 |
| ΧΟΣΕ ΑΝΤΩΝΙΟ ΠΡΙΜΟ ΝΤΕ ΡΙΒΕΡΑ ΛΟΓΟΙ ΜΑΧΗΣ Μετάφραση : Θ. ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ 1983 |
Όσο κι αν θέλης, δεν θα μπορέσης να παραμείνης τυφλός και κουφός μπροστά στην αγωνία που εξαπλώνεται, ολοένα και περισσότερο, πάνω από την Ισπανία.
Ίσως θα πρέπη σε διάστημα λίγων μόνον εβδομάδων να συγκέντρωσης και πάλι τον λόχο σου, για να επέμβετε ένοπλα στις πολιτικές διαφορές.
Όσο και αν θέλης να καθησύχασης τις ανησυχίες της ίδιας σου της ψυχής, τις ατέλειωτες νύχτες της αγρύπνιας σου, δεν θα μπορέσης ποτέ να πείσης τον εαυτό σου ότι σου είναι όλα τούτα αδιάφορα ερωτήματα όπως:
«Τι συμβαίνει; Το κράτος αυτό, για το οποίο εγώ διακινδυνεύω την ζωή συμπεριφέρεται σωστά στην σφυρηλάτησι των πεπρωμένων της Πατρίδος;
Μήπως με την στάσι μου συμβάλλω στην διαιώνισι μιας πεθαμένης, άψυχης και στείρας πολιτικής καταστάσεως;
Εύχομαι οι λέξεις μου αυτές να βοηθήσουν στην σιωπηλή περισυλλογή του καθένα ο οποίος ζει κάθε νύκτα μ' αυτήν την αγωνία.
Η ΡΗΞΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ
Η λύσις της τελευταίας πολιτικής κρίσεως επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η ισχύουσα συνταγματική τάξις δεν μπορεί να ανεχθή ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. Το Κράτος, στην προσπάθεια του να επιβίωση είναι υποχρεωμένο να καταφεύγη σε μέτρα που το τοποθετούν έξω από την φυσιολογική λειτουργία των ίδιων του των θεσμών.
Δεν πρόκειται μόνον για μια κατάστασι πολέμου με ενδημικό χαρακτήρα, ούτε για τις συνέπειες του, όπως περιοριστικά μέτρα, λογοκρισία εφημερίδων, κυβερνητικές φυλακές και όλα τα σχετικά. Πρόκειται για την δημιουργία μιας κυβερνήσεως, η οποία ενώ γεννιέται μέσα από το Κοινοβουλευτικό σύστημα, δεν πρόκειται να επιζήση περισσότερο από μισή ώρα, μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο.
Πρόκειται για μια κυβέρνησι η οποία στην προσπάθεια της να απολαύση την εφήμερη αυταπάτη ότι υπάρχει, πρέπει να κρατήση κλειστά τα Κόρτες εξαντλώντας όλα τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα χρονικά όρια.
Συνεπώς θα ζήσωμε για μια περίοδο ενός μηνός κάτω από καθεστώς (41) δικτατορίας - και έχουμε εκ των προτέρων πείρα για το πόσο σωστή και το πόσο αυστηρή είναι! - του Ριζοσπαστικού κόμματος, δίχως φυσικά να αισθανθούμε την έλλειψι των καθημερινών «παρεκτροπών" , όπως η δολοφονία, η επίθεσις και ο εκφοβισμός εκείνου - ο οποίος φαινομενικά ηττήθη τον Οκτώβριο - αλλά παρ' όλα αυτά διακηρύσσει ότι προετοιμάζεται για την «ρεβάνς».
Και όταν θα περάση ο μήνας αυτός; Όταν εξανεμισθή κάθε πιθανότης συμβιώσεως, θα είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να διαλύση το κοινοβούλιο.
Μοιραία οι εκλογές θα οδηγήσουν σ' έναν αγώνα μεταξύ των δύο εκτροχιασμένων παρατάξεων. Της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ποιος θα είναι ο νικητής;
Για να το γνωρίζωμε πρέπει πρώτα να εξετάσωμε τι αντιπροσωπεύουν σήμερα οι «Δεξιές» και οι « Αριστερές» παρατάξεις στην Ισπανία.
ΟΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ»:
Οι «Αριστερές» είναι πολυαριθμότερες (δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η Αριστερά συμπεριλαμβάνει το σύνολο σχεδόν της απεράντου προλεταριακής μάζης) ορμητικότερες, διαθέτουν μεγαλύτερη πολιτική ικανότητα είναι όμως αντεθνικές
Αφήνοντας στην άκρη τις τεχνητές κομματικές ονομασίες, οι «Αριστερές» χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες:
1- Από αστούς διανοουμένους ξένης προελεύσεως, οι οποίοι διείσδυσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους εξ αιτίας της επιδράσεως των διεθνιστικών οργανώσεων' ειδικά αυτό το τμήμα της αριστεράς, είναι ανίκανο να νοιώση τους δεσμούς του με την Ισπανία. Έτσι δέχεται δίχως διαμαρτυρία όλες εκείνες τις τάσεις οι οποίες έχουν σαν στόχο την διάλυσι της Ισπανικής ενότητας.
2- Από μια προλεταριακή μάζα, η οποία έχει απορροφηθή τελεσίδικα από τον Μαρξισμό. Η Σοσιαλιστική πολιτική, εύστοχα και αποφασιστικά, έχει σχεδόν κατορθώσει να εκρίζωση από την μάζα αυτή το Ισπανικό αίσθημα, αντικαθιστώντας το με το τρομερό νόημα της ζωής ως ενός καθαρά ταξικού αγώνος.
Όλα όσα δεν έχουν σχέσι με το προλεταριάτο, δεν την ενδιαφέρουν κατά συνέπεια είναι ανίκανη να ενστερνισθή τις Εθνικές εκείνες άξιες που δεν έχουν σχέσι με το προλεταριάτο.
Αν τέλος ο Μαρξισμός θριάμβευση, θα εκμηδένιση και εκείνους τους αστούς της αριστεράς οι οποίοι τώρα του χρησιμεύουν ως σύμμαχοι Η Ρωσική εμπειρία είναι περίτρανη απόδειξις.
ΟΙ ΔΕΞΙΕΣ:
Και οι «Δεξιές»; Οι «Δεξιές» κάνουν εκκλήσεις σε υψηλά ιδανικά: την (42) Πατρίδα, την Παράδοσι, την Εξουσία... Παρ' όλα αυτά, ούτε κι' αυτές είναι πραγματικά Εθνικές. Αν ήσαν, αν κάτω από τις ωραίες λέξεις δεν έκρυβαν ένα ταξικό συμφέρον, δεν θα δίσταζαν να αντιταχθούν, αντί να υπερασπίζουν τα άδικα κοινωνικά μέτρα.
Για την ώρα, η Ισπανία είναι μια χώρα μάλλον φτωχή. Μέχρις ότου η ζωή του μέσου Ισπανού αποκτήση μια κάποια ανθρωπινή ευπρέπεια, είναι ανάγκη να υποβληθούν σε θυσίες όλοι αυτοί οι ευνοούμενοι του πλούτου. Αν οι «Δεξιές» (στις οποίες συνωστίζονται πολλοί ευνοούμενοι του πλούτου) εγνώριζαν το πραγματικό αίσθημα της Εθνικής Συμπαραστάσεως, θα είχαν αρχίσει την στιγμή αυτή να συμμερίζονται την σκληρή ζωή του λαού προχωρώντας στην θυσία των υλιστικών τους προνομίων.
Μόνο τότε θα είχαν το ηθικό δικαίωμα να παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές των μεγάλων πνευματικών άξιων.
Αλλά τώρα, εφ' όσον εξακολουθούν να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια το ταξικό τους συμφέρον, ο πατριωτισμός τους δεν είναι άλλο από μια άχρηστη λέξις. Μοιραία, ο υλισμός τους συναγωνίζεται εκείνον των Μαρξιστών.
Επιπλέον, όλες σχεδόν οι «Δεξιές», παρ' όλη την προσπάθεια τους να στολίσουν με σύγχρονη σοβαρότητα τις διακηρύξεις τους, όπως ισχυρό κράτος, συντεχνιακή οργάνωσις κ.λ.π., σέρνουν πίσω τους ένα φορτίο με πράγματα πεθαμένα, τα οποία τους αφαιρούν φαντασία και λαϊκή βάσι.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ
Ούτε οι «Δεξιές» αλλά ούτε οι «Αριστερές» διαθέτουν το σωστό φάρμακο.
Η νίκη της μιας, απαιτεί την ήττα και την ταπείνωσι της άλλης. Δεν μπορεί να υπάρξη Εθνική ομοψυχία, όταν η Πατρίς ευρίσκεται χωρισμένη στα δύο αυτά αδιάλλακτα κομμάτια: εκείνο των ηττημένων, πλημμυρισμένων από πίκρα για την ήττα και εκείνο των νικητών, οι οποίοι εορτάζουν τον θρίαμβο τους.
Μια γόνιμη συνύπαρξις επιτυγχάνεται μόνον στην περίπτωσι κατά την οποία η πολιτική δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα και από καμιά πολιτική τάξι, άλλα ευρίσκεται αποκλειστικά στην υπηρεσία της Ισπανίας, διασφαλίζοντας το μέλλον και την ενότητα της, επιλύοντας τα προβλήματα των Ισπανών με μόνο κριτήριο την δικαιοσύνη και το συμφέρον της Πατρίδος.
Μια παρόμοια τάσις, απηλλαγμένη από μικροφιλοδοξίες, θα έχη -οφείλομε να το παραδεχθούμε - ελάχιστες δυνατότητες να καταλάβη την εξουσία, τόσο δια των νομίμων, όσο και δια των παρανόμων οδών.
Δεν θα μπόρεση να καταλάβη την εξουσία δια των νομίμων οδών, γιατί οι εκλογές, περισσότερο από μια σύγκρουσι ιδανικών, είναι ένα παιχνίδι συμφερόντων. Πράγματι, κάθε εκλογεύς ψηφίζει υπέρ του υποψηφίου ο (43) οποίος τον συμφέρει περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπόρεση να καταλάβη την εξουσία δια των παρανόμων οδών, γιατί τα σύγχρονα Κράτη, εφοδιασμένα με τελειωτάτους σε οργάνωσι στρατούς, είναι στην πράξι πανίσχυρα.
Το Εθνικό κίνημα, στην προσπάθεια του να καταλάβη την εξουσία, θα θριάμβευση μόνον σε μία περίπτωσι: Όταν οι ένοπλες δυνάμεις σταθούν στο πλευρό του, ή, τουλάχιστον, δεν προσπαθήσουν να του κλείσουν τον δρόμο.
Να λοιπόν, μπροστά σας Στρατιωτικοί, μια υπόθεσις, η οποία μοιραία θα γεννήση μέσα σας ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Αν κάποια ημέρα - όταν όλοι θα είναι κουρασμένοι από τις «Δεξιές» και τις «Αριστερές», από ένα Κοινοβούλιο φλύαρο και από μια άθλια ζωή, απογοητευμένοι από τις κωλυσιεργίες και τις αδικίες - μια δραστήρια νεολαία θα απεφάσιζε να επιχείρηση την κατάληψι της εξουσίας, για να αρχίση υπεράνω κομμάτων και τάξεων, μια πολιτική Εθνικής Ολοκληρώσεως, εσείς αξιωματικοί πώς θα αντιδρούσατε;
Θα τηρούσατε τυφλή υπακοή στο τυπικό μέρος του καθήκοντος σας, πνίγοντας με τον τρόπο αυτό την μοναδική υποσχόμενη ελπίδα; Ή θα κατορθώνατε να υπακούσετε στο άλλο, πολύ πιο φορτωμένο από ένδοξη υπευθυνότητα: το χρέος, να παρουσιάσετε τα όπλα, με φιλική συμπεριφορά, μπροστά στις σημαίες τις καλύτερης Ισπανίας;
ΟΙ ΕΝΔΟΙΑΣΜΟΙ
Μαντεύω τους ενδοιασμούς πολλών στρατιωτικών. «Εμείς - θα πούνε -δεν έχομε το δικαίωμα της πολιτικής γνώμης. Την στιγμή κατά την οποίαν ασκούμε το καθήκον μας, δεν έχομε το δικαίωμα να κρίνωμε κατά πόσον έχει δίκαιο το κράτος, ή αυτοί οι οποίοι επιτίθενται εναντίον του' πρέπει να περιορισθούμε σιωπηλά στην υπεράσπισί του».
Προσοχή όμως: Είναι βεβαίως αλήθεια το γεγονός, ότι οι στρατιωτικοί δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα πολιτικής γνώμης- αυτό όμως πρέπει να συμβαίνη όταν οι πολιτικές διαφορές δεν ξεφεύγουν από τα όρια της Συνταγματικής τάξεως, όταν η ζωή της Πατρίδος συνεχίζεται, προστατευόμενη από ένα κοινό σε όλους πλέγμα πεποιθήσεων, το οποίο εγγυάται την βάσι της συνεχείας της. Ο Στρατός, πάνω απ' όλα, είναι εγγύησις της σταθερότητος και για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να επεμβαίνη στις περιστασιακές πολιτικές διαμάχες. Όταν όμως διατρέχη κινδύνους η ίδια η σταθερότητα, όταν κινδυνεύη η ίδια η ύπαρξις της Πατρίδος - η οποία, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, απειλείται με διαμελισμό - τότε ο Στρατός είναι υποχρεωμένος να σταθμίση την κατάστασι και να αποφασίση.
Αν, από καθαρά τυπική ερμηνεία της αποστολής του, μείνη αμέτοχος, θα διατρέξη κίνδυνο να βρεθή, μέσα σ' ένα βράδυ, δίχως αυτήν, την (44) οποία είχε ορκισθή να υπηρετή.
Μπροστά στο φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο Στρατός μπορεί να υπερασπισθή την σταθερότητα μόνον μ' έναν τρόπο: δια των όπλων.
Από καταβολής κόσμου, αυτό γίνεται.
Ο ίδιος ο Σπένγκλερ έχει πει: «Την τελευταία στιγμή, ευρέθη πάντα μία ομάς στρατιωτικών δια να σώση τον πολιτισμόν».
Στρατιωτικοί της Ισπανίας- είτε το θέλετε είτε όχι, στα χρόνια κατά τα οποία ο Στρατός καλείται να διατήρηση την μοναδική ύπαρξι και το καθ' ολοκληρία αποκαλυπτικό μέσον μιας ιστορικής συνεχείας, για μία ακόμη φορά το βάρος της αποστολής πέφτει στους ώμους του Στράτου: να αντικαταστήση ένα ανύπαρκτο κράτος.
ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΜΙΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ
Τοποθετώντας τις τύχες της Ισπανίας στα χέρια του Στρατού, χρειάζεται να προβλεφθούν δύο αντικρουόμενα εμπόδια, τα οποία μπορούν να υπονομεύσουν την επιτυχία.
Το πρώτο είναι η υποτίμησις, το δεύτερο είναι η υπερεκτίμησις των ικανοτήτων.
Υποτίμησις των ικανοτήτων: Αυτό θα συμβή στην περίπτωσι κατά την οποίαν ο Στρατός αναλαμβάνει τον υπερβολικά συντηρητικό ρόλο του ανατροπέως, με πρόθεσι να εναπόθεση το γρηγορότερο την εξουσία σε χέρια ξένα. Στην περίπτωσι αυτή διαφαίνονται δύο λύσεις εξ ίσου λανθασμένες:
α) Μια κυβέρνησις, αποτελούμενη από προσωπικότητες. Παρόμοια συγκέντρωσις προσωπικοτήτων, με μοναδικό κριτήριο την φήμη τους και χωρίς να ληφθούν υπ' όψιν οι πολιτικές αρχές τους, θα μπορούσε να καταστρέψη την υπέροχη αυτή Εθνική ευκαιρία. Το Κράτος είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο κάποιας τεχνικής, κάτι περισσότερο από μια καλή διοίκησις. Είναι ο ιστορικός φορεύς της δημιουργίας του μέλλοντος ενός λαού. Δεν είναι δυνατόν να οδηγής έναν λαό, δίχως να έχης ξεκαθαρισμένες απόψεις για το μέλλον του.
Όμως η ερμηνεία αυτού του μέλλοντος, όπως και τα μέσα για την πραγματοποίησί του, γεννούν τις διάφορες πολιτικές θέσεις.
Η ομάδα των προσωπικοτήτων με τις ασυμβίβαστες πολιτικές ιδέες, θα κατάληξη να εξασκή μια λίγο - πολύ μέτρια πολιτική. Εστερημένη λαϊκού ενθουσιασμού, είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων σε μαρασμό,
β) Μια κυβέρνησις συνασπισμού, αποτελουμένη από τους αντιπροσώπους των διαφόρων κομμάτων. Η λύσις αυτή θα προσέθετε στα μειονεκτήματα της και την πρωταρχική εσωτερική στειρότητα της πρώτης λύσεως. Με λίγα λόγια θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την επιστροφή στην κομματική πολιτική. Στην κομματική πολιτική της Δεξιάς, γιατί όπως είναι (45) ευνόητο, οι «Αριστερές» θα απέφευγαν κάθε συμμετοχή.
Κατά συνέπεια, ότι θα μπορούσε να θέση τις βάσεις ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, θα εξηναγκάζετο να κατευθυνθή, για μια ακόμη φορά, προς το συμφέρον και τον θρίαμβο μιας και μόνης τάξεως...
Αυτοί θα ήσαν οι κίνδυνοι εξ αιτίας μιας υποτιμήσεως των ικανοτήτων.
Αλλά και το αντίθετο, δεν θα ήταν λιγότερο επίφοβο.
Υπερεκτίμησις των ικανοτήτων. Ας κάνωμε πρώτα μια διευκρίνησι' δεν πρόκειται για τις ατομικές φιλοδοξίες των Στρατιωτικών, αλλά για την ίδια την Ιστορική φιλοδοξία.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβή την στιγμή κατά την οποία οι Στρατιωτικοί, έχοντας συνείδησι του γεγονότος ότι είναι αναγκαία η αφύπνησις του αισθήματος μιας συλλογικής προσπαθείας και μιας ερμηνείας της ιστορικής στιγμής, θα επιχειρούσαν μόνοι τους παρόμοια αφύπνησι αν δηλαδή οι στρατιωτικοί, εκτελεστές ή συνεργοί του πραξικοπήματος, εξεδήλωναν την πρόθεσι να ανακαλύψουν μόνοι τους το Δόγμα του Νέου Κράτους, χαράσσοντας τον προσανατολισμό του.
Όμως, οι Στρατιωτικοί δεν διαθέτουν την απαραίτητη πολιτική εμπέδωσι για να επιχειρήσουν παρόμοια προσπάθεια. Αν ήθελα να κολακεύσω τον Στρατό - όπως κάνουν τόσοι και τόσοι - θα του απέδιδα κάθε ικανότητα. Όμως, επειδή γνωρίζω αυτό που ο Στρατός αντιπροσωπεύει, το απέραντο σύνολο των σιωπηλών ηρωικών και άθικτων αρετών που περικλείει, κάθε προσπάθεια να τον κολακεύσω θα μου φαινόταν απρέπεια Για τον λόγο αυτό, λέγω τα πράγματα όπως ακριβώς τα σκέπτομαι. Στον πολιτικό τομέα, ο Στρατός έχει μια ατελή θεώρησι των καταστάσεων. Στην προσπάθεια του να δώση πολιτικές λύσεις, κάνει σφάλματα τα οποία οφείλονται στην αφελή ευπιστία του. Τέλος από έλλειψι Δογματικής αυτοτελείας, υποβλητικής διαλεκτικής, σταθερής λαϊκής και Νεολαιίστικης παρουσίας, δεν είναι σε θέσι να συγκεντρώση γύρω του μεγάλες μάζες πολιτών.
Δεν θα ξεχάσωμε την περίπτωσι του Στρατηγού Πρίμο ντε Ριβέρα Αν και ήταν διαποτισμένος από Πατριωτισμό, γενναιότητα και πρωτοφανή εξυπνάδα δεν κατόρθωσε να έμπνευση εκείνον τον μακροχρόνιο ενθουσιασμό, από έλλειψι μιας υποβλητικής θεωρήσεως της Ιστορίας. Η Πατριωτική Ένωσις, δίχως δογματική ουσία, παρ' όλες τις καλές της προθέσεις, έπεσε στο κενό.
Κύριοι Αξιωματικοί.
Αν η Πρόνοια θελήση να εμπιστευθή στα χέρια σας, για μια ακόμη φορά, τα πεπρωμένα της Πατρίδος, σκεφθήτε ότι θα είναι ασυγχώρητο αν αποφασίζατε να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο του παρελθόντος.
Δεν πρέπει να ξεχνάτε, ότι αυτός ο οποίος ισοπεδώνει το σύνολο των κανόνων ενός Κράτους, αναλαμβάνει την υποχρέωσι να δημιουργήση ένα (46) νέο κράτος και όχι την φαινομενική αποκατάστασι της τάξεως και η δημιουργία ενός Νέου Κράτους, απαιτεί ένα τολμηρό και ώριμο νόημα της Ιστορίας και της πολιτικής και όχι μια απερίσκεπτη εμπιστοσύνη στις προσωπικές ικανότητες για αυτοσχεδιασμό.
Η ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ
Ο Στρατός, όχι μόνον θα εξαγνίση το αμάρτημα της τυπικής απειθαρχίας του, αλλα θα στευθή με δόξα, αν θα κατορθώση να εντόπιση την αποφασιστική ώρα και την κατάλληλη στιγμή της επεμβάσεως του.
Η Ευρώπη προσφέρει πλούσια παραδείγματα, τα οποία βοηθούν στην εντόπισί της. Οι λαοί οι οποίοι έχουν ξαναβρεί τον δρόμο της σωτηρίας δεν ενεπιστεύθησαν τους εαυτούς τους σε συγκεχυμένες πλειοψηφίες, αλλά ακολούθησαν αποφασιστικά μια φλογερά Εθνική, προνοητική και γεμάτη πάθος μειοψηφία.
Παρόμοιες μειοψηφίες, μπορούν να ενώσουν ένα λαό αντιθέτως, ένα όμορφο συνονθύλευμα, αποτελούμενο από ετερογενή στοιχεία, δεν ενώνει κανένα. Ο Στρατός πρέπει να ελπίζη σ' εκείνους, με τους οποίους αισθάνεται ταύτισι, σ' εκείνους, οι όποιοι διαθέτουν πέρα από μία στρατιωτική αντίληψι της ζωής, μια πλήρη αφοσίωσι σε δύο βασικές αρχές: Στην Πατρίδα, σαν φιλόδοξο σύμβολο και σαν μοναδική βάσι συνυπάρξεως των Ισπανών, η οποία εκφράζει την δίχως επιφυλάξεις Κοινωνική Δικαιοσύνη. Έτσι, όπως ό Στρατός είναι Εθνικιστικός, Ενωτικός και υπεράνω τάξεων (αν μάλιστα ληφθή υπ' όψιν ότι μέσα στους κόλπους του συζούν άνθρωποι κάθε κοινωνικής προελεύσεως, οι οποίοι έχουν τάξει τούς εαυτούς τους στην υπηρεσία της Πατρίδος) με τον ίδιο τρόπο, η Ισπανία, προστατευομένη από τον Στρατό, οφείλει να δημιουργήση από την αρχή ένα Ενωτικό μέλλον, το οποίο θα είναι ταυτοχρόνως Ολοκληρωτικό και Εθνικό.
Κάτι τέτοιο δεν είναι φυσικά θέμα συνταγών (όλα σχεδόν τα κόμματα, ακόμη και τα πιο μικρά, έχουν εισάγει στα προγράμματα τους κάποια συντεχνιακή αρχή, η οποία θεωρείται της μόδας) είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Οι δίχως πίοτι συνταγές δεν έχουν την παραμικρή άξια' το ίδιο ισχύει και στον Στρατό. Η τακτική και οι εσωτερικοί κανονισμοί δεν θα χρησίμευαν σε τίποτα, αν δεν συνοδεύονταν από ένα τονισμένο πνεύμα του χρέους και της τιμής.
Ελάχιστα θα ενδιέφερε αν οι κάτοχοι της εξουσίας θα ήσαν πολύ ή λίγο συνηθισμένοι στην τέχνη της διαχειρήσεως· τα έμπειρα στην τεχνική της διαχειρήσεως πρόσωπα, μπορούν να επιστρατευθούν με ευκολία. Αντιθέτως, εκείνο το οποίο είναι βασικό, είναι το Πολιτικό και το Ιστορικό νόημα του κινήματος, η κατανόησις της άξιας του για το μέλλον.(47)
Ιδού τι πρέπει να έχη ξεκαθαρισμένο μέσα στο μυαλό του αυτός ο οποίος διοικεί.
Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ
Όσο και αν ó φόβος μας μήπως και λαθέψωμε μπορεί να καθυστέρηση την τελική μας απόφασι, χρειάζεται να βαδίσωμε πολύ σύντομα προς την σωτηρία της Ισπανίας.
Η ακολουθημένη στρατηγική πολλών χωρών με υπερπληθυσμό, με υψηλή βιομηχανική ανάπτυξι, απομάχων του μεγάλου πολέμου, παρουσιάζεται ευκολότερη για την τεραστία και αραιοκατοικημένη Ισπανία...
Λείπει μόνον εκείνο το μαγικό σημάδι, καμωμένο από ενθουσιασμό και πίστι, το οποίο θα την αφυπνίση. Όπως στα παραμύθια, η Ισπανία είναι αιχμάλωτη της χειρότερης και της δολιότερης μαγείας- μια μέτρια, δειλή, στείρα και αλλοπρόσαλλη πολιτική, την καταδικάζει σε παράλυσι.
Οι ιππότες οι οποίοι θα τρέξουν να την βοηθήσουν, ήδη συγκεντρώνονται.
Κάποια μέρα, Ισπανοί Αξιωματικοί και Στρατιώτες, θα τους δήτε να εμφανίζωνται μπροστά σας. Εκείνη θα είναι η αποφασιστική στιγμή.
Οι ριπές ή η σιωπή των όπλων σας, θα κρίνουν αν η Ισπανία θα πρέπη να έξακολουθή να ζη μέσα στην χαύνωσι, ή αν θα πρέπη ν' άνοιξη την ψυχή της στην ελπίδα, να αποκτήση μια αξιοπρέπεια.
Σταθμίστε καλά αυτές τις σκέψεις, πριν διατάξετε το «Πυρ».
Σκεφθήτε, ότι υπεράνω όλων των άρθρων ενός κανονισμού, οι αποφασιστικές ευκαιρίες ενός λαού κατά την διάρκεια των αιώνων είναι σπανιότατες.
Είθε ο Θεός να σας φώτιση να ενεργήσετε αυτή την δύσκολη ώρα κατά τον σωστότερο τρόπο. Ζήτω η Ισπανία.
Χοσέ - Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβιέρα
Αρχηγός της Φάλαγγος και των J.O.N.S.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου