισάρ , Κιουταχείας, Σαγγαρίου  και ξανά Αφιόν Καραχισάρ. Παρέμεινε στη θέση του σαν Αρχιστράτηγος  μέχρι τις 20  Μαΐου  1922, οπότε, λόγω ορίου  ηλικίας, αποστρατεύτηκε. Κατά τη παραμονή  του  στη Μικρά Ασία, είχε αναμιχθεί στη κίνηση που προωθούσε την ιδέα  της αυτονόμησης της περιοχής της Σμύρνης, στη περίπτωση που η Ελληνική Κυβέρνηση, αποφάσιζε να την εκκενώσει.  Κατά την επανάσταση του 1922  ο  Παπούλας έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις  ανάμεσα στη  τότε κυβέρνηση και των επαναστατών που στο μεταξύ από τη Χίο είχαν καταπλεύσει στο Λαύριο. Εκεί στο Λαύριο παρέλαβε τα αιτήματα των επαναστατών και εισηγήθηκε στη Κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου να γίνουν αποδεκτά.
Κατά τη Δίκη των έξι, το Νοέμβριο του 1922, κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Γεωργίου Χατζανέστη πάνω στον οποίο αποδεδειγμένα πλέον έρριξε ευθύνες και παραλήψεις δικές του . Δεν γνωρίζουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Παπούλας εγκατέλειψε το Βασιλιά  και πέρασε στη  βενιζελική παράταξη . Γεγονός είναι ότι μέσα από τις τάξεις της «Δηµοκρατική Άµυνα» που είχε σαν πραγματικό αρχηγό τον εξόριστο Νικόλαο Πλαστήρα πήρε μέρος στο οπερετικού τύπου πραξικόπημα της 1 Μαρτίου (1935). Το κίνημα απέτυχε και ο Παπούλας   έπειτα από κάποιες ημέρες αγωνίας,  παραδόθηκε  στις αρχές. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δια τουφεκισμού στις 24 Απριλίου του 1935 μαζί με τον αντιστράτηγο Μιλτιάδη Κοιμήση. Πλήρωσε όχι τόσο για εγκλήματα που αφορούσαν τη πρόσφατη συμπεριφορά του όσο για τη μικροψυχία του απέναντι στους παλιούς του συντρόφους τους οποίους είχε εγκαταλείψει και πιθανόν προδώσει.