Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ:HANS-ULRICH RUDEL

ΠΙΛΟΤΟΣ ΤΩΝ ΣΤΟΥΚΑΣ

ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΥ ΠΙΛΟΤΟΥ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚ.ΠΟΛΕΜΟΥ

EUROBOOKS 2007 Σελ. 354

Αφού με πολλή δυσκολία αποχαιρέτισα τον Φριντολίν και τον Σμηναγό Κάτσνερ -ένα σκοτεινό προαίσθημα μου λέει ότι ποτέ δεν θα ξαναϊδωθούμε- απογειωνόμαστε για την τελευταία πτήση μας. Ένα μοναδικό και απερίγραπτο αίσθημα. Αποχαιρετούμε τον κόσμο μας. Αποφασίζουμε να πετάξουμε προς το Κίτσινγκεν επειδή γνωρίζουμε ότι είναι ένα μεγάλο αεροδρόμιο και επομένως υποθέτουμε ότι θα κατέχεται τώρα από την Αμερι κανική Πολεμική Αεροπορία. Στην περιοχή του Ζάατς έχουμε μια αψιμαχία με Ρώσους πού εμφανίζονται ξαφνικά να βγαί νουν από την ομίχλη και ελπίζουν, μέσα στο μεθύσι της νίκης, να μάς κάνουν κιμά. Εκείνο πού δεν πέτυχαν σε πέντε χρόνια, δεν θα πετύχουν να το κάνουν σήμερα, στην τελευταία αναμέτρηση μας. 

Αφού συμπληρώσαμε δύο ώρες πτήσεως, προσεγγίζουμε το αεροδρόμιο, ενώ με ένταση αναρωτιόμαστε αν, ακόμη και τώρα, τα αμερικανικά αντιαεροπορικά πυροβόλα θα ανοίξουν πυρ ενα­ντίον μας. Το μεγάλο αεροδρόμιο ήδη απλώνεται μπροστά. Δίνω οδηγίες στους χειριστές μέσω ασυρμάτου ότι μπορούν να κάνουν μόνο αναγκαστική προσγείωση· δεν εννοούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε χρησιμοποιήσιμο αεροσκάφος. Οι διαταγές μου είναι να ξεκλειδώσουμε το σύστημα προσγειώσεως και στην συνέχεια να το αποσπάσουμε βίαια με μεγάλη ταχύτητα τροχιοδρομήσεως. O καλύτερος τρόπος να πετύχουμε τον σκοπό μας θα είναι να φρενάρουμε απότομα στην μία πλευρά και να πατήσουμε το ποδωστήριο στην ίδια πλευρά. Μπορώ να δω ένα πλήθος στρατιωτών στο αεροδρόμιο· είναι, σε παράταξη -πιθανόν σε ένα (340) προσκλητήριο νίκης- κάτω από την αμερικανική σημαία. Περνούμε πρώτα χαμηλά πάνω από το αεροδρόμιο για να βεβαιω θούμε ότι τα αντιαεροπορικά δεν θα ανοίξουν πυρ εναντίον μας καθώς προσγειωνόμαστε. Κάποιοι από την παράταξη τώρα μας αναγνωρίζουν και ξαφνικά αντιλαμβάνονται την γερμανική σβάστικα στην επιφάνεια των πτερύγων μας πάνω από τα κεφάλια τους. Μερικοί από τους συγκεντρωμένους για την τελετή πέφτουν στο έδαφος πρηνείς. Προσγειωνόμαστε όπως διατάχθηκε· μόνο ένα από τα αεροσκάφη μας προσγειώνεται ομαλά και τροχοδρομεί μέχρι να σταματήσει. Ένας ιπτάμενος Σμηνίας της 2ης Σμηναρχίας έχει ως επιβάτη του ένα κορίτσι ξαπλωμένο στην ουρά του αεροσκάφους του και φοβάται ότι αν προσγειωθεί με την κοιλιά, όπως λέμε, ή ζημιά θα επεκταθεί στον πολύτιμο θηλυκό λαθρεπιβάτη του. «Φυσικά» δεν την γνωρίζει· απλώς συνέβη να στέκεται τόσο απελπισμένη στην περίμετρο του αεροδρομίου και δεν ήθελε να μείνει πίσω με τούς Ρώσους. Αλλά οι συνάδελφοι του γνωρίζουν καλύτερα. 

Καθώς είμαι ό πρώτος πού κατεβαίνω, βρίσκομαι πεσμένος βαριά στο τέλος του διαδρόμου· ήδη ένας στρατιώτης στέκεται δίπλα στο κόκπιτ μου σκοπεύοντας με ένα πιστόλι. Ανοίγω την καλύπτρα και αμέσως τεντώνει το χέρι για να αρπάξει τα Χρυσά Φύλλα Δρυός πού φορώ. Τον σπρώχνω πίσω και κλείνω πάλι την καλύπτρα. Ενδεχομένως αυτή ή πρώτη αντιπαράθεση θα είχε τελειώσει άσχημα αν δεν ερχόταν ένα τζιπ με μερικούς αξιωματικούς οι oποίοι επέπληξαν αυτό το άτομο και τον έστειλαν να ασχοληθεί με την δουλειά του. Έρχονται πιο κοντά και βλέπουν ότι φέρω έναν επίδεσμο μουσκεμένο στο αίμα: το αποτέλεσμα της αψιμαχίας πάνω από το Ζάατς. Με φέρνουν πρώτα στον σταθμό επιδέσεως της βάσεως όπου μου κάνουν μια νέα επίδε ση. Ο Νίρμαν δεν με αφήνει ούτε μια στιγμή από τα μάτια του και με ακολουθεί σαν σκιά. Στην συνέχεια με οδηγούν σε ένα μεγάλο χωρισμένο σε πολλούς χώρους δωμάτιο σε ένα Χωλ στον πάνω όροφο, ό όποιος έχει εξοπλισθεί κατάλληλα ως ένα είδος λέσχης αξιωματικών. 

Εδώ συναντώ τούς υπόλοιπους συναδέλφους μου πού χοής έχουν φέρει κατευθείαν εκεί: πετάγονται πάνω στην στάση της προσοχής και με χαιρετούν με τον χαιρετισμό που επιβλήθηκε από τον Φύρερ. Στην μακρινή πλευρά του δωματίου στέκεται μια μικρή ομάδα Αμερικανών αξιωματικών αυτός ο αυθόρμητος χαιρετισμός τούς δυσαρεστεί και μουρμουρίζουν μεταξύ τους. Προφανώς ανήκουν σε μια μικτή πτέρυγα μαχητικών η οποία σταθμεύει εδώ με αεροσκάφη τύπου Thunderbold και Μustang. Ένας διερμηνέας έρχεται σε εμένα και με ρωτά αν μιλώ Αγ γλικά. Με πληροφορεί ότι ο διοικητής τους δεν εγκρίνει, πάνω απ' όλα, αυτόν τον χαιρετισμό. 

«Ακόμη και αν μπορώ να μιλήσω Εγγλέζικα», απαντώ, «εδώ είμαστε στην Γερμανία και μιλώ μόνο Γερμανικά. Σε ότι άφορα στον χαιρετισμό, έχουμε διαταχθεί να χαιρετούμε με αυτό τον τρόπο και, καθώς είμαστε στρατιωτικοί, εκτελούμε διαταγές». Επί πλέον δεν μας νοιάζει αν το εγκρίνετε ή όχι. Πες στον διοι κητή σου ότι είμαστε η Πτέρυγα «Ίμμελμαν» και καθώς ο πόλεμος τώρα τελείωσε και κανείς δεν μάς έχει νικήσει στον αέρα, δεν θεωρούμε τούς εαυτούς μας αιχμαλώτους. Ο Γερμανός στρατιώτης, επισημαίνω, «δεν έχει ηττηθεί στις αξίες του, άλλα έχει απλώς συνθλίβει από συντριπτικές συγκεντρώσεις υλικού. Προσγειωθήκαμε εδώ επειδή δεν επιθυμούμε να παραμείνουμε στην σοβιετική ζώνη. Θα προτιμούσαμε επίσης να μην συζητήσουμε το θέμα περαιτέρω, άλλα θα θέλαμε να πλυθούμε, να φρεσκά ρουμε την εμφάνιση μας και στην συνέχεια να έχουμε κάτι να φάμε». 

Μερικοί από τούς αξιωματικούς συνεχίζουν να κοιτούν βλοσυρά, Αλλά είμαστε σε θέση να πλυθούμε στο δωμάτιο της λέσχης, με τόση αφθονία νερού, που κάναμε κάτι σαν λιμνούλα. Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε τελείως στο σπίτι μας· γιατί δεν θα έπρεπε; Στο κάτω κάτω είμαστε στην Γερμανία. Συνδια λεγόμαστε χωρίς αμηχανία. Στην συνέχεια τρώμε και ένας διερ μηνέας έρχεται και μας ρωτά εξ ονόματος του διοικητού αν θα θέλαμε να έχουμε μια συζήτηση μαζί του και με τούς αξιωματικούς του, αφού τελειώσουμε το φαγητό μας. Αυτή ή πρόσκλη ση μάς ενδιαφέρει σαν αεροπόρους και θεωρούμε υποχρέωση μας να την αποδεχθούμε, ειδικά καθώς κάθε αναφορά στα «γιατί και για ποιά αιτία γύρω από την νίκη και την ήττα στον πόλε μο» αποτελεί «ταμπού». Απ' έξω έρχεται ό θόρυβος πυροβολι σμών και αναταραχής- οι έγχρωμοι στρατιώτες γιορτάζουν την νίκη κάτω από την επίδραση οινοπνευματωδών ποτών. Δεν θα ήταν φρόνιμο να πάω κάτω στην αίθουσα του ισογείου· σφαί ρες πανηγυρισμού σφυρίζουν στον αέρα σε κάθε πλευρά. Είναι πολύ αργά όταν πηγαίνουμε για ύπνο. 

Κατά την διάρκεια της νύχτας μάς κλέβουν σχεδόν το κάθε τι εκτός από εκείνα που φοράμε πάνω μας. Το πιο πολύτιμο πράγμα που χάνω είναι το ημερολόγιο πτήσεων μου, στο οποίο είναι καταχωρισμένη λεπτομερώς κάθε επιχειρησιακή πτήση, από την πρώτη μέχρι την τελευταία (2530ή). Επίσης ένα αντίγραφο των «αδαμάντων», η διαμνημόνευση για το Μετάλλιο Πιλότου μετά Αδαμάντων, το ανώτατο ουγγρικό παράσημο και ένα σωρό άλλα πάνε- για να μην αναφέρω ρολόγια και άλλα πράγ­ματα. Ακόμη και το αποσπώμενο ξύλινο πόδι μου το ανακάλυψε o Νίρμαν κάτω από το κρεβάτι κάποιου- προφανώς εννοούσε να κόψει απ' αυτό ένα αναμνηστικό για τον εαυτό του και να το πουλήσει αργότερα ως «ένα κομμάτι από έναν υψηλόβαθμο Γερμανό αξιωματικό». 

Νωρίς το πρωί λαμβάνω ένα μήνυμα ότι πρέπει να πάω στο Στρατηγείο της αμερικανικής XIX Τακτικής Αεροπορικής Διοίκησης στο Ερλάγκεν. Αρνούμαι να πάω μέχρι να μου επιστραφούν όλα τα πράγματα μου που μου έκλεψαν. Μετά από πολλή προσπάθεια να πεισθώ κατά την οποία μου είπαν ότι η υπόθεση είναι πολύ επείγουσα και ότι μπορώ να βασίζομαι ότι θα πάρω τα πράγματα μου πίσω αμέσως μόλις συλληφθεί ο κλέφτης, δέχομαι και ξεκινώ με τον Νίρμαν.