Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ - 26

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΚΤΟ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΝΕΙΣΤΕΡΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΕΣΣΑΡΑΒΙΑ

Στις 27 Μαρτίου/9 Απριλίου οι μονάδες της ΙΙ Μεραρχίας, [1] επαναλαμβάνουν την πορεία τους, ακολουθώντας πιστά τα αχνάρια της 30ης Γαλλικής Μεραρχίας η οποία βαδίζει μπροστά. Κοινός προορισμός η περιοχή του Μαγιάκι.

Είναι πια κοινό μυστικό ότι η πολεμική περιπέτεια στην Ουκρανία ουσιαστικά έχει τελειώσει και οι συμμαχικές δυνάμεις, η μία πίσω από την άλλη, σπεύδουν να συμπτυχθούν στη Βεσσαραβία.
Η 30η Γαλλική Μεραρχία είναι η πρώτη μεγάλη συμμαχική μονάδα που θα εγκαταλείψει τη γη της Ουκρανίας. Οι   άνδρες του Μηχανικού έχουν ήδη στήσει κοντά στη Μπελεκλάγια μια λεμβόζευκτη γέφυρα που συνδέει τις δύο όχθες του Δνείστερου.

Ο σχεδιασμός της υποχώρησης στα εδάφη της Βεσσαραβίας είναι απλός . Κάθε καινούρια μονάδα που θα προσεγγίζει στη περιοχή θα καλύπτει την υποχώρηση της προηγούμενης. Με λίγα λόγια ,οι Έλληνες οφείλουν να καλύψουν την υποχώρηση των Γάλλων και οι Πολωνοί εκείνη των Ελλήνων, 24 ώρες αργότερα. Τα πολωνικά τμήματα θα είναι τα τελευταία συμμαχικά στρατεύματα του βορείου Συγκροτήματος που θα εγκαταλείψουν τα Ουκρανικά εδάφη.

Στην αρχή τουλάχιστον, όλα εξελίσσονται ομαλά σύμφωνα με το σχέδιο . Οι άνδρες της Ελληνικής Μεραρχίας φτάνουν έγκαιρα στη περιοχή και απλώνονται αμυντικά σχηματίζοντας ημικύκλιο με τις πλάτες στο ποτάμι. Πίσω τους ,οι γαλλικές μονάδες, ξεκινούν τη διάβαση του ποταμού με το φως της ημέρας και με απόλυτη ασφάλεια .

Όλο αυτό το διάστημα οι Μπολσεβίκοι δεν εμφανίζονται. Τα όπλα  έχουν σιγήσει. Απόλυτη ησυχία βασιλεύει παντού.

Προς το μεσημέρι και ενώ ο κύριος όγκος της γαλλικής δύναμης έχει περάσει ήδη απέναντι , καινούριες διαταγές καταργούν τι παλιές και επιταχύνουν τις διαδικασίες. Η Ελληνική Μεραρχία καλείται να εγκαταλείψει άμεσα τις προωθημένες θέσεις της και να συγκεντρωθεί στη περιοχή της γέφυρας δίχως να περιμένει την άφιξη των Πολωνών. Ώρα με την ώρα η ορμή των νερών του ποταμού δυναμώνει και σε συνδυασμό με τη νύχτα που σε λίγο θα σκεπάσει τα πάντα το πέρασμα του ποταμού μετατρέπεται σε ένα εγχείρημα δύσκολο και επικίνδυνο. Σε αρκετά σημεία στην απέναντι όχθη έχουν σημειωθεί υπερχειλίσεις και έχουν πλημμυρίσει τεράστιες εκτάσεις .
Η ορμή των νερών του ποταμού βάζει σε πρώτο κίνδυνο την ιδια τη λεμβόζευκτη γέφυρα. Αν η γέφυρα δεν αντέξει στη πίεση και παρασυρθεί από τα φουσκωμένα νερά , κάτι τέτοιο θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή μια που θα  κλείνει οριστικά ο μοναδικός  δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία. Όσα στρατεύματα δεν προλάβουν να διεκπεραιωθούν είναι καταδικασμένα να αντιμετωπίσουν είτε την αιχμαλωσία είτε το βέβαιο θάνατο.

Ενώ η μέρα φεύγει μια ακόμα περιπέτεια ξεκινά. Με προπομπό τα υπερφορτωμένα μεταγωγικά του 7ου Συντάγματος οι άνδρες του Καμμένου κάνουν πρώτοι την αρχή .Το ηθικό των στρατιωτών είναι υψηλό , η τάξη υποδειγματική. τα ευφυολογήματα και τα πειράγματα κρατούν τη σκέψη των στρατιωτών μακρυά από το φόβο.

Οι ώρες περνούν ,'εχει πέσει πια βαθύ σκοτάδι αλλά οι μονάδες με τάξη συνεχίζουν να διαβαίνουν τη γέφυρα .Λάμπες θύελλας μόλις που φωτίζουν τις σκιές που κινούνται στο σκοτάδι....... Τελευταίοι οι σχηματισμοί του 34ου Συντάγματος κλείνουν τη φάλαγγα .

Μέσα στο πιο πυκνό σκοτάδι, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες και πάνω σε μια γέφυρα που τραντάζεται συνεχώς,  έτοιμη να διαλυθεί από την ορμή του ποταμού, οι Έλληνες καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Σέρνουν μαζί τους στην υποχώρηση περισσότερα από 1000 δίτροχα και κατάφορτα τετράτροχα καθώς και ένα μεγάλο πλήθος κτηνών του πυροβολικού και των μεταγωγικών. Και μετά το πέρασμα της γέφυρας παραδίδονται στον εφιάλτη της παχιάς λάσπης, στην οποία βυθίζονται και ακινητοποιούνται τα υπερφορτωμένα τροχοφόρα και οι εξουθενωμένοι πεζοπόροι.

H διάβασις του Δνειστέρου απετέλεσε σκληράν περιπέτειαν διά τας Μονάδας της ΙΙ Μεραρχίας, ιδίως δε του 34ου Συντάγματος Πεζικού , του Πυροβολικού και των λοιπών Σχηματισμών της Μεραρχίας. Το πλείστον της πορείας εξετελέσθη υπό το σκότος, οπότε σχεδόν ολόκληρος η οδός είχε κατακλυσθή υπό των υδάτων και ήτο δύσκολος η ανεύρεσις αυτής. .Τα κτήνη και οχήματα εβυθίζοντο εις το ύδωρ μέχρι βάθους πολλάκις υπερβαίνοντος τα 80 εκατ. του μέτρου. Το σκότος της νυκτός επηύξανε την δυσκολίαν της πορείας. Λόγω της πλημμύρας η ακολουθητέα οδός δεν διεκρίνετο και τα τμήματα, περιπλανόμενα προς ανεύρεσιν ταύτης , εβυθίζοντο έτι περισσότερον εις το ύδωρ. Τα οχήματα μετά δυσκολίας κινούντο εντός του βορβόρου , κατ ανάγκην δε πολλά τούτων ,μεταφέροντα τα αρχεία των Μονάδων και αποσκευής Αξιωματικών , αποδειχθέν εγκαταλείφτηκαν εντός των τελματων όταν αταξιών επαύξαναν η λόγω του σκότους επελθούσα ανάμιξης των Μονάδων, των οποίων εκ μέρους των βαθμοφόρων επίβλεψης και καθοδήγησης καθίσταντο δυσχερέστατη. Μεμονωμένοι οπλίται , εκτρεπόμενοι της οδού προσεπάθουν δι εκφωνήσεως του αριθμού των Μονάδων των να ανεύρουν το τμήμα των, πυροβολούντες ενίοτε εις τον αέρα. Παρά ταύτα οι άνδρες διάβροχοι και κατάκοποι εβάδιζον συγκεντρωμένοι με την μοναδικήν σκέψιν πώς να εξέλθουν από την κόλασιν ταύτην φθάνοντες εις Παλάγκαν.[2]

Ο Διοικητής της 2ης Μεραρχίας Βλαχόπουλος έχει αρνηθεί τις ανέσεις του"Συρία" .Eίναι κοντά στη Μεραρχία του σε όλη την διαδρομή από το Ντάλνικ μέχρι το ποτάμι. Παρακολουθεί από κοντά το δύσκολο εγχείρημα . Βρίσκεται ακόμα σε ουκρανικό έδαφος όταν του αναφέρουν ότι και ο τελευταίος ελληνικός σχηματρισμός έχει φτάσει ασφαλής στην απέναντι όχθη. Τότε και μόνο τότε ο Στρατηγός επικεφαλής της μικρής ομάδας αξιωματικών του Επιτελείου που τον συνόδευαν περνά τελευταίος τη γέφυρα.
Πίσω από τις πλάτες του , οι φωνές και παραγγέλματα στα Πολωνικά πληθαίνουν. Οι άνδρες της IV Πολωνικής Μεραρχίας που μόλις έχουν φτάσει στη περιοχή ετοιμάζονται να περάσουν με τη σειρά τους το ποτάμι,όσο είναι καιρός.
Την ίδια ώρα , η άλλη ελληνική Μεραρχία, η 13η βρίσκεται ακόμα σταθμευμένη στο τρίγωνο Οβιδιοπόλ-Βουζινοβάτα-Μπουγάζ μαζί με τους Γάλλους της 156ης Μεραρχίας και τους Ρώσους εθελοντές. Περιμένουν υπομονετικά τη διαταγή να περάσουν με τη σειρά τους απέναντι.........

Η Ρουμανική Κυβέρνηση νοιώθει ότι πολύ σύντομα θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει τους Μπολσεβίκους μόνη. Παρ΄όλα αυτά δηλώνει επίσημα προς κάθε κατεύθυνση ,ότι ο ρουμανικός λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα καινούρια του σύνορα πάνω στο Δνείστερο έστω και μόνος. Αποδεσμευμένοι από κάθε ευθύνη, για ότι μελλοντικά μπορούσε να συμβεί στη περιοχή, οι Γάλλοι περιφέρουν σε κάθε ευκαιρία τη μεγαλοψυχία τους και τον θαυμασμό τους για τους Ρουμάνους στρατιωτικούς. Εξυμνούν τη θετική προσφορά της Ρουμανίας όχι μόνο στο μεγάλο πόλεμο αλλά και στην αποφασιστικής σημασίας συμβολή τους στην ομαλοποίηση του ουγγρικού προβλήματος.[3] Όπως οι Έλληνες μπορούν από εδώ και πέρα να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες έτσι και οι Ρουμάνοι μπορεί να νοιώθουν το ίδιο περήφανοι που είναι Ρουμάνοι. Σε κάθε ευκαιρία καθησυχάζουν τον Ρουμάνο Πρωθυπουργό. Το μεγάλο ιστορικό ποτάμι ήδη μετατρέπεται σε μια απόρθητη αμυντική γραμμή .Οι Σύμμαχοι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους πριν ο Ρουμανικός στρατός νοιώσει έτοιμος να αναλάβει ολόκληρο το βάρος της ευθύνης.

(Eπιστροφή)

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ:ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 31328

Σκληρές γυναικείες φωνές. Σάλια - μπάλια. Οι στρα­τιώτες σαν απόφαγαν θέλαν και να «εκφραστούν». Τραβού­σαν τις γυναίκες, κι αυτές κάνανε τη συνηθισμένη αντίστα­ση. Ύστερα τις πήραν και χάθηκαν εκεί σιμά, μες στα με­γάλα κλήματα του αμπελιού. Μείναν μονάχα δυό, να μας φυλάγουν. Απ' τα κοντήτερα κλήματα εμείς κόψαμε φύλλα και τα μασούσαμε. 

— Άραγες για που πάμε ; ρωτά ένας. 

— Απ' το δρόμο φαίνεται πως πάμε για την Πέργαμο, του απαντά κάποιος. 

Ο ρολογάς πετιέται απ' το μέρος που είναι ζαμουριασμένος :— Για που λέει ; 

— Για την Πέργαμο. 

— Βρε παιδιά, μη! Χάθηκα! 

Είναι τόση η τρομάρα του, θαρρείς πως ξεχνά μονο­μιάς όλα τ' άλλα, πως εκεί πίσω απ' τα κλήματα η γυ­ναίκα του. . . 

— Αν πάμε και με γνωρίσουν, χάθηκα! 

Δεν καταλαβαίνω. Ένας, πλάι, μας το ξηγά. 

— Βαστά απ' την Πέργαμο. Ήταν και στο 4°. Γι' αυτό. Α, ήταν κι αυτός ; Γνώριμη ιστορία. 

Τον καιρό της ελληνικής κατοχής βρέθηκαν όξω άπ' τήν Πέργαμο τα πτώματα — καμιά σαρανταριά φαντάροι δικοί μας, σφαγμέ­νοι απ τους Τούρκους και πεταλωμένοι. Ύστερα πήγε εκεί το 4° ελληνικό σύνταγμα. Γινήκανε, τότες, αντίποινα πολλά.

— Θέ μου, βόηθα... παρακαλούσε ολοένα ο ρολογάς. Μην πάμε στην Πέργαμο!. . . 

Οι στρατιώτες δεν άργησαν πολύ με τις γυναίκες. Ένας - ένας άρχισαν να 'ρχουνται. Τα ματόκλαδά τους πέφταν βαριά, περπατούσαν με αργές κινήσεις, σα λυρικοί ήρωες κινηματογράφου. Ύστερα ήρθαν κ' oι γυναίκες. Το κορίτσι έσιαζε λίγο τα στραπατσαρισμένα ρούχα του. Μα η άλλη, η μητέρα, τίποτα. Ήρθε ανάμεσα μας κοιτάζοντας ίσα, αδιάφορα. Στο στραγγισμένο πρόσωπο τα χείλια της σφιγμένα και ακίνητα. Σα να νοιάζουνταν να διατηρήσουν μες στα δόντια μια περήφανη αταραξία υποταγής — μη βγη και σκορπίση. 

Ξεκινήσαμε. Περπατήσαμε ίσαμε δυο ώρες μες στα χω­ράφια. Τότε ήρθε η νέα συμφορά. Το παιδάκι δεν μπορούσε πια να βαδίση. Κάθισε κάτου κ' έκλαιγε. Ο πατέρας του αναγκάστηκε να το σηκώση στον ώμο. Το τρυφερό βάρος λύγισε την εξαντλημένη αντοχή του σ' απελπιστικό βαθμό. Ήταν πολύ χοντρός. Βουτηγμένος στον ίδρο και στη σκόνη έτρεχε να προφτάξη το καραβάνι. Ολοένα έμενε πίσω. Με τα χέρια του, που βαστούσαν τώρα το μωρό, δεν μπορούσε να καθαρίζη τα γυμνά ποδάρια του απ τ' αγκάθια. Έτσι, όταν ο πόνος γινόταν αβάσταγος, ή σαν χτυπούσε σε καμιά πέτρα, έμπηγε τις φωνές. Πηδούσε, έτρεχε μια στιγμή πα­τώντας στο ένα ποδάρι, ύστερα έχανε την ισορροπία, τσούπ! 'Ηταν ωραίο — να σκας στα γέλια. Τα δάκρυα του τρέχαν. 

Μαύριζαν την ίδια στιγμή απ' τη σκόνη που βιαζόταν να κολλήση πάνω τους. 

— Για δεν κοίταζες, τότε που καθίσαμε, να τυλίξης κ' εσύ τα ποδάρια σου σε κανά παλιόπανο! του φώναξε κάποιος δι­κός μας. 

Κι αυτός παρακαλούσε να τον λυπηθούμε. 

— Μη μ' αφήνετε! ικέτευε σπαραχτικά. 

Σε λίγο γονάτισε. Έμεινε. Απ' τα πόδια του έτρεχε μαύρο σκοτωμένο αίμα, εκεί προς τα χτυπημένα δάχτυλα. 

Το κοπάδι στάθηκε. Οι στρατιώτες πολέμησαν να τον κάμουν να πέση πάλι στο δρόμο. Τον σπρώχνανε. Τίποτα. Τον χτυπούσαν με τα κλαδιά. Ύστερα με τα κοντάκια. Το παι­δάκι έμπηξε τις φωνές. 

— θα τον σκοτώσετε! Δεν το βλέπετε ; χιμά έξαλλη η γυναίκα, μπαίνοντας ανάμεσα στους στρατιώτες, θα το ση­κώσω εγώ το παιδί! 

Έτρεμε τ αχείλι της. Η ματιά ήταν κρύα και σκληρή. Τέντωσε τ' αδύνατα χέρια κ' έβαλε το παιδί που έκλαιγε στον ώμο της. εν το χάδεψε. Κανένας μας δεν κουνήθηκε να προσφερθή. 

— Δε θα βαστάξη, γυναίκα είναι, λέει ένας δικός μας. 

— Ναι, δε θα βαστάξη. 

Γύρισα και κοίταξα τον πλαϊνό μου. Κι αυτός κοίταζε παρακάτω. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο. θα ήταν ένα τελευ­ταίο ίχνος ντροπή απ' την παλιά ζεστή καρδιά — που να την αγγίξης. . . Μα κανείς δεν κουνήθηκε. 

Ο ρολογάς σηκώθηκε και ξεκινήσαμε. Σε λίγο η γυναί­κα, η σκληρή ματιά, χαμήλωσε. Έπιασε να μερεύη. Κ' έπει­τα, σιωπηλά, βούρκωσε. Έπεσε λίγο πιο πέρα. Άρπαξε φρενιασμένη το παιδάκι στην αγκαλιά της και ξέσπασε στα δάκρυα. 

— Αφήστε μας!. . . Αφήστε μας να τελειώνουμε!. . . φώ­ναζε μες στ' αναφιλητά. 

—Ε! λέει φουρκισμένος ο αρχηγός της συνοδείας. Πάρτε ένας άλλος το παιδί! 

Κάμαμε όλοι μια ασυναίσθητη κίνηση, να ξεφύγουμε έναν κίνδυνο. Οι στρατιώτες άρπαξαν έναν απ' τους τελευ­ταίους της γραμμής και του καθίσαν το παιδί στον ώμο. Πιο πέρα αυτός φώναξε να το δώσουν και σ' άλλον. Ήρθε κ' η σειρά μου. Ήταν αληθινό μαρτύριο — γιατί τρέχαμε, πει­νούσαμε, ήμαστε γυμνοί, ήμαστε για να πέσουμε από στιγμή σε στιγμή εμείς οι ίδιοι. 

Βάδιζα τρικλίζοντας, ύστερα φώναξα να το πάρη κι άλλος. Όλοι τρέχανε να βρεθούν στις πρώτες γραμμές, να ξεφύγουν. Σαν το ξεφορτώθηκα έπιασα κ' εγώ να τρέχω, μη μου το ξαναδώσουν. Είχε γίνει φόβητρο — ένα παιδάκι. Η οργή σκλήραινε ολοένα τις τυραγνισμένες καρδιές.

— Τι θέλει και δεν ψοφά! ξέσπασε, άξαφνα, ένας άγρια.

—Μπας κ' είναι να βαστάξη; λέει ένας άλλος, που νοια­ζόταν να βρη και μια δικαιολογία. Ας το σκοτώσουν να συχάση!Κανείς δεν είπε πως είναι κρίμα. 

Ήταν μίσος για ένα παιδάκι ;

Ναι. Ήταν. 

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ:ΙΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ.

ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ.

Η λεγομένη «δίκη» των επί Κατοχής Κυβερνήσεων ήρχισε την 20-2-1945 ενώπιον εννεαμελούς ειδικού δικα­στηρίου, τα 6 μέλη του οποίου, ανώτεροι δικαστικοί όντες, διωρίσθησαν, τα δε 3 λαϊκοί όντες, εκληρώθησαν.
Και διερωτάται τις διατί δεν εκληρώθησαν και οι τα­κτικοί δικασταί μεταξύ όλων των ανωτέρων δικαστικών, ως προβλέπει και ο ειδικός νόμος «περί ευθύνης Υ­πουργών ;»
Απλούστατα διότι δεν επρόκειτο περί δίκης προς απονομήν δικαιοσύνης, αλλ' ομοιώματος τοιαύτης αναλό­γου των εις τα αστυνομικά κομμουνιστικά κράτη λαμβανουσών χώραν, με προειλημμένην την απόφασιν και βάσει των αντισυνταγματικών και καθ' αυτό μεσαιωνικών διατά­ξεων της περίφημου 6/45 συντακτικής πράξεως περί ης ήδη εγένετο λόγος (σελ. 23). δι' ο και το δικαστήριον ευλόγως δημοσία προσωνομάσθη υπό των δικηγόρων κατά την υποστήριξιν των ενστάσεων «Παράνομον Συνέδριον» !
Επί της ενστάσεως περί αρμοδιότητος του δικαστη­ρίου, τούτο απεφάνθη κατά της αποδοχής ταύτης διά ψή­φων 5 κατά 4 ήτοι το «παράνομον συνέδριον» ενομιμοποίησεν αυτό εαυτό, δια μιας και μόνης ψήφου! και ήτις μοναδική ψήφος του έδωσε την περαιτέρω ζωήν δια να εκτελέση τον σκοπόν της συστάσεως του.
Επίσης απερρίφθη η ένστασις, με σοβαράν ουχ ήττον υπέρ αυτής μειοψηψίαν, περί αναρμοδιότητος του δικαστη­ρίου όπως επιληφθή του καθαρώς ειδικού και στρατιωτικού ζητήματος της συνθηκολογήσεως. Και ούτω πάλιν το δικαστήριον εκήρυξεν εαυτό αρμόδιον και δια τεχνικο-στρατιωτικά ζητήματα, δι' α από της υπάρξεως τακτικών στρα­τών είναι αρμόδια μόνον τα στρατοδικεία. Προς απόδειξιν της πλήρους αναρμοδιότητος του δικαστηρίου εν προ­κειμένω αναφέρομεν το κάτωθι περιστατικόν.
Κατά την δίκην εγένετο λόγος ό τι «ο Στρατηγός Τσολάκογλου ήτο εις «επαφήν» με τους Γερμανούς εις το Μέτσοβον». Ο επίτροπος του ειδικού δικαστηρίου αγνοών παντελώς την σημασίαν του στρατιωτικού όρου «επαφή»[1] και εκλαβών την μεταξύ των αντιπάλων εχθρικών τμημά­των «στρατιωτικήν επαφήν», ως «πολιτικήν επαφήν» του Τσολάκογλου προς τους Γερμανούς, ήντλησε το ακαταμάχητον κατ' αυτόν επιχείρημα της ιδίας ομολογίας του κατηγορουμένου, ότι δήθεν ούτος συνεννοείτο με τους Γερμανούς προ της συνθηκολογήσεως!
Όταν ο επίτροπος ανέπτυξεν από της έδρας την πεπλανημένην του ταύτην άποψιν, ηχηραί ειρωνίαι και γέλωτες εκάλυψαν την αίθουσαν εκ μέρους του ακροατηρίου, εις βάρος του κ. επιτρόπου και του δικαστηρίου !
Η θεά της Δικαιοσύνης «Θέμις» δυστυχώς αντικα­τεστάθη εν προκειμένω υπό νέας θεάς της «Σκοπιμότητας», χάριν των εθνικών μας δικαίων δήθεν, τα οποία άλλως θα εκινδύνευον !
Ήτο δε τοιαύτη η δυσμένεια και η προκατάληψις των επιλεγέντων δια την συγκρότησιν του ειδικού δικαστηρίου τακτικών δικαστών, πλην μιας φωτεινής εξαιρέσεως» ώστε τινές εξ αυτών δεν ετήρουν ούτε τα στοιχειώδη προσχή­ματα ποιας τινος αντικειμενικής και αμερολήπτου κρίσεως ως δικαστών και εξεδήλουν ταύτας εις τοιούτον εμφανή και απροκάλυπτον μέχρι σκανδάλου βαθμόν, ώστε να αναγκασθή ο εκ των κατηγορουμένων πάντοτε σεμνός και ήρεμος στρατηγός Τσολάκογλου να παρατηρήση εντόνως εις ένα εξ αυτών : «δικαστής είσθε κ. σύνεδρε ή αντίδικος ;».
H τοιαύτη κατά τας πρώτας συνεδριάσεις εχθρική ατμόσφαιρα και η τόσον δυσμενής εκδήλωσις του δικαστηρίου κατά των κατηγορουμένων, εν μέσω σειράς επεισο­δίων και οξειών αντεγκλήσεων και διαμαρτυριών, εκλόνισαν επί τοσούτον την πίστιν επί την δικαίαν και ευθείαν κρίσιν του, ώστε να χαρακτηρισθή τούτο μεταξύ του ακροατηρίου ως «εκτελεστικόν απόσπασμα» !
Οι κατηγορούμενοι ανήρχοντο εν συνόλω εις 27, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί και Γεν. Διοικηταί και των τριών κατοχικών Κυβερνήσεων.
Κατά την πρώτην ημέραν της δίκης παρουσιάσθησαν «αυθορμήτως και οι μη συλληφθέντες κατά την 12 Οκτωβρίου Υπουργοί, οίτινες μετά των συλληφθέντων και προφυλακισθέντων έκτοτε τοιούτων εδικάσθησαν» εν συνόλω 22, κατ' αντιμωλίαν και 5 ερήμην, ως απουσιάζοντες εις το εξωτερικόν, μεταξύ των οποίων και εγώ δια λόγους οι οποίοι εν αρχή του παρόντος εξετέθησαν.
Η απόφασις εξεδόθη μετά ΙΟΟθήμερον διαδικασίαν, καθ' ην ενώ εξητάσθησαν υπέρ τους 25 μάρτυρες κατη­γορίας, ουχ ήττον δεν επετράπη η εξέτασις υφ' εκάστου κατηγορουμένου πλέον των 5 μαρτύρων (κατά νέον νόμον εκδοθέντα μεταξύ και άλλων 4 τοιούτων! ! διαρκούσης της δίκης!), εξεδόθη την 31-5-45 και απόσπασμα του διατακτικού ταύτης παρατίθεται κατωτέρω :

Α π ό φ α σ ι ς Ειδικού δικαστηρίου υπ' αρ. 49 από 31-5-1945.

Δια τ α ύ τ α:
Δικάζον ερήμην τους κατηγορουμένους 1) Σ. Κοτζαμάνην 2) Κ. Λογοθετόπουλον 3) κτλ.
και κατ' αντιμωλίαν των κατηγορουμένων 1) Γ. Τσολάκογλου 2) κτλ. . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..  . . . . . . . . . . . . . .
Κηρύσε ι ενόχους:
τους Γ. Τσολάκογλου, Κ. Λογοθετόπουλον και Ι. Ράλλην του ότι διακεκριμμένως απ' αλλήλων έκαστος εξ αυτών εν Αθήναις, διαρκούσης της ξένης κατοχής της Ελλάδος υπό των Γερμανικών και Ιταλικών στρατευμάτων, ήτοι ο μεν πρώτος εξ αυτών την 30 Απριλίου 1941. ο δεύτερος την 2-12-42 και ο τρίτος την 7-4-43 ανέλαβον τον σχηματισμόν κυβερνήσεως και την Προεδρίαν αυτής συγκαταθέσει των εχθρών της Πατρίδος και διετέλεσαν ούτω Πρω­θυπουργός ο μεν Γ. Τσολάκογλου από 30-4 41 μέχρι 1-12-42, ο Κ. Λογοθετόπουλος από 2-12-42 μέχρι 7-4-43 και I. Ράλλης από 7-4-43 μέχρι 12-10-44, εν τη ασκήσει δε του λειτουργήματος τούτου διηυκόλυναν τον εχθρόν α) ό Γ. Τσολάκογλου διότι κτλ. β) ο Κ. Λογοθετόπουλος διότι 1) κατά παράβασιν των άρθρων 48 και 49 της συμβάσεως της Χάγης εχορήγησεν εις τους Γερμανούς και Ιταλούς και δη από του Δεκεμβρίου 1942 — Απριλίου 1943 ποσόν δραχμών όπερ αναγόμενον εις λίρας χρυσάς Αγγλίας ανέρχεται τουλάχιστον εις 630.000 τοιαύτας, 2) διότι διηυκόλυνε τον εχθρόν δια της υπογραφής των νομοθετικών διαταγμάτων α) 33,136 και 373/1941, δι' ων καθορίζονται ποιναί φυλακίσεως, εκτοπίσεως και εκπτώσεως κατά των επικρινόντων πολιτών τας πράξεις των στρατευμάτων κατοχής και εκδηλουμένων εν σχέσει προς τον διεξαγόμενον πόλεμον και β) 427 του 1941, δι' ου καθορίζονται ποιναί αποστρατείας και απολύσεως στρατιωτικών, στε­ρήσεως συντάξεων δημοσίων υπαλλήλων, δημεύσεως των περιουσιών τούτων και των ιδιωτών και εκτοπίσεως των μελών των οικογενειών απάντων, εφ' όσον άνευ νομίμου αδείας ήθελον αναχωρήσει εις το εξωτερικόν και εις χώ­ρας εμπολέμου καταστάσεως προς τον άξονα».
........................................................................................

Κηρύσσει ε ν ό χ ο υ ς
τους 1) Γ. Τσολάκογλου 2) Κ. Λογοθετόπουλον 3) κτλ. του ότι εν Αθήναις και κατά τας κατωτέρω αναφερομένας χρονολογίας καθ' ας οι μεν πρώτοι ήσαν Πρωθυπουργοί οι δε λοιποί Υπουργοί και διακεκριμμένως έκαστος τούτων εγένετο συνειδητόν όργανον του εχθρού προς διάδοσιν της προπαγάνδας του, εξαίρων το έργον του κατακτητού και προκαλών την ηττοπάθειαν παρά τω Ελληνικώ λαώ και την περιφρόνησιν του Εθνικού και συμμα­χικού αγώνος.
Ο Κ. Λογοθετόπουλος α) δι' εκφωνηθέντος επικη­δείου λόγου του προς τα εκ βομβαρδισμών θύματα του Πειραιώς, δημοσιευθέντος εις το από 16-6-42 φύλλον της εφημερίδος «Ελεύθερον Βήμα» β) δια λόγου του εκφωνη­θέντος προς συγκέντρωσιν εργατών και δημοσιευθέντος εις το από 22-1-43 φύλλον της ιδίας εφημερίδος και γ) δια ραδιοφωνικού λόγου του, δημοσιευθέντος εις το από 25-2-43 φύλλον της αυτής εφημερίδος».
Διά ταύτα:
Καταδικάζει τους κηρυχθέντας ενόχους κατηγορουμέ νους : . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2) τον Κ. Λογοθετόπουλον.
α) δια την πράξιν της αναλήψεως της Προεδρίας της Κυβερνήσεως εις ισόβια δεσμά και στέρησιν των εν τοις άρθροις 21 · 23 - 24 του ποιν. Νόμου δικαιωμάτων και πλεονεκτημάτων, β) δια την πράξιν της διευκολύνσεως του  έργου της κατοχής, ως αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως εις πρόσκαιρα δεσμά 10 ετών και στέρησιν των εν τοις άρθροις 21-23-24 του Π. Ν. δικαιωμάτων και πλεονεκτημά­των, γ) δια την πράξιν της προπαγάνδας εις πρόσκαιρα δεσμά 10 ετών και στέρησιν των εν τοις αυτοίς άρθροις δικαιωμάτων και πλεονεκτημάτων.
Συγχωνεύει τας ποινάς των λοιπών πράξεων εις την της πρώτης των ισοβίων δεσμών και στερήσεως των εν τοις άρθροις 21-23-24 του Π. Ν. δικαιωμάτων και πλεονεκτημάτων».
Επί της εκδοθείσης ως άνω αποφάσεως, παρατηρούμεν τα εξής:

(Επιστροφή)

(Συνέχεια)

[1] Επαφή, στρατιωτικώς σημαίνει την προσέγγισιν των αντιπάλων τμημάτων και την έναρξιν των πυρών και της μάχης..

EMIL LUDWIG: COLLOQUI CON MUSSOLINI

 Indice

  5 Nota introduttiva
11 Breve cronistoria della genesi della prima e seconda edizione dei Colloqui con Mussolini.

COLLOQUI CON MUSSOLINI

 29 Le circostanze
 29 I partiti
 32 Primo incontro

 33   II luogo dei colloqui
 38   I colloqui

 42   II resoconto

 46   L'interlocutore

 52   L'uomo di Stato

Parte prima
LA SCUOLA DI UN UOMO DI GOVERNO

  57   Esperienza di povertà

  62   Esperienze di soldato e di giornalista

  69   Alla scuola della storia 

Parte seconda
COLLOQUI SU METAMORFOSI

  83   Socialismo e Nazionalismo

  92   Le ragioni della guerra

101   Sulla via del potere

Parte terza

COLLOQUI SU PROBLEMI DEL POTERE
112 I rapporti con gli uomini
123 Azione sulle masse
133 I pericoli della dittatura

Parte quarta  
IL POTERE E IL SUO CAMPO D'AZIONE
143 L'Europa
149 I paesi stranieri
162 Costruzione interna
170 Roma e la Chiesa

Parte quinta

GENIO E CARATTERE

181     II pensiero e l'azione

192     Orgoglio e azione

201     L'arte

209    Solitudine

214     Personalità e destino

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

 

Ξημέρωσε όμως η μέρα και μαθεύτηκε το δυσάρεστο γεγονός ότι το 2ο Σύνταγμα θα προπορευόταν στην καταδίωξη του εχθρού. Το έδαφος ήταν γυμνό, με συνεχόμενους μικρούς λόφους.

Δεν είχαμε τρόπο να κρυφτούμε. Με άλματα όμως και σε ακροβολισμό, με λίγες απώλειες, καταλάβαμε το ύψωμα όπου είχαν οι Τούρκοι παρατηρητήριο τους, βαλλόμενοι εμείς από πυκνά πυρά| πυροβολικού. Στο παρατηρητήριο τους είχαν αφήσει μία χλαίνη και δύο ρόλους καλώδιο με το τηλέφωνο τους Γύρισα από συνήθειο τη μανιβέλα και μια φωνή μου είπε: «Γαμιέσαι, Γιουνάν». Εγώ δεν ήξερα να του πω το ίδιο στα τούρκικα. Του το φύλαγα πάντως.

Σαν ξημέρωσε, ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση, περιμένοντας διαταγή. Ήρθε όμως ένας σύνδεσμος του τάγματος και παρέδωσε σήμα να παραμείνει ο λόχος στο ύψωμα προς υπεράσπιση της φάλαγγας που βάδιζε κατά μήκος του πλησίον ποταμού με κατεύθυνση το Σεϊντί Γαζί.¹³¹

Τα άλλα δύο τάγματα του συντάγματος μας ήταν πλαγιοφυλακή προς εξασφάλιση του κυρίου σώματος.
Ήμαστε τυχεροί: βλέπαμε από το λόφο τα δύο τάγματα και τμήμα του 5/42 των Ευζώνων που μάχονταν με πολλές απώλειες, άλλες τόσες είχε και ο εχθρός. Νικήσαμε όμως και στα χέρια μας έμειναν εβδομήντα αιχμάλωτοι, τρεις ήταν για σκότωμα, με τα χαντζάρια στα χέρια τους, να φοβηθούν οι άλλοι. Ρώτησα εκείνους τους τρεις μήπως ήταν τηλεφωνητές, ο ένας τους, ο νεότερος, κούνησε το κεφάλι του. «Να τον γαμήσετε», φώναξα στους συναδέλφους και απομακρύνθηκα. Μέτρησα τρεις πυροβολισμούς.

 

131. «Ο Σεϊντής ήταν ένας αρχαίος Οθωμανός συνταγματάρχης που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην πόλη αυτή και στους βυζαντινούς χρόνους διακρίθηκε ικανός και νικητής. Όλο το όνομα του ήταν Σεϊντί Τεφίκ Εφέντι. Όταν αναδείχθηκε στους αρχαίους πολέμου νικητής, οι άνθρωποι τον ονόμασαν Σεϊντί Γαζί, πάει να πει νικητής και

τροπαιούχος. Και προς τιμή του ονόμασαν την πόλη, που ως τότε λεγόταν Τρίγλια, σε Σεϊντί Γαζί. Σε αυτή την πόλη δεν υπήρχε χριστιανική ψυχή. Στο κοιμητήριο όμως το πιο μικρό μνήμα ανήκει, κατά τις παραδόσεις, σε μιαν Ελληνοπούλα δούκισσα, την Ειρηνούσα»  (Δήλωση του Καραγιάννη).

Το Σεϊντί Γαζί (35 χλμ. στα νοτιοανατολικά του Εσκί Σεχίρ, 8.000 κάτοικοι), παρά τον ποταμό Σεγίτ Σου (ΙΙαρθένιο), υπήρξε έδρα Διοίκησης Σώματος Στρατού με ένα τάγμα της Διοίκησης Μετόπισθεν και έδρα της 13ης Μεραρχίας. Κέντρο ανεφοδιασμού και νοσηλευτικό κέντρο, αποτελούσε κόμβο νέας διοίκησης, που περιελάμβανε τo Εσκί Σεχίρ και την Κιουτάχεια (ΕΙΕ).

«Άνω της πολίχνης εις ύψος 120 μ. υπάρχει μέγας τεκές (μονή δερβισών)... ένθα φυλάσσεται η σορός του εθνικού Οθωμανικού ήρωος Σεϊντή εντός λάρνακος μήκους υπέρ τα 4 μ. Παρά την λάρνακα ευρίσκεται σαρκοφάγος, εν η υποτίθεται ότι εναπετέθη ο νεκρός Οθωμανίδος τινός πριγκιπίσσης, η οποία κατά την παράδοσιν εφόνευσε τον Σεϊντή ακουσίως. Περί τον τάφον καίουσι τέσσερα μεγάλα κηροπήγια φέροντα αναγλύφους τας εικόνας της Παναγίας και του Ιησού Χριστού» (Λεξικόν Ελευθερουδάκη, τ. 11, σελ. 382).

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ :ΙΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΔΙΑΤΙ ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΘΗΝ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ.
Κατόπιν των ως άνω εν συνόψει εκτεθεισών ενεργειών μου και της εν γένει σκιαγραφηθείσης πως εις τους διαφό­ρους τομείς Κυβερνητικής δράσεως μου, εμφαίνεται σαφώς εναντίον ποίων δυσκολιών είχον να παλαίσω προς πάσαν κατεύθυνσιν, εναντίον εξωτερικού τριπλού εχθρού, όσον και εναντίον του εσωτερικού εαμοκομμουνιστικού τοιούτου εν μέσω καχυποψιών, ραδιοφωνικών συκοφαντιών και συνε­χών κακοβούλων παρερμηνειών και των πλέον αγνοτέρων μου προθέσεων!
Η Κυβερνητική οδός ήτο ως εκ τούτου πλήρης ακαν­θών και τριβόλων και οσημέραι καθίστατο δυσβατωτέρα και σκολιωτέρα, αι δε προς τους ξένους υπηρεσιακαί σχέ­σεις μου, λόγω κυρίως των λαμβανομένων υπ' αυτών, συν τη εντάσει του σαμποτάζ και του συμμοριτιακού αγώνος, αυστηροτέρων μέτρων, καθίσταντο δυσχερέστεραι και οξύτεραι.
Αι προς αυτούς τολμηραί και αυστηραί μου, ως άνω. έγγραφοι Κυβερνητικαί διακοινώσεις μου επί παντός εθνι­κού και οικονομικού ζητήματος — ως του της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης — του της πολιτικής επιστρατεύσεως — του των Ισραηλιτών— του της ομηρίας και των εκτελέσεων — και κυρίως του των εξόδων κατοχής και των προκαταβολών προς συγκράτησιν του εθνικού νομίσματος κτλ., ως και τα υπό εθνικού πατριωτικού παλμού διαπνεό­μενα διαγγέλματα μου και ιδιαιτέρως το «επαναστατικόν μανιφέστον της 25 Μαρτίου 1943, προυκάλεσαν ατμόσφαιραν αμοιβαίας δυσαρεσκείας και αντιπαθείας. Εις τούτο συνετέλεσε και η καυστική και δριμεία προσωπική μου επίκρισις κατά τας μετ' αυτών εξωυπηρεσιακάς μου επαφάς. Η τοιαύτη εν υποφωσκούση αμοιβαία εχθρότητι, ούτως ει­πείν, κατάστασις, εδηλητηριάσθη έτι πλέον εκ συνομιλίας μου τινός σχετικώς με τα αισθήματα μου προς το πρόσω­πον του αειμνήστου Βασιλέως Γεωργίου Β', μετά του Πλη­ρεξουσίου του Ράϊχ εν Ελλάδι κ. Altenburg, καθ' ην του είπον : «Τί σας ενδιαφέρει το ζήτημα του Βασιλέως ; Εάν μεν νικήση η Γερμανία, αύτη δύναται τότε να παρεμποδίση την έλευσίν του εις Ελλάδα, εάν όμως ηττηθή, ο Βασιλεύς οπωσδήποτε θα επανέλθη και ουδείς θα ζητήση την γνώμην της Γερμανίας».
Η τοιαύτη δυσαρέσκεια και αντιπάθεια εξεδηλούτο πολυειδώς και κατ[1] απροκάλυπτον εκατέρωθεν πλέον τρό­πον. Ο εν τη Πρεσβεία καθηγητής Boeringer, επί των πνευ­ματικών Ελληνο - Γερμανικών σχέσεων, έλεγεν εις ερχομέ­νους εις επαφήν μετ' αυτού ημετέρους : «Τον Λογοθετόπουλον αφ' ότου έγινε πρόεδρος δεν τον αναγνωρίζομεν πλέον !»

Αλλά και η σύζυγος μου, κατά το εις Βερολίνον κατ' εντολήν μου και δι' ιδίων εξόδων γενόμενον ταξείδιον, επεσκέφθη το Υπουργείον των Εξωτερικών και διεμαρτυρήθη ζωηρώς δια την άδικον κατάληψιν της Ανατ. Μα­κεδονίας και Θράκης υπό των Βουλγάρων και τας δια­πραχθείσας και διαπραττομένας εν συνεχεία ωμότητας και διένειμεν εις ευρείαν κλίμακα τους υπό του ειδικού «Γραφείου Μελετών» (') συνταχθέντας εις την Γερμανικήν σχετικούς πίνακας.
Επίσης επεσκέφθη τους διαφόρους αρμοδίους και διεμαρτυρήθη δια την δεινήν επισιτιστικήν κατάστασιν της Χώρας και ενεργείας τινας οικονομικών παραγόντων της Γ. Πρεσβείας. Εις οργανωθείσας δε εις τας μεγαλυτέρας πόλεις της Γερμανίας ειδικάς διαλέξεις διεξετραγώδησεν, επί τη βάσει των συγκεντρωθεισών στατιστικών του Υπουργείου Προνοίας, τα εκ της πείνης και των βουλγαρικών ωμοτήτων δεινά του Ελληνικού λαού.
Ένεκα πάντων των λόγων τούτων των τε προσωπι­κών και υπηρεσιακών τοιούτων, οι ξένοι έλαβον την απόφασιν να με απομακρύνουν της αρχής. Εξεδήλωσαν δε την απόφασίν των ταύτην αρχάς Απριλίου 1943. οπότε έληγεν η προθεσμία της μεταξύ Ελληνικής Κυβερνήσεως και ξένων οικονομικών πληρεξουσίων υπογραφείσα οικονομική συμφωνία (1-12-42), καθ' ην μετά την 30 Μαρτίου, (ως προερρήθη ήδη εις την ανάπτυξιν του Οικονομικού ζη­τήματος, σελ. 75) δεν θα εχορήγουν εις αυτούς δι' έξοδα πλέον των συμφωνηθέντων 8.000 εκατομμυρίων κατά μήνα δι' αμφοτέρας τας κατεχούσας δυνάμεις, ούτε οβολόν.
Το τοιούτον κατ' επανάληψιν επισήμως και ανεπισή­μως τοις είχον ρητώς και κατηγορηματικώς διατυπώσει, ως και το ότι εν εναντία περιπτώσει η Κυβέρνησίς μου είχε λάβει ομοφώνως την αμετάκλητον απόφασίν να απέλθη της αρχής. Επειδή δε εν περιπτώσει παραιτήσεως μου ένεκα του οικονομικού ζητήματος, ουδείς θα εδέχετο να αναλάβη την Πρωθυπουργίαν εάν ελάμβανε γνώσιν των λόγων της παραιτήσεως μου, οι ξένοι προϊδόντες ταύ­την, μοι υπέδειξαν να υποβάλω παραίτησιν υπό την προσχηματικήν δικαιολογίαν, ότι αι Κατέχουσαι Δυνάμεις έκριναν σκοπιμώτερον να αναλάβη την διακυβέρνησιν της Χώρας πολιτικόν πρόσωπον.
Ούτω την 6ην Απριλίου 1943 παρητήθη η υπ' εμέ Κυβέρνησις και ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας υπό χαλεπάς συνθήκας ο αείμνηστος Ι. Ράλλης, από 7-4-43.
Τον τρόπον τούτον καθ' ον απεμακρύνθην της αρχής θεωρώ ως τον μεγαλύτερον αποδεικτικόν τίτλον των υπέρ της Ελλάδος και του Ελληνικού Λαού πατριωτικών αγώ­νων μου και υπηρεσιών μου, κατά την ζοφερωτέραν και δεινοτέραν περίοδον της Ιστορίας του.

(Επιστροφή)

---

[1] Το Γραφείον τούτο συνεστήθη επί Κυβερνήσεως Τσολάκογλου και είχε σκοπόν 1) τον πολυμερή διπλωματικόν εξοπλισμόν της Ελλάδος από Ιστορικής, δημογραφικής, οικονομικής κπλ. επόψεως δια μελετών, αι  οποίαι εγράφησαν υπό των γνω­στοτέρων ειδικών της χώρας, 2) Συλλογήν όλων των πληροφο­ριών περί των ωμοτήτων των Βουλγάρων εις Ανατ. Μακεδονίαν και Θράκην.

DOMINIQUE VENNER: Παρών!

του Λοθάριου

Στις 21.05 χάσαμε έναν μεγάλο Ευρωπαίο μαχητή, ιστορικό και διανοητή! Ο Dominique Venner στις 4μμ αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, μπροστά στον βωμό! Η θυσία του μακράν του να αποτελεί πράξη απελπισίας, ήταν μια ύστατη θυσία έναντι των ιδανικών στα οποία αφιέρωσε τη ζωή του, συνέχεια και συνέπεια της ηθικής την οποία πάντα επέδειξε μέσα από τις μάχες του και τους στοχασμούς του! Ήταν κυρίως μια Θυσία η οποία είχε ως στόχο την αφύπνιση των σύγχρονων Γάλλων και Ευρωπαίων απέναντι στην καταστροφή του πολιτισμού μας. Ο Dominique Venner έδωσε εχτές την τελευταία του μάχη, με το όπλο στο χέρι, για την υπεράσπιση της Γαλλίας και κυρίως της Μεγάλης μας Πατρίδας της Ευρώπης, στην αναγέννηση της οποίας δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει και την οποία θεωρούσε ως το υπέρτατο πεπρωμένο μας!

Στο τελευταίο του γράμμα εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το διάβημα και σφράγισε έτσι την ηρωική συνέπεια μιας ολόκληρης ζωής:

«Είμαι σώματι και πνεύματι υγιής και γεμάτος από την αγάπη της γυναίκας μου και των παιδιών μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν περιμένω τίποτα πέρα απ' αυτήν,  παρέχων την διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Ωστόσο, στο δειλινό αυτής της ζωής, μπροστά στους τεράστιους κινδύνους για την γαλλική και ευρωπαϊκή μου πατρίδα, αισθάνομαι το καθήκον να δράσω όσο έχω ακόμα τη δύναμη. Αισθάνομαι αναγκαίο το να θυσιαστώ για να σταματήσει ο λήθαργος που μας βαραίνει. Προσφέρω ότι απομένει απ' τη ζωή μου στοχεύοντας σε μια διαμαρτυρία και μια θεμελίωση. Διαλέγω ένα εξαιρετικά συμβολικό μέρος, τον καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων τον οποίο σέβομαι και θαυμάζω, αυτόν ο οποίος χτίστηκε από την ευφυΐα των προγόνων μου πάνω σε αρχαιότερους λατρευτικούς τόπους και που θυμίζει την πανάρχαια καταγωγή μας.

Τη στιγμή που τόσοι και τόσοι άνθρωποι γίνονται δούλοι της ζωής τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μια ηθική της θέλησης. Αυτοκτονώ προκειμένου να αφυπνίσω τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Εξεγείρομαι ενάντια στη μοιρολατρία. Εξεγείρομαι ενάντια στα ψυχικά δηλητήρια και ενάντια στις ασυγκράτητες ατομικές επιθυμίες που καταστρέφουν τα ταυτοτικά μας ερείσματα και κυρίως της οικογένειας, ενδόμυχη βάση του πολυχιλιετούς πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών στον τόπο τους, εξεγείρομαι επίσης ενάντια στο έγκλημα που στοχεύει στην αντικατάσταση των πληθυσμών μας.

Δεδομένου ότι ο κυρίαρχος λόγος δεν δύναται να βγει από τα τοξικά του διφορούμενα, οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Έλλειψη μιας ταυτοτικής θρησκείας με την οποία θα μπορούσαμε να δεθούμε μοιραζόμαστε τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου μια ιδιαίτερη μνήμη, κατάθεση όλων αυτών των αξιών πάνω στις οποίες θα πρέπει να θεμελιωθεί η μελλοντική μας σε ρήξη με την μεταφυσική του απεριορίστου, ολέθρια πηγή όλων των σύγχρονων παρεκτροπών.

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όλους αυτούς που ο θάνατός μου θα κάνει να υποφέρουν, πρώτα απ' όλα στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου και τους έμπιστους μου. Όμως, όταν το σοκ της οδύνης θα έχει καταλαγιάσει, δεν αμφιβάλω καθόλου ότι και οι μεν και οι δε θα κατανοήσουν την έννοια της χειρονομίας μου και θα μετουσιώσουν τον πόνο τους σε υπερηφάνεια. Τους εύχομαι να καταφέρουν να διαρκέσουν. Θα βρουν στα πρόσφατα γραφόμενα μου το προοίμιο και την εξήγηση της χειρονομίας μου»

(Διαβάστε περισσότερα)

EMIL LUDWIG : ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

............... "-Aποκλείετε το γεγονός , κάποιος  δημοκρατικός να είναι  το ίδιο εθνικιστής με ένα μοναρχικό και ίσως ακόμα  περισσότερο; Έχω την εντύπωση ότι παραδείγματα υπάρχουν."
"-Αν λοιπόν " είπα," ο εθνικισμός είναι ανεξάρτητος  τόσο από τα θεσμοθετημένα σχήματα , όσο και από τα ταξικά ζητήματα, τότε  πιθανότατα οφείλει να προσανατολιστεί προς τη κατεύθυνση της φυλής [1]. Εσείς πραγματικά πιστεύετε  ότι υπάρχουν ακόμη στην Ευρώπη καθαρές φυλές , όπως κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται; Ότι στη πραγματικότητα  η ενότητα της  φυλής εγγυάται περισσότερο σταθερά τις εθνικές δυνάμεις; Και δεν διατρέχετε τον κίνδυνο να δημοσιεύσουν οι απολογητές του Φασισμού,  για το καθηγητή Χ σαν παράδειγμα, τις ίδιες ανοησίες  πάνω στη λατινική φυλή  όπως οι Βόρειοι  κάνουν πάνω στη "ξανθή ευγενική  φυλή", κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση των φιλοπόλεμων διαθέσεων;"
O Mussolini ζωήρεψε, γιατί στο επιχείρημα αυτό  αισθάνεται, ότι  ίσως, μέσα από  τις υπερβολές κάποιων φασιστών , ο οι θέσεις του  έχουν παρανοηθεί.

Ήδη από πριν μου είχε εκθέσει  την άποψή του, μέσα σε όρια σαφώς διαχωρισμένα.

"-Φυσικά  δεν υπάρχει πλέον μια καθαρή φυλή , ούτε ακόμα και η εβραϊκή. Αλλά ακριβώς μέσα από επιτυχημένες προσμίξεις   συχνά μέσα στο Έθνος αναβλύζει  δύναμη και ομορφιά. Ράτσα : πρόκειται για συναίσθημα  όχι για μια πραγματικότητα.Το 95% είναι αίσθημα. Δεν μπορώ να πιστέψω  ποτέ ότι είναι δυνατό  να αποδειχθεί βιολογικά,  αν  μια φυλή  είναι πολύ ή λίγο  καθαρή.

Από σύμπτωση  , όλοι εκείνοι  που διακηρύσσουν  την ευγενική καταγωγή της γερμανικής φυλής , δεν είναι Γερμανοί.

Ο Gobineau, Γάλλος, ο Chamberlain Άγγλος. Ο Woltmann Ισραηλίτης ,ο Lapouge ,πάλι Γάλλος. Ο Chamberlain έφτασε μέχρι του σημείου  να αποκαλέσει τη Ρώμη , Πρωτεύουσα  του Χάους.

Σε μας μια παρόμοια κατάσταση δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ο καθηγητής στον οποίον αναφερόσασταν  ήταν ένας ποιητής. Η  εθνική υπερηφάνεια δεν έχει ποτέ ανάγκη από φυλετικούς παροξυσμούς .

"-Αυτή είναι η  καλύτερη απόδειξη ενάντια στον αντισημιτισμό"  είπα εγώ.

"-Δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ιταλία"...είπε ο Mussolini. Οι Ιταλοί Εβραίοι  πάντα συμπεριφέρθηκαν   καλά σαν πολίτες και σαν στρατιώτες, πολέμησαν  γενναία .Κατέχουν σημαντικές θέσεις  στα Πανεπιστήμια , στο στρατό, στις Τράπεζες. Πολλοί είναι Στρατηγοί , Διοικητής της Σαρδηνίας είναι ο Στρατηγός Μodena , ένας άλλος στρατηγός είναι στο πυροβολικό .

"Και παρόλα αυτά" είπα  "οι εμιγκρέδες στο Παρίσι  εργάζονται φανερά  εναντίον σας διαβεβαιώνοντας  ότι εσείς  θα είχατε πρόθεση  να απαγορεύσετε  την είσοδό τους στην Ακαδημία.

"Παράλογο" είπε " Απλά μέχρι τότε δεν  είχε βρεθεί το άτομο. Τώρα υποψήφιος είναι ο  Della Seta, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονές μας , ο οποίος ασχολήθηκε με την προϊστορία της Ιταλίας."

"Με μια τέτοια  συμπεριφορά " είπα, " τοποθετείτε τον εαυτό σας στο βάθρο που βρίσκονται όλοι οι μεγάλοι άνδρες της Ιστορίας. Γιατί η εκδοχή  του αντισημιτισμού του Βίσμαρκ  στη Γερμανία , ή ακόμα και του Γκαίτε  είναι ένας μύθος. Οι Γάλλοι  χαρακτήρισαν  παρόμοια ανωμαλία , πολύ άδικα σαν vice allemand .Έτσι πρέπει να ονομάζεται ο αντισημιτισμός."

"-Πως εξηγείτε τον αντισημιτισμό; ρώτησε ο Mussolini

"-Όταν τα πράγματα βαδίζουν άσχημα για τους Γερμανούς πάντα πρέπει να φταίνε οι Εβραίοι , Γι αυτούς τώρα  τα πράγματα πάνε ιδιαίτερα άσχημα."

Είπε:

"-A μάλιστα. Ο αποδιοπομπαίος τράγος."

Επέστρεψα στο θέμα προσθέτοντας.

"-Αν λοιπόν ούτε η ράτσα  ούτε το θεσμοθετημένο σχήμα   προσδιορίζουν τον Εθνικισμό , τότε είναι μήπως η κοινή γλώσσα; Η αρχαία Ρώμη όμως  διέθετε όπως όλες οι Αυτοκρατορίες , περισσότερες από μία γλώσσες  και στη πιο πρόσφατη ιστορία ακόμη  δεν μπόρεσα σε καμία περίπτωση  να αναγνωρίσω σα πηγή  αδυναμίας τη πολλαπλότητα των γλωσσών. Για του λόγου το αληθές,  η Αυτοκρατορία των Αψβούργων μπορεί να  κατέρρευσε  αλλά η Ελβετία ανθεί".

"-Και το ενιαίο της γλώσσας  δεν είναι αποφασιστικής σημασίας στοιχείο " είπε ο Mussolini. " Η Αυστρία δεν καταστράφηκε  από το πλήθος των γλωσσών , αλλά από τη βία  που κρατούσε ενωμένους κάτω από το ίδιο σκήπτρο τόσους λαούς, που είχαν κατακτηθεί ή κληρονομηθεί, ενώ στην Ελβετία  τρία μέρη, με τρεις διαφορετικές γλώσσες  , με ελεύθερη θέληση και με τρόπο αυθόρμητο  αποτελούν  συνομοσπονδία. Επί πλέον, επειδή το τρίτο κομμάτι είναι  είναι αρκετά μικρό, μπορεί να γίνει λόγος μόνο για δύο μέρη.

Η Ελβετία κατόρθωσε να στηρίξει την ουδετερότητα ακριβώς γιατί τα στοιχεία αυτά έτειναν αντίστοιχα  προς το μέρος των δύο ανταγωνιστών  που έκαναν τον πόλεμο , και για το λόγο αυτό διατηρούσαν την ισορροπία .Θεωρώ την Ελβετία ένα κρίκο  πολύ σπουδαίο στην αλυσίδα των Ευρωπαϊκών Κρατών , επειδή ακριβώς  αυτή η ανάμειξη των λαών  μπορεί να  μειώσει κάποιες τριβές  ανάμεσα στα δύο ανταγωνιστικά μεγάλα Έθνη που βρίσκονται στα σύνορά της.

Υποσημειώσεις:

[1] Η λέξις αυτή (φυλή) ανεφαίνετο από καιρού εις την γραφίδα και εις το στόμα πολλών φασιστών, συμπεριλαμβανομένου και του Μουσσολίνι, του οποίου τώρα υπεμιμνήσκοντο λέξεις και φράσεις, διά να αποδειχθή η πλήρης συνοχή μεταξύ αυτού και του φασισμού. Είναι αληθές ότι περί φυλής είχε γίνει λόγος κυρίως υπό την έννοιαν του «λαού», του «έθνους», του «γένους», με χαρακτήρα προπάντων ηθικόν. Τώρα όμως καθωρίσθη το υλικόν περιεχόμενον της εννοίας αυτής και διετυπώθη από μίαν ομάδα επιστημόνων, κατά το πλείστον φυσιολόγων, ζωολόγων και βιολόγων, η ιταλική θεωρία της φυλής, η οποία έλαβεν όλα τα στοιχεία μιας επισήμου θεωρίας και διεδόθη διά του Τύπου ομοφώνως. Διαφορετικά από τον γερμανικόν «νατσισμόν» (εθνισμόν), ως και από τον των Αγγλοσαξώνων, μολονότι ούτοι δεν τον ανήγαγον ποτέ εις απόλυτον θεωρίαν, ο ιταλικός « φυλετισμός» (razzismo), τουλάχιστον εις την πρώτην αυτήν διατύπωσίν του, δεν ωμίλει περί φυλών ανωτέρων ή κατωτέρων, δεν καθώριζε σχέσεις μεταξύ αξιών βιολογικών και αξιών ηθικών. Αλλ' όπως ο γερμανικός «νατσισμός», ούτω και ο ιταλικός έστρεψεν αμέσως όλα τα πυρά του κατά του εβραϊκού στόχου, χωρίς να παραλείψη να συνδυάση την εμφάνισίν του με το νέον γεγονός της Αυτοκρατορίας και με τας νέας απαιτήσεις του ιταλικού έθνους, που είχε γίνει μεγάλη αποικιακή δύναμις, είχεν έλθει εις στενάς σχέσεις με φυλάς διαφόρου χρώματος, ενδιεφέρετο να δημιουργήση εις τους πολίτας την εναργή συνείδησιν της ατομικότητας των, διά να απομακρύνη τοιουτοτρόπως και τον κίνδυνον της επιμιξίας, με όλα τα πολιτικά και ηθικά κακά της.

Η φωνή του αντισημιτισμού δεν ήτο εντελώς νέα εις την Ιταλίαν. Αντηχεί από καιρού, επί παραδείγματι, εις την επιθεώρησιν «Ιταλική Ζωή », διευθυνομένην υπό του δόκτορος Πρετσιόζι. Δεν δύναται όμως να λεχθή ότι υπήρχε διαδεδομένη η "ιδέα ενός προβλήματος σημιτικού ή εβραϊκού εις την χώραν μας. Η τεραστία μάζα του λαού, οι κάτοικοι των πόλεων, και, ακόμη περισσότερον, οι αγρόται, ηγνόουν τον Εβραίον, όλως αντιθέτως προς άλλας χώρας της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη και εις αυτάς τας μεσαίας και μορφωμένας τάξεις, δεν έφθαναν πολύ πέραν της τρεχούσης διαπιστώσεως, ότι, εις την Ιταλίαν,  οι Εβραίοι είχον μονοπωλήσει σχεδόν ωρισμένους οικονομικούς κλάδους (Ασφάλειαι, Χρηματιστήριον, εμπόριον υφασμάτων κλπ.)' ότι μεγάλην θέσιν, εν συγκρίσει προς τον αριθμόν των, ο οποίος ήτο πολύ μικρός, κατείχον ούτοι εις τα Πανεπιστήμια, ιδίως δε εις ωρισμένους κλάδους σπουδών' ότι, καίπερ αναμιγνυόμενοι εις την ζωήν του έθνους και μη αποστρεφόμενοι ουδέ τους μικτούς γάμους, είχον μεταξύ των μεγάλην αλληλεγγύην, αλληλοεβοηθοϋντο εις την προσπάθειαν όπως ανέλθουν, απετέλουν ένα μικρόν, αλλά καλώς ωργανωμένον έθνος εντός του έθνους. Όλα αυτά εδημιούργουν, πράγματι μέχρι προ τίνων ετών, ένα αίσθημα αποστάσεως μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, οφειλόμενον εις λόγους πολυπλόκους και δυσκόλως καθοριζόμενους, θρησκευτικούς ή φυλετικούς, όχι όμως εις μίαν αληθή αντίθεσιν. Ακόμη και μετά την επικράτησιν του φασισμού, παρά την κάποιαν δυσπιστίαν προς τους Εβραίους, παρ' όλην την ζωηράν διάθεσιν όπως κτυπηθούν ωρισμένα ισχυρά και, πολιτικώς, μάλλον κακόφημα τραπεζικά ιδρύματα, εις τα οποία οι Εβραίοι, επιπροσθέτως δε και οι ξένοι, ήσαν αληθινοί κύριοι' παρ' όλα αυτά, η άνοδος Εβραίων εις διευθύνουσας θέσεις της οικονομίας, εις τας δημοσίας διοικήσεις, εις τα Πανεπιστήμια, δεν ανεχαιτίσθη καθόλου: αντιθέτως, μάλιστα, ηυξήθη κατ΄  αναλογίαν.(GIOACCHINO VOLPE: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  Ν Ο V I S S I Μ Α · ROMA · 1941

(Επιστροφή)

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΙΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΖHTHMA ΔΙΩΞΕΩΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ.

Ετέρα σύγκρουσις ημών μετά τών κατακτητών σχετί­ζεται προς το ζήτημα του διωγμού των εν Ελλάδι Ισραη­λιτών Ελλήνων πολιτών. Και ενταύθα αντί πάσης άλλης εξιστορήσεως παραθέτω επίσημα τινα κείμενα, τα οποία μαρτυρούν την υπομονήν και το θάρρος, μετά των οποίων αντιμετώπισα και το οξύ ζήτημα τούτο το οποίον συνεδέετο προς θεμελιώδεις αρχάς της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας, με το ικανοποιητικόν αποτέλεσμα όπως το μέτρον τούτο μη επεκταθή εις την Νότιον Ελλάδα, τουλάχιστον υφ' οίαν οξείαν μορφήν παρουσιάσθη τούτο εις την Θεσσαλονίκην.

Αριθμ. Πρωτ. Ε 130/1/10 Εμπ.
Αθήναι τη 18η Μαρτίου 1943
Προς
την Α. Ε. τον Πληρεξούσιον του Ράϊχ δια την Ελλάδα Πρεσβευτήν Δρα Άλτενμπουργκ
Κύριε Πρεσβευτά,
Εν συνεχεία προς τα επανειλημμένα προφορικά δια­βήματα τα οποία έσχον μέχρι σήμερον την τιμήν να δια­τυπώσω προς την Υμετέραν Εξοχότητα, εν σχέσει προς την σοβαράν θέσιν των Ελλήνων Ισραηλιτών Θεσσαλο­νίκης, εις ην ούτοι περιήλθον λόγω των εξαιρετικώς πιε­στικών εναντίον αυτών μέτρων παρά των αρχών κατοχής, έρχομαι μίαν εισέτι φοράν δια της παρούσης να παρακα­λέσω την Υμετέραν Εξοχότητα, όπως επέμβη και ανακληθώσι τα εξολοθρευτικά μέτρα άτινα ελήφθησαν εναντίον τών ειρημένων Ελλήνων πολιτών ανερχομένων ως γνω­στόν εις ικανάς δεκάδας χιλιάδων. Αναφοραί της Γεν. Διοικήσεως Μακεδονίας ενισχυόμεναι από αγωνιώδεις εκκλήσεις των ενδιαφερομένων, εκθέτουσιν ότι εκτός των γνωστών ήδη μέτρων της συγκεν­τρώσεως απάντων των Μωσαϊκού θρησκεύματος Ελλή­νων πολιτών Θεσσαλονίκης εις απομεμακρυσμένον συνοικισμόν της πόλεως, όπου στιβάζεται ανά μία οικογένεια εις εν και μόνον δωμάτιον, της απαγορεύσεως εις αυτούς της εξασκήσεως οιουδήποτε επαγγέλματος, της διαγρα­φής αυτών από οιανδήποτε οργάνωσιν (Διαταγή Ν. V. 2014, 25.2.43} της εγκαταστάσεως μεσεγγυούχων εις τα καταστήματα και επιχειρήσεις αυτών (Διαταγή Ν. V. Pol. 5/2839/7.3.43) της απαγορεύσεως αγοραπωλησιών επί των περιουσιακών στοιχείων αυτών (Διαταγή Ν. V. Pol. 5/2959 10.3.43), ελήφθη προσφάτως η απόφασις της μεταφοράς αυτών εις άγνωστον διεύθυνσιν, απαρχή δε εγένετο από του εν Θεσσαλονίκη συνοικισμού «Βαρώνος Χίρς», οι ένοι­κοι του οποίου ανερχόμενοι εις 3.500 ψυχάς διετάχθησαν να ώσιν έτοιμοι προς αναχώρησιν με μόνον εφόδιον τροφήν εξ ημερών.Κατά νεωτέρας δε πληροφορίας η εφαρμογή της απο­φάσεως ταύτης ήρξατο από της παρελθούσης Δευτέρας, οπότε η πρώτη αποστολή των ούτω βιαίως αποσπωμένων από το πάτριον αυτών έδαφος Ελλήνων πολιτών, ανεχώρησεν υπό πραγματικώς δραματικάς συνθήκας προς άγνω­στον διεύθυνσιν.
Ως και προφορικώς προ ημερών εξέθηκα εις την Υμετέραν Εξοχότητα είναι φυσική η αγωνία υφ ης συνέχε­ται ο Ελληνικός Λαός προ των δοκιμασιών αυτών ας υφίστανται δεκάδες χιλιάδων νομοταγών και φιλήσυχων συμπατριωτών του, υπηρετησάντων πιστώς μέχρι της .σή­μερον την Ελληνικήν Πατρίδα και χυσάντων υπέρ αυτής το αίμα των κατά την πρόσφατον πολεμικήν περίοδον. Από όλα τα στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας καταφθάνουσι συνεχώς εκκλήσεις προς την Κυβέρνησιν δια την επέμβασίν της προς διάσωσιν των εις εξόντωσιν καταδικαζομένων, δια των ληφθέντων μέτρων, Ισραηλιτών Ελλήνων πολιτών. Αυτοί ούτοι οι πολιτικοί αρχηγοί, δια της εν αντι­γράφω υποβαλλομένης αναφοράς των ζητούν από την Κυ­βέρνησιν, εν ονόματι των Ιερών παραδόσεων του Ελλη­νικού Λαού και του τρισχιλιετούς Ελληνικού πολιτισμού, να επιληφθή άνευ αναβολής και μετά της μεγαλυτέρας δυνατής δραστηριότητος της προστασίας της ζωής, της τιμής και των υλικών συμφερόντων των μωσαϊκού θρη­σκεύματος Ελλήνων πολιτών της Θεσσαλονίκης.
Η Κυβέρνησις συνεχομένη και αυτή από τα αυτά αι­σθήματα και Ερειδομένη επί των σαφών εν προκειμένω διατάξεων του Διεθνούς Δικαίου, καθ ας αι συνταγματι­καί διατάξεις και η νομοθεσία της υπό κατοχήν χώρας διατηρούνται εν ισχύϊ εφ' όσον δεν προσβάλλεται η ασφά­λεια του Στράτου κατοχής, κατά δε τους Ελληνικούς νό­μους και το Σύνταγμα όλοι οι "Ελληνες είναι ίσοι και πρέπει να τυγχάνωσι της αυτής μεταχειρίσεως* θεωρεί εαυτήν υποχρεωμένην να διαμαρτυρηθή ζωηρώς, άπαξ έτι, προς την Υμετέραν Εξοχότητα και να ζητήση την έγκαιρον επέμβασιν όπως αφ' ενός μεν παύση ο διωγμός ούτος των ως άνω Ελλήνων πολιτών, αφ ετέρου δε ληφθώσι κατάλληλα μέτρα δια την επιστροφήν των μέχρι τούδε εξ αυτών βιαίως αποσπασθέντων από το πάτριον έδαφος. Εν τη πεποιθήσει ότι η Υμετέρα Εξοχότης θέλει δεόντως εκτιμήσει την σοβαρότητα των ως άνω εκτιθεμέ­νων και την αλγεινήν θέσιν εις ην έχει περιέλθει λόγω αυ­τών η Ελληνική Κυβέρνησις, δράττομαι της ευκαιρίας κλπ,
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως
Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αριθ. πρωτ. Ε/136/1/10 Εμπ.
Eν Αθήναις τη 22 Μαρτίου 1943

Προς
την Α. Ε. τον Πληρεξούσιον του Ράιχ διά την Ελλάδα Πρεσβευτήν Δρα Άλτενμπουργκ
Κύριε Πρεσβευτά,
Επάναγκες θεωρώ να επανέλθω και αύθις επί του ζητήματος της διώξεως των εν Θεσσαλονίκη Ελλήνων πολιτών μωσαϊκού θρησκεύματος, δια να τονίσω όσον το 

δυνατόν ζωηρότερον την διαμαρτυρίαν της Ελληνικής Κυβερνήσεως δια τα λαμβανόμενα εξοντωτικά μέτρα εναν­τίον τόσων χιλιάδων ψυχών, τας οποίας ουδέν έγκλημα βαρύνει.
Η εφαρμογή των φυλετικών νόμων του Γερμανικού Κράτους επί εδάφους χώρας κατεχομένης μεν υπό των Γερμανικών Στρατευμάτων, αλλά μη Γερμανικής, αποτελεί όχι μόνον μέτρον ευρισκόμενον εις πλήρη αντίθεσιν προς το δια διεθνών συμφωνιών καθιερωθέν δίκαιον του πολέ­μου, προς το οποίον η Ελληνική Κυβέρνησις τόσας ευκαι­ρίας έσχε μέχρι τούδε να διακηρύξη την αδιάσειστον πίστιν της, αλλά και άμεσον πλήγμα κατά του κύρους της Ελληνικής Κυβερνήσεως, εφ' όσον πολίται, η προστασία των οποίων ανήκει εις αυτήν, εκριζούνται εκ των εστιών των και εκδιώκονται εκ του Ελληνικού εδάφους, εν ω πρό­σωπα επίσης μωσαϊκού θρησκεύματος εγκατεστημένα μο­νίμως εν Ελλάδι τυγχάνοντα όμως υπήκοοι ξένων κρα­τών, δεν υποβάλλονται εις τα μέτρα ταύτα.

Βεβαίως είναι μακράν των σκέψεων της Ελληνικής Κυβερνήσεως η ιδέα ό τι η επέκτασις της διώξεως και εις την τελευταίαν ταύτην κατηγορίαν ισραηλιτών, θ' απετέλει λόγον συγκαταθέσεως αυτής εις τα λαμβανόμενα κατά των Ελλήνων ισραηλιτών μέτρα, η γενομένη όμως σήμε­ρον διάκρισις καθιστά την συντελουμένην δίωξιν τούτων έτι σκληροτέραν και έτι μάλλον αδικαιολόγητον και δη­μιουργεί πάντως δια την Ελληνικήν Κυβέρνησιν σοβαρώτατον ζήτημα ηθικής τάξεως και πολιτικής ευθύνης.Επιτρέψατε μοι, Εξοχώτατε, να σημειώσω επίσης ότι, καθ όσον τουλάχιστον γνωρίζω, εις ουδεμίαν άλλην κατεχομένην χώραν, εις την οποίαν διατηρείται εθνική κυβέρνησις, φέρουσα ως εξ αυτής της υπάρξεως της πολιτι­κάς ευθύνας απέναντι του λαού της, αλλά και απέναντι της ιστορίας, ελήφθησαν αμέσως υπό των Αρχών Κατο­χής και άνευ παρεμβολής της οικείας Κυβερνήσεως, τοι­αύτα μέτρα. Εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όμως όχι μόνον δεν υπεδείχθη υπό των Γερμανικών Αρχών κατο­χής να επιληφθή του ζητήματος τούτου, αλλ' ούτε εγνωστοποιήθησαν εκ των προτέρων τα αποφασισθέντα υπό της έν Θεσσαλονίκη Ανωτάτης Γερμανικής Στρατιωτικής Αρχής μέτρα, αλλ' απλώς διετάχθη ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας να προβή εις σειράν εκτελεστικών ενεργειών, χωρίς και ούτος να ζητήση την συγκατάθεσιν της Κυβερ­νήσεως προς τούτο. Η υπό τας συνθήκας ταύτας παρα­σχεθείσα υπό της Γεν. Διοικήσεως Μακεδονίας εκτελε­στική συμβολή δεν δύναται να τύχη ποσώς της επιδοκιμα­σίας της Ελληνικής Κυβερνήσεως.
Τέλος, επιτρέψατε μοι να τονίσω και πάλιν, Κύριε Πρεσβευτά, ότι και ο Ελληνικός Λαός εν τω συνόλω του, όχι μόνον δεν παραμένει αδιάφορος έναντι του τεθέντος εις εφαρμογήν επί του πατρίου του εδάφους εξοντωτικού προγράμματος κατά των συμπολιτών του ισραηλιτών, αλλά και κατέχεται υπό βαθυτάτης αληθώς συγκινήσεως, την οποίαν διερμηνεύουν αι προς την Κυβέρνησιν απευθυ­νόμενοι καθημερινώς σχετικαί εκκλήσεις των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων της Χώρας και των εκπροσώπων των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων του Λαού.
Όθεν παρακαλώ όπως ευαρεστηθήτε και εισακούσητε τας και δια προηγουμένης επιστολής μου εκφρασθείσας διαμαρτυρίας και παρακλήσεις μου και ενεργήσητε ίνα σταματήση, εν όσω υπάρχει καιρός, η εφαρμογή των ανω­τέρω μέτρων, εφ όσον ταύτα, ως είναι βέβαιον δεν λαμ­βάνονται απλώς δια την ασφάλειαν του Στρατού κατο­χής και προς το συμφέρον της διεξαγωγής του πολέμου.
Σπεύδω να σας διαβεβαιώσω, Κύριε Πρεσβευτά, ότι η Ελληνική Κυβέρνησις είναι πρόθυμος να συμπράξη μετά των Αρχών κατοχής εις παν μέτρον τοιαύτης φύσεως, όπερ όμως θα έφερε τον χαρακτήρα προσωρινότητος και δεν θα είχεν ως συνέπειαν ούτε την λιμοκτονίαν των Ελ­λήνων ισραηλιτών ούτε την απομάκρυντιν αυτών εκτός του εδάφους της Χώρας.

Ευαρεστηθήτε να δεχθήτε, Κύριε Πρεσβευτά, την διαβεβαίωσιν της εξόχου Yπολήψεώς μου.
Ό Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως

Κ, ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Επιστροφή)

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ:ΙΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ  Γ. ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ.
Την 20 Απριλίου 1941 συνωμολογήθη εις την Ήπειρον η ανακωχή.
Την 27 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα κατελάμβαναν τας  Αθήνας και εσυνέχιζον τας προς Πελοπόννησον επιχειρήσεις αυτών κατά των Άγγλων.
Την 29ην  Απριλίου εκλήθην όπως συναντήσω τον αείμνηστον στρατηγόν Γεώργιον Τσολάκογλου εις την Γερμανικήν Πρεσβείαν, όπου μετ' άλλων μελών της έπειτα υπ' αυτόν σχηματισθείσης Κυβερνήσεως συνεζήτει τα του καταρτισμού ταύτης.
Ο στρατηγός μου επρότεινε όπως αναλάβω το Υπουργείον της Προνοίας, λόγω της ειδικότητος μου, του κύρους μου, και των τιμητικών τίτλων, δια των οποίων με είχε περιβάλει από μακρού η Γερμανική Επιστήμη. Παρ' όλην την επείγουσαν ανάγκην των τραγικών εκείνων στιγμών, ομολογώ ότι εδίστασα πολύ να αναλάβω το βάρος τούτο, το οποίον επέβαλλε πλην πολλών άλλων και την αντιμετώπισιν τεραστίων προβλημάτων, αποτόκων του πολέμου και της υποδουλώσεως.
Άλλως τε εις τον κύκλον των φιλοδοξιών μου ουδέποτε είχον περιληφθή τα πολιτικά αξιώματα, τα οποία δυσκόλως συμβιβάζονται προς την συγκέντρωσιν και την ηρεμίαν της επιστημονικής ερεύνης και δράσεως .
Δια τούτο απέρριψα πάντοτε επανειλημμένας προτάσεις και των αειμνήστων I. Μεταξά (1927) και Π. Τσαλδάρη (1933) όπως αναμιχθώ εις την πολιτικήν, όπως απέκρουσα επίσης και την τιμητικήν πρότασιν του τελευταίου κατά το αυτό έτος ως υποψηφίου Δημάρχου Αθηναίων.
Ήτο όμως κατά τας ανιστορήτους εκείνας τραγικάς στιγμάς επιτακτική ανάγκη να σωθή από την καταστροφήν ό,τι ήτο δυνατόν να περισωθή και να ανακουφισθή ο Ελληνικός Λαός από το βάρος της επερχόμενης αφορήτου δουλείας και δυστυχίας.
Δια τούτο εδέχθην εν τέλει την πρότασιν του στρατηγού Τσολάκογλου, αν και είχον πλήρη συναίσθησιν των πολλαπλών ευθυνών, ας ανελάμβανον και των θυσιών, εις τας οποίας θα υπέβαλλον εμαυτόν δια της αποδοχής μου ταύτης. Το έθνος όμως είχεν ανάγκην των υπηρεσιών των τέκνων του. Έπρεπε να ευρεθούν άνθρωποι, οι οποίοι να θυσιάσουν συνειδητά τον εαυτόν των υπέρ αυτού κατα την δεινοτέραν περίοδον της μακραίωνος ιστορίας του.
Την 30 Απριλίου ωρκίσθη η πρώτη κατοχική Κυβέρνησις υπό τον στρατηγόν Τσολάκογλου, και ανελάμβανε το βαρύ και επίμοχθον χάριν της Πατρίδος έργον της.

(Επιστροφή)

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΙΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ  σελ .  5
Σχηματισμός Κυβερνήσεως Γ.Τσολάκογλου σελ 9
Λόγοι επιβάλοντες τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως σελ 10
Η υπ αριθ 6/45 Συντακτική πράξις σελ. 23
Κατάθεσις πολιτικών ανδρών εν τη δίκη σελ.32
Θ. Σοφούλης σελ.33
Γ. Καφαντάρης σελ.33
Δ. Μάξιμος σελ.34
Γ. Στράτος σελ.34
Τζων Θεοτόκης σελ.35
Κ. Ρέντης σελ.36
Αντώνιος Αθηνογένης σελ. 36
Γ, Παπανδρέου σελ.37
Π. Κανελόπουλος σελ.37
Ανάληψις κυβερνήσεως υπό Λογοθετοπούλου.σελ.38
Διάγγελμα προς τον Ελληνικόν Λαόν σελ.39
Ευχαριστήριον προς τον Ελληνικόν Λαόν σελ.44
Η δράσις μου και οι αγώνες μου, υπέρ του Ελληνικού Λαού σελ.48
Οικονομικόν ζήτημα σελ.48
Επισιτιστικόν ζήτημα σελ.83
Γενικά ζητήματα σελ.87
Ζήτημα ιθαγενείας Ελλήνων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης σελ.88
Ζήτημα διώξεως Ισραηλιτών σελ.96 
Ζήτημα Κρήτης σελ.102
Πολιτική επιστράτευσις  σελ.104
Ζήτημα ομηρίας και εκτελέσεων σελ.106
Αναζωπύρωσις του Εθνικού φρονήματος του Λαού σελ.112

Διάγγελμα προς τον Ελλην.Λαόν δια την Εαμοκομμουνιστικήν ανταρσία  σελ.117

Σύσκεψις μετά των αντιπροσώπων των Εθν. δυνάμεων της Χώρας της 13-2-1943 σελ. 123
Μήπως πλανώμεθα; σελ. 128
Επέμβασις παρά ταις Αρχαίς Κατοχής προς διάσωσιν συλλαμβανομένων Ελλήνων πολιτών σελ.138
Η Υπουργική μας δράσις  σελ. 144
Η δράσις μου ως Υπουργού Παιδείας σελ.144
Α) Ανωτάτη εκπαίδευσις σελ. 144
Β) Διοίκησις της Εκπαιδεύσεως και Υπηρεσία αρχαιο­τήτων και Ιστορικών Μνημείων   σελ. 145
Γ) Μαθητική Πρόνοια σελ. 145
Δ) Καλαί τέχναι    σελ.   146
Ε) Στοιχειώδης Εκπαίδευσις σελ. 146
Η δρασις μου ως Υπουργού της Προνοίας και της Υγιεινής  σελ.149
Α) Τομεύς Κοιν. Προνοίας και Αντιλήψεως    σελ.150
Β) Τομεύς Υγιεινής σελ.157
Διατί απεμακρύνθην της Αρχής σελ. 160
Η δίκη των δοσιλόγων Υπουργών και η απόφασις του ειδικού δικαστηρίου  σελ. 163
Παρατηρήσεις:
Α) ΕπΙ των μαρτυρικών καταθέσεων σελ.168
Β) Επί της αναλήψεως της προεδρίας της Κυβερνήσεως υπ' εμού.
Γ) Επί των διατάξεων της συνθήκης της Χάγης ως προς τας υπό των Ιταλών και Γερμανών γενομένας χρηματικάς αναλήψεις   σελ.170
Δ) Επί των γενομένων δι' έξοδα και προκαταβολάς χρηματικών αναλήψεων .σελ.174
Ε) Διευκόλυνσις του εχθρού σελ.184
ΣΤ) Προπαγάνδα υπέρ του εχθρού σελ.191
ΕΠΙΛΟΓΟΣ σελ.195
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ σελ.197
Απάντησις εις τον καθηγητήν κ. Σπ. Δοντάν σελ.197
Απάντησις εις τον κ, Δ. Γατόπουλον σελ. 198
Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός σελ.203

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ: 2

Ο ΠΌΛΕΜΟΣ 1916

Τον Αύγουστο του 1916 η Ρουμανία κάτω από τις συνεχώς αυξανόμενες πιέσεις της Αντάντ και τυφλωμένη από τις υποσχέσεις για άμεση ικανοποίηση των Εθνικών της Διεκδικήσεων μετά το τέλος του πολέμου , πείθεται να εγκαταλείψει την «ένοπλη» ουδετερότητα και πηδά απροετοίμαστη μέσα στη φωτιά του Μεγάλου πολέμου. Τόσο ο Βασιλιάς Φερδινάνδος [1] όσο και ο Πρωθυπουργός [2] έχουν πάρει την κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι οι σύμμαχοί τους όχι μόνο Θα εξουδετερώσουν άμεσα οποιαδήποτε απειλή εκ μέρους της γειτονικής Βουλγαρίας αλλά το σπουδαιότερο, θα εξασφαλίσουν στον Ρουμανικό στρατό με την βοήθεια της συμμάχου Ρωσίας την δυνατότητα μιας γρήγορης διείσδυσης στα διεκδικούμενα εδάφη της Τρανσυλβανίας. Περισσότερο συγκεκριμένα και σύμφωνα με το στρατιωτικό Σύμφωνο που υπογράφεται στο Βουκουρέστι [3] η Βουλγαρική απειλή όφειλε να εξουδετερωθεί άμεσα από μια μεγάλης έκταση επίθεση της Στρατιάς της Θεσσαλονίκης που ήδη βρισκόταν κάτω από την Διοίκηση του Στρατηγού Σαράιγ .Ταυτόχρονα ο ρωσικός στόλος Θα αναλάμβανε την προστασία των ρουμανικών ακτών.Από τις 4 Στρατιές που συγκροτεί η χώρα μόνο μία παρατάσσεται με μέτωπο τα ρουμανοβουλγαρικά σύνορα - και αυτό φανερώνει ξεκάθαρα ότι η ρουμανική στρατιωτική ηγεσία εφησυχασμένη από τις συμμαχικές διαβεβαιώσεις, έχει αποκλείσει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο ενός διμέτωπου αγώνα. Η Ρουμανία έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι πανίσχυρη [4]. Στις 27 Αυγούστου (ν.η) και παρά το γεγονός ότι η επίθεση του Σαράιγ δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί η Ρουμανία κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον της Αυστρίας και το ίδιο βράδυ τα στρατεύματά της αρχίζουν την διάβαση των Καρπαθίων και των Τρανσυλβανικών Άλπεων [5].Οι καμπάνες των εκκλησιών και τα πρωτόγονα βούκινα μεταφέρουν αστραπιαία την είδηση του πολέμου σε κάθε γωνιά της Ρουμανίας. Για τον δεκαεπτάχρονο Κοντρεάνου η ευκαιρία να πολεμήσει για την πατρίδα του έχει έλθει. Στο κέντρο στρατολογίας όπου παρουσιάζεται, ο αρμόδιος αξιωματικός προσπαθεί να του εξηγήσει ότι ο στρατός δεν δέχεται δεκαεπτάχρονους ούτε και σαν εθελοντές. Ο νεαρός έφηβος δεν απογοητεύεται. Ο νεανικός του ενθουσιασμός δεν μπορεί να δεχτεί ότι πάνω στη γη αυτή μπορεί να υπάρξει εμπόδιο σε θέση να τον κρατήσει μακριά από το χρέος του. Μια σκέψη περνά από το μυαλό του. Ο πατέρας του που εδώ και μήνες βρίσκεται υπό τα όπλα υπηρετεί σαν διοικητής λόχου. Ασφαλώς θα δείξει μεγαλύτερη κατανόηση από ότι ο αξιωματικός της στρατολογίας και σίγουρα θα βρει τον τρόπο να «δικαιολογήσει» την παρουσία του σε κάποια μονάδα . Η ιδέα φαίνεται να κινείται στα όρια της αφέλειας αλλά ο νεαρός Κοντρεάνου είναι αισιόδοξος. Δεν απομένει παρά να ανακαλύψει την περιοχή που βρίσκεται το 25 Σύνταγμα Πεζικού στην οργανική δύναμη του οποίου βρίσκεται και ο λόχος του πατέρα του.Είναι ακόμα οι πρώτες ημέρες του ενθουσιασμού και των ψευδαισθήσεων. Στα ανώτατα επίπεδα της στρατιωτικής μηχανής κανείς δεν φαίνεται να ανησυχεί για το γεγονός ότι οι ημέρες περνούν και κανείς δεν ασχολείται με την εξουδετέρωση την εχθρικής απειλής που θα εκδηλωθεί αναπόφευκτα από τον Νότο, από την πλευρά της Βουλγαρίας.

Οι συνέπειες είναι ραγδαίες και σε πολύ μεγάλο βαθμό αναμενόμενες [6]. Εκμεταλλευόμενες την ανεξήγητη απραξία του Σαράιγ οι δυνάμεις του Φον Μάκκενσεν , κινούμενες από το Βουλγαρικό έδαφος στρέφονται ενάντια στην 3^η Ρουμανική Στρατιά του Στρατηγού Ασλάν , Με την σειρά τους οι Ρουμάνοι αιφνιδιάζονται και υποχωρούν αφήνοντας τον εχθρό να εισχωρήσει στη Δοβρουτσά.Πριν προλάβουν οι Ρουμάνοι να συνέλθουν από το πρώτο χτύπημα δέχονται αμέσως δεύτερο και μάλιστα ισχυρότερο . Στις 16 Σεπτεμβρίου η 9^η Γερμανική Στρατιά του Συγκροτήματος φον Falkenhayn αντεπιτίθεται στον τομέα της Τρανσυλβανίας προς την κατεύθυνση της 1^ης Ρουμανικής Στρατιάς που διοικεί ο Στρατηγός Αβαρέσκου. Στο μέσο της ρουμανικής διάταξης η Στρατιά που διοικεί ο Στρατηγός Κοάντα μπροστά στο κίνδυνο να βρεθεί κυκλωμένη αναδιπλώνεται. Στα δεξιά της η 4^η Στρατιά που συνδέει το ρουμανικό μέτωπο με το ρωσικό υποχωρεί με την σειρά της κάτω από το συνδυασμένο σφυροκόπημα της 1^ης Αυστροουγγρικής στρατιάς και της Στρατιάς του Νότου.Μέσα σ αυτή την κοσμογονία πατέρας και γιος συναντούνται κάπου στην κοιλάδα του Οituz .Το Σύνταγμα βρίσκεται σε πορεία προς το Βουνό Τσέρες Ντόμου . Όπως σωστά είχε υποθέσει ο έφηβος, ο σύντροφος καλοδέχεται τον σύντροφο .Η Ρουμανία έχει ανάγκη από όλα τα παιδιά της αυτή τη δύσκολη ώρα και η παρουσία του νεαρού Κοντρεάνου ευπρόσδεκτη. Πότε πλάι, πότε πίσω από τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής σε ρόλο τραυματιοφορέα , αναζητά τους πληγωμένους, τους προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, και όταν είναι δυνατό να μαζεύει τα όπλα των νεκρών και των τραυματισμένων .

Η παρουσία ενός ανήλικου στο Σύνταγμα , δεν περνά απαρατήρητη και προβληματίζει βαθύτατα τον Συνταγματάρχη Πιπερέσκου. Τρέμει η ψυχή του κάθε φορά που το δεκαεπτάχρονο παιδί φεύγει σε αποστολή. Φοβάται μήπως κάποια ημέρα συμβεί το κακό και για να το προλάβει, καλεί σε αναφορά τον λοχαγό Κοντρεάνου. Είναι εύκολο να υποθέσουμε τι μπορεί να συζήτησαν πίσω από τη κλειστή πόρτα λοχαγός και συνταγματάρχης . Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός  ότι αμέσως μετά από αυτή τη συνάντηση ο λοχαγός Κοντρεάνου παίρνει παράμερα τον νεαρό εθελοντή για να του μιλήσει αυτή τη φορά όχι σαν σύντροφος σε σύντροφο αλλά σαν πατέρας προς το παιδί του.

-Δεν θα ήταν φρόνιμο να γυρίσεις στο σπίτι ; Μπαίνουμε σε καινούργια μάχη και δεν το βρίσκω λογικό να πεθάνουμε εδώ και οι δύο, γιατί η μητέρα μένει σπίτι με 6 μικρά , δίχως καμία βοήθεια. Κι αυτός ακόμα ο Συνταγματάρχης με κάλεσε για να μου πει ότι δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της παραμονής σου στο μέτωπο.

Ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει αμέσως. Ο πρώτος ενθουσιασμός παραχωρεί τη θέση του στην απορία. Αυτός που πάντα φρόντιζε να δίνει το καλύτερο εαυτό του, τώρα με σκυφτό το κεφάλι ακούει να του λένε ότι δεν μπορεί να παραμένει άλλο ανάμεσά τους. Δεν πρέπει να νοιώθει ούτε άσχημα ούτε υποτιμητικά. Το χρέος του απέναντι στη πατρίδα που κινδυνεύει το έχει κάνει και με το παραπάνω, ο πόλεμος προβλέπεται μακρύς και οι ευκαιρίες στο μέλλον δεν θα λείψουν. Σε ένα φορτισμένο από τη συγκίνηση κλίμα ο νεαρός εθελοντής παραδίδει τη καραμπίνα του και τις σφαίρες του, αποχαιρετά τους συντρόφους και μέσα στη νύχτα παίρνει το δρόμο για το κοντινότερο σιδηροδρομικό σταθμό που απ ότι τον ενημερώνουν απέχει πάνω- κάτω 40 χιλιόμετρα.Πίσω στην ασφάλεια της πατρικής κατοικίας ο Κοντρεάνου παρακολουθεί με αγωνία τις στρατιωτικές εξελίξεις που δυστυχώς για τα ρουμανικά όπλα παίρνουν δυσάρεστη τροπή. Η Ρουμανία υποχρεωμένη να διεξαγάγει ένα διμέτωπο αγώνα με μέτωπα που απέχουν μεταξύ τους 200 χιλιόμετρα χάνει οριστικά οποιαδήποτε τακτική πρωτοβουλία. Στις 19 Οκτωβρίου August von Mackensen επαναλαμβάνει την επίθεσή του στον τομέα της Δοβρουτσά, Τέσσερις ημέρες αργότερα αμέσως μετά την κατάληψη της Κωστάντζα, ο August von Mackensen αιφνιδιάζει για μια ακόμη φορά στρέφοντας δύο από τις μεραρχίες του προς την κατεύθυνση του προελαύνοντος Φάλκενχάιμ.Στις 23 Νοεμβρίου στρατεύματα του Mackensen περνούν τον Δούναβη πολύ κοντά στη Sistova. Ο αιφνιδιασμός παραλύει κάθε διάθεση αντίστασης σε ένα εχθρό που σημαδεύει το ίδιο το Βουκουρέστι. Στις 30 Νοεμβρίου η 1^η Στρατιά του Δούναβη και η 9^η Στρατιά του Στρατιά του Falkenhayn συνενώνονται κατά μήκος του ποταμού Αρτζές , τελευταία γραμμή άμυνας μπροστά από την Ρουμανική Πρωτεύουσα.Μπροστά σ΄ αυτό τον θανάσιμο κίνδυνο ο Βασιλιάς Φερδινάνδος και η Κυβέρνηση Μπρατιάνου εγκαταλείπουν το Βουκουρέστι και καταφεύγουν στο Ιάσιο την αρχαία πρωτεύουσα της Μολδαβίας Προληπτικά ο ρουμανικός χρυσός που αντιπροσωπεύει 7.000.000.000 λέυ φυγαδεύεται μυστικά με προορισμό τα θησαυροφυλάκια της Ρωσίας που είναι ακόμα Τσαρική. Στις 3 Δεκεμβρίου το ρουμανικό μέτωπο πίσω από τον ποταμό Αρτζές ανατρέπεται .Τρεις ημέρες αργότερα ο August von Mackensen μπαίνει θριαμβευτής στο ανυπεράσπιστο Βουκουρέστι.Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της χώρας βρίσκεται κάτω από εχθρική κατοχή , τόσο ο Βασιλιάς όσο και η πολιτική ηγεσία αρνούνται να παραδεχτούν την ήττα.Τα άθλια υπολείμματα του Ρουμανικού στρατού καλούνται να συνεχίσουν τον αγώνα κατά μήκος μιας καινούργιας αμυντικής γραμμής στην Μολδαβία πάνω στον ποταμό Σερέτη.

Υποσημειώσεις

[1] Φερδινάνδος ι της Ρουμανίας. Γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1865 στο Sigmaringen της Γερμανίας. Ήταν γιος του πρίγκιπα Λεοπόλδου των Hohenzollern και της πριγκίπισσας της Πορτογαλίας Αντωνίας. Στα 1889 πήρε το πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας (Πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. ) Στα 1893 παντρεύτηκε την Μαρία του Εδιμβούργου και απέκτησε 6 παιδιά από τα οποία πρωτότοκος ήταν ο Carol . Στα 1914 διαδεχεται στον θρόνο της Ρουμανίας τον θείο του Κάρολο Ι. Αποδείχθηκε καλός Ρουμάνος και ο λαός τον αντάμειψε με το επίθετο «ο έντιμος». Παρά την συγγένεια του με τον Γερμανό Αυτοκράτορα έταξε την χώρα στην πλευρά της Αντάντ. Πέθανε στα 1927 στα 62 του χρόνια.

[2] Ιωνέλ Μπρατιάνου Ρουμάνος πολιτικός

[3] Ανάμεσα στη Ρουμανία και την Entente (14 Aυγούστου/ 27 Aυγούστου 1915 )

[4] Στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολέμου για το οικονομικό έτος 1913-14 είχαν εγγραφεί κονδύλια ύψους 81,6 εκατομμύρια lei και τον επόμενο χρόνο οι ανάγκες για εξοπλισμούς και πολεμικές δαπάνες τα κονδύλια αυτά έφθασαν στα 97,8 εκατομμύρια lei ! Αυτά τα ποσά δείχνουν σχετικά καλά ότι η Ρουμανία είχε συναίσθηση των στρατιωτικών αδυναμιών της και αγωνιούσε πολύ για την ασφάλειά της. Σε σχέση με τον πληθυσμό του 1914 η χώρα επιστράτευσε ένα σημαντικότατο αριθμό ανδρών που έφταναν τις 750.000 .Από αυτούς περισσότερους από τους μισούς πέθαναν στο πεδίο της μάχης και στα διάφορα στρατιωτικά νοσοκομεία εξ αιτίας των τραυμάτων τους.

[5]. Τα επακόλουθα είναι γνωστά . Ύστερα από αγώνες 4 μηνών η ήττα είναι πλέον αναπόφευκτη.Στις 6 Δεκεμβρίου εγκαταλείπεται η Πρωτεύουσα και η Κυβέρνηση με τον Βασιλιά καταφεύγουν στο Ιάσιο.

[6] Στις 27 Αυγούστου τρεις ρουμανικές στρατιές προωθούνται προς τα νότια Καρπάθια και την Τρανσυλβανία. Αιφνιδιασμένοι αρχικά οι Ουγγροαυστριακοί εγκαταλείπουν τις ορεινές τους θέσεις αλλά η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων (4 Μεραρχίες) σταματούν την προέλαση των Ρουμάνων. Παρά την ενίσχυση των Ρωσικών δυνάμεων στο βορρά με ελάχιστες όμως προμήθειες ο αγώνας βαλτώνει. Το επόμενο χτύπημα έρχεται από τον Νότο και την πολυεθνική δύναμη του Στρατηγού Auqust νοn Mackensen (γερμανοτουρκοβουλγαρική). Την 1η Σεπτεμβρίου η ρουμανική φρουρά του Turtucaia κυκλώνεται και παραδίδεται μετά από πολιορκία 5 ημερών .Στις 15 Σεπτεμβρίου το Πολεμικό Συμβούλιο θεωρεί μεγαλύτερο τον κίνδυνο που προέρχεται από τον νότο και αναστέλλει την επίθεση στην Τρανσυλβανία Ένας καταπληκτικός ελιγμός σχεδιάζεται πάνω στους χάρτες αλλά στην πράξη εξελίσσεται σε απόλυτη αποτυχία. Στην πράξη το σχέδιο αποτυγχάνει Σκληρές μάχες δίνονται για να κρατηθεί ανοιχτή η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τη Κωστάντζα με το Βουκουρέστι Στα βόρεια της χώρας η 4η Ρουμανική Στρατιά υποχωρεί δίχως να δέχεται αξιόλογη πίεση των Αυστροουγγρικών στρατευμάτων και από τις 25 Οκτωβρίου ο Ρουμανικός στρατός παντού βρίσκεται και πάλι πίσω από τα σύνορά του.

Στο μεταξύ ο Falkenhayn εξακολουθούσε τις προσπάθειές του να παραβιάσει τα ορεινά περάσματα που βρίσκονταν ακόμη στα χέρια του Ρουμανικού στρατού. Επισημαίνοντας το αδύνατο σημείο της ρουμανικής άμυνας στο Πέρασμα Vulcan στρέφει εναντίον του στις 10 Νοεμβρίου την ελίτ του Alpen Korρs στο οποίο υπηρετεί ένας νεαρός ανθυπολοχαγός που ακούει στο όνομα Εrwίn Rommel.

(Επιστροφή)