ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το Εθνικόν δράμα, του οποίου τελευταία πράξις υπήρξεν η άμαχος καταστροφή του Ελληνικού Στρατού εν Μικρά Ασία και η εκκρίζωσις των απομεινάντων μετά την σφαγήν και την αιχμαλωσίαν πληθυσμών της υποδούλου Ελλάδος, εξειλίχθη δια μέσου μακράς σειράς ποικίλων και περιέργων γεγονότων, εις το βάθος των οποίων καθαρά διαφαίνεται η διχογνωμία η χαρακτηρίζουσα την καθόλου δράσιν του ελληνικού κόσμου από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον. Όπως εν τη καθόλου δράσει του ο Ελληνικός κόσμος εστάθη ικανός δια τα δυσκολώτερα μεγαλουργήματα οσάκις ωδηγήθη από ικανούς κυβερνήτας, και υπέστη τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς οσάκις έπεσεν εις τας χείρας ανικάνων και ανήθικων αρχόντων, ούτω και κατά την πλουσίαν εις έκτακτα γεγονότα δεκαετίαν ( 1912- 1922 ) εδοκίμασε διαδοχικώς την Νίκην και την Ήτταν, την Δόξαν και τον Εξευτελισμόν, την Ακμήν κα την Κατάπτωσιν.
Τα γεγονότα ταύτα, εξών συνερράφη το συγκινήσαν τον Κόσμον ολόκληρον Ελληνικόν δράμα, είναι κατά το πλείστον σκηναί και επεισόδια της μακράς και περιπετειώδους πάλης, ήτις συνήφθη μεταξύ των δύο αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων της χώρας, πάλης οξυνθείσης εξ αφορμής της περί την ακολουθητέαν Εθνικήν πολιτικήν διαφωνίας.
Πραγματικοί πρωταγωνισταί και αρχηγοί των δύο πολιτικών παρατάξεων υπήρξαν οι διαφωνήσαντες ανώτατοι άρχοντες του Βασιλείου. Από του ενός μέρους ο ένδοξος των δύο Βαλκανικών πολέμων Αρχιστράτηγος, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος. Από του άλλου ο εκλεκτός της Επαναστάσεως του 1909, ο από του 1911 Πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος. Αμφότεροι εξ ιδιοσυγκρασίας αυταρχικοί, άκαμπτοι εις τας ιδέας των και ασκούντες δια της αίγλης των προγενεστέρων υπηρεσιών των προς την χώραν έκτακτον επιβολήν επί των οπαδών των.
Δια τούτο η σύγχρονος ιστορία του Ελληνισμού φέρει αποτετυπωμένην την σφραγίδα της νοοτροπίας και της δράσεως των δύο τούτων πρωταγωνιστών του Εθνικού δράματος, καθ' όσον κατώρθωσαν εναλλάξ να επιβάλουν την απόλυτον κυριαρχίαν των επί του Ελληνικού Κόσμου.
Ο Ελληνικός Λαός δεν υπήρξεν εις την πάλην αυτήν παρά το όργανον μόνον και το θύμα, το οποίον ζαλισμένον εφέρετο οτέ μεν προς την μίαν πλευράν, οτέ δε προς την άλλην, καταλήγον πάντοτε να υφίσταται αυτός τας οδυνηράς συνεπείας των πρωτοβουλιών των αρχόντων του.
Η σύγκρουσις των δύο ηγεμόνων του Ελληνικού κόσμου, του κληρονομικού και του αιρετού, διαφαίνεται αμέσως σχεδόν μετά την έκρηξιν του Μεγάλου Πολέμου. Η πρώτη έκδήλωσις της πρωτοβουλίας του Βασιλέως όπως επιβάλη Ιδίαν πολιτικήν εις την χώραν εμφανίζεται εις τους λόγους του προς τον ναύαρχον Κάρ. Όταν ο τελευταίος ούτος, κατά συνέπειαν δηλώσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως γενομένης προς τας Ανταντικάς Δυνάμεις, δι' ης προσεφέρετο η συμμαχία της Ελλάδος εν ενδεχομένω κατά της Τουρκίας πολέμω, ενεφανίσθη ίνα προς έκτέλεσιν διαταγής του Αγγλικού Ναυαρχείου μελετήση μετά του Ελληνικού Επιτελείου προπαρασκευαστικώς επιχείρησιν κατά των Στενών, ο εγκρίνας κατ' αρχήν το διάβημα της Ελληνικής Κυβερνήσεως Βασιλεύς απήντα:
« Διά τι όλα αυτά; Εγώ δεν έχω σκοπόν να κάμω πόλεμον κατά της Τουρκίας. Ηξεύρεις, βέβαια, ο κ. Βενιζέλος μου έχει ομιλήση δι' αυτά τα πράγματα και επιμένει, αλλ' εις ένα πράγμα εγώ είμαι σύμφωνος. Αν η Τουρκία μας κάμη πόλεμον και θελήσητε σεις να μας βοηθήσητε, εγώ θά δεχθώ την βοήθειάν σας».
Έν τούτοις η συνεργασία Βασιλέως και Πρωθυπουργού συνεχίσθη μέχρι του Φεβρουαρίου 1916, ότε επήλθεν η ρήξις η διαιρέσασα όχι μόνον τον πολιτικόν και στρατιωτικόν κόσμον της Ελλάδος, αλλά και αυτάς τας λαϊκάς τάξεις εις δύο μερίδας αγρίως αλληλομισουμένας.
Η αφορμή εδόθη από την πρότασιν του πρωθυπουργού όπως η Ελλάς μετάσχη της σχεδιαζόμενης τότε Ανταντικής επιχειρήσεως κατά των Στενών των Δαρδανελλίων. Ο Βασιλεύς διεφώνησε επί τω λόγω ότι η επιχείρησις ήτο παρακεκινδυνευμένη. Η Κυβέρνησις παρητήθη.
Από της στιγμής αυτής αρχίζει ο φανερός αγών μεταξύ των δύο ανδρών, περί εκάτερον των οποίων συσπειρούνται ομοϊόεάται πολιτικοί και στρατιωτικοί. Ο αγών διεξάγεται ουσιαστικώς επί του αν πρέπει ή δεν πρέπει το ελεύθερον Βασίλειον να πολεμήση δια την ολοκλήρωσιν της εθνικής αποκαταστάσεως. Πάλη συνεπώς εναγώνιος της Εθνικής πολιτικής κατά της Δυναστικής αντιδράσεως.
Ο Βενιζέλος εν τω αρξαμένω Μεγάλω Πολέμω ορθώς διέβλεψεν ευκαιρίαν μοναδικήν δια την επιδίωξιν πραγματοποιήσεως των διεκδικήσεων του Έθνους. Ορθώς, επαναλαμβάνομεν, αφού τα αποτελέσματα του πολέμου εδικαίωσαν τας προβλέψεις του.
Αλλα και αν δεν εδικαιώνοντο αι προβλέψεις του περί αποκαταστάσεως των αλυτρώτων λαών του κόσμου, η πολιτική του δεν επετρέπετο να θεωρηθή εσφαλμένη. Ήτο η πολιτική της τιμής και του καθήκοντος, την οποίαν το Ελληνικόν Έθνος κατά το ήμισυ αναποκατάστατον πολιτικώς, δεν ηδύνατο να απεμπολήση χωρίς να ατιμασθή.
Ο Κωνσταντίνος, γαμβρός επ' αδελφή του Γερμανού Αυτοκράτορος, καίτοι προ της μάχης του Μάρνη συνεφώνησε μετά του Πρωθυπουργού Βενιζέλου προτείνοντος εις τας ΑνταντικάςΔυνάμεις την έξοδον της Ελλάδος παρά το πλευρόν των, δεν ηθέλησεν εν συνεχεία να ταχθή αντιμέτωπος του μεγάλου συγγενούς του. Δυνατότης δε να πολεμήση κατά του Ανταντικού συνασπισμού δεν υφίστατο. Η Ελλάς είναι χώρα κατά τό ήμισυ νησιωτική, κατά τό άλλο ήμισυ προσκεκολλημένη εις τον κορμόν της ηπείρου, αλλά εξ όλων των πλευρών αναπεπταμένη εις την θάλασσαν, επί της οποίας η κυριαρχία της Αγγλίας υφίστατο αδιαφιλονίκητος.
Ο Κωνσταντίνος συνεπώς μη δυνάμενος να πολεμήση εις το πλευρόν του γυναικαδέλφου του απέκρουσε συστηματικώς την έξοδον εκ της ουδετερότητος παρά το πλευρόν της Αντάντ οσάκις παρουσιάσθη ευκαιρία προς τούτο, επικαλούμενος εκάστοτε κινδύνους, ους θα διέτρεχε το Έθνος εάν ανεμιγνύετο εις τον πόλεμον.
Η επίκλησις επιχειρημάτων δεν ήτο δύσκολος. Κανένας πόλεμος δεν γίνεται ακινδύνως. Εξαιρετικώς μάλιστα κατά τον πόλεμον τούτον η κατά τα πρώτα έτη στρατιωτική υπεροχή της Γερμανίας εφαίνετο αναμφισβήτητος, μολονότι δια τους εμβαθύνοντας εις τα πράγματα η αντοχή των εχθρών της εκρίνετο ανεξάντλητος. Διότι εν τη πραγματικότητι η Αγγλία ήτο γεωγραφικώς απρόσβλητος, η Ρωσία εν τή αχανεί εκτάσει της, ιστορικώς τουλάχιστον, αήττητος, η δε Γαλλία μετά τo θαύμα του Μάρνη προφανώς δυσάλωτος.
Η πολιτική του Κωνσταντίνου επεβλήθη δια παραβιάσεων του ελευθέρου πολιτεύματος της χώρας. Ούτε η ανανέωσις της εμπιστοσύνης του Ελληνικού Λαού προς τον Ελευθέριον Βενιζέλον κατά τας εκλογάς της 31ης Μαΐου 1915, ούτε η έξοδος της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας εκ της ουδετερότητος, ούτε η συμμαχική προς την Σερβίαν υποχρέωσις της Ελλάδος, ούτε η άμεσος προσφορά της Κύπρου υπό της Μεγ. Βρεττανίας, ούτε ο κίνδυνος του θρόνου του, κατώρθωσαν να πείσουν τον Βασιλέα να μεταβολή πολιτικήν. Η απόφασίς του να κράτηση την Ελλάδα μακράν του κατά της Γερμανίας πολέμου ήταν ανέκκλητος.
Αλλά το Ελληνικόν Έθνος είναι εκείνο, το οποίον εδίδαξε εις τον κόσμον όλον την προς την πατρίδα αγάπην. Δεν ήτο δυνατόν να μη αντιδράση ερρωμένως κατά της προπαγάνδας και της βίας της Αυλής.
Το κίνημα της Θεσσαλονίκης εκκρήγνυται, η Εθνική άμυνα συγκεντρώνει τα ζωηρότερα στοιχεία της Παλαιάς Ελλάδος και ολόκληρον τον στρατευόμενον πληθυσμόν της Νέας Ελλάδος. Η Νέα Ελλάς οργανούται αστραπιαίως. Η άνοιξις του 1917 την ευρίσκει με τρεις Μεραρχίας πολεμικωτάτας εις το μέτωπον. Ο Κωνσταντίνος άνευ στρατού δεν ειμπορεί πλέον να σταθή εις τον θρόνον του. Ο Στρατός της Αμύνης, εν τω οποίω πολλά τέκνα της Παλ. Ελλάδος μετά ευεξήγητου συγκινήσεως μανθάνουν τας διαπομπεύσεις και τας κακώσεις, τας οποίας υφίστανται οι συγγενείς των από τα όργανα του βασιλικού καθεστώτος, ανυπομονεί να καταλύση το κράτος των Αθηνών.
Κακή έμπνευσις προκαλεί επέμβασιν των ξένων.Ενώ ο Στρατός της Αμύνης μάχεται εις το μέτωπον, τμήματα Γαλλικού και Αγγλικού Στρατού καταφθάνοντα εις τον Πειραιά τίθενται εις την διόθεσιν του Υπάτου Αρμοστού των Δυνάμεων Ζοννάρ, όστις εκθρονίζει τον Κωνστσντίνον και αναβιβάζει επί του θρόνου τον δευτερότοκον υιόν Βασιλέα Αλέξανδρον.
Ο νέος Βασιλεύς καλεί τον Ελευθ. Βενιζέλον εις την Κυβέρνησιν της ηνωμένης πάλιν Ελλάδος. Η πολιτική του Κωνσταντίνου τερματίζεται. Η Εθνική πολιτική επικρατεί και πάλιν.
Επί τρία έτη το Ελληνικόν Έθνος μάχεται εις το Μακεδονικόν μέτωπον, εις την Ουκρανίαν, εις την Μ. Ασίαν. Ο Στρατός του το φθινόπωρον του 1920 κατέχει όλην την Μ. Ασίαν από την παραλίαν του Αιγαίου μέχρι Προύσης και Ουσάκ. επί πλέον δε την Νικομήδειαν και διατηρεί απόσπασμα εντός αυτής της Κωνσταντινουπόλεως.
Η συνθήκη των Σεβρών υπογράφεται. Η Θράκη μέχρι Τσατάλτζας, η Μ. Ασία ( γραμμή Σεβρών), η Βόρρειος Ήπειρος και τα Δωδεκάνησα, πλην της Ρόδου, παραχωρούνται εις την Ελλάδα.
Πλούσια συγκομιδή επιτευχθείσα δι' ολίγων θυσιών εις μίαν περίοδον εμφυλίου σπαραγμού.
Δεν απαιτείται μεγάλη ευφυία δια να καταλάβη κανείς οποία αποτελέσματα εδικαιούμεθα να προσδοκώμεν εάν οι αρχηγοί του Έθνους ήσαν ηνωμένοι, εάν απ' αρχής εξηρχόμεθα της ουδετερότητας, εάν δεν είχωμεν τας ταλαντεύσεις, την εσωτερικήν διαίρεσιν, τον τρομερόν αλληλοσπαραγμόν, όλας εκείνας τας πρωτοφανείς είς την ιστορίαν ακρότητας, οίτινες σημαντικώς εμείωσαν την πολεμικήν του Έθνους απόδοσιν.
Δυστυχώς το ευμετάβολον της τύχης του Ελληνισμού δεν επρόκειτο να σταματήση εις το σημείον τούτο. Επεφυλλάσσοντο νέαι εξελίξεις, εΙς άς εθυσιάσθησαν όλα τα αποκτήματα του πολέμου και συν αυτοίς η ζωή χιλιάδων Ελλήνων, η τιμή και αι ελπίδες του πολύπαθους Γένους.
Δεν γνωρίζομεν ποίος κακός δαίμων της Ελλάδος ενέβαλεν εις ..........
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το Εθνικόν δράμα, του οποίου τελευταία πράξις υπήρξεν η άμαχος καταστροφή του Ελληνικού Στρατού εν Μικρά Ασία και η εκκρίζωσις των απομεινάντων μετά την σφαγήν και την αιχμαλωσίαν πληθυσμών της υποδούλου Ελλάδος, εξειλίχθη δια μέσου μακράς σειράς ποικίλων και περιέργων γεγονότων, εις το βάθος των οποίων καθαρά διαφαίνεται η διχογνωμία η χαρακτηρίζουσα την καθόλου δράσιν του ελληνικού κόσμου από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον. Όπως εν τη καθόλου δράσει του ο Ελληνικός κόσμος εστάθη ικανός δια τα δυσκολώτερα μεγαλουργήματα οσάκις ωδηγήθη από ικανούς κυβερνήτας, και υπέστη τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς οσάκις έπεσεν εις τας χείρας ανικάνων και ανήθικων αρχόντων, ούτω και κατά την πλουσίαν εις έκτακτα γεγονότα δεκαετίαν ( 1912- 1922 ) εδοκίμασε διαδοχικώς την Νίκην και την Ήτταν, την Δόξαν και τον Εξευτελισμόν, την Ακμήν κα την Κατάπτωσιν.
Τα γεγονότα ταύτα, εξών συνερράφη το συγκινήσαν τον Κόσμον ολόκληρον Ελληνικόν δράμα, είναι κατά το πλείστον σκηναί και επεισόδια της μακράς και περιπετειώδους πάλης, ήτις συνήφθη μεταξύ των δύο αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων της χώρας, πάλης οξυνθείσης εξ αφορμής της περί την ακολουθητέαν Εθνικήν πολιτικήν διαφωνίας.
Πραγματικοί πρωταγωνισταί και αρχηγοί των δύο πολιτικών παρατάξεων υπήρξαν οι διαφωνήσαντες ανώτατοι άρχοντες του Βασιλείου. Από του ενός μέρους ο ένδοξος των δύο Βαλκανικών πολέμων Αρχιστράτηγος, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος. Από του άλλου ο εκλεκτός της Επαναστάσεως του 1909, ο από του 1911 Πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος. Αμφότεροι εξ ιδιοσυγκρασίας αυταρχικοί, άκαμπτοι εις τας ιδέας των και ασκούντες δια της αίγλης των προγενεστέρων υπηρεσιών των προς την χώραν έκτακτον επιβολήν επί των οπαδών των.
Δια τούτο η σύγχρονος ιστορία του Ελληνισμού φέρει αποτετυπωμένην την σφραγίδα της νοοτροπίας και της δράσεως των δύο τούτων πρωταγωνιστών του Εθνικού δράματος, καθ' όσον κατώρθωσαν εναλλάξ να επιβάλουν την απόλυτον κυριαρχίαν των επί του Ελληνικού Κόσμου.
Ο Ελληνικός Λαός δεν υπήρξεν εις την πάλην αυτήν παρά το όργανον μόνον και το θύμα, το οποίον ζαλισμένον εφέρετο οτέ μεν προς την μίαν πλευράν, οτέ δε προς την άλλην, καταλήγον πάντοτε να υφίσταται αυτός τας οδυνηράς συνεπείας των πρωτοβουλιών των αρχόντων του.
Η σύγκρουσις των δύο ηγεμόνων του Ελληνικού κόσμου, του κληρονομικού και του αιρετού, διαφαίνεται αμέσως σχεδόν μετά την έκρηξιν του Μεγάλου Πολέμου. Η πρώτη έκδήλωσις της πρωτοβουλίας του Βασιλέως όπως επιβάλη Ιδίαν πολιτικήν εις την χώραν εμφανίζεται εις τους λόγους του προς τον ναύαρχον Κάρ. Όταν ο τελευταίος ούτος, κατά συνέπειαν δηλώσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως γενομένης προς τας Ανταντικάς Δυνάμεις, δι' ης προσεφέρετο η συμμαχία της Ελλάδος εν ενδεχομένω κατά της Τουρκίας πολέμω, ενεφανίσθη ίνα προς έκτέλεσιν διαταγής του Αγγλικού Ναυαρχείου μελετήση μετά του Ελληνικού Επιτελείου προπαρασκευαστικώς επιχείρησιν κατά των Στενών, ο εγκρίνας κατ' αρχήν το διάβημα της Ελληνικής Κυβερνήσεως Βασιλεύς απήντα:
« Διά τι όλα αυτά; Εγώ δεν έχω σκοπόν να κάμω πόλεμον κατά της Τουρκίας. Ηξεύρεις, βέβαια, ο κ. Βενιζέλος μου έχει ομιλήση δι' αυτά τα πράγματα και επιμένει, αλλ' εις ένα πράγμα εγώ είμαι σύμφωνος. Αν η Τουρκία μας κάμη πόλεμον και θελήσητε σεις να μας βοηθήσητε, εγώ θά δεχθώ την βοήθειάν σας».
Έν τούτοις η συνεργασία Βασιλέως και Πρωθυπουργού συνεχίσθη μέχρι του Φεβρουαρίου 1916, ότε επήλθεν η ρήξις η διαιρέσασα όχι μόνον τον πολιτικόν και στρατιωτικόν κόσμον της Ελλάδος, αλλά και αυτάς τας λαϊκάς τάξεις εις δύο μερίδας αγρίως αλληλομισουμένας.
Η αφορμή εδόθη από την πρότασιν του πρωθυπουργού όπως η Ελλάς μετάσχη της σχεδιαζόμενης τότε Ανταντικής επιχειρήσεως κατά των Στενών των Δαρδανελλίων. Ο Βασιλεύς διεφώνησε επί τω λόγω ότι η επιχείρησις ήτο παρακεκινδυνευμένη. Η Κυβέρνησις παρητήθη.
Από της στιγμής αυτής αρχίζει ο φανερός αγών μεταξύ των δύο ανδρών, περί εκάτερον των οποίων συσπειρούνται ομοϊόεάται πολιτικοί και στρατιωτικοί. Ο αγών διεξάγεται ουσιαστικώς επί του αν πρέπει ή δεν πρέπει το ελεύθερον Βασίλειον να πολεμήση δια την ολοκλήρωσιν της εθνικής αποκαταστάσεως. Πάλη συνεπώς εναγώνιος της Εθνικής πολιτικής κατά της Δυναστικής αντιδράσεως.
Ο Βενιζέλος εν τω αρξαμένω Μεγάλω Πολέμω ορθώς διέβλεψεν ευκαιρίαν μοναδικήν δια την επιδίωξιν πραγματοποιήσεως των διεκδικήσεων του Έθνους. Ορθώς, επαναλαμβάνομεν, αφού τα αποτελέσματα του πολέμου εδικαίωσαν τας προβλέψεις του.
Αλλα και αν δεν εδικαιώνοντο αι προβλέψεις του περί αποκαταστάσεως των αλυτρώτων λαών του κόσμου, η πολιτική του δεν επετρέπετο να θεωρηθή εσφαλμένη. Ήτο η πολιτική της τιμής και του καθήκοντος, την οποίαν το Ελληνικόν Έθνος κατά το ήμισυ αναποκατάστατον πολιτικώς, δεν ηδύνατο να απεμπολήση χωρίς να ατιμασθή.
Ο Κωνσταντίνος, γαμβρός επ' αδελφή του Γερμανού Αυτοκράτορος, καίτοι προ της μάχης του Μάρνη συνεφώνησε μετά του Πρωθυπουργού Βενιζέλου προτείνοντος εις τας ΑνταντικάςΔυνάμεις την έξοδον της Ελλάδος παρά το πλευρόν των, δεν ηθέλησεν εν συνεχεία να ταχθή αντιμέτωπος του μεγάλου συγγενούς του. Δυνατότης δε να πολεμήση κατά του Ανταντικού συνασπισμού δεν υφίστατο. Η Ελλάς είναι χώρα κατά τό ήμισυ νησιωτική, κατά τό άλλο ήμισυ προσκεκολλημένη εις τον κορμόν της ηπείρου, αλλά εξ όλων των πλευρών αναπεπταμένη εις την θάλασσαν, επί της οποίας η κυριαρχία της Αγγλίας υφίστατο αδιαφιλονίκητος.
Ο Κωνσταντίνος συνεπώς μη δυνάμενος να πολεμήση εις το πλευρόν του γυναικαδέλφου του απέκρουσε συστηματικώς την έξοδον εκ της ουδετερότητος παρά το πλευρόν της Αντάντ οσάκις παρουσιάσθη ευκαιρία προς τούτο, επικαλούμενος εκάστοτε κινδύνους, ους θα διέτρεχε το Έθνος εάν ανεμιγνύετο εις τον πόλεμον.
Η επίκλησις επιχειρημάτων δεν ήτο δύσκολος. Κανένας πόλεμος δεν γίνεται ακινδύνως. Εξαιρετικώς μάλιστα κατά τον πόλεμον τούτον η κατά τα πρώτα έτη στρατιωτική υπεροχή της Γερμανίας εφαίνετο αναμφισβήτητος, μολονότι δια τους εμβαθύνοντας εις τα πράγματα η αντοχή των εχθρών της εκρίνετο ανεξάντλητος. Διότι εν τη πραγματικότητι η Αγγλία ήτο γεωγραφικώς απρόσβλητος, η Ρωσία εν τή αχανεί εκτάσει της, ιστορικώς τουλάχιστον, αήττητος, η δε Γαλλία μετά τo θαύμα του Μάρνη προφανώς δυσάλωτος.
Η πολιτική του Κωνσταντίνου επεβλήθη δια παραβιάσεων του ελευθέρου πολιτεύματος της χώρας. Ούτε η ανανέωσις της εμπιστοσύνης του Ελληνικού Λαού προς τον Ελευθέριον Βενιζέλον κατά τας εκλογάς της 31ης Μαΐου 1915, ούτε η έξοδος της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας εκ της ουδετερότητος, ούτε η συμμαχική προς την Σερβίαν υποχρέωσις της Ελλάδος, ούτε η άμεσος προσφορά της Κύπρου υπό της Μεγ. Βρεττανίας, ούτε ο κίνδυνος του θρόνου του, κατώρθωσαν να πείσουν τον Βασιλέα να μεταβολή πολιτικήν. Η απόφασίς του να κράτηση την Ελλάδα μακράν του κατά της Γερμανίας πολέμου ήταν ανέκκλητος.
Αλλά το Ελληνικόν Έθνος είναι εκείνο, το οποίον εδίδαξε εις τον κόσμον όλον την προς την πατρίδα αγάπην. Δεν ήτο δυνατόν να μη αντιδράση ερρωμένως κατά της προπαγάνδας και της βίας της Αυλής.
Το κίνημα της Θεσσαλονίκης εκκρήγνυται, η Εθνική άμυνα συγκεντρώνει τα ζωηρότερα στοιχεία της Παλαιάς Ελλάδος και ολόκληρον τον στρατευόμενον πληθυσμόν της Νέας Ελλάδος. Η Νέα Ελλάς οργανούται αστραπιαίως. Η άνοιξις του 1917 την ευρίσκει με τρεις Μεραρχίας πολεμικωτάτας εις το μέτωπον. Ο Κωνσταντίνος άνευ στρατού δεν ειμπορεί πλέον να σταθή εις τον θρόνον του. Ο Στρατός της Αμύνης, εν τω οποίω πολλά τέκνα της Παλ. Ελλάδος μετά ευεξήγητου συγκινήσεως μανθάνουν τας διαπομπεύσεις και τας κακώσεις, τας οποίας υφίστανται οι συγγενείς των από τα όργανα του βασιλικού καθεστώτος, ανυπομονεί να καταλύση το κράτος των Αθηνών.
Κακή έμπνευσις προκαλεί επέμβασιν των ξένων.Ενώ ο Στρατός της Αμύνης μάχεται εις το μέτωπον, τμήματα Γαλλικού και Αγγλικού Στρατού καταφθάνοντα εις τον Πειραιά τίθενται εις την διόθεσιν του Υπάτου Αρμοστού των Δυνάμεων Ζοννάρ, όστις εκθρονίζει τον Κωνστσντίνον και αναβιβάζει επί του θρόνου τον δευτερότοκον υιόν Βασιλέα Αλέξανδρον.
Ο νέος Βασιλεύς καλεί τον Ελευθ. Βενιζέλον εις την Κυβέρνησιν της ηνωμένης πάλιν Ελλάδος. Η πολιτική του Κωνσταντίνου τερματίζεται. Η Εθνική πολιτική επικρατεί και πάλιν.
Επί τρία έτη το Ελληνικόν Έθνος μάχεται εις το Μακεδονικόν μέτωπον, εις την Ουκρανίαν, εις την Μ. Ασίαν. Ο Στρατός του το φθινόπωρον του 1920 κατέχει όλην την Μ. Ασίαν από την παραλίαν του Αιγαίου μέχρι Προύσης και Ουσάκ. επί πλέον δε την Νικομήδειαν και διατηρεί απόσπασμα εντός αυτής της Κωνσταντινουπόλεως.
Η συνθήκη των Σεβρών υπογράφεται. Η Θράκη μέχρι Τσατάλτζας, η Μ. Ασία ( γραμμή Σεβρών), η Βόρρειος Ήπειρος και τα Δωδεκάνησα, πλην της Ρόδου, παραχωρούνται εις την Ελλάδα.
Πλούσια συγκομιδή επιτευχθείσα δι' ολίγων θυσιών εις μίαν περίοδον εμφυλίου σπαραγμού.
Δεν απαιτείται μεγάλη ευφυία δια να καταλάβη κανείς οποία αποτελέσματα εδικαιούμεθα να προσδοκώμεν εάν οι αρχηγοί του Έθνους ήσαν ηνωμένοι, εάν απ' αρχής εξηρχόμεθα της ουδετερότητας, εάν δεν είχωμεν τας ταλαντεύσεις, την εσωτερικήν διαίρεσιν, τον τρομερόν αλληλοσπαραγμόν, όλας εκείνας τας πρωτοφανείς είς την ιστορίαν ακρότητας, οίτινες σημαντικώς εμείωσαν την πολεμικήν του Έθνους απόδοσιν.
Δυστυχώς το ευμετάβολον της τύχης του Ελληνισμού δεν επρόκειτο να σταματήση εις το σημείον τούτο. Επεφυλλάσσοντο νέαι εξελίξεις, εΙς άς εθυσιάσθησαν όλα τα αποκτήματα του πολέμου και συν αυτοίς η ζωή χιλιάδων Ελλήνων, η τιμή και αι ελπίδες του πολύπαθους Γένους.
Δεν γνωρίζομεν ποίος κακός δαίμων της Ελλάδος ενέβαλεν εις ..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου