ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ: ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

                                           Καλή μου
Μόλις τέλειωσεν η μάχη'
βροντούν στ΄ αυτιά μου ακόμη τα κανόνια
τόσο, που λέω πω θα περάσουν χρόνια
και τελειωμόν ο αντίλαλος δε θάχη..

Μεγάλο θαύμα, αλήθεια ! Με τι θάρρος
κι΄ο πειό δειλός το θάνατο αντικρύζει!..
Βλέπω το χάρο γύρω να θερίζη,
κι' όμως ξεχνώ πως ειν' αυτός ο Χάρος,

Μα όταν τελειώνη η μάχη και σηκώνουν
στον κάμπο τα κορμιά τα σκοτωμένα,
πετάει ο νους μου μονομιάς σε σένα
και μια στιγμή τα μάτια μου βουρκώνουν.

Στοχάζομαι ο φτωχός (συγχώρησέ μου,
Πατρίδα μου, την ταπεινή τη σκέψι !)
πώς, αν το βόλι απάνω μου είχε στρέψει,
αχ! δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ μου!

Για μια στιγμή μονάχα' μα όταν πάλι
χύνετ’ ο Χάρος μ' όλη την ορμή του,
τόσο με συνεπαίρν' η δύναμί του,
που ορμώ να πέσω στη φριχτή του αγκάλη.

Πώς νά σ’ το πω ; στη σκέψι μου, σε σένα
τόσο σφικτά δεμέν' είν' η Πατρίδα,
που μια βραδειά στον ύπνο μου την είδα
με τη δική σου τη μορφή, παρθένα.

Αχ I να βρισκόμουν κάποτε σιμά σου!
Ο κίνδυνος μεθάει, αγαπημένη’
μα σαν τραγούδι μέθης ανεβαίνει
στα χείλη μου το γλυκερό όνομά σου.

Τα βλέπω τα ματάκια σου να κλαίνε'
μα όταν με το καλό ξαναγυρίσω
θάχω πολλά, πολλά να σου Ιστορήσω.
Τις νίκες μόνο με φιλιά τις λένε !