Βαθειά οι πνιγμένοι ανάσαναν κ' εκόχλασε το κύμα
κ' εκρινοβόλησαν οι αφροί το υγρό της λίμνης μνήμα
κρινόσπαρτος παράδεισος τη νύκτ΄ απόψε εγίνη
κι' ανέβηκαν η δεκαφτά με την κυρά Φροσύνη.
Σύρε Φροσύνη , το χορό! Σφιχτά χειροπιασμένες
σ' ακολουθούν αχώριστες η δεκαφτά παρθένες,
λαλούν αθώρητα βιολιά κι' αναγαλλιάζ' η λίμνη
κι ο φλοίσβος της ακρολιμνιάς είνε τραγούδια κ' ύμνοι.
Είνε πικρές η ενθύμισες και στάζουνε φαρμάκι'
μα στρέψε ιδές -καταδιωχτά φεύγουν οι βρυκολάκοι,
ο Αλή πασσάς απόκοντα , με μιάν οχιά για ζώνη
τραβά τα γέρικα μαλλιά , τα γένεια ξερριζώνει.
Κι' αν σ΄ερωτήσ' η λίμνη σου :-Γιατί , Φροσύνη , νοιώθω
στα στήθη μου αναγάλλιασμα, στα βύθη μου χαρά;
πες της:- H Γαλανόλευκη , με τον αιώνιο πόθο,
φέρνει των Φώτων το Σταυρό που αγιάζει τα νερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου