ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ:ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ

Η  χειρόγραφος αυτή «Διακήρυξις»  δεν πρόλαβε να επιδοθή, ούτε να κυκλοφορήση πέρα από τους επτά που την υπογράφουν. Προδόθηκε η περιφορά της και κατασχέθηκε στα χέρια του Ν. Γ. Πολίτη. Ακολούθησαν διώξεις και ανακρίσεις, που εσταμάτησαν με την επέμβαση του τότε πρωθυπουργού Σπ. Λάμπρου, συναδέλφου του Ν. Γ. Πολίτη στο Πανεπιστήμιο. Το κείμενο εσχεδιάσθηκε από τον Α. Παπαναστασίου (πληροφορία Κ. Τριανταφυλλοπούλου). Μετά τις υπογραφές ακολουθεί ένα σύντομο κείμενο—αυτό ιδιόγραφο του Α. Παπαναστασίου—προωρισμένο φαίνεται να υπογραφή και από άλλους ομοϊδεάτες που συμφωνούσαν με την ομαδική αυτή εκδήλωση. 

3 Οκτωβρίου 1916
Βασιλεύ, 

Αι μεγάλαι. συμφοραί, αίτινες επισωρεύονται καθ' ημέραν εις το Έθνος και το Κράτος και αι μεγαλύτεραι, ακόμη αι διακρινόμεναι πλέον καθαρά εις τον ορίζοντα, αναγκάζουν και ημάς, εργάτας της επιστήμης και της τέχνης και υπαλλήλους της Πολιτείας, ευρισκομένους μακράν της πολιτικής διαπάλης, να σας είπωμεν δημοσία την γνώμην μας, η οποία πιέζει το στήθος μας

Η Ελλάς χάνεται. Και αιτία του χαμού της είναι η πολιτική της ουδετερότητος. Η πολιτική αύτη εντελώς αντίθετος εις την ιστορίαν, τας παραδόσεις, τας νομίμους βλέψεις του Ελληνισμού και τας συνθήκας υπό τας οποίας διαβιοί, απειλεί αυτήν την υπόστασίν του. Η πολιτική αυτή μας εχώρισεν από τούς γενναίους συμμάχους μας και από τας μεγάλας εκείνας Δυνάμεις, των οποίων η ισχυρά συνδρομή εβοήθησε της πατρίδος μας την απελευθέρωσιν, και εις τας οποίας πάντοτε εις τας δυσκόλους ημέρας κατεφεύγομεν και. ευρίσκομεν προστασίαν. Ούτως απεμονώθημεν, ενώ οι αδυσώπητοι εχθροί μας κρατύνονται και μας συντρίβουν. Αρκετοί από ημάς οφείλομεν την μόρφωσίν μας εις Γερμανικά Πανεπιστήμια και είμεθα έμπλεοι θαυμασμού και ευγνωμοσύνης προς την πνευματικήν Γερμανίαν, την οποίαν θεωρούμεν δευτέραν πατρίδα μας. Τούτο δεν μας εμποδίζει ν' αναγνωρίσωμεν, ότι η Γερμανία, διευθυνομένη από μίαν αχαλίνωτον στρατοκρατίαν, ευρίσκεται εν τω αδίκω, εξαπέλυσεν εις τον κόσμον το πνεύμα της καταστροφής και του αλληλοσπαραγμού χάριν ενός κοσμοκρατορικού ονείρου. Η πραγμάτωσις αυτού του ονείρου θα επέφερε γενικώς εθνικάς καταδυναστεύσεις και ανακοπήν του πολιτισμού και ειδικώς καταστροφήν του Έθνους μας ένεκα των εις την εγγύς Ανατολήν πασιγνώστων βλέψεων της Γερμανίας και των υπερφιάλων και τυραννικών αξιώσεων των Βαλκανικών συμμάχων της. Δια τούτο ο αγών των προστατίδων Δυνάμεων και των συμμάχων των δεν είναι μόνον γενικώς αγών δίκαιος, αγών υπέρ των Εθνικών Ελευθεριών και του πολιτισμού, αλλά και ο μόνος αγών, ο οποίος, εάν συντρέξωμεν και ημείς, ημπορεί να μας εξασφαλίση την εθνικήν αποκατάστασιν και εις το μέλλον παγίαν ειρήνην. 

Τούτο δεν είναι μόνον ιδική μας πεποίθησις, αλλά της μεγίστης πλειοψηφίας του Έθνους. Δεν πρέπει δε να Σε παραπλανούν ως προ τούτο μερικαί αντίθετοι φωναι ή η αδράνεια μεγάλου μέρους του Έθνους. Κατά τούς πρώτους μήνας του παγκοσμίου πολέμου, οπότε η Γερμανία πάνοπλος και γοργή συνέτριβεν εις όλα τα μέτωπα τους αντιπάλους της και οι εχθροί του Ελληνισμού δεν είχαν ακόμη αναμιχθή εις τον πόλεμον, δεν έτάρασσεν τό γενικόν των προστάτιδων Δυνάμεοον αίσθημα καμία παραφωνία. Αλλά βραδύτερον επέδραμεν η Γερμανική προπαγάνδα και ηγόρασεν ο,τι προσεφέρετο προς πώλησιν. Και με την συνδρομήν εξαγορασθέντων ή απατηθέντων ομοεθνών μας όχι μόνον εσκοτίσθη η ατμόσφαιρα, αλλά και εις μέγα μέρος του στρατευσίμου πληθυσμού, εξηντλημένου από την πολύμηνον και άγονον επιστράτευσιν , ενεφυσήθη πνεύμα αποθαρρύνσεως και μικροψυχίας, και τούτο εις εποχήν εντάσεως του παγκοσμίου αγώνος και εξαπλώσεως του εις την χώραν  μας, οπότε έχει ανάγκην υπέρ ποτε και άλλοτε το 'Εθνος ψυχικού σθένους δια να διατήρηση την θέσιν του εις τον κόσμον.

H δε αδράνεια, την οποίαν παρουσιάζει μέγα μέρος του πληθυσμού, προέρχεται κυρίως από την πεποίθησιν ότι δεν είναι δυνατόν παρά από στιγμής εις στιγμήν ν' άκολουθήση το κράτος πολιτικήν έθνικήν, πεποίθησιν τοσούτο μάλλον δικαιολογημένην καθ' όσον εκτός του ότι τα πράγματα ωθούν αναγκαστικώς εις τοιαύτην πολιτικήν, συχναί παρέχονται επίσημοι διαβεβαιώσεις ότι διεξάγονται διαπραγματεύσεις περί εξόδου εκ της ουδετερότητος.

Αλλ' η μεγάλη υπομονή και ευπιστία δεν είναι κοιναί εις όλους τους ανθρώπους ουδέ σώζουν το Έθνος. Και αφού αφέθησαν ανοικτά τα σύνορα και παρεδόθησαν τα φρούρια μας εις τους προαιώνιους εχθρούς, αφού κατεπατήθη και ερημώθη η Ανατολική Μακεδονία και αφού τέλος παρά τας εγγράφους υποσχέσεις κατελήφθησαν αι πόλεις μας, ηχμαλωτίσθη ο στρατός μας και ηρπάγη άφθονον πολεμικόν υλικόν μας, μέγα μέρος του Έθνους εκινήθη ως εξ ορμεμφύτου να οργανώση την εθνικήν άμυναν. Ούτως εδιχάσθη η Ελλάς ενώ έπρεπεν ηνωμένη και αποφασιστική να ορμήση κατά των απίστων επιδρομέων.

Βασιλεύ,

Εις σε απόκειται να ενώσης πάλιν την Ελλάδα, να οπλίσης τον στρατόν της με θάρρος και ενθουσιασμόν και να του δείξης τον δρόμον του καθήκοντος,τον δρόμον των μεγάλων αγώνων και θυσιών, αλλά συγχρόνως και της νίκης και του λαμπρού και του ασφαλούς μέλλοντος. 
Η ουδετερότης είναι βεβαίως καλή, διότι είναι γλυκεία η ειρήνη. Αλλ' η ουδετερότης είναι πλέον αδύνατος αφού όλη η Ευρώπη αγωνίζεται, αφού ο πό λεμος εξετάθη εις την χώραν μας και διεξάγεται δι' αυτήν. Εκτός τούτου όταν ημείς βλέπομεν με εσταυρωμένας τας χείρας να καταλαμβάνεται παρά τα συμπεφωνημένα η χώρα μας, να αιχμαλωτίζεται ο στρατός μας και να αρπά ζεται το πολεμικόν υλικόν μας, μένομεν ουδέτεροι ή τηρούμεν στάσιν εχθρικήν προς τας προστάτιδας Δυνάμεις ; Τοιαύται πράξεις, αι οποίαι μας ατι μάζουν, ήγειραν την δυσπιστίαν εις τας προστάτιδας Δυνάμεις και προεκάλεσαν την λήψιν εκ μέρους αυτών μέτρων, τα οποία προσβάλλουν ευλόγως την εθνικήν φιλοτιμίαν. Τοιαύτης ουδετερότητος δεν είναι μυριάκις προτι­μότερος ο πόλεμος ; Η αμφίβολος ατομική ραστώνη της σήμερον άγει ασφα λώς εις φθοράν του κοινωνικού συνόλου και εις αποσύνθεσιν Έθνους εις την συντήρησιν και ανύψωσιν του οποίου ειργάσθησαν αιώνες. Εάν ομοίως εσκέπτοντο οι οδηγοί της γενεάς του Εικοσιένα, ούτε συ, Βασιλεύ, θα εκάθησο σήμερον επί Ελληνικού θρόνου, ούτε ημείς θα είμεθα ελεύθεροι Έλληνες. Στοιχειώδης λοιπόν πρόνοια επιβάλλει να συντρέξωμεν και ημείς να δη μιουργηθή εις την Βαλκανικήν κατάστασις σύμφωνος προς τα εθνικά μας συμφέροντα, όπερ θα ήτο τελείως αδύνατον αν τυχόν συνετρίβετο η Ρουμανία και αι επί του εδάφους μας στρατιωτικαί δυνάμεις των συμμάχου της ή εάν η Ελλάς παρέμενεν εις την ουδετερότητα. 
Ημείς δεν πιστεύομεν, Βασιλεύ, ότι Συ, γέννημα και θρέμμα της Ελλάδος, επιθυμείς την παράλυσιν των στρατιωτικών της δυνάμεων και την επικράτησιν των εχθρών της. Αλλ' ως εκ της θέσεώς σου είναι δυνατόν να μη βλέπης καθαρά τα πράγματα τοσούτο μάλλον καθ' όσον περί τον θρόνον εσκοτίσθη επιτηδείως η ατμόσφαιρα. Διά τούτο θεωρούμεν καθήκον μας να Σου είπωμεν : μία είναι η οδός της σωτηρίας. Μη διστάσης να την ακολουθήσης. Εμπιστεύθητι το Έθνος και τον εαυτόν Σου εις τας Εθνικάς Δυνάμεις και εις τα μεγάλα εκείνα Κράτη, τα οποία τόσα έπραξαν και υπέρ της Ελλάδος και υπέρ της Δυναστείας. Ας μη ταράξουν την σκέψιν Σου ζητήματα προσωπικά. 
Εις την συνείδησιν του Εθνους θα ανέλθη πολύ υψηλότερα εκείνος όστις θα δειχθή υποχωρητικός και θα το ενώση διά τον μέγαν αγώνα. Συλλογίσου ότι τούτο, αφού δυστυχώς ευρισκόμεθα έξω του κοινοβουλευτικού μας πολι τεύματος, Συ ημπορείς να το κάμης. 
Μή θέλησης, Βασιλεύ, με δισταγμούς και αναβολάς να κλείσης την ένδοξον ιστορίαν Σου με μίαν μαύρην και άδοξον σελίδα, μαύρην και άδοξον και δια το Έθνος. 
Εν Αθήναις τη 3 Όκτωβρίου 1916 .
Της Υμετέρας Μεγαλειότητος πιστοί υπήκοοι Ν. Πολίτης, καθηγητής Πανεπιστημίου 
Κ. Χατζόπουλος, λογοτέχνης 
Α. Μυλωνάς, γεν. γραμματεύς Υπ. Εθν. Οικονομίας 
Κ. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εψηφισμένος έκτ. καθηγ. Πανεπιστημίου 
Ν. Κιτσίκης, καθηγητής Πολυτεχνείου 
Κ. Βαρβαρέσσος διευθυντής εν τω Υπ. Εθν. Οικονομίας 
Θρ. Γ. Πετιμεζάς, καθηγητής Πανεπιστημίου 
Οι υπογεγραμμένοι, εργάται της επιστήμης και της τέχνης μακράν της κομματικής διαπάλης, αισθανόμεθα την ανάγκην να εκφράσωμεν τον πόνον μας δια την τροπήν την οποίαν έχουν λάβει τα Εθνικά πράγματα. 
Και τόσον μάλλον θλιβόμεθα, όσον η κατάστασις αύτη είναι απόρροια όχι μοιραίων και αναπότρεπτων αιτίων, αλλά οικτρά παραγνώρισις της υπέρ τατης αρχής, ότι ούτε πρόσωπα ούτε θεσμοί αποτελούν σκοπούς καθ' εαυτούς, χάριν των οποίων επιτρέπεται να θυσιάζονται έθνη και ηθικαί αξίαι. 
Από της απόψεως ταύτης και μόνης αναχωρούντες αναγνωρίζομεν την διά της ανωτέρω διακηρύξεως τονιζομένην ανάγκην ομαδικής εκδηλώσεως προς ανακοπήν του δρόμου εις τον οποίον συρόμεθα και ως Έθνος και ως λαός.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΕΡΕΝΣΚΥ:Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ

Η πρώτη διάπλαση

Σήμερα λέγεται Ουλιάνοφσκ, από τ' όνομα του Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνωφ, που γεννήθηκε εκεί στα 1870.

Μετάφραση: Άγγελος Νίκας
Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ
ΑΘΗΝΑ 1972 Σελ.450

Το Σιμπίρσκ, πόλη στο μέσο Βόλγα, ήταν μια από τις πιο καθυστερημένες επαρχιακές πρωτεύουσες στα χρόνια της βασιλείας του Αλεξάνδρου 3ου (1881 - 1894). Δεν είχε σιδηρόδρομο. Τα ατμόπλοια περνούσαν τον ποταμό, όσον καιρό ήταν πλωτός, ενώ μόνο τ' άλογο μπορούσε να χρησιμοποιηθή για τις μεταφορές στους μακρόσυρτους μήνες του χειμώνα, όταν η μοναδική λεωφόρος ήταν το ατέλειωτο παγωμένο ποτάμι. Η πόλη κτίστηκε το 1648 σ' ένα λόφο στην ψηλότερη όχθη. Στην κορυφή του υψωνόταν η μητρόπολη, το μέγαρο του κυβερνήτη, το γυμνάσιο, ένα γυναικείο μοναστήρι κι η δημόσια βιβλιοθήκη. Όλη η πλαγιά του, ως την άκρη του  νερού, σκεπαζόταν με περβόλια από θρασεμένες μηλιές και βυσσινιές. Η άνοιξη τον σκέπαζε με άσπρα μυρωδάτα λουλούδια και τότε η νύχτα κρατούσε την ανάσα της για ν' ακούη τ' αηδόνια. Μια φαρδειά λεωφόρος με δενδροστοιχίες, γνωστή με τ' όνομα Βενέτς (κορώνα), καμάρι του πληθυσμού, κατέβαινε απότομα από την κορφή ως τον όχτο και τ' απέραντα λιβάδια, πέρ' από το ποτάμι, ήταν χαρά των ματιών. Κάθε χρόνο, όταν  έλυωνε το χιόνι, ο ποταμός άφηνε την κοίτη του, πλημμύριζε τις χαμηλότερες εκτάσεις στην αριστερή του όχθη και σχημάτιζε πάνω στα χωράφια μια θάλασσα, που έφτανε ως πέρα στον ορίζοντα. Αργότερα, με τις ζέστες του καλοκαιριού, όταν οι χωριάτες πήγαιναν εκεί να θερίσουν το πυκνό χορτάρι και να στήσουν τις ψηλές θημωνιές, τα χωράφια αυτά ζωήρευαν απ τα τραγούδια τους, καθώς κι απ τα παιχνίδια των εκδρομέων οπό την πόλη. Τριγύρω στην πολιτεία, πάνω στις όρθιες όχθες του ποταμού, υψώνονταν τα εξοχικά σπίτια των γαιοκτημόνων.

Από πολιτική άποψη, η πόλη αντανακλούσε σε μικρογραφία όλες τις παραλλαγές από την αναταραχή, που χτυπούσε στα θεμέλια του το κράτος. Γιατί όσο κι αν δέσποζαν στο Σιμπίρσκ οι συντηρητικοί τσιφλικάδες, με τις εχθρικές διαθέσεις τους απέναντι στις μεγάλες, φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Αλεξάνδρου 2ου, μια εκλεκτή μειοψηφία από δασκάλους, γιατρούς, δικαστές και δικηγόρους υποστήριζε με πάθος τις μεταρρυθμίσεις αυτές κι έφερνε νέες, φιλελεύθερες ιδέες στην καθημερινή ζωή τής πολιτείας. Και στο κατώτερο σκαλί της κοινωνικής ιεραρχίας βρισκόταν μια τρίτη ομάδα, οι ριζοσπάστες, οι «μηδενιστές», όπως ονόμαζε τους νεαρούς επαναστάτες ταραχοποιούς η ανώτερη συντηρητική τάξη.

(18)  H Αγία Πετρούπολη θυμήθηκε με τρόπο κάπως δυσάρεστο, πως υπάρχει το Σιμπίρσκ, όταν ανακαλύφτηκε μια συνωμοσία για τη δολοφονία του Αλεξάνδρου 3ου. Η απόπειρα είχε οριστή για την 1η Μαρτίου 1887 κι ένας από τους συνωμότες, ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ, ήταν γιος του επιθεωρητή στην δημοτική εκπαίδευση στο Σιμπίρσκ και μεγαλύτερος αδερφός του Βλαντίμιρ Ουλιάνωφ (του Λένιν).Η ταπεινή μας πολιτεία, αν και χωρίς σιδηρό­δρομο ούτε καθημερινό ταχυδρομείο, κατάφερε να σύνδεση τη ζωή της με τη ζωή της παντοδύναμης αυτοκρατορίας[1].

Ο Αλέξανδρος Ούλιάνωφ, αν και πέρασε φευγαλέα από τη ζωή μου, άφησε μια ανεξίτηλη εντύπωση, όχι σαν άτομο, αλλά σα μια εφιαλτική φο­βέρα στην παιδική μου φαντασία. Έφτανε ν' ακούσω τ' όνομά του, για να δω με τη φαντασία μου ένα μυστηριακό αμάξι με κλειστές πράσινες γρίλιες να περνάη μες στο σκοτάδι την πόλη παίρνοντας ανθρώπους μακριά, στο άγνωστο, ύστερ οπό διαταγή του αυστηρού πατέρα της Σόνιας. Ο πατέρας της Σόνιας, μιας μικρούλας, που την έφερναν καμιά φορά να χορέψη μαζί μας, ήταν ο αρχηγός στη χωροφυλακή στην επαρχία Σιμπίρσκ. Η ανακά­λυψη της συνωμοσίας στην Πετρούπολη και η σύλληψη του γιου ενός από τους ανώτερους υπαλλήλους του Σιμπίρσκ προκάλεσαν αντίποινα στην πόλη μας και συλλήψεις, που γίνονταν κατά κανόνα τη νύχτα. Οι τρομαγμένες συζητήσεις των μεγάλων για τα φοβερά αυτά πράγματα έφταναν ως το δω­μάτιο των παιδιών και καθώς οι γονιοί μας είχαν στενή φιλία με τούς Ούλιά­νωφ, δεν αργήσαμε να μάθουμε την εκτέλεση του γιου τους, ενός νέου με πολλά προσόντα. Αυτή στάθηκε ή πρώτη μου επαφή με το επαναστατικό κίνημα.

Γεννήθηκα τo 1881, στις 22 Απριλίου. Ο πατέρας μου, Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ήταν τότε διευθυντής σ' ένα γυμνάσιο για αγόρια και σ' ένα λύκειο για κορίτσια. Έφτασε στη θέση αυτή οπό μια εξέλιξη όχι και τόσο συνη­θισμένη. Γεννήθηκε το 1842 κι ό πατέρας του ήταν ένας φτωχός πάπας συν­οικιακής ενορίας στην περιοχή του Κέρενσκυ στην επαρχία Πένζα. Τ' όνομα της πόλης αυτής, όπως και το επώνυμο μου, προέρχονται οπό τον ποταμό Κέρενκα και τονίζονται στην προπαραλήγουσα. Μολαταύτα, Ρώσοι και ξένοι συνηθίζουν να τονίζουν λαθεμένα το επίθετο μου στην παραλήγουσα.Εκείνα τα χρόνια ό κλήρος αποτελούσε ξεχωριστή τάξη, με δικές του προαιώνιες παραδόσεις και έθιμα. Υπήρχαν ακόμη και ειδικά σχολεία για τα παιδιά των κληρικών. Από ένα τέτοιο σχολείο βγήκε κι ο πατέρας μου για να σπουδάση  έπειτα σε σεμινάριο θεολογίας στην Πένζα. Μετά την επανάσταση του 1848 στη δυτική Ευρώπη, απαγορεύτηκε να σπουδάζουν στα πανεπιστήμια όσοι  δεν άνηκαν στην αριστοκρατική τάξη, αλλά στήν περίοδο τής βασιλείας του Αλεξάνδρου 2ου αυτή ή κοινωνική διάκριση καταργήθηκε και πραγματοποι­ήθηκε τελικά ή μεγάλη φιλοδοξία του πατέρα μου να μπη στο πανεπιστή­μιο. Η φτώχεια του τον ανάγκασε να δούλεψη για ένα διάστημα δάσκαλος σ' ένα συνηθισμένο επαρχιακό δημοτικό σχολειό, όταν όμως κέρδισε αρ­κετά απ αυτήν την αγγαρεία, γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Καζάν, ένα οπό τα καλύτερα τότε στη Ρωσία. Όπως πολλοί επίδοξοι κληρικοί της γενιάς του, δεν είχε πραγματικά κλίση γι' αυτό το επάγγελμα κι αντί ν' ακολουθήση (19) τη σταδιοδρομία του πατέρα του, αφιερώθηκε ολόψυχα στη μελέτη της ιστο­ρίας και της κλασικής φιλολογίας. Γρήγορα αναγνωρίστηκαν κι εκτιμήθηκαν οι ξεχωριστές διδακτικές του ικανότητες. Στα τριάντα του χρόνια διορίστηκε γενικός επιμελητής σε γυμνάσιο και στα τριάντα επτά έγινε διευθυντής σχο­λείου στη Βιάτκα. Ύστερα από δυο χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή σε δυο σχολεία, ένα για αγόρια κι' ένα για κορίτσια, στο Σιμπίρσκ.

---

[1] Από μια παραξενιά της ιστορίας, στο Σιμπίρσκ γεννήθηκαν οι  τρεις άντρες, πού συν­δέονται αμεσώτερα με την κρίσιμη εκείνη περίοδο στη ρωσική Ιστορία : ο λαομίσητος τε­λευταίος υπουργός Εσωτερικών του Τσάρου Α. Ντ. Προτοποπώφ (1864), ο Λένιν κι εγώ.

ΟΥΪΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ: Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ

Ο Χίτλερ δεν επέτυχε ούτε να υποτάξη ούτε να κατάκτηση τη Μεγάλη Βρεταννία. Ήταν φανερό ότι η Νήσος μας θα κρατούσε έως το τέλος. Χωρίς την κυριαρχία στη θάλασσα και στον αέρα, θεωρού­σαμε πως ήταν αδύνατον για τις γερμανικές δυνάμεις να περάσουν τη Μάγχη. Ο χειμώνας με τις θύελλες του είχε εμφανισθεί τώρα επί σκηνής. Η γερμανική απόπειρα να καταπτοηθή το βρεταννικό έθνος, ή να καταστραφή με βόμβες η μαχητική του ισχύς και η ψυχική του δύναμις, είχε αποτύχει, και η εντατική αεροπορική επίθεσις εκόστιζε πολύ ακριβά στους Γερμανούς. Θα έπρεπε να περάσουν πολλοί ακόμη μήνες έως ότου η επιχείρησις «Θαλάσσιος Λέων» επανέλθει στο προσκήνιο, και κάθε εβδομάδα που περνούσε, η πρόοδος που επραγματοποιείτο ως προς την αριθμητική ισχύ των μητροπολιτικών μας δυνά­μεων, την εκπαίδευση των και τον εξοπλισμό των απαιτούσε να οργανωθή  μία ολοένα σημαντικώτερη επιχείρησις «Θαλάσσιος Λέων», ενώ παράλληλα αύξαναν οι δυσχέρειες για τη μεταφορά των εχθρι­κών στρατευμάτων. Τον Απρίλιο ή Μάϊο του 1941, ακόμη και 750.000 Γερμανοί στρατιώτες με όλο τους τον οπλισμό δεν θα ήσαν αρκετοί για μια τέτοια επιχείρηση. Πώς  θα ημπορούσαν οι Γερμανοί να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα πλοία, τις φορτηγίδες και τα ειδικά αποβατικά σκάφη, που ήσαν αναγκαία για μια τόσο μεγάλη επιχείρηση διαπεραιώσεως από τη θάλασσα; Πώς να συγκεντρωθούν όλα αυτά τη στιγμή που η αεροπορία μας σταθεροποιούσε ολοένα και πιο πολύ την υπεροχή της; Στο μεταξύ, η αεροπορική αυτή δύναμης, που ενισχύετε από ΜΙΣ εξαιρετικά δραστήρια πολεμική βιομηχανία στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, και με τεράστια προγράμματα εκπαιδεύσεως για τους πιλότους των Κτήσεων που συνεκεντρώνοντο στον Καναδά, θα ημπορούσε σε λιγώτερο από ένα χρόνο να εξασφάλιση στην Ρ.Α.Φ., που ήδη υπερτερούσε σε ποιότητα, και την αριθμητική υπεροχή έναντι της Λουφτβάφφε. Δεν είναι λοιπόν καθόλου εκπλη­κτικό το γεγονός ότι ο Χίτλερ απεφάσισε να στραφή προς Ανατολάς όταν επείσθη ότι οι ελπίδες και οι κομπασμοί του Γκαίρινγκ είχαν εκμηδενισθή. Όπως ο Ναπολέων το 1804, έτσι και ο Χίτλερ καθυστερούσε την επίθεση εναντίον της Νήσου μας έως τη στιγμή που θα έπαυε τουλάχιστον να υπάρχη ο εξ Ανατολών κίνδυνος. Ο Χίτλερ έπρεπε, με κάθε θυσία, όπως το είχε πια καταλάβει, να τακτοποίηση τους λογαριασμούς του με τη Ρωσία πριν τα παίξη όλα για όλα επιχειρών την εισβολή στη Μεγάλη Βρεταννία. Αντιμετωπίζων τις ίδιες πιεστικές ανάγ­κες και σκεπτόμενος ακριβώς όπως και ο Ναπολέων όταν απεφάσισε να οδηγήση τη Μεγάλη Στρατιά από τη Βουλώνη στο Ούλμ, στο Άούστερλιτς καί στο Φρήντλαντ, ο Χίτλερ, πού τον είχε δεσμεύσει μία ανυπέρβλητη αντικειμενική κατάστασις, εγκα­τέλειψε προς το παρόν την επιθυμία του να καταστρέψη τη Μεγάλη Βρεταννία. Η επιχείρησις αυτή θα ανεβάλλετο για την τελευταία πράξη του δρά­ματος.

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι η εν λόγω απόφασις του Χίτλερ είχε ήδη ληφθή προς το τέλος του Σεπτεμβρίου 1940. Από την εποχή εκείνη, οι αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της Μεγάλης Βρεταννίας, παρ' όλο πού διεξήγοντο σε πολύ μεγαλύ­τερη κλίμακα εν συγκρίσει με το παρελθόν λόγφ της γενικής αυξήσεως των αεροπορικών δυνάμεων, επέρασαν σε δεύτερη θέση στη σκέψη του Χίτλερ και  στα γερμανικά σχέδια. Ημπορούσαν να συνε­χισθούν ως ένα προκάλυμμα για να αποκρυβούν άλλα σχέδια, ο Χίτλερ όμως δεν υπελόγιζε σ' αυτές για την αποφασιστική νίκη. Λοιπόν, προς Ανατο­λάς! Προσωπικώς εγώ, από καθαρά στρατιωτική άπο­ψη, δεν θα έβλεπα δυσμενώς μία γερμανική από­πειρα εισβολής στη Μεγάλη Βρεταννία την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 1941. Ήμουν πεπεισμένος ότι ο εχθρός θα υφίστατο τη φοβερώτερη ήττα και την τρομακτικώτερη θυσία εμψύχου υλικού, όσο καμμία άλλη χώρα δεν υπέστη ποτέ σε μία περιωρισμένη πολεμική επιχείρηση. Ακριβώς όμως για τον λόγο αυτόν, δεν ήμουν τόσον αφελής ώστε να περιμένω πως θα εγίνετο η απόπειρα αυτή εισβολής. Στον πόλεμο, εκείνο που δεν φοβάται κανείς δεν είναι συνήθως αυτός που ο εχθρός επιχειρεί. Ωστόσο, καθώς εγώ ήμουν υπεύθυνος για τη διεξαγωγή ενός μακροχρονίου αγώνος, και ο χρόνος, για ένα ή δύο έτη, εφαίνετο ότι θα ήταν με το μέρος μας, και θα ενισχυόμεθα ίσως στο μεταξύ από ισχυρούς συμ­μάχους, ευχαριστούσα τον θεό που η υπέρτατη αυτή δοκιμασία απεκρούσθη από τον λαό μας. Όπως φαίνεται από τις σημειώσεις μου της εποχής εκείνης, ποτέ δεν επίστεψα ότι τελικά θα επραγματοποιείτο μία γερμανική απόβασις στην Αγγλία το 1941. Στο τέλος του  1941,  οι ρόλοι είχαν αντιστραφή:  δεν ήμαστε πια μόνοι. Τα τρία τέταρτα του κόσμου ήσαν μαζί μας. Πολύ σημαντικά όμως γεγονότα, που ήταν αδύνατον εκ των προτέρων να υπολογί­σωμε ακριβώς τη σημασία των, επρόκειτο να κατα­στήσουν το έτος αυτό πράγματι αξιομνημόνευτο. Ενώ για τις κακώς πληροφορημένες χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης και του υπολοίπου κόσμου η θέσις μας εφαίνετο απελπιστική, ή τουλάχιστον πολύ επισφαλής, οι σχέσεις μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ρωσίας ήλθαν στο προσκήνιο του παγκοσμίου δράματος. Ο βαθιά ρι­ζωμένος ανταγωνισμός που έφερνε σε αντίθεση τις δύο αυτές δεσποτικές δυνάμεις ανεπτύχθη και πάλιν, αμέσως μόλις διεπιστώθη ότι η Μεγάλη Βρεταννία δεν ήταν δυνατόν να  υποκύψη και να κατακτηθή όπως είχε συμβεί με τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να αναγνωρίσωμε ότι ο Στάλιν έκανε ό,τι ημπορούσε για να δράση ως αφοσιωμένος και πιστός συνεταίρος του Χίτλερ, ενώ παράλληλα συνεκέντρωνε όσο ήταν δυνατόν μεγαλύτερες δυνάμεις στην απέραντη έκταση της Σοβιετικής Ρωσίας. Ο Στάλιν και ο Μολότωφ δεν παρέλειπαν να διαβιβάζουν στον Χίτλερ με σεβασμό τα συγχαρητήρια τους υστέρα από κάθε γερμανική νίκη. Έφωδίασαν το Ράϊχ με τεράστιες ποσότητες τροφίμων και πολυτίμων πρώτων υλών. Οι οπαδοί των κομμουνισταί στη χώρα μας, μέλη της Πέμπτης Φάλαγγος, έκαναν ό,τι ημπορούσαν για να παραλύ­σουν τα εργοστάσια μας. Το σοβιετικό ραδιόφωνο μετέδιδε ύβρεις και συκοφαντικά σχόλια εναντίον μας. Σε οποιαδήποτε στιγμή, οι Σοβιετικοί ήσαν έτοιμοι νά διακανονίσουν οριστικά τις πολυάριθμες διαφορές που τους εχώριζαν από τη ναζιστική Γερ­μανία και να δεχθούν με ικανοποίηση την τελειω­τική καταστροφή της βρεταννικής δυνάμεως. Δεν έπαυαν όμως να σκέπτωνται ότι η πολιτική αύτη πιθανώτατα θα απετύγχανε. Ήσαν αποφασισμένοι να κερδίσουν χρόνο με όλα τα μέσα, και δεν είχαν καμμία πρόθεση, καθ' δ μέτρον ημπορούσαν να σταθμίσουν το πρόβλημα, να στηρίξουν τα συμφέ­ροντα και τις βλέψεις της Ρωσίας αποκλειστικά επάνω σε μία γερμανική νίκη. Οι δύο μεγάλες ολο­κληρωτικές αυτοκρατορίες, που και οι δύο είχαν απογυμνωθή από κάθε ηθική τάση, αντιμετωπίζοντο, η μία με την άλλη, με ευγένεια αλλά και δίχως οίκτο.

Υπήρξαν βέβαια διαφωνίες μεταξύ των σχετικά με τη Φινλανδία και τη Ρουμανία. Οι Σοβιετικοί ηγέται είχαν μείνει κατάπληκτοι από την πτώση της Γαλλίας και τη διάλυση του Δευτέρου μετώπου, του οποίου την αποκατάσταση θα εζητούσαν πολύ σύντομα με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. Δεν είχαν υπολογίσει ότι θα εγίνετο μιά τόσο αιφνιδιαστική κατάρρευσις, και είχαν ποντάρει με εμπιστοσύνη σε μία φάση αμοιβαίας εξαντλήσεως των αντιπάλων στο Δυτικό μέτωπο. Τώρα όμως δεν υπήρχε πια Δυτικό μέτωπο! Ωστόσο, η Σοβιετική Ρωσία έκρινε ότι θα ήταν ανόητο να αλλάξη ριζικά τη συνεργασία της με τη Γερμανία πριν διαπίστωση αν η Μεγάλη Βρεταννία θα παρεδίδετο ή θα συνετρίβετο το 1940. Ενώ το Κρεμλίνο αντελαμβάνετο ολοένα και περισσότερο ότι η Μεγάλη Βρεταννία ήταν σε θέση να κράτηση έναν μακροχρόνιο και  επ' αόριστον παρατεινόμενον πόλεμο, κατά τη διάρ­κεια του οποίου τα πάντα ήταν δυνατόν να συμβούν από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Ιαπωνίας, ο Στάλιν συνειδητοποιούσε βαθμιαίως τον κίνδυνο που τον απειλούσε και προσεπάθησε ολοένα και περισσότερο να κερδίση χρόνο. Πάντως, όπως θα ιδούμε, είναι πάρα πολλά τα πλεονεκτή­ματα που εθυσίασε και οι κίνδυνοι που διέτρεξε για να διατήρηση καλές σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία. Ακόμη περισσότερο εκπληκτική υπήρξε η άγνοια που επέδειξε και οι λανθασμένοι υπολογι­σμοί που έκανε για την τύχη που τον ανέμενε. Πρά­γματι, από τον Σεπτέμβριο 1940 έως την επίθεση του Χίτλερ τον Ιούνιο 1941, συμπεριεφέρθη σαν ένας γίγας απάνθρωπος και συγχρόνως πανούργος και κακώς πληροφορημένος.

(ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ- ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ)

 

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Τον λόγο έχει ο βουλευτής Corneliu Zelea Codreanu .
Corneliu Zelea Codreanu: Κύριε Πρόεδρε κύριοι βουλευτές : είμαι ο πιο νέος ανάμεσά σας και αντιπροσωπεύω ένα κίνημα νεανικό. Έφτασα εδώ μόνο με τις δικές μου δυνάμεις δίχως την βοήθεια και την υποστήριξη κανενός. Πιστεύω ότι και οι σημερινοί αρχηγοί της Μεγάλης Ρουμανίας θα δυσανασχετήσουν αν ακούσουν και μένα , εκφραστή της καινούργιας γενιάς, μιας γενιάς αγχωμένης για την οποία τόσος λόγος έχει γίνει , μια γενιά που μαρτύρησε, θα μπορούσα να πω γενιά που σταυρώθηκε. Πιστεύω ότι θα ήταν ωφέλιμο αν η αξιότιμη βουλή είχε έστω και λίγη καλή θέληση για να ακούσει και μας , επειδή θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο οι να γνωρίζουν οι σημερινοί κυβερνήτες ποια είναι η ανησυχία , ποιες είναι οι απόψεις , ποιος είναι ο πολιτικός προσανατολισμός της γενιάς που με ή δίχως την άδειά σας πρέπει αύριο να σας διαδεχθεί στα έδρανα αυτά .

Σε κάθε περίπτωση οφείλω να ομολογήσω ήδη από την αρχή ότι δεν είμαστε αυτή η γενιά που περιγράφει μερίδα του τύπου. Ο Μοναδικός σκοπός μας είναι να υπερασπισθούμε την Αγία Πατρίδα , την Πατρίδα που απειλείται από την ορμή της καταιγίδας, την Πατρίδα των Πατέρων μας την ζεστή φωλιά όλων όσων έρχονται μετά από μας. Και για να προσδιορίσουμε εν συντομία τις βασικές μας θέσεις θα πω: δεν υπάρχει εδώ καμία ανήθικη γενιά , καμιά γενιά δίχως θεό ούτε δημοκρατική ούτε αντιμοναρχική . Προσδιορίζω τα βασικά μας σημεία σε: Θεό, Πατρίδα ,Βασιλέα, Οικογένεια , Στρατό , αυτόν τον τελευταίο σαν εγγυητή της ύπαρξης του Ρουμανικού Κράτους.
V. G. Ispir: Για όλα αυτά μπορείτε να είστε στο πλευρό μας.
Corneliu Zelea Codreanu: Εγώ κύριοι οφείλω να σκιαγραφήσω το πρόβλημα αυτό επειδή είμαι αρχηγός μιας μικρής ομάδας και πρέπει να αναπτύξω την άποψή μου.
Βρέθηκα στο Maramures, στο Maramures που είναι το λίκνο των προγόνων μας ,των Μολδαυών (οι κάτοικοι του Maramures είναι οι πρόγονοι του Stefan cel Mare si Sfînt, άρχοντα της Moldavia). Και εκεί , με ευκαιρία μιάς δίκης που είχα στο Satu Mare, στην οποία παρευρέθηκε επίσης ο Καθηγητής Catuneanu, ένας γέρος με άσπρα μαλλιά ήλθε να καταθέσει στο δικαστήριο αυτά που θα σας πω εγώ τώρα «Εμείς του Maramures είμαστε από ευγενική γενιά και είχαμε και φέουδα και βουνά δικά μας. Μέχρι τα 1847 είμασταν τα αφεντικά . Στα 1848 όταν ήμουν μωρό έφθασαν στην κοινότητά μας ,οι πρώτοι Ιουδαίοι». Και εδώ επιτρέψτε μου μια παρένθεση. Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ τον ορισμό Εβραίος με διάθεση να εξυβρίσω κάποιο. Τους αποκαλώ Ιουδαίους επειδή πιστεύω ότι έτσι θέλουν να λέγονται και από την άλλη πλευρά -κάτι που μου φαίνεται περίεργο - είναι το μοναδικό Έθνος που αποφεύγει να αυτοχαρακτηρίζεται με το όνομά του,το πραγματικό του όνομα . Και όταν εγώ έχω την ακλόνητη βεβαιότητα –και σας παρακαλώ όλους να με πιστέψετε – ότι ο λαός αυτός εξαπολύει επίθεση ενάντια στη γη μας και αναζητά τρόπο να εγκατασταθεί πάνω σ΄ αυτή ,τότε, σας παρακαλώ να με πιστέψετε , για μένα έχει ξεκινήσει ένας αγώνας ζωής και θανάτου και δεν έχω καμία διάθεση να αστιευτώ ή να προσβάλω κανένα . Για μένα ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο και ακριβές : έξυπνος ή όχι ,παρασιτικός ή μη παρασιτικός , ηθικός ή ανήθικος ο πληθυσμός αυτός είναι ένας πληθυσμός εχθρικός που έχει κατασκηνώσει πάνω στη γη μας. Και εγώ προτίθεμαι να αγωνιστώ εναντίον της με όλα τα μέσα που θα θέσει στην διάθεσή μου η διανόηση , ο νόμος και το Ρουμανικό Δίκαιο.
Αυτός ο γέρος λοιπόν ,Κύριοι, έλεγε: «Στα 1848 ήρθαν εδώ σε μας οι πέντε πρώτοι Ιουδαίοι ,που οι πατέρες μας όταν τους είδαν πεινασμένους και ρακένδυτους τους επέτρεψαν από οίκτο να εγκατασταθούν στα σύνορα των περιφερειών μας Σήμερα στα 1930 από τα 62 βουνά χάσαμε τα 60 Εμείς οι Ρουμάνοι διαθέτουμε ακόμα δύο βουνά ενώ τα υπόλοιπα 60 βρίσκονται στα χέρια των Ιουδαίων. Σήμερα εμείς έχουμε αποσυρθεί ,και φτωχοί δίχως ψωμί , κατασκηνώνουμε στην περιφέρεια των δικών τους λατιφούντιων.».
Λοιπόν, αυτή η κατάσταση του Maramures διαχέεται επίσης και στην Bucovina; αυτή η ίδια κατάσταση επεκτείνεται και στη Μολδαβία μας ,όπου οι εκκλησίες κλείνουν και οι βωμοί καταρρέουν Και εγώ ρωτώ όλους εσάς : Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον ενός γένους που οι βωμοί των εκκλησιών καταστρέφονται?
To εμπόριο μας βρίσκεται υπό κηδεμονία. Σε μας στην παλαιά Bîrlad, σε εκείνη την Bîrlad που έκανε εξαγωγές εμπορευμάτων στην Πολωνία την εποχή του Stefan cel Mare .που έκανε εξαγωγές από την Cetatea Alba μέχρι την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια , δεν απέμεινε παρά ένας και μοναδικός Ρουμάνος έμπορος βιοτέχνης.
Αυτός είναι ο λόγος κύριοι που δεν μπορεί να παραγνωριστεί το πρόβλημα αυτό και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα πρωταρχικής σπουδαιότητας στην πολιτική της Σύγχρονης Ρουμανίας. Στην περίπτωσή μας συντελείται ότι ακριβώς συνέβη σε βάρος των Ερυθρόδερμων της Βορείου Αμερικής: βρισκόμαστε μπροστά σε μια εισβολή ξένων και εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να υπερασπισθούμε την γη των πατέρων μας. Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ούτε ποιος έρχεται ούτε ποιος είναι , απλά μου φαίνεται κάπως περίεργο ότι στη περίπτωση που έρχονται οπλισμένοι εχθροί να κλέψουν την γη μας εμείς να στεκόμαστε σταθεροί στα χαρακώματα με τα όπλα στα χέρια , ενώ σήμερα , όταν το όπλο μετασχηματίζεται σε χρήμα και όταν οι εχθροί αυτοί είναι σε θέση να αγοράσουν την γη μας με τα χρήματά τους δεν διαμαρτύρεται κανένας από μας. Ιδού Κύριοι πως τίθεται το πρόβλημα αυτό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι Ερυθρόδερμοι της Βόρειας Αμερικής σιγά σιγά εξαφανίστηκαν μπροστά στην αγγλοσαξονική εισβολή . Σήμερα όλη η Ευρώπη τους συμπονά , χύνει δάκρυα γιατί ήταν από γένος ένδοξο αλλά παρ΄όλα αυτά λέγει: «Τι να γίνει? Υπήρξαν άλλοι ισχυρότεροι. ». Κύριοι με τρόμο κάνω την σκέψη ότι σε κάποια μελλοντική στιγμή η Ευρώπη θα ξανανιώσει συμπόνοια αυτή την φορά για μας ,για τα παιδιά μας. Και όσο άφορά την βασανισμένη νεολαία μας , που όπως σας προείπα , βασανίστηκε για μια παρόμοια ιδέα (προσωπικά έρχομαι εδώ ύστερα από δύο χρόνια άδικης φυλάκισης), εγώ λοιπόν κύριοι σας ρωτώ: τι ακριβώς θέλετε να κάνουν οι νέοι αυτοί , οι οποίοι δέχθηκαν πλήγματα από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα? Επιθυμείτε μήπως , ένα ωραίο πρωινό να τα μαζέψουμε και να φύγουμε για άλλη γη , για άλλες χώρες, να κερδίσουμε το ψωμί και να ζητήσουμε καταφύγιο και να έχουμε μια ελεύθερη ζωή.? Εμείς δεν σας ζητούμε πολλά . Ένα και μόνο πράγμα σας ζητούμε : να μας αφήσετε εδώ, σ΄αυτή την γη, κάτω από την ευλογία των οστών των προγόνων μας..
Κύριοι , με στεναχωρεί το γεγονός ότι στο μήνυμα της Κυβέρνησης δεν γίνεται καμιά αναφορά για όλα αυτά , δεν υπάρχει έστω και αμυδρό φως ελπίδας. αυτός που κυβερνά αυτή την γη δεν δείχνει την παραμικρή έγνοια πάνω στα προβλήματα που λίγο πριν εξέθεσα.
Κύριοι, από το πρόβλημα αυτό θα περάσω σε ένα άλλο πρόβλημα υψίστης σπουδαιότητας: το πρόβλημα της δυστυχίας. Έχω φέρει μέσα σ΄αυτό το κουτί μερικά κομμάτια ψωμί από το Maramures και τα βουνά που κυκλώνουν το Neamtz, για να δείτε τι ψωμί τρώει ο Ρουμάνος του Maramures και ο ορεσίβιος στα δικά μας μέρη. Σήμερα όταν ο κόσμος παραπονείται για την σιτοπαραγωγή , όλοι αποδίδουν την κρίση στο γεγονός ότι το σιτάρι πωλείται 1 leu το κιλό και ιδού τι ψωμί τρώνε οι άνθρωποι αυτοί.!
( Ο Βουλευτής Corneliu Zelea Codreanu παρουσιάζει στο Σώμα ένα κομμάτι μαύρο ψωμί).
Χρειάζεται να σφίξει κανείς την καρδιά του από τον πόνο και πιστεύω ότι κάθε λαός της Ευρώπης , βλέποντας αυτή την εικόνα της δυστυχίας μέσα στην οποία ζει το Ρουμανικό γένος , θα έκλαιγε από συμπόνια . Έφερα αυτά τα κομμάτια ψωμιού τυλιγμένα και τοποθετημένα σ΄αυτό το κομψό κουτί για να μπορέσετε να δείτε πόση καλλιτεχνία και πόσο άρωμα ευημερίας περιτυλίγουν την ρουμανική δυστυχία .. Εγώ το καταθέτω με πόνο στο υπουργικό έδρανο και παρακαλώ την αξιότιμη κυβέρνηση να το έχει πάντα στην διάθεση ώστε όταν κάποιος έχει το θάρρος να αστειευτεί στις πλάτες του Ρουμανικού Γένους , να βλέπει πριν από όλα με τι ακριβώς τρέφεται. Κύριοι μπροστά στη δυστυχία που περιβάλλει όλη αυτή την γη , οφείλω να ρωτήσω: ποια είναι τα μέτρα με τα οποία σκοπεύει να αντιταχθεί σ΄αυτή την πορεία της φτώχειας που εξαπλώνεται συνεχώς και περισσότερο;
Κύριοι Βουλευτές για μένα είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση έχει να μας παρουσιάσει δύο λύσεις:
1. Την συναισθηματική λύση της θυσίας.
2. Την οικονομική λύση της μεταποίησης.
Όσο αφορά την λύση της θυσίας και εγώ είμαι ένας από αυτούς που την παραδέχονται ,αλλά εδώ θα επιβεβαιώσω μια αρχή απαράβατη: ούτε εσείς ούτε κανένας άλλος έχει το δικαίωμα να κάνει έκκληση στα λίγα χρήματα του έντιμου πολίτη μέχρις ότου δεν επιστρέψουν στα κρατικά ταμεία και το τελευταίο λέι που οι ληστές που ξεγύμνωσαν αυτή την γη, έκλεψαν.
Όσο αφορά την άλλη λύση , την λύση της μεταποίησης , εγώ την δέχομαι. Δεν είναι όμως γιατρικό. Γιατρικό είναι αυτό που σκοτώνει την αιτία της αρρώστιας δηλαδή το μικρόβιο. Η μεταποίηση είναι φιάλη οξυγόνου που η αξιότιμη Κυβέρνηση προσφέρει στην ετοιμοθάνατη εθνική οικονομία.
Είμαι υπέρ του σχεδίου της μεταποίησης και θα το ψηφίσω ; αλλά οφείλω να πω ότι περιμένω να δω άλλα μετρά και ειδικότερα τα αναγκαία ριζικά για να αντιμετωπιστούν οι δύσκολοι καιροί που τρέχουν.
Κύριοι Βουλευτές, το τρίτο σημείο , για το οποίο θα πω κάποια λόγια , είναι το ζήτημα των Κομμάτων , και το ζήτημα της Δημοκρατίας .
Κύριοι Βουλευτές , το βασικό αντικείμενο της συζήτησης που αποτελεί απάντηση στο μήνυμα της Κυβέρνησης βρίσκεται καθ΄ολοκληρία στο ερώτημα: είμαστε υπέρ ή κατά της κατάργησης τους ? Σχετικά με αυτό εκδηλώνω την δική μου άποψη. Ποιός είναι αυτός που θα αποφασίσει την διατήρηση ή την κατάργηση των κομμάτων ? Είσαστε σε θέση εσείς να τα καταργήσετε ή να τα διατηρήσετε? Όχι . Αυτός που πρέπει να αποφασίσει είναι ο λαός και η πεινασμένη και γυμνή χώρα. Την στιγμή κατά την οποία οφείλει να αποφασίσει ο λάός, αυτός θα κρίνει αν πρέπει ή όχι να τα καταργήσει .Σε κάθε περίπτωση οφείλω να σας πω ότι ο λαός δεν αγαπά τα πολιτικά κόμματα .Αυτό είναι γεγονός αναντίρρητο και σεις, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς δεν θα μπορέσετε να διατηρήσετε τον έλεγχο του Κράτους ενάντια στη θέληση του Λαού. Και αυτό είναι γεγονός αναντίρρητο επίσης.
Παραμένει ακόμα ένα ζήτημα. Έλεγε κάποιος : τα κόμματα δεν γεννήθηκαν ως δια μαγείας αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης. Ναι, και εγώ είμαι υπέρ της άποψης αυτής και εφαρμόζω στα κόμματα τον νόμο της εξέλιξης .Τα κόμματα , όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο αυτό , γεννιούνται , εξελίσσονται και πεθαίνουν. Πιστεύω ότι τα Κόμματα δεν είναι το ανώτερο σχήμα μιας τελειότητας από τη στιγμή που έχει κατακτήσει το δικαίωμα στην ανηθικότητα.
Υπάρχει ακόμα ένα ζήτημα εξωτερικής τάξεως. Βλέπετε πολύ καλά ότι το σύνολο της κοινής γνώμης στην Ευρώπη προσανατολίζεται προς τα δύο άκρα. Αυτά τα άκρα λοιπόν σαν δύο μυλόπετρες θα κάνουν σκόνη σιγά σιγά όλα τα κόμματα.
Κύριοι Βουλευτές κοιτάξτε την Ευρώπη . Υπάρχουν δύο ισχυρές ακραίες πτέρυγες: η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά που συνεχώς ενισχύονται . Κάποια στιγμή το ένα από τα δύο θα νικήσει . Γι αυτό λοιπόν ζητώ από σας (και το ζητώ από εκείνους ειδικά ανάμεσά σας που σκύβουν πάντα το κεφάλι μπροστά στην Ευρώπη και τρέμουν και στο παραμικρό φύσημα του ανέμου):σε μια Ευρώπη που νικά ένα από αυτά τα άκρα θα μπορέσετε να αντισταθείτε στο ρεύμα αυτής της Ευρώπης;
Όσο αφορά τώρα τις επιλογές μας , αν οφείλουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στις πλέον ακραίες ,ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο ήλιος δεν ανατέλει από την Μόσχα αλλά από την Ρώμη. Πιστεύουμε ότι οι πατέρες μας , οι πρόγονοί μας που μας έφεραν στην γη αυτή , τα οστά τους μας στέλνουν , τουλάχιστον κάθε χίλια χρόνια , κάποιο καλό σημάδι , κάποια καλή ιδέα, τις πιο δύσκολες και πονεμένες στιγμές μας.
Πραγματικά Κύριοι σε ότι έχει να κάνει με τα κόμματα , η γενιά μας , κυτάζοντας από τα έξω διαπιστώνει:
1) Ότι ένα πολιτικό κόμμα είναι μια ανώνυμη εταιρία που έχει σαν σκοπό την εκμετάλλευση της καθολικής ψηφου.
2) Ότι όλα τα πολιτικά κόμματα , είναι δημοκρατικά επειδή ακριβώς χρησιμοποιούν την καθολική ψήφο με τον ίδιο τρόπο.
3) Ότι παραβλέπουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας ικανοποιώντας μόνο τα ειδικά συμφέροντα των υποστηρικτών τους ' ότι η Δημοκρατία είναι ανεύθυνη , της λείπει η δύναμη να προχωρεί σε κυρώσεις' ότι όλα τα κόμματα πραγματοποιούν εγκλήματα, προδίδουν το ένα το άλλο, κανένα από αυτά τολμά να εφαρμώσει τιμωρίες στους αντάρτες του για να μην τους χάσει , ούτε βέβαια και ενάντια στους αντιπάλους του , επειδή και αυτοί , με την σειρά τους θα πραγματοποιήσουν τα ίδια εγκλήματα..
Και αναφορικά με το ζήτημα αυτό επιτρέψτε μου να αποσπάσω λίγο την προσοχή σας ,αναφερόμενος στις απάτες που πραγματοποιήθηκαν από τον πόλεμο κι εδώ και οι οποίες εξακολουθούν να παραμένουν ατιμώρητες: οι απάτη των 12.000.000.000 του μεθιλικού αλκοόλ ' οι απάτες των 900.000.000 του ορείχαλκου των σιδηροδρόμων'το σοβιετικό ψάρι' το σοβιετικό καουτσούκ ' τα δάση της περιφέρειας Neamtz' τα δάση της Bucovina, κλπ. Σύμφωνα με ένα πρόχειρο υπολογισμό , το ποσό από τις απάτες που πραγματοποιήθηκαν στο έδαφος αυτής της χώρας από τον πόλεμο και μετά φτάνει τα 50.000.000.000 lei.
Η Δημοκρατία όπως την βλέπει κανείς από έξω δίνει την εντύπωση μιας εκτεταμένης συνενοχής μεταξύ εγκληματιών. Συμπέρασμα: Η Δημοκρατία είναι ανίκανη να επιβληθεί.
Και ένα πράγμα ακόμα.; οφείλω να σας υποβάλλω ένα ερώτημα που ισως δεν θα αρέσει σε πολλούς από σας. Σας παρακαλώ κύριοι να ανεχθείτε την αυστηρότητά μας σε ότι έχει σχέση με το ρουμανικό γένος και το αίσθημα της τιμής. Δηλώνω εδώ ότι η Δημοκρατία είναι στην υπηρεσία του μεγάλου ντόπιου και ξένου Εβραικού Κεφαλαίου . (Διακοπές, φασαρία).
Κύριοι , η απόδειξη . Έχω έλθει εδώ με ένα κατάλογο που θα σας νευριάσει , αλλά σας παρακαλώ μη με περιφρονήσετε , γιατί δεν πρόκειται να σιωπήσω στο θέμα αυτό : πρόκειται γι αυτό που ονομάζεται χαρτοφυλάκιο της Τράπεζας Blank.
Επιτρέψτε μου να προχωρήσω στην ανάγνωση της λίστας και ο καθένας από σας σίγουρα θα ανακαλύψει τον εαυτό εκεί. Λοιπόν:
Κύριος . Brandsch, Υφυπουργός Εξωτερικών , 111.000 lei .
Κύριος Carol Davila 4.677.000 lei .
Κύριος Eug. Goga, οφειλή Αγροτικής υποθήκης , 6.200.000 lei.
Al. Otelesanu: Πρόκειται για υποθήκη που αφορά την περιουσία της Κυρίας Eugen Goga.
N. Lahovary: Οφειλέτης δεν είναι ο κ. Davila, οφειλέτρια είναι η «Τράπεζα Tzaraneasca». Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Παρακαλώ να ανακαλέσετε. (Διακοπές, φασαρία).
Cornelin Z. Codreanu: Ωραία Κύριοι δεν λέω ότι δεν υπάρχει σαπίλα. Θα πληρώσει αλλά πρόκειτα για χρήμα που το έχει δανειστεί. (Διακοπές).
Κύριοι , δεν γνωρίζω αν θα πληρώσουν ή όχι , επιτρέψτε μου όμως να σας πω μόνο ένα πράγμα : όταν κάποιος δανείζεται χρήματα από ένα οικονομικό οργανισμό του είδους είναι αναπόφευκτο να τον υποστηρίξει όταν θα βρεθεί στην Κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση και σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορεί να τον χτυπήσει όταν οφείλει να το κάνει (Χειροκροτήματα από πολλές πτέρυγες).
Corneliu Zelea Codreanu: Επιπλέον :Ο κ. Iunian 407.000 'ο κ. Madgearu 401.000' ο κ. Filipescu 1.265.000'ο κ. Mihail Popovici 1.519.000' ο κ. Raducanu 3 .450.000'(κραυγές από τα έδρανα της πλειοψηφίας) η Τράπεζα Raducanu του Tecuci 10.000.000' ο κ. Pangal 3 .800.000' ο κ. Titulescu 19 εκατομμύρια . Ας σημειωθεί ότι δεν πρόλαβα να συγκεντρώσω τις αναγκαίες αποδείξεις για να βάλω στη λίστα και τον κ. Argetoianu με τα 19 εκατομμύρια .
Φωνές από τα έδρανα της πλειοψηφίας : Ευνόητο !
Corneliu Zelea Codreanu: Σας αναφέρω όσους μπόρεσα να ανακαλύψω. (Διακοπές , φασαρία). Υπάρχουν φυσικά και άλλοι.
Κύριοι δεν ισχυρίζομαι ότι ι τα χρήματα αυτά δόθηκαν με την μορφή φιλοδωρημάτων , όχι! Τα χρήματα αυτά αφαιρέθηκαν από εκεί με κάποιο τρόπο και τώρα πρόκειται να δούμε τι κινήσεις έγιναν από την τράπεζα αυτή και κατά συνέπεια να απαιτηθούν δραστικά μέτρα για αυτά τα ζητήματα ,ιδιαίτερα τώρα που οι άνθρωποι αυτοί ,σε καθεστώς εξάρτησης από την συγκεκριμένη Τράπεζα , δεν διαθέτουν βέβαια την αναγκαία ελευθερία για να πάρουν εναντίον της αποτελεσματικά μέτρα. (Χειροκροτήματα από διάφορες πτέρυγες).
Κύριοι, αν σας ζητούν θυσίες για να εξυγειανθεί αυτή η γη , εμείς δεν μπορούμε να επιτρέψουμε οι θυσίες αυτές να γίνουν μόνο και μόνο για να εξυγειανθεί η Τράπεζα Blank, για να μπορεί να πληρώσει τα έξοδα του γάμου που έγινε στο Παρίσι (οπου ξωδεύτηκαν 50 εκατομμύρια), (Επιφωνήματα, διακοπές).
Κύριοι , σαν συνέπεια όλων αυτών , προτείνουμε μερικές πρακτικές λύσεις που φέρνουν την σφραγίδα της νεότητας:
ΖΗΤΑΜΕ την επιβολή της θανατικής ποινής , αποκλειστικά για τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος. (Χειροκροτήματα από διάφορα σημεία).
V. G. Ispir: Κύριε Codreanu, εσείς δηλώνετε Χριστιανός και υπερασπιστής της χριστιανικής ιδέας . Σας θυμίζω -εγώ είμαι καθηγητής της Θεολογίας –ότι η υποστήριξη παρόμοιας ιδέας είναι μια πράξη αντιχριστιανική (Χειροκροτήματα).
Corneliu Zelea Codreanu: Κύριε Καθηγητά , επιτρέψτε μου να σας πω: όταν πρόκειται να επιλέξω ανάμεσα στο θάνατο της γης μου και εκείνη ενός εγκληματία προτιμώ τον θάνατο του εγκληματία και θεωρώ πως είμαι καλύτερος Χριστιανός όταν δεν επιτρέπω στον εγκληματία να μολύνει την γή μου για να την οδηγήσει στην καταστροφή (Χειροκροτήματα από διάφορες πλευρές.).
ΖΗΤΑΜΕ τον έλεγχο και την κατάσχεση των αγαθών όλων εκείνων που καταλήστεψαν αυτή την έρημη γη. . (Κραυγές από επευφημίες.
ΖΗΤΑΜΕ την προώθηση μιάς ποινικής διαδικασίας εναντίον όλων εκείνων των πολιτικών ανδρών που έχουν στραφεί εναντίον της χώρας υποστηρίζοντας ατομικές υποθέσεις και συμφέροντα. (Χειροκροτήματα από πολλά έδρανα )
ΖΗΤΑΜΕ στο μέλλον να απαγορεύεται στους πολιτικούς άνδρες να συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια των διαφόρων τραπεζών και μεγάλων εταιρειών(Χειροκροτήματα από πολλά έδρανα )
ΖΗΤΑΜΕ την εκδίωξη των ορδών από τους εκμεταλλευτές που ήρθαν σ΄αυτή την γη για να εκμεταλλευτούν τα πλούτη της και την εργατικότητα των χεριών μας.
ΖΗΤΑΜΕ η γη της Ρουμανίας να ανακηρυχθεί σε αναπαλλοτρίωτη και απαράγραπτη ιδιοκτησία του ρουμανικού γένους.
Μια φωνη από τα έδρανα του Εθνικο-Αγροτικού Κόμματος: Υπάρχει μια δήλωση του είδους.
Corneliu Zelea Codreanu: Δεν αφορά όμως το ρουμανικό γένος.
ΖΗΤΑΜΕ να σταλούν σε θέσεις εργασίας όλοι εκείνοι οι εκλογοπατέρες και να δημιουργηθεί μια ενιαία διοίκηση , κάτω από την οποία θα ενταχθεί ομόψυχα ολόκληρος ο ρουμανικός λαός.
Αν την παρούσα στιγμή οι κυβερνήτες της χώρας δεν είναι σε θέση να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα εξ αιτίας του Συντάγματος ή των ισχυόντων νόμων τότε έχουμε την άποψη ότι τα νομοθετικά σώματα πρέπει να διαλυθούν και να συγκλιθεί μια συνταγματική Συνέλευση , ώστε ο ίδιος ο λαός να κληθεί να πάρει εκείνα τα αναγκαία μέτρα για την σωτηρία της Ρουμανίας. (Χειροκροτήματα από πολλά σημεία).

WALTER SCHELLENBERG:ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ Β Π.Π

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ   ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΟΓΔΟΟΝ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣH  "ROTE KAPELLE,, 

Η ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ — ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ — ΕΠΕΚΤΑΣIΣ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΛΙΚΤΥΟΥ — ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΡΙ ΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ — ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΚΩΔΙΚΟΣ — Η ΛΟΥΦΤΒΑΦΦΕ ΑΝΑΜΕΜΙΓΜΕΝΗ — ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ — ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΕΝΟΣ ΡΩΣΙΚΟΥ ΑΣΥΡΜΑΤΤΟΥ — ΑΝΑΖΗΤΗΣIΣ ΤΟΥ «ΖΙΛΜΠΕΡΤ» — Ο ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΣ — Η ΠΕΙΡΑ ΜΑΣ ΥΠΟΒΟΗΘΕΙ.

Ο Ντεκανόζωφ, ο πρεσβευτής της Ρωσίας στο Βερολίνο μέχρι την παραμονή της κήρυξης του πολέμου του 1941, ήταν ο εγκέφαλος των μυστικών ρωσικών υπηρεσιών στην Γερμανία, Η ιστορία των αδελφών Βιεντιγκώψ και πολλές άλλες περατώσεις ρωσικής κατασκοπείας, τόσο στην Γερμανία, όσο και στα υπό κατοχήν εδάφη, είχαν παρακινήσει το ζωηρόν ενδιαφέρον του Χίτλερ. Αδιακόπως ζητούσε και ξαναζητούσε πληροφορίες επί των ενεργειών μας εναντίον της ρωσικής κατασκοπείας. Θεωρούσε τις μυστικές ρωσικές υπηρεσίες ασυγκρίτως, πλέον δυναμικές και προφανώς πλέον δραστήριες, από τις υπηρεσίες των Άγγλων ή κάθε άλλης χώρας. Είναι γεγονός, πως η διαίσθηση του δεν ήταν εσφαλμένη. 

Περί τα τέλη του 1941, είχε δώσει ρητές διαταγές να αντιμετωπισθεί αμέσως η κατασκοπευτική δράσις των Ρώσων, η οποία εξαπλούτο μέσα στην Γερμανία και στα κατεχόμενα εδάφη. Ο Χίμμλερ, είχε επιφορτισθεί να συντονίσει την στενή συνεργασία της δικής μου υπηρεσίας πληροφοριών του εξωτερικού, με την υπηρεσία ασφαλείας του Μύλλερ, την Γκεσταπό και την αντικατασκοπεία του φον Κανάρη. Αύτη η επιχείρησις —που ονομάσθηκε συμβολικώς "ROTE KAPELLE" (κόκκινη εκκλησία)— ετέθη υπό τας διαταγάς του Χάϋντριχ. Χάρις στις συντονισμένες προσπάθειες όλων μας, απεκαλύψαμε, όχι μόνον το βασικώτερον ρωσικόν κατασκοπευτικόν δίκτυον μέσα στη Γερμανία και τα κατεχόμενα εδάφη, μα κατωρθώσαμε να το εξουδετερώσουμε, σχεδόν, εντελώς. 

Μετά την δολοφονία του Χάϋντριχ, τον Μάιο του 1942, ο Χίμμλερ ανέλαβε αντ' αυτού, τον συντονισμό και την επίβλεψη της επιχειρήσεως «κόκκινη εκκλησία». Πολύ γρήγορα οι σχέσεις μεταξύ αυτού και του Μύλλερ, έγιναν πολύ τεταμμένες. Μέχρι τέτοιου σημείου, ώστε όταν συναντώμεθα, εγώ κι' o Μύλλερ, ο οποίος ήτο κατά πολύ μεγαλύτερος από μένα, ζητούσε συγνώμην και έβγαινε από το γραφείο, προκειμένου να μας αφήσει να συνομιλήσουμε μόνοι. Ο Μύλλερ ήταν αρκετά ευφυής για να αντιληφθεί (252) την κατάσταση και κάθε φορά πού είχε καμμιά δύσκολη κατάσταση να εκθέσει, μου ανέθετε έμενα την αποστολή αυτή. Μια μέρα, με ένα ειρωνικό χαμόγελο μου είπε: 

-Προτιμά εσάς από την βαυαρέζικη διαβολικότητα μου... είναι αρκετά εξώφθαλμο! 

Τον Ιούλιο του 1942, μας έδωσε και των δύο την διαταγή να παρουσιασθούμε στο στρατηγείο, στην Ανατολική Πρωσία, και να είμεθα εφοδιασμένοι με μια πλήρη έκθεση επί της υποθέσεως «κόκκινη εκκλησία». 

Μόλις είχαμε μερικές ώρες στη διάθεση μας, για να ετοιμάσουμε την σχετική αναφορά. Όταν συναντηθήκαμε, ο Μύλλερ άρχισε να μου επαναλαμβάνει μέχρι ποίου σημείου, του ήταν πολύτιμες οι εκθέσεις μου επί της υποθέσεως «κόκκινη εκκλησία», και πόσο ντοκουμενταρισμένη παρουσιαζόταν η βαθύτατη γνώσις μου, επί του τρόπου δράσεως της ρωσικής κατασκοπείας. Μετά, κατόπιν ολίγων παρομοίων φλυαριών, κατέληξε στην παράκλησι, να παρουσιάσω μόνος μου, κι' όχι κι' οι δυο μαζί, την αναφορά στον Χίμμλερ. Απάντησα, πως εφ' όσον δεν άνηκε στον τομέα μου, παρά μόνον το 30% της όλης εργασίας, προτιμώτερον θα ήταν να την παρουσίαζε ο ίδιος. 

—Όχι, είπε, εσάς θα σας ακούσει, ενώ έμενα θα με αποπάρει. 

Την εποχή εκείνη, δεν υπελόγιζα ποια ελατήρια ωθούσαν τον Μύλλερ να συμπεριφέρεται έτσι. Υποθέτω, από τότε σκεφτόταν να παραβλέψει την υποχρέωση που είχε να δρα εναντίον των μυστικών ρωσικών υπηρεσιών. Μα, επί του θέματος αυτού, θα επανέλθω πάρα κάτω. "Όταν έφθασα στο στρατηγείο, εξεπλάγην μαθαίνοντας, πως ο Χίμμλερ είχε επίσης προσκαλέσει και τον φον Κανάρη. Ήθελε να συζητήσει επί της υποθέσεως το ίδιο βράδυ, με τον Χίτλερ, και επιθυμούσε να μας έχει όλους κοντά του, προκειμένου να είναι εύκολος και άμεσος, η παροχή, οιασδήποτε επεξηγηματικής πληροφορίας. Ήξερε, βέβαια, πως ο Μύλλερ, απέφευγε, με κάθε πρόφασι, κάθε επαφή μαζί του. Έριξε μια ματιά στις πρώτες παραγράφους της αναφοράς —της προορισμένης για τον Χίτλερ— και άρχισε αμέσως να την κριτικάρει κατά τον δυσμενέστερον τρόπον. Αυτή η αναφορά, είπε, είναι οφθαλμοφανώς, μεροληπτική.Η συντελεσθείσα εργασία από την ABWEHR, την στρατιωτική υπηρεσία αντικατασκοπείας (Κανάρη) και του ραδιοφωνικού τμήματος αντικατασκοπείας, δεν έξετίθετο ορθώς.

—Σεις ή ο Μύλλερ,είσθε υπεύθυνος αυτής της παρατυπίας; με ρώτησε μ' έναν μοχθηρό βρυχισμό. Δήλωσα, πως εγώ.—Τα ξέρω καλά αυτά, είπε ο Χίμμλέρ. Τυπικότης! Εκμεταλλεύεται την εργασία των άλλων, για να προβάλει την δική του.Αυτό αποτελεί ευτελή (253) τρόπον. Μπορείτε να του το πήτε εξ ονόματος μου.

Για να μη μπερδέψει τα πάντα, κάλεσε τον φον Κανάρη και του ζήτησε λεπτομερείς πληροφορίες, επί της συνεργασίας της ABWEHR, με τον τομέα της ραδιοφωνικής αντικατασκοπείας.

Γινόταν ολοέν καταφανέστερον, πως ο Μύλλερ, είχε κάπως διαστρέψει την πραγματικότητα προς όφελος του. Ο Χίμμλερ εχολώθη πολύ, ξεχνώντας πώς δεν είχε την παραμικρή ανάμιξι στην όλη ιστορία.

—Σάς διατάσσω να μεταδώσετε στον Μύλλερ, επί λέξει, ότι σας είπα, τόνισε.

Ο Φύρερ αναστατώθηκε τόσο από την αναφορά και την υπουλότητα που την χαρακτήριζε, πού δεν θέλησε να δει κανέναν, ούτε τον φον Κανάρη, ούτε εμένα. Ή «κόκκινη εκκλησία», το αντιρωσικό αντικατασκοπευτικό δίκτυο, εκτεινόταν εφ' ολοκλήρου της περιοχής πού τότε βρισκόταν υπό τον έλεγχον της Γερμανίας, ακόμη και επί των εδαφών των ουδετέρων χωρών. Με την πληθώρα των σταθμών ασυρμάτου, αγκάλιαζε την περιοχή, από την Νορβηγία έως τα Πυρηναία, από τον Ατλαντικό έως τον Όντερ, από τον Βόρειο παγωμένο Ωκεανό, έως την Μεσόγειο. Όπως συνήθως, η τύχη και η σύμπτωσις έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στις υποθέσεις αυτές.

Στις αρχές της εκστρατείας μας, στην Ανατολή, το τμήμα της αντικατασκοπευτικής υπηρεσίας μας στον τομέα των μυστικών ασυρμάτων, ανέπτυξε σοβαρή δραστηριότητα. Λίγες μέρες μετά από την εξαπόλυσι της επιθέσεως μας, ένας από τους σταθμούς λήψεως στη Δύσι, συνέλαβε την ύπαρξι ενός πομπού, μα στάθηκε αδύνατον να εντοπισθεί ακριβώς το μέρος. Το θέμα αυτό, στάθηκε αφορμή πολλών συζητήσεων μεταξύ του στρατηγού THLBLE (αρχηγού της υπηρεσίας ασυρμάτων), του Μύλλερ, του φον Κανάρη κι' εμού. Το τμήμα αντικατασκοπείας ασυρμάτων, εσημείωσε, αργότερα, έναν .πομπό που λειτουργούσε, κατά πάσαν πιθανότητα, μέσα στην περιοχή του Βερολίνου, μα όταν η υπηρεσία μας, μετά λίγες μέρες, προσπάθησε να τον εντοπίσει, οι εκπομπές του σταμάτησαν ξαφνικά, και δεν επανελήφθησαν πλέον. Κατά τους υπολογισμούς μας, ο δέκτης που συνεδέετο με τον εν λόγω πομπό, έπρεπε νά βρίσκεται στα προάστεια της Μόσχας — κι' αποτελούσε ασφαλώς ισχυρό σταθμό. Κατά πάσαν βεβαιότητα, οι εκπομπές εγίνοντο με κώδικα, που εμείς αγνοούσαμε εντελώς, και τον εχειρίζοντο πράκτορες των μυστικών ρωσικών υπηρεσιών.
Ειδικά αποσπάσματα, επί κεφαλής των οποίων ευρίσκοντο οι καλύτεροι πράκτορες του Μύλλερ, ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στο Βέλγιο και την Γαλλία, καθώς και στην περιοχή του Βερολίνου. Η υπηρεσία αντικατασκοπείας μας στο Βέλγιο, έδωσε ήδη αποτελέσματα και περί τα τέλη του 1941 και αφού συμβουλεύθηκε τον φον Κανάρη κι' εμένα, ο Μύλλερ αποφάσισε να προβεί σε συλλήψεις, στα προάστεια των Βρυξελλών. Τρία (254) μέλη των μυστικών ρωσικών υπηρεσιών συνελήφθησαν. Ο ένας, ο Μιχαήλ Μακαρώφ, ήταν ο επικεφαλής ενός συνεργείου που είχε σαν σκοπό, την συγκέντωση πληροφοριών. Ο δεύτερος, ο Αντών Ντανίλωφ, ήταν ένας ειδικευμένος οπερατέρ της T.S.F., ενώ το τρίτο μέλος, η Σοφία Ποζνάσκα, ησχολείτο με την κρυπτογράφηση και αποκρυπτογράφηση. Το μικρό αυτό γκρουπ των τριών, ζούσε μαζί, σε μια έπαυλη, όπου βρισκόταν κρυμένος και ο ραδιοπομπός.
Η ανάκρισίς τους υπήρξε πολύ δύσκολη, γιατί και οι τρεις τους, μετά , από πολλές προσπάθειες αυτοκτονίας, αρνήθηκαν νά αποκαλύψουν και τήν παραμικρή πληροφορία. Μόνον ή Βελγίδα γυναίκα πού τούς καθάριζε, και πού συνελήφθη μαζί τους, μας έδωσε μιά πολύ γενική εικόνα. Αν και ήταν διατεθιμένη να μας αποκαλύψει τα κάθε τί, που θα μας εξυπηρετούσε, εν τούτοις δεν μπόρεσε να μας φανεί χρήσιμη. Μετά μία λεπτομερή ανάκριση τελειώσαμε με την πληροφορία που μας έδωσε, πως οι τρεις συνήθιζαν να διαβάζουν πολλές φορές βιβλία, που είχαν πάνω στο τραπέζι τους και των οποίων μας είπε μερικούς τίτλους. Όπως μας συνέβη πολλές φορές να χρησιμοποιήσουμε κώδικες που εβασίζοντο επί φράσεων από διαφόρους τόμους βιβλίων, αμέσως, αρχίσαμε να. αναζητούμε αντίτυπα από τα βιβλία που μας κατονώμασε, και που ήταν ένδεκα τον αριθμό. Γυρίσαμε σ' όλα τά βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους τής Γαλλίας, και του Βελγίου.Εν τω μεταξύ, η μαθηματική υπηρεσία του τμήματος αντικατασκοπείας ασυρμάτων και το τμήμα αποκρυπτογραφήσεων του Γενικού Επιτελείου, εργαζόντουσαν εντατικά, επί ενός κομματιού κρυπτογραφικού σή ματος, που βρέθηκε, μισοκαμμένο, στο τζάκι της έπαυλης.Η αποκρυπτογράφηση κατέληξε στο συμπέρασμα, πως ο κώδιξ εβασίζετο επί αποσπασμάτων από γαλλικά βιβλία και η μαθηματική ανάλυση, κατώρθωσε ν' ανασυνθέσει μιά λέξη της κρυπτογραφημένης φράσεως. Η λέξη «ΡRΟΚΤΟR» αποκρυπτογραφήθηκε. "Εχοντας εν τω μεταξύ βρει και τα ένδεκα αντίτυπα των βιβλίων αρχίσαμε να ψάχνουμε για να βρούμε σ' αυτά τη λέξη «PROKTOR». Ο ενδιαφέρων τόμος βρέθηκε, η κλείδα απεκαλύφθη και η υπηρεσία αποκρυπτογραφήσεως ετέθη επί το έργο. Σε μικρό διάστημα, κατωρθώθηκε η αποκρυπτογράφηση του μηνύματος των Βρυξελλών όπως και μερικών άλλων, που, εν τω μεταξύ, ευρήκαν οι ειδικοί πράκτορες μας. Τ' αποτελέσματα υπήρξαν καταπληκτικά! Μας απεκάλυψαν την ύπαρξη και την δραστηριότητα ενός τεραστίου κατασκοπευτικού δικτύου των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, η οργάνωση του οποίου επεκτεινόταν από την Γαλλία έως την Ολλανδία, στην Δανία, στην Σουηδία, στην Γερμανία και .άπ' εδώ στην Ρωσία. Ένας από τούς κυριωτέρους πράκτορες έστελνε τα μηνύματα του —πού πάντοτε περιείχαν κάποια αξιοσημείωτη πληροφορία— υπό το ψευδώνυμον «GILBERT». Δύο (255) άλλοι πράκτορες, εργαζόντουσαν εντός της Γερμανίας, υπό τα χαρακτηριστικά ονόματα «CORO» και «ARVID». Οι πληροφορίες που έστελναν οι ανωτέρω πράκτορες, δεν μπορούσε παρά να προέρχονται από ανωτάτους κυβερνητικούς κύκλους. Ο βασικός πράκτωρ στο Βέλγιο ο «Κέντ» παρέμεινε ασύλληπτος, και μας είχε διαφύγει στις συλλήψεις των Βρυξελλών, στα τέλη του 1941.Ολόκληρος ή υπηρεσία μας ασφαλείας, εργαζόταν εντατικά, μα οι μέρες κυλούσαν και δεν κατωρθώναμε να βάλουμε στο χέρι τους δύο πράκτορες, που δρούσαν εντός της Γερμανίας. Η υπηρεσία μας αποκρυ­πτογραφήσεων, συνέλαβε ένα μήνυμα ασυρμάτου, πού παρέμεινε ανεξήγητο. Εν τούτοις, ανέφερε πως ο «Κεντ» είχε πάρει, κατά τον Φθινόπωρο του 1941, από τη Μόσχα, την εντολή να έλθει στο Βερολίνο, απευθυνόμενος σε τρεις διαδοχικές διευθύνσεις, πού ανεφέροντο στο μήνυμα. Αυτό το στοιχείο, υπήρξε ο αρχικός «μίτος», διότι τώρα είχαμε στην διάθεση μας, όχι μόνον τα αληθινά ονόματα εκείνων πού ήσαν αναμεμειγμένοι στην ιστορία, άλλα και τα ψευδώνυμα τους και τις διευθύνσεις τους.Ο στρατηγός THIKLE, της υπηρεσίας αποκρυπτογραφήσεων και αντικατασκοπείας μεταδόσεων δι' ασυρμάτου, ο συνταγματάρχης ΒΕΝΤΙVEGUI, της στρατιωτικής αντικατασκοπείας, ο φον Κανάρης κι' εγώ, οργανώσαμε την συντονισμένη παρακολούθηση, η οποία, μόνον για το Βερολίνον, απασχολούσε περί τα εξήντα άτομα. Μετά έναν περίπου μήνα, αποφασίσαμε να προβούμε στην σύλληψη ενός αριθμού ατόμων, μα, να αφήσουμε τούς υπολοίπους ελευθέρους, προκειμένου το δίκτυον να συνεχίσει να λειτουργεί για λογαριασμό των Ρώσων.
Μάθαμε έτσι, πώς ένας ειδικευμένος συνταγματάρχης, ονόματι BECKER, ο οποίος απησχολείτο αποκλειστικά με τα μαχητικά και τα βομβαρδιστικά μας αεροπλάνα, αποτελούσε έναν φανατικό κομμουνιστή, ο οποίος διεβίβαζε πληροφορίες, άκρως εμπιστευτικές, σ' έναν κεντρικό πομπό ασυρμάτου, στά βόρεια προάστεια τοΰ Βερολίνου, άπ' οπού μετεδίδοντο στήν Μόσχα. Διάφορες, εν συνεχεία ενέργειες, απέδειξαν, πώς, πέντε προσωπικότητες τουλάχιστον, κατέχοντες ανώτατες θέσεις στο Γενικό Επιτελείο της Λουφτβάφφε θα έπρεπε να τεθούν υπό επιτήρηση.
Ένας αντισυνταγματάρχης του Γενικού Επιτελείου, ο SCHULZE-BOTSEN, συνελήφθη επίσης. Αποτελούσε την ψυχή ολοκλήρου του κατασκοπευτικού δικτύου στην Γερμανία. Όχι μόνον προμήθευε στους Ρώσους πληροφορίες, μα επιδιδόταν και σε μια έντεχνη προπαγάνδα. Μια μέρα, στις πέντε η ώρα το πρωί, ντυμένος με την στολή του, απείλησε με το περίστροφο του, έναν από τούς καθοδηγούμενους του, διότι αυτός, δεν εφάρμοζε πρακτικώς σωστά, την κομμουνιστική ιδεολογία, σ' ένα εργοστάσιο.Ο τμηματάρχης HARNACK αποτελούσε επίσης μέλος της ομάδος. (256)Ήταν ανώτατος πολιτικός υπάλληλος, του οποίου ή γυναίκα «ανακαλύψαμε πώς ήταν Αμερικανοεβραία. Ήταν αρμόδιος επί των ζητημάτων εφοδιασμού και κατανομής των πρώτων υλών, στο 'Υπουργείο "Εθνικής Οικονομίας. Χάρη στις πληροφορίες που παρείχε, οι Ρώσοι ήξεραν πολύ περισσότερα, ως προς το θέμα αυτό, από ότι ήξερε ό αρχηγός της αντιστοίχου υπηρεσίας στο Υπουργείο Εφοδιασμού και εις το όποιο οι σχετικές πληροφορίες δεν μετεδίδοντο, δια λόγους υπηρεσιακής αντιζηλίας και διενέξεων, μεταξύ των διαφόρων υπηρεσιών. Μεταξύ εκείνων πού συνελήφθησαν την εποχή εκείνη, βρισκόταν και δ διπλωματικός υπάλληλος φον SOHELIA, πρώτος γραμματεύς του Υπουργείου των Εξωτερικών, δ όποιος, από της θέσεως του, εκτελούσε τις εντολές της μυστικής ρωσικής υπηρεσίας. Εργαζόταν με την μέθοδο της «κοσμικής κατασκοπείας». Όχι μόνον ήταν πλήρως ενήμερος για κάθε τί πού συνέβαινε στο Υπουργείον των Εξωτερικών, μα και το σπίτι του είχε γίνει ό ευνοούμενος τόπος συγκεντρώσεως, όλου του διπλωματικού κόσμου. Συγκέντρωνε, έτσι, με την πλέον αξιοσημείωτη επιδεξιότητα και με τέλεια μέθοδο, τις πλέον εμπιστευτικές πληροφορίες. Πράγματι, οι μυστικές ρωσικές υπηρεσίες, είχαν τοποθετημένους πράκτορες τους σε όλα τα Υπουργεία του Ράιχ και μέσω των παρανόμων σταθμών τους μετέδιδαν αστραπιαίως κάθε αποκτούμενη πληροφορία.Όπως είναι ευνόητον, αυτές οι ομάδες, αποτελούσαν και κέντρα αντικατασκοπείας κατά του Χίτλερ, της πολιτικής του, και, γενικώς, του Εθνικοσοσιαλισμοΰ. Εν τούτοις ή αντίσταση κατά του Χίτλερ, και του καθεστώτος του, δεν αποτελούσε τον βασικό σκοπό της προδοσίας αυτής. Ο (βασικός λόγος της δραστηριότητος τους, ήταν ιδεολογικού περιεχομένου, του να διαφύγουν από την γηραιά Δύση, με τις απονεκρωμένες ιδεολογίες, για να βυθισθούν στον Ανατολικό μηδενισμό.Οι συλλήψεις συνεχίσθησαν. Νέες ομάδες υπόπτων απεκαλύπτοντο και οι «ειδικευμένες μονάδες» ήταν πνηγμένες στη δουλειά. Για να τεθεί τέρμα, εκατοντάδες άτομα περιεπλάκησαν στο κύμα πού προεκλήθη από τα μέτρα μας ασφαλείας και εταλαιπωρήθησαν. "Ορισμένα άτομα, από το .πλήθος αυτό, ίσως να μην ήταν, παρά απλοί συμπαθούντες, μα, εν καιρώ πολέμου, το αξίωμα «πιασμένοι μαζί, κρεμασμένοι μαζί» εφαρμόζεται αμεί λικτα. Εν τω μεταξύ, ένας νέος πομπός έκανε την εμφάνιση του στα προάστεια της Μασσαλίας. Κατά την γνώμη της υπηρεσίας παρακολουθήσεως ασυρμάτων, ο πομπός αυτός, θα έπρεπε να λειτουργεί εις αντικατάσταση εκείνου πού ανακαλύψαμε στις Βρυξέλλες. Και συνεχώς παρουσιαζόντουσαν και νέοι πομποί ασυρμάτων! Η μάχη (257)διεξήγετο στις, Βρυξέλλες, στην Αμβέρσα, στήν Κοπενγχάγη, στην Στοκχόλμη, στο Βερολίνον, στην Βουδαπέστη, στην Βιέννη , στο Βελιγράδι, στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ρώμη, στην Βαρκελώνη, στην Μασσαλία. . . παντού και συνεχώς τα ραδιογωνιόμετρα ευρίσκοντο εν δράσει. Ιδιαιτέρως στα ουδέτερα κράτη, η αναζήτηση ήταν δύσκολη, διότι τα μηχανήματα, οι τεχνικοί και οι πράκτορες μας, εκρύπτοντο επιμελώς. Ασφαλώς, οι τελευταίες τεχνικές εξελίξεις στον τομέα αυτόν, με βοήθησαν πολύ . Ως αρχηγός μίας τεραστίας οργανώσεως πληροφοριών, έπρεπε να χρησιμοποιώ τις τελευταίες τεχνικές επιτεύξεις, προκειμένου να έχω στην διάθεση μου πομπούς και δέκτας ασυρμάτου κατά πολύ τελειότερους από του εχθρού. Η επιχείρηση "ROTE KAPELLE" συνέχησε την δραστηριότητα της μέχρι το τέλος του πολέμου. Αυτή η αθόρυβη πάλη, συνεχώς εγένετο πλέον αμείλικτος, μέχρι την ημέρα, που η παγκόσμιος σύρραξη ξεπέρασε τα όρια της Γερμανίας και των κατεχομένων υπό αυτής, εδαφών, και επεξετάθη εις ολόκληρον τον κόσμον.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΣΑΠΗΣ:ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΗΣ ΓΚΥΜΠΡΕΝΑΣ

ΤΑ   ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ   ΣΧΕΔΙΑ   ΤΟΥ   ΤΤΡΟΞΕΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΙΝΤΕΛΙΤΖΕΝΣ ΣΕΡΒΙΣ

Όπως είπαμε προηγούμενα, ο ταγματάρχης Σταθάτος απέτυχε να διατηρήσει ανοιχτό το δρόμο της Τουρκίας προς τη Μέση Ανατο λή για να προωθήσει το μάχιμο πληθυσμό Έβρου και γενικότερα της Θράκης. Απέτυχε σε συνέχεια και η προσπάθεια του κατοχι κού νομάρχη Ευταξία με τους Δεμερτζή, Βασιλειάδη και Μυτιλέτση να βάλουν στο χέρι το αντάρτικο του Έβρου για να εξυπηρε τήσουν τα σχέδια των Άγγλων και της αντίδρασης.
Ο θανάσιμος και ύπουλος εχθρός όλων των λαών, η Ιντέλιτζενς Σέρβις, και μετά τις αποτυχίες της αυτές δεν τάβαλε κάτω. Με μόνιμο ορμητήριο τη σφηκοφωλιά του ελληνικού Προξενείου Αδριανούπολης, συγκεντρώνει την προσοχή κι όλη την αντιλαϊκή της προσπάθεια στο μεγάλο κεφαλοχώρι Νέα Βύσσα (Αχυροχώρι).
Το χωρίο αυτό για τιε τοτινές συνθήκες κι επιδιώξεις των Άγ γλων βρίσκεται σε ιδεώδη θέση. Είναι δίπλα στον ποταμό Έβρο, που η κοίτη-του αποτελεί οροθετική γραμμή Ελλάδας- Τουρκίας. Οι κάτοικοι του χωρίου αυτού ξεχωρίζουν μέσα σ' όλο το νομό για τα ήθη κι έθιμά-τους. Φημίζονται για δυο πράγματα: για την φιλοξενία και την παλληκαριά-τους.
Ο νέος του χωρίου αυτού που δεν είναι παλληκάρι, που δεν έχει μαχαιρώσει άνθρωπο και δεν έχει "πλαγιάσει" στη φυλακή, όχι για κλεψιά ή άλλη παλιανθρωπιά, αλλά για το νταΊλίκι-του, δύσκολα βρίσκει κορίτσι για γυναίκα-του στο χωρίο. Αντίθετα, όσο πιο νταής είναι, όσο πιο πολλούς παλληκαράδες βγάλει "εκτός μάχης", κι όσο περισσότερο καιρό κάνει στη φυλακή, τόσο μεγαλύ τερη εκτίμηση έχει. Είναι περιζήτητος γαμπρός! ...
Φυσικά η παλληκαριά δεν μπορεί να συνυπάρχει με τη μπαμπεσιά. Και οι Αχυροχωρίτες τη συχαίνουνται! Είναι μπεσαλήδες τίμιοι και προπαντός φιλόξενοι. Ο ξένος που θα πατήσει στο χωρίο αυτό, βρίσκει θέρμη φιλοξενία. Είναι "μουσαφίρης" του χωρίου ό λου. Ιερό πρόσωπο για όλους τους κατοίκους. Κι αλλοίμονο σε εκείνον, (78) που θα τολμήσει να προσβάλλει ή να πικράνει τον ξένο, άσχετα αν αυτός έδωσε αφορμή ή όχι.
Αυτό λοιπόν το χωρίο έγινε στόχος των Άγγλων. Εδώ άρχισαν να απλώνουν τα πλοκάμια-τους από το ελληνικό Προξενείο της Αντριανούς. Στόχος-τους ν' αγκαλιάσουν αρχικά τον Έβρο και στην πορεία όλη τη Δυτική Θράκη κι ακόμα πιο πέρα: να ενωθούν με το γνωστό-μας άγγλο ιντελιτζενσερβίτη Μύλλερ, που είχε την έδρα-του στη Χαιτου της Ξάνθης, επικεφαλής μιας ομάδας άγγλων κι αμερικάνων συνδέσμων αξιωματικών.
Ο Μύλλερ είχε αναπτύξει μεγάλη δράση. Ξόδεψε απλόχερα τις λίρες για να κάνει αντάρτικο. Στρατολόγησε πρώτα με τιε λίρες ανθρώπους. Έπειτα ήρθαν τ' αεροπλάνα κι έριξαν όπλα, πυρομα χικά και τρόφιμα. Κι οπλίστηκαν τα τμήματα του Αντών Τσαούς. Ο Μύλλερ καθοδήγησε τα τμήματα αυτά με πρώτο στόχο να επε κτείνει την επιρροή-του σε όλη την Κεντρική Μακεδονία ώς τη Θεσσαλονίκη. Και με τελικό σκοπό να γίνει η Βόρεια Ελλάδα το ορμητήριο των οργανωμένων από τους άγγλους αντάρτικων δυνά μεων. Αφού επικρατούσαν και σταθεροποιούνταν στο χώρο αυτό, θα συγκέντρωναν στη Θεσσαλονίκη όλους τους χτεσινούς γερμανοσυνεργάτες και δοσίλογους, για να συγκροτήσουν ειδικά ένο πλα τμήματα "εθνικοφρόνων", που θα βοηθούσαν, πλαισιωμένα με πραιτωριανους της βασιλικής κυβέρνησης του Καΐρου στη γενι κότερη προσπάθεια των Άγγλων στην Ελλάδα.Το σχέδιο αυτό, ίσως από την πρώτη μάτια να φαίνεται σαν πλάσμα μεγάλης φαντασίας. Μια όμως προσεκτική αντικειμενική μελέτη των συνθηκών και των γεγονότων της εποχής εκείνης, δεν απο κλείει καθόλου το γεγονός ότι οι Άγγλοι, σε περίπτωση που πε τύχαιναν να πατήσουν πόδι στον Έβρο, θα πραγματοποιούσαν πέ ρα για πέρα τα σχέδιά-τους. Πρώτα-πρώτα η επαφή με τους 5.000 αντωντσαουσικούς του ταγματάρχη Μύλλερ και η επικράτησή-τους στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη θα ήταν σί γουρη. Εκτός απ' αυτό, μετά το κυνήγημα των Γερμανών από τον Έβρο, με την ευκολία που παρουσίαζε ο εφοδιασμός του αντάρτι κου μέσο Τουρκίας και την ιδιαίτερη βοήθεια που θα παίρναν από τη βουλγάρικη πλευρά, όπως το απέδειξε το προδοτικό σύμφωνο Συράκοφ- Αντών Τσαούς, μπορούσαν με κέντρο στήριξης τη Θεσ σαλονίκη ν' αποφύγουν την ανοιχτή επέμβαση του Δεκέμβρη, πράγμα που τους ξεσκέπασε στα μάτια όλων των λαών σαν προστά τες (79) των αντιδραστικών δυνάμεων και χωροφύλακες των λαών. Έτσι από το δρόμο αυτό, δίχως να εκτεθούν και να ξεσκεπαστούν σε διεθνή κλίμακα, θα έφταναν στον ίδιο επιδιωκόμενο σκοπό-τους, στρατιωτικό και πολιτικό: στην κατάληψη της Ελλάδας από ντόπιες, προσκείμενες σ' αυτούς, αντιλαϊκές δυνάμεις.
Τα σχέδια λοιπόν αυτά οδήγησαν αναγκαστικά τους Άγγλους στη Νέα Βύσσα, που ήταν κι η τελευταία ελπίδα-τους στον Έβρο. Ε δώ, με πληροφορίες που τους έδωσε το Ελληνικό Προξενείο της Αδριανούπολης, δοκίμασαν να εκμεταλλευτούν περισσότερο τη νοοτροπία παρά τα φρονήματα των κατοίκων. Επεσήμαναν το πιο φημισμένο την εποχή εκείνη παλληκάρι του χωρίου, το Γιώργο Βαλασίδη ή Αλατζιά και την παρέα-του και υπολόγισαν στην εκτίμη ση των κατοίκων στο πρόσωπο του Αλατζιά.
Με τη βοήθεια των παλιών συνδέσμων του Σταθάτου, Θωμά και Καρακατσιάνη, φίλων του Αλατζιά, το Προξενείο πέτυχε γρήγορα κι εύκολα να πάρει επαφή με τον τελευταίο. Ακολούθησε το πέ ρασμα του Αλατζιά στην Τουρκία και η προσωπική-του επικοινωνία με τους αρμοδίους.
Οι άνθρωποι του Προξενείου δε βιάζονται να προχωρήσουν στο σκοπό-τους. Κάνουν κρούσεις για να διαπιστώσουν αδυναμίες κι αρετές που μπορούν να εκμεταλλευτούν. Γρήγορα διαπιστώνουν, ότι του Αλατζιά του αρέσει ιδιαίτερα, να γίνεται λόγος για το όνομά-του. Κι αυτό το εκμεταλλεύονται άγρια.
Έτσι, ο Αλατζιάς, όσο καιρό μένει φιλοξενούμενος του Προξε νείου, το όνομά-του παίρνει και δίνει. Βρίσκεται στα στόματα ό λων. Αλατζιάς εδώ, Αλατζιάς εκεί, παντού Αλατζιάς ! Παράλληλα μ' έντεχνες συζητήσεις περιγράφουν με ζωντανά χρώματα την επιρροή των Άγγλων και την έκταση της φήμης που θα πάρει το όνομά-του, με την πατριωτική αποστολή που σε λίγο θα του ανατεθεί.
Αφου πολλές μέρες τον δούλεψαν και του φούσκωσαν τα μυαλά του ανέθεσαν την αποστολή. Του δώσαν στην αρχή τους συνδέσμους Θωμά και Καρακατσάνη, που τους εφοδίασαν με μπόλικες λίρες με την εντολή να τις σκορπίσουν στους Αχυροχωρίτες, ώ στε ο Αλατζιάς να γίνει πόλος συγκέντρωσης και στο κοντινό μέλλον ο πυρήνας του ενόπλου αντιδραστικού κινήματος στον Έ βρο. (80) Έπειτα του έδωσαν την αποστολή, επιστρέφοντας στη Νέα Βύσσα, να συγκεντρώσει μαζί με τους συνδέσμους-του νεότερες θετικές πληροφορίες των κινήσεων των Γερμανών και των ανταρ τών και να προετοιμάσει το έδαφος για μαζική στρατολογία των κατοίκων Νέας Βύσσαε, χωρίς όμως και να του κάνουν γνωστό τον σκοπό της μαζικής στρατολογίας.
Το Προξενείο, με την αποστολή του πληροφοριοδότη και τις χρυσές λίρες, δεν επιδιώκει να δοκιμάσει την ανύπαρκτη ηγετική ι κανότητα του Αλατζιά, αλλά τις διαθέσεις-του και το βαθμό επιρροής που έχει στους συγχωριανούς-του. Κατά πόσο, δηλαδή, με το χρυσό μπορεί να γίνει πόλος έλξης.
Επιβάλλεται να εξηγηθεί πώς από τον Αλατζιά έγινε το σκόρπισμα του χρυσού. Λ.χ., σε αγρότες που είχαν άρρωστο και δεν είχαν να πληρώσουν τους γιατρούς και τα έξοδα φαρμάκων και θε ραπείας. Προίκισε φτωχά κορίτσια, σε αγρότες που ψοφούσε το βόδι-τους ή το ζευγάρι-τους , τους βοηθούσε ν' αγοράσουν βόδι για να ζευγαρώσουν το ζωντανό ή να αγοράσουν ζευγάρι κ.τ.τ.
Η επιρροή του Αλατζιά με τη βοήθεια της μπόλικης αγγλικής λί ρας, φάνηκε ότι ικανοποιούσε τους Άγγλους, θα μπορούσαν, ε πομένως, να περάσουν στην πρακτική εφαρμογή του σχεδίου-τους.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την επαφή του Αλατζιά με το Προ ξενείο και η σφηκοφωλιά αυτή, με υπόδειξη των Άγγλων, ανοίγει τα χαρτιά-της. Ανακοινώνει το σκοπό της στρατολογίας των πρώτων πεντακοσίων συγχωριανών και κοντοχωριανών-του. Ο α γνός κι απονήρευτος και πολιτικά αδιάφορος Αλατζιάς μαθαίνει ότι πρέπει να δημιουργήσει αντάρτικο. Ότι με τα όπλα που θα του δώσουν, θα τους οπλίσει όχι για να χτυπήσει τους Γερμανούς αλλά για να εξοντώσει τους αντάρτες !!...
Ο Αλατζιας απορεί! Αναρωτιέται με αφέλεια: "Μα γιατί να χτυ πήσουμε τους αντάρτες και να μη πάμε με τα όπλα-μας να ενω θούμε μαζί-τους; Γιατί να μην οπλίσουμε κι εκείνους με και νούργια όπλα κι όλοι μαζί να περάσουμε στην επίθεση κατά των Γερμανών;" Τότε του είπαν από το Προξενείο, ότι οι αντάρτες ήσαν προδότες, κοινοί εγκληματίες και συνεργάτες των Γερμα νών. Προσπάθησαν ακόμα να τον πείσουν, ότι το συμφέρο της σκλαβωμένης πατρίδας απαιτεί την αλύπητη εξόντωση των ανταρ τών (81) και τη δημιουργία στη θέση-τους ενός νέου, εθνικού αντάρ τικου.
Ο Αλατζιάς, όμως, "καθυστερημένος" σε κάτι τέτοια πράγματα Εβρίτης, αμφιβάλλει !! Ήξερε από κοντά τους αντάρτες. Ήσαν το αντίθετο απ ότι του έλεγε το Προξενείο. Νόμισε ότι οι προξενικοί υπάλληλοι δεν ήσαν καλά πληροφορημένοι. "Προσπάθη σε να τους κατατοπίσει. Τους είπε, ότι τους ξέρει από πρώτο χέρι, ότι όλοι ήσαν απλοί, τίμιοι νοικοκυραίοι και φλογεροί πατριώτες.
Το Προξενείο δεν απελπίζεται από την χοντροκεφαλιά του Αλα τζιά. Σκέφτονται: "ξύλο απελέκητο ο άνθρωπος στην πολιτική. Κάτσε λίγο να τον πελεκήσουμε!" Και βάλθηκαν να το κάνουν. Τον κράτησαν δέκα μέρες κλεισμένο στο Προξενείο. Στο διάστη μα αυτό, όλο το προσωπικό του Προξενείου και μαζί διάφορες καινούργιες φάτσες που έκαναν την εμφάνισή-τους, προσπαθούν με δελεαστικές προτάσεις, κομπλιμέντα κι "εθνικόφρονες" προτάσεις, να ξυπνήσουν μέσα-του τον "εθνικόφρονα" πολίτη! Δεν κατορθώνουν όμως, να τον βάλουν τελικά να χύσει ελληνικό αίμα.
Η τίμια πατριωτική στάση του Αλατζιά και η ανένδοτη άρνησή-του να γίνει τυφλό όργανο του Προξενείου και να χύσει αδελφικό αί μα, φέρνει τους Άγγλους και το Προξενείο σε δύσκολη θέση. Τί θα κάναν τώρα μ' αυτόν τον μπουζουκοκέφαλο μπουζνοχωρίτη; Να τον ξεπαστρέψουν; Αν όμως το μάθουν οι χωριανοί-του τί γίνε ται; Θ' αγριέψουν και άντε πάλι να πατήσεις στη Νέα Βύσσα! Θα χαλάσουν όλα τα σχέδια. Να τον αφήσουν να γυρίσει στο χωρίο; Κι αν προβεί σε αποκαλύψεις; Να στείλουν τον Αλατζιά στη Μέ ση Ανατολή; Αυτό, πραγματικά ήταν μια λύση! Του την πρότει ναν. Πάλι όμως ο Αλατζιάς αρνείται. Ζητάει σώνει και καλά να γυρίσει στο χωριό-του. Λες και τον έβαλε ο διάολος! Τί τον κά νεις!!
Μπροστά στο αδιέξοδο αυτό δεν τους μένει παρά το τελευταίο α τού: να συνδυάσουν τις απειλές τα καλοπιάσματα και τις δε λεαστικές υποσχέσεις. Να τον υποχρεώσουν έστω και με τη βία να δεχθεί ότι τους αρνείται. Γι' αυτό κάνουν στροφή 180 μοι ρών. Στην αρχή τον περιφρονούν επιδεικτικά σαν άνθρωπο δειλό και απάτριδα! Σε συνέχεια περνούν σε ανοιχτές απειλές. Του λένε ότι μετά την απελευθέρωση, η άρνησή-του να προσφέρει σε (82) τόσο κρίσιμες στιγμές τιε υπηρεσίες-του προς την πατρίδα θα έ χει σοβαρές συνέπειες. Ότι θα χτυπάει στο τέλος το ξεροκέφαλό-του, μα θάναι αργά. Αυτός πάλι τίποτα. Το γουδί το γουδο χέρι. Τί Οργή" τον έπιασε!
Κι όταν και το κόλπο αυτό δεν έπιασε, τούδωσαν με υπονοούμενα να καταλάβει ότι το ξεροκέφαλό-του δεν στεκόταν καλά στους ώμους-του. Στο μεταξύ όμως πονηρεύεται κι ο Αλατζιάς. Δεν α ποκρούει ανοιχτά τιε προτάσεις. Επιμένει όμως να τον αφήσουν να γυρίσει στο χωριό-του, γιατί η απουσία-του τόσες μέρες στην Τουρκία θα έχει βάλει σε ανησυχία την οικογένειά-του και τους χωριανούς-του. Κι έπειτα, λέει, χρειάζεται χρόνο για να το σκεφτεί. Τους υπόσχεται μάλιστα να το συζητήσει με τους πολύ πιστούς φίλους-του κι αν δεχτούν θα τους ειδοποιήσει με τους συνδέσμους Θωμά και Καρακατσάνη.
Αυτά βέβαια, δεν τα πιστεύει κανείς. Το Προξενείο βέβαιο τώρα πια για την αρνητική απάντησή-του, καμώνεται πως δέχεται, έ χει όμως ετοιμάσει το δικό-του σχέδιο. Η τύχη του Αλατζιά έχει πια κριθεί! Πρέπει να τον εξαφανίσουν και να διαδώσουν ότι έ φυγε για τη Μέση Ανατολή.
Έτσι, λοιπόν, αναχωρεί ο Αλατζιάς για το Αχυροχώρι. Αλλά βλέπει ότι η συνοδεία-του είναι όλοι άγνωστες φάτσες. Και το δρομολόγιο καινούργιο! Όσο προχωρεί και ψυλλιάζεται. Όταν ζύγωσαν κοντά σ' ένα τουρκικό φυλάκιο, του λένε οι συνοδοί ότι δεν υπάρχει βάρκα. Γι' αυτό θα πρέπει να ξεντυθεί. Να περάσει στο ελληνικό έδαφος κολυμπώντας κι αυτοί, με καλό κολυμβητή, θα του περάσουν τα ρούχα να ντυθεί. Αυτό πια επιβεβαίωσε τις βαρειές υποψίες του Αλατζιά, που τις δυνάμωνε το σούρουπο και η ερημιά σε κείνη την ακροποταμιά του Έβρου. Είναι πια βέβαιος πως οι τούρκοι στρατιώτες του φυλακίου έχουν εντολή να τον ξε παστρέψουν. Και με πρωτοβουλία-τους, για να του πάρουν το καινούργιο κοστούμι που φορούσε, τον υποχρεώνουν να ξεγυμνω θεί πριν τον σκοτώσουν.
Μπροστά στον άμεσο αυτό κίνδυνο ο Αλατζιάς δεν τα χάνει. Ψύ χραιμος, προσποιείται πως δεν κατάλαβε τίποτα. Έγινε μάλιστα πολύ εύθυμος. Άρχισε τα καλαμπούρια. Κι εκεί που κουβέντια ζε κι αστειευόταν στην άκρη του ποταμού, άρχισε σιγά-σιγά να ξεντύνεται. Ξαφνικά όμως, εκεί που δεν το περίμεναν οι Τούρκοι (83) πετιέται μισόγυμνος στον Έβρο και κάνει μια βουτιά και χάνεται μέσα στα νερά του ποταμού.Οι τούρκοι στρατιώτες αιφνιδιάστηκαν. Ώσπου να συνέλθουν να κατεβάσουν τα όπλα και να γεμίσουν πέρασε πολύτιμος χρόνος. Κάποτε άρχισαν στα τυφλά να πυροβολούν μέσα στο νερό. Δεν ξέραν όμως αν τον βρήκε καμία σφαίρα ή όχι.Ο Αλατζιάς, παλεύοντας μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με το πο τάμι, δέχτηκε ξυστά μια σφαίρα στην απάνω κορυφή του μετώπου. Πριν όμως χάσει τις δυνάμεις-του, κατόρθωσε να βγει και να κρυφτεί στην αντικρυνή ελληνική όχθη του ποταμού. Εκεί την άλλη μέρα τον βρήκαν εξαντλημένο από την αιμορραγία οι χωριανοί-του και τον μετέφεραν κρυφά από τους Γερμανούς στο χωριό. Με το πέρασμα του χρόνου, το τραύμα επιδρά αρνητικά στην ό ραση-του, που, από τότε, ελαττώνεται

C.ZELEA CODREANU: ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ Vişani

 ..........................................................................................................................................................
...........................................................................................................................................................

Κύριε Πρωθυπουργέ!

Ύστερα από τα επεισόδια που συνέβησαν στο  Vişani, το ηθικό βάρος των οποίων μου ματώνει την καρδιά , αποφάσισα να σας γράψω τις γραμμές που ακολουθούν. Δεν το κάνω από κάποια παρόρμηση της στιγμής , ούτε από κάποια επιθυμία μου να δω δημοσιευμένη  την επιστολή μου στις εφημερίδες , ελπίζοντας στα χειροκροτήματα των φίλων  μου ή αν θέλετε , για να επιτελέσω, όπως συνηθίζεται ,την τυπική υποχρέωση διαμαρτυρίας για τα αίσχη που συνέβησαν στο  Râmnicu Sărat. Εκείνο που με παρακίνησε να σας στείλω  την επιστολή αυτή , είναι  η βασανισμένη συνείδηση και ο δρόμος αυτός στον οποίο μας σπρώξατε με τόση ελαφρότητα , ένας δρόμος  που για κάθε άνθρωπο με τιμή  είναι δρόμος συμφορών , συμφορές που σήμερα είναι αναπόφευκτες. 

Κύριε Πρωθυπουργέ!

Εκείνο που με παρακίνησε νά σας στείλω τήν επιστολή αυτή, είναι ή βασανισμένη συνείδηση καί o δρόμος αυτός στον oποίο μας σπρώξατε με τόση ελαφρότη­τα, ένας δρόμος που για κάθε αν­θρωπο με τιμή είναι δρόμος συμ­φορών, συμφορές που σήμερα είναι πλέον αναπόφευκτες.

­

Κύριε πρωθυπουργέ!

Δεν μπορώ εδώ, μέσα από τις γραμμές αυτές να σας περιγράψω το μαρτύριο μας πού εξ αιτίας της ρουμανικής και χριστιανικής μας πίστης διαρκεί μέσα στην ίδια μας τη χώρα, δέκα ολόκληρα χρόνια.

Θα σας πω μόνο ότι εδώ και δέ­κα χρόνια οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Ρουμανίας, έχουν αποκά­μει από τη βιαιότητα των χτυπη­μάτων πού μας έδωσαν. Ο κατα­πιεστής μας είναι η φιλελεύθερη κυβέρνηση.

Στα 1926 ήλθε ό κ. Goga και μας ισοπέδωσε. Στη συνέχεια ήλθε ο κ. Mihalache, που με τη σειρά του διαβεβαίωνε  τα ξένα αφεντικά του, ότι θα μας χτυπούσε ανελέητα, ότι θα μας εκμηδένιζε. Ακολούθησε ή κυ­βέρνηση Iorga-Argetoianu και μας ξαναχτύπησε.  Επιτέλους, ήλθατε εσείς· όμως τα χτυπήματα συνεχίζονται.

Κανείς από αυτούς δεν μπήκε βέβαια στον κόπο να αναρωτηθεί, κ. Πρωθυπουργέ, αν εμείς έχουμε την αντοχή να υπομείνουμε τούς ατέλειωτους φυσικούς και ηθι­κούς βασανισμούς, που πολλές φορές κόντεψαν να ξεπεράσουν τα όρια της αντοχής μας.

Όλο αυτό το διάστημα υπομεί­ναμε τα πάντα με πολύ θάρρος- εί­μαστε γεμάτοι πληγές, αλλά δεν σκύψαμε ποτέ το κεφάλι.

Υπομείναμε τα πάντα, γιατί όσο και αν ήταν απάνθρωπα τα βασανιστήρια μας, πάντα σεβα­στήκαμε το αίσθημα της ανθρώ­πινης αξιοπρέπειας και της τιμής μας.

Δυστυχώς, όμως, τον τελευταίο καιρό και κάτω από τη δική σας διακυβέρνηση, οι καταδιώξεις και τα πάθη μας πέρασαν σε μια φά­ση περισσότερο οδυνηρή.

Αυτό πού έγινε στο Teiuş, όπου o πατέρας μου χτυπήθηκε μέχρι αίματος, ξανάγινε και στο Vişani και κάτι τέτοιο είναι ασύγκριτα βαρύτερο από όλα τα δεινά πού γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, γιατί στοχεύει στην ίδια μας την τιμή.

Δεν πρόκειται να προχωρήσω) σε μια εκτενή παρουσίαση των γεγονότων.

Η Α.Ε. θυμάται ασφαλώς ότι πριν από δύο μήνες, όταν ήλθα να σας ρωτήσω για ποιά αμαρτία επιτέλους ήμασταν ένοχοι, ώστε να αξίζουμε την καταδίωξη πού μόλις είχε αρχίσει, εσείς μου εί­πατε:

– Pentru ce nu începeţi ceva constructiv? ( Γιατί δεν αρχίζετε κάτι δη­μιουργικό;)

– Domnule Prim Ministru, v-am răspuns, am luat hotărârea ca să fac un dig pe malul Buzăului. Aveţi ceva de obiectat? ( Κύριε πρωθυπουργέ σας απάντησα πήρα την απόφαση να χτίσω  ένα φράγμα στις όχθε: του Buzăului. Μήπως έχετε κάποια αντίρρηση; )

– Nu. Foarte bine. Foarte frumos.( Όχι. Πολύ καλά. Πολύ όμορφο).    .

 Πριν από ένα μήνα. παρουσία­σα την αίτηση στο υπουργείο Δημοσίων Έργων, μίλησα με τους καταλληλότερους και εμπει­ρότερους στο αντικείμενο τους μηχανικούς και το έργο ήταν έτοιμο να αρχίσει στις 10 Ιουλί­ου.

Δεν ήταν απλά μια νεανική χα­ρούμενη απασχόληση· ήταν μια πρόσκληση στην Νεολαία μας να μπει στην υπηρεσία των μεγάλων αναγκών για υγιή εργασία, ήταν μια εκπαίδευση προς μια καθαρά δημιουργική κατεύθυνση 1.000 νέ­ων. Ήταν παράδειγμα προς μί­μηση για δεκάδες χιλιάδες άλ­λους νέους. Ήταν μια παρόρμη­ση για τις πλατιές λαϊκές μάζες, που χρόνια και χρόνια περιμέ­νουν την κρατική παρέμβαση για την επισκευή των σπασμένων γε­φυριών και των κατεστραμμένων δρόμων, να τακτοποιήσουν τα πάντα, με την κοινή τους εργασία στο διάστημα μιας μόνο μέρας.

Ήταν ένα παράδειγμα προς μί­μηση για ολόκληρη τη χώρα και ταυτόχρονα μια προειδοποίηση για όποιον φαντάζεται ότι η ισχυρή Ρουμανία δε θα γεννηθεί από την εργασία, την εργασία όλων μας, άλλα από τον οίκτο των ξένων.

 Πλησιάζοντας το ξεκίνημα του έργου   αυτού  έστειλα πριν από λίγες μέρες τρεις κατάλληλους νέ­ους στο Vişani, με αποστολή να φροντίσουν τα καταλύματα και τον   επισιτισμό.

Αυτοί, όμως, στις  8 Ιουλίου συνελήφθησαν στο Râmnicu Sărat και  από εκεί στάλθηκαν πίσω με χειροπέδες, ο ένας δίπλα στον άλλο. σαν να ήταν οι χειρότεροι - πορτοφολάδες' τους επιφυλάχθηκε μια αντιμετώπιση που ήταν ασυμβίβαστη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους.

Άλλοι δύο φοιτητές του Πα­νεπιστημίου του Βουκουρεστίου, που βρέθηκαν στο Râmnicu Sărat , όπου είχαν φτάσει με τόση επιθυ­μία να εργαστούν, συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στην αστυνομία, υβριζόμενοι και προπηλακιζόμενοι  από τον ίδιο τον αστυνομικό διευθυντή και δύο κομισάριους· στη συνέχεια, οι αδελφοί Ionescu  με τα χέρια δεμένα στην πλάτη, οδηγήθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό μέσα από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και από εκεί τους έστειλαν με το τρένο στο σπίτι τους.

Τέλος, τη Δευτέρα 10 Ιουλίου, έφτασαν στο νύχτιοι 200 νέοι, στην πλειοψηφία τους φοιτητές και αντί να συναντήσουν ανοικτές αγκαλιές, ανταμοιβή για τις καλές τους προθέσεις, βρέθηκαν μπρο­στά στο Νομάρχη, τον Επίτρο­πο, το συνταγματάρχη τη; Χωρο­φυλακής Ignat, το στρατηγό  Cepleanu. τον υπολοχαγό της χωρο­φυλακής Fotea, αρκετές δεκάδες χωροφυλάκων με τα όπλα προτε­ταμένα και ένα λόχο πεζικού με τα μυδραλιοβόλα οπλισμένα, που τους έδωσαν σε τόνο επιθετικό την απόλυτα αδικαιολόγητη δια­ταγή να εγκαταλείψουν αμέσως τους τόπους εκείνους.

Μπροστά σ' αυτή την κατά­σταση και παρά τις τόσες απειλές αυτά τα 200 παιδιά, ξάπλωσαν στη γη μέσα στη λάσπη που είχε πάχος δύο παλάμες και στην πιο ταπεινή στάση,άρχισαν  να τρα­γουδούν «Ο Θεός είναι μαζί μας».

Κάποια στιγμή, οι χωροφύλα­κες πήραν διαταγή να επιτεθούν και αρκετοί από αυτούς άρχισαν να τους ποδοπατούν με τις μπότες, να τούς λιώνουν τα στήθη και τα κεφάλια· την ίδια ώρα, οι νέοι μας υπέφεραν το μαρτύριο, χωρίς να προβάλουν αντίσταση, σιωπη­ρά, σαν μάρτυρες.

Επικεφαλής αυτών που ξυλο­κοπούσαν ήταν ο επίτροπος Rachieru, ο συνταγματάρχης Ignat, που έσερνε τον φοιτητή Brumă από τα μαλλιά και ο υπολοχαγός Fotea, πού γρονθοκοπούσε τα αθώα πρόσωπα των φτωχών παι­διών.

Τέλος, έφεραν σχοινιά και οι διακόσιοι δέθηκαν βάρβαρα, με τα χέρια πίσω στην πλάτη και παρέμειναν· στη στάση αυτή μισή μέρα κάτω  από δυνατή βροχή.

Στο μεταξύ έφτασε  ο preotul Dumitrescu, ο παπάς ,τον οποίο ο επίτρο­πος υποδέχθηκε με τα λόγια: 

—  Ce-i cu tine, mă?«Τί θέλεις εσύ εδώ βρέ;»

— Sunt preot. Am venit să fac slujbă de începerea lucrului.(Είμαι παπάς. Ήλθα να κά­νω αγιασμό...)

– Nu eşti preot, eşti măgar, îi răspunde procurorul. Legaţi-l imediat cu mâinile la spate.( -Δεν   είσαι   παπάς.   Είσαι γαϊδούρι!» απάντησε, ο επίτροπος. «Δέστε τον αμέσως με τα χέρια στην πλάτη».)

Έτσι, δέθηκε και ο παπάς με τα χέρια στην πλάτη και στη συ­νέχεια, όλοι μαζί σ' αυτή την τό­σο ταπεινωτική  κατάσταση, μεταφέθηκαν στο Râmnicu Sărat και κλείστηκαν στο στρατόπεδο της λεγεώνας των χωροφυλάκων, (Legiunea de Jandarmi) όπου για μια ακόμη φορά ο επίτροπος, οι χωροφύ­λακες και οι αστυνομικοί τούς εξύβρι­σαν και τούς βασάνισαν απάν­θρωπα ...

Ύστερα από τέσσερις μέρες βασανιστηρίων και δεδομένου ότι δεν ευσταθούσε εναντίον τους κα­μιά κατηγορία, τούς άφησαν ελεύ­θερους.

Άλλοι πού συνελήφθησαν κα­τευθυνόμενοι προς το Vişani, φυ­λακίστηκαν στο Buzău και στην Brăila  , και στη συνέχεια τούς επετράπη να επιστρέψουν, έχον­τας πάντα τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη.

 Υπάρχουν ακόμη δεκαπέντε νέ­οι, πού μέχρι σήμερα — μέρα Σάββατο — δεν έχουν ακόμα επι­στρέψει. Έρχονται πεζή από το Buzău, από το Bucureşti, νη­στικοί εδώ και τέσσερις μέρες, υβριζόμενοι και προπηλακίζαμενοι.

Κύριε Πρωθυπουργέ!

 Όλα αυτά δεν αντιπροσωπεύ­ουν μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά δείχνουν πόσο η κυβερνητι­κή νοοτροπία έχει απλωθεί παντού. 

Εδώ και δύο εβδομάδες — τε­λείως αναίτια — περίτρανη από­δειξη όλες οι δικαστικές αποφά­σεις — μας προπηλακίζουν και μας ταπεινώνουν σε κάθε μας βή­μα: στο Bucureşti, στο Arad, στο Teiuş  στο Piatra Neamţ kai στο  Suceava.

Κύριε Πρωθυπουργέ!

Σας δηλώνω με τον πιο κατη­γορηματικό τρόπο, ότι εμείς που γνωρίζουμε την ιστορία και τις θυσίες πού κάνει κάθε λαός όταν επιθυμεί να κερδίσει ένα καλύτε­ρο αύριο, εμείς οι νέοι της σημε­ρινής Ρουμανίας, έχουμε αποδεχθεί   τη θυσία αυτή.

Δεν είμαστε τόσο δειλοί, για να αρνηθούμε μια θυσία πού ανήκει σε μια άλλη Ρουμανία.

Παράλληλα, σας προειδοποιώ ότι μετέτρεψα τούς νέους αυτούς σε μια σχολή του αισθήματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της τιμής. Όπως αποδεικνύουμε, ξέ­ρουμε να πεθαίνουμε· μπορούμε να μείνουμε στη φυλακή και να σαπίσουν τα κόκκαλα μας στα βά­θη της. Μπορούμε να δεχτούμε το εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά δεν μπορούμε να προπηλακιζόμα­στε, δεν μπορούμε να ανεχθούμε τις βρισιές, δεν μπορούμε να ειμαστέ δεμένοι με τα χέρια στην πλάτη.

Δεν θυμούμενα ποτέ τη φυλή μας στη διάρκεια της θλιβερής μα περήφανης ρουμανικής  ιστο­ρίας της — να δέχτηκε ποτέ παρόμοια ατίμωση. Η γη μας   μπορεί να είναι γεμάτη νεκρούς ' δειλούς  όμως δεν έχει.

Σήμερα είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι, με γνώση των δικαιωμάτων  μας και τη συνείδηση μας καθαρή.

Δεν είμαστε σκλάβοι ούτε πρό­κειται να υπάρξουμε ποτέ.

Δεχόμαστε το θάνατο· τη; τα­πείνωση όμως την αρνούμεθα.

Να είσαστε σίγουρος, κυρά Πρωθυπουργέ, ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες που είναι πλημμυρισμένες από ταπεί­νωση και αναξιοπρέπεια.

Ύστερα από 10 χρόνια βασανισμών, θα ήθελα να πιστέψετε  ότι διαθέτουμε  την απαιτούμενη  ηθική δύναμη για να βρούμε  μια αξιοπρεπή έξοδό μας  από τη ζωή , μια ζωή που δεν μπορούμε να αντέξουμε δίχως τιμή και δίχως αξιοπρέπεια.

Δεχθείτε παρακαλώ την έκφραση των αισθημάτων μου.”

Corneliu Zelea Codreanu[1]

 ..........................................................................................................................................................

...........................................................................................................................................................

[1]Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  Calendarul στις 20 Ιουλίου 1933.Η  ελληνική μετάφραση της επιστολής δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο 1988 στο περιοδικό ΝΕΑ ΤΑΣΗ Τεύχος 5ο .

Επιστροφή