(Προηγούμενο)
II. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ." Θα έχω πετύχει τη σπουδαιότερη από όλες τις φιλοδοξίες μου ," είπε ο Hitler μόλις διορίστηκε Καγκελάριος , αν στο τέλος των ημερών μου θα μπορώ να αποδείξω ότι όχι μόνο κέρδισα την εμπιστοσύνη του Γερμανού εργαζόμενου, αλλά επιπλέον κατάφερα να τον επανατοποθετήσω στη σωστή του θέση, στα πλαίσια του Ράιχ".
Με το τρόπο αυτό, δεν εκδήλωνε απλά τη πρόθεσή του να ξαναβάλει τους ανθρώπους σε δουλειές , αλλά και τη φροντίδα του να διασφαλίσει ότι οι εργάτες,στα πλαίσια της εθνικής κοινότητας, δεν θα απολάμβαναν μόνο δικαιώματα αλλά και αξιοπρέπεια .
Σε σχέση με το Γερμανό εργαζόμενο, η εθνική κοινότητα από καιρό, συμβόλιζε τη παροιμιώδη κακιά μητριά .Η ταξική πάλη δεν υπήρξε η μοναδική πρωτοβουλία των Μαρξιστών. Ήταν επίσης και ένας τρόπος ζωής απέναντι σε μια προνομιούχα τάξη , εκείνη των καπιταλιστών , που αγωνίζονταν να κυριαρχήσουν πάνω στην εργατική τάξη. Με το τρόπο αυτό, ο Γερμανός εργαζόμενος , που ένοιωθε προδομένος, σαν παρίας συχνά γύριζε τις πλάτες του στη πατρίδα , η οποία έδειχνε να τον αντιμετωπίζει σαν ένα απλό εργαλείο παραγωγής.
Στα μάτια των καπιταλιστών , το χρήμα ήταν το μοναδικό ενεργό στοιχείο στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας. Με το τρόπο σκέψης του Hitler, παρόμοια σύλληψη ήταν ριζικά λανθασμένη: αντίθετα γι αυτόν ,το κεφάλαιο, ήταν μόνο το εργαλείο.Το πρωταρχικό στοιχείο ήταν η εργασία : η προσπάθεια του ανθρώπου, η τιμή του ανθρώπου, το αίμα , μυική δύναμη και ψυχή.
Ο Hitler δεν ήθελε απλά και μόνο να θέσει τέρμα στους ταξικούς αγώνες , αλλά να αποκαταστήσει τη σπουδαιότητα που πρέπει να έχουν για κάθε άνθρωπο , η δικαιοσύνη και ο σεβασμός , στα πλαίσια των πρωταρχικών παραγόντων της παραγωγής.
Ένα από τα πράγματα που ο Hitler επιθυμούσε να πετύχει ήταν η απεξάρτηση από το χρυσό .Μια δωδεκάδα άλλα πράγματα μπορούσαν να υποκαταστήσουν το χρυσό σαν μέσο για τη τόνωση της βιομηχανίας και ο Χίτλερ ήθελε να τα ανακαλύψει. Σε ότι είχε να κάνει με την εργασία αυτή αποτελούσε την απαραίτητη βάση.
Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του εργαζόμενου στη μητέρα Πατρίδα, θα έπρεπε ο ίδιος ο εργαζόμενος να αισθάνεται από εδώ και στο εξής ότι είναι(και αντιμετωπίζεται) σαν ισότιμος , αντί να παραμένει κοινωνικά στο περιθώριο. Κάτω από τις κυβερνήσεις των λεγομένων δημοκρατικών κομμάτων τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς, ο εργαζόμενος είχε παραμείνει στο περιθώριο , γιατί καμία από αυτές δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι στην ιεραρχία των εθνικών αξιών, η εργασία είναι η ίδια η ουσία της ζωής ' και η ύλη είτε πρόκειται για ατσάλι είτε για χρυσό δεν παύει να είναι το εργαλείο.
Ο σκοπός του, τότε , ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος από το να οδηγηθούν πίσω στην εργασία 6.000.000.000 άνεργοι.Ήταν η επίτευξη μιας πραγματικής επανάστασης.
"Οι άνθρωποι ," δήλωσε ο Hitler " δεν ήλθαν πάνω στη γη για χάρη της οικονομίας, και η οικονομία δεν υπάρχει για χάρη του κεφαλαίου. Αντίθετα το κεφάλαιο οφείλει να υπηρετεί την οικονομία , και σε αντάλλαγμα η οικονομία να υπηρετεί το λαό."
Ασφαλώς δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξανανοίξει τα χιλιάδες κλειστά εργοστάσια και να τα γεμίσει με εργαζόμενους.Αν παρέμεναν σε ισχύ οι παλιές αντιλήψεις ,οι εργαζόμενοι για μια ακόμη φορά, δεν θα ήσαν τίποτα περισσότερο από έμψυχες μηχανές , απρόσωπες και αναλώσιμες. Αυτό που χρειαζόταν. ήταν η αποκατάσταση της ηθικής ισορροπίας μεταξύ των εργαζομένων σαν ανθρωπίνων όντων, που επεξεργάζονται την ύλη , και ένα χρήσιμο και ελεγχόμενο καπιταλισμό, που επιστρέφει στη προηγούμενη λειτουργία του και ξαναγίνεται εργαλείο. Αυτό θα σήμαινε την αλλαγή ενός ολόκληρου κόσμου κάτι όμως που θα απαιτούσε χρόνο.
Όπως ο Hitler γνώριζε καλύτερα από το καθένα , μια παρόμοια επανάσταση δεν μπορούσε να επιτευχθεί την ώρα που η κεντρική και οι περιφερειακές κυβερνήσεις συνέχιζαν να λειτουργούν σε ένα καθεστώς αναρχίας και κάποιες φορές ακόμα και υστερίας και οι οποίες σπάνια κατέληγαν σε κάτι αξιόλογο. Ούτε μπορούσε να υπάρξει μια επανάσταση στη κοινωνία την ώρα, που δωδεκάδες κόμματα και χιλιάδες από εκπροσώπους που με κάθε τρόπο επιδίωκαν να προωθήσουν τα εγωιστικά τους συμφέροντα κάτω από ένα πολιτικό σύστημα που είχε δώσει δείγματα κακοδιαχείρισης ήδη από τα 1919.
Η αποκατάσταση της αποτελεσματικότητας των γερμανικών θεσμών σε μια ευρεία εθνική βάση ήταν επομένως μια απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε κοινωνική αναγέννηση.
"Το ψάρι σαπίζει από το κεφάλι" λέγει μια ρωσική παροιμία . Και το κεφάλι ήταν η πριν από το Χίτλερ πολιτική Γερμανία , που ακολουθούσε λάθος δρόμο. Στο τέλος , τα "δημοκρατικά" κόμματα παραιτήθηκαν δίχως καν να υπερασπισθούν τους εαυτούς τους. Στα 1930 ο ηλικιωμένος Πρόεδρος Στρατάρχης von Hindenburg χρησιμοποιούσε τις έκτακτες εξουσίες του που πήγαζαν από το Άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης [1] με αποτέλεσμα να επιτρέψει σε μια σειρά ημιδικτατόρων να κυβερνούν με διατάγματα.Αλλά ακόμα και έτσι πολύ λίγα μπορούσαν να καταφέρουν.
Αυτοί οι τελευταίοι Καγκελάριοι --Herr Brüning, Herr von Papen, και Στρατηγός Schleicher -- μπορούσαν να κυβερνούν μόνο με τη κάλυψη των Προεδρικών διαταγμάτων. Η εξουσία τους, που υποστηριζόταν τεχνητά από τα μέτρα του Αρθρου 48 , εξηρτάτο από τις διαθέσεις του von Hindenburg και της αυλής του..Το πόσο αδύναμο ήταν το επίπεδο της λαικής υποστήριξης καταδείχθηκε σε μια κατ΄εξοχήν ταπεινωτική διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στο Ράιχσταγκ του 1932 , όπου περισσότεροι από το 90% των βουλευτών ψήφισαν ενάντια σ΄αυτόν (von Papen) και στη Κυβέρνησή του.[2] Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία έβαλε απότομα τέλος στην κυβερνητική ανικανότητα. Ως προϋπόθεση ωστόσο,για το διορισμό του, ο Hindenburg είχε απαιτήσει ότι ο νέος καγκελάριος όφειλε να βρίσκεται υπό επιτήρηση , φυλακισμένος μέσα στη δική του κυβέρνηση.[3] Στην πρώτη του κυβέρνηση ο Χίτλερ υποχρεώθηκε να ονομάσει τέσσερις φορές περισσότερους από τους δικούς του, συντηρητικούς ή καλύτερα αντιδραστικούς υπουργούς. Μόλις δύο μέλη του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του ήταν εθνικοσοσιαλιστές.[4]
Οι εκπρόσωποι του Hindenburg είχαν σαν αποστολή να κρατούν το Hitler από το λουρί. Παρ΄όλα αυτά στη συνεδρίαση του Reichstag στις 24 Μαρτίου ο Hitler έσπασε το λουρί, με το οποίο τον κρατούσαν δεμένο, χωρίς τη βοήθεια κάποιου προεδρικού διατάγματος (σαν αυτά που έκαναν χρήση οι αμέσως πριν από αυτόν) αλλά πείθοντας απλά κάτι παραπάνω από τα 2/3 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να ψηφίσουν υπέρ της Πράξης εξουσιοδότησης [5], η οποία με τρόπο νόμιμο, παρέκαμψε το Σύνταγμα και του παραχώρησε εν λευκώ εξουσία για μια περίοδο 4 ετών.
Στα τέσσερα αυτά χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία , δημιούργησε και πήρε αποφάσεις. Από πολιτικής πλευράς επρόκειτο για μια επανάσταση: Ήταν η πρώτη επανάσταση του Hitler. Και παντελώς δημοκρατική , όπως ακριβώς ήταν και σε κάθε περίοδο της ανόδου του.
Ο αρχικός του θρίαμβος προήλθε μέσα από την υποστήριξη των εκλογέων. Παρόμοια ισχυρότατη εντολή να κυβερνήσει έλαβε, μέσα από τη ψήφο εμπιστοσύνης περισσοτέρων από τα 2/3 των βουλευτών του Reichtag, που είχαν εκλεγεί με καθολική ψηφοφορία.
Όλα αυτά ήταν σε συμφωνία με τη βασική αρχή του Hitler: Καμία εξουσία δίχως την ελεύθερη συναίνεση του λαού. Συνήθιζε να λέει : "Αν ο μόνος τρόπος για να επιβάλεις τη θέλησή σου στο λαό είναι η Κρατική καταστολή , τότε πρέπει να απαγορεύεις τη κυκλοφορία των πολιτών από τις 9 ".
Πουθενά αλλού, στη διάρκεια του ΧΧ αιώνα, η Ευρώπη δεν είχε να παρουσιάσει άλλο παράδειγμα αρχηγού κράτους που να στηριζόταν σε τέτοια συντριπτικά μεγάλη και ελεύθερη εθνική συναίνεση. Πριν από το Hitler, από το 1919 μέχρι το 1932 οι κυβερνήσεις εκείνες που ευλαβικά αυτοχαρακτηρίζονταν δημοκρατικές καταλάμβαναν συνήθως την εξουσία με πενιχρές πλειοψηφίες , συχνά κάτω από το 51 ή 52%
"Δεν είμαι δικτάτορας," πολύ συχνά διαβεβαίωνε ο Hitler , "ούτε πρόκειται να γίνω ποτέ. Η Δημοκρατία θα ενισχυθεί δυναμικά μέσα από τον Εθνικοσοσιαλισμό."
Εξουσία δεν σημαίνει αναγκαστικά και τυραννία. Ένας τύραννος είναι κάποιος που καταλαμβάνει την εξουσία, χωρίς τη θέληση του λαού και ενάντια στη θέληση του λαού. Ένας δημοκράτης αναρριχάται στην εξουσία από το λαό. Αλλά η δημοκρατία δεν περιορίζεται σε έναν μόνο τύπο. Μπορεί να είναι κομματική ή κοινοβουλευτική. Ή μπορεί να είναι αυταρχική. Το σημαντικό είναι οι άνθρωποι να την επιθυμούν, να την επιλέξουν και να της δώσουν ένα δεδομένο σχήμα.
Αυτή ήταν ακριβώς η περίπτωση του Hitler. Ήρθε στην εξουσία με ένα ουσιαστικά δημοκρατικό τρόπο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το γεγονός αυτό είναι αναμφισβήτητο. Και μετά την άνοδό του στην εξουσία, η λαϊκή υποστήριξη στο άτομό του αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Οι πιο έξυπνοι και ειλικρινείς από τους εχθρούς του υποχρεώθηκαν να το ομολογήσουν , άνδρες, όπως ο δηλωμένος αντι-Ναζί ιστορικός και καθηγητής Joachim Fest, ο οποίος έγραψε:
 |
| JOACHIM C FEST HITLER Σελ 844 |
Οι γραμμές αυτές δεν γράφτηκαν από τον Δρ Goebbels , αλλά από ένα αυστηρό κριτικό του Χίτλερ και της καριέρας του. (J. Fest, Χίτλερ, Νέα Υόρκη:.. 1974, σ. 417)
Από 28 του Φεβρουαρίου, 1933, λιγότερο από ένα μήνα μετά το διορισμό του ως καγκελάριος, ο Χίτλερ είχε ήδη καταφέρει να ελευθερώσει τον εαυτό του από τη συντηρητικά βαρίδια με τα οποία ο Χίντενμπουργκ είχε προσπαθήσει να τον υπονομεύσει. Η φωτιά του Reichstag το προηγούμενο βράδυ οδήγησε τον ηλικιωμένο Πρόεδρο να εγκρίνει ένα νέο νόμο έκτακτης ανάγκης "Για την Προστασία του Λαού και του Kράτους», o οποίος αύξησε σημαντικά τις εξουσίες της εκτελεστικής εξουσίας.
Ο Χίτλερ είχε ωστόσο πρόθεση , να λάβει περισσότερες παραχωρήσεις από όσες με φειδώ χορηγούσε ο ασταθής πλέον στις απόψεις του , γέροντας. : ζήτησε πλήρεις εξουσίες οι οποίες νόμιμα του παραχωρήθηκαν από τον ανώτατο δημοκρατικό θεσμό , το Reichstag. Ο Χίτλερ προετοίμασε το σχέδιό του με ικανότητα, με υπομονή, και με μια οξύνοια για την οποία έγινε διάσημος.. «Αυτός κατείχε," έγραψε ο ιστορικός Fest αργότερα, "μια νοημοσύνη που περιλάμβανε πάνω απ όλα μια σίγουρη αίσθηση του ρυθμού που πρέπει να τηρείται στη λήψη των αποφάσεων."
.
Υποσημειώσεις:
[1] Wenn ein Land die ihm nach der Reichsverfassung oder den Reichsgesetzen obliegenden Pflichten nicht erfüllt, kann der Reichspräsident es dazu mit Hilfe der bewaffneten Macht anhalten.
Der Reichspräsident kann, wenn im Deutschen Reiche die öffentliche Sicherheit und Ordnung erheblich gestört oder gefährdet wird, die zur Wiederherstellung der öffentlichen Sicherheit und Ordnung nötigen Maßnahmen treffen, erforderlichenfalls mit Hilfe der bewaffneten Macht einschreiten. Zu diesem Zwecke darf er vorübergehend die in den Artikeln 114, 115, 117, 118, 123, 124 und 153 festgesetzten Grundrechte ganz oder zum Teil außer Kraft setzen.( Σε περίπτωση που η δημόσια ασφάλεια απειληθεί σοβαρά ή διαταραχθεί, ο Πρόεδρος του Ράιχ μπορεί να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης, ακόμη και με τη χρήση ένοπλης βίας εάν κριθεί απαραίτητο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού, μπορεί να αναστείλει τα πολιτικά δικαιώματα που περιγράφονται στα άρθρα 114, 115, 117, 118, 123, 124 και 153, εν μέρει ή στο σύνολό τους .)
Von allen gemäß Abs. 1 oder Abs. 2 dieses Artikels getroffenen Maßnahmen hat der Reichspräsident unverzüglich dem Reichstag Kenntnis zu geben. Die Maßnahmen sind auf Verlangen des Reichstags außer Kraft zu setzen.
Bei Gefahr im Verzuge kann die Landesregierung für ihr Gebiet einstweilige Maßnahmen der in Abs. 2 bezeichneten Art treffen. Die Maßnahmen sind auf Verlangen des Reichspräsidenten oder des Reichstags außer Kraft zu setzen.
Das Nähere bestimmt ein Reichsgesetz.
[2] Στις 20 Αυγούστου ο Thalmann καταθέτει πρόταση μομφής ενάντια στη κυβέρνηση του Papen. Η ψηφοφορία ορίζεται να λάβει χώρα δύο ημέρες αργότερα. Ο Papen που διαισθάνεται τη καταστροφή, σχεδιάζει με τη συνεργασία του Προέδρου της Δημοκρατίας ένα "κοινοβουλευτικού" τύπου πραξικόπημα ώστε να αποφευχθεί η ψηφοφορία. Εφοδιασμένος με ένα προεδικό διάταγμα που αφορά τη διάλυση της Βουλής δείχνει αισιόδοξος. Μετά την αγόρευση του Thalmann ζητά το λόγο, αλλά ο Πρόεδρος της Βουλής Γκαίρινγκ τον αγνοεί επιδεικτικά. Έξαλος ο Papen πετά το διάταγμα πάνω στο έδρανο του Γκαίρινγκ και αξιώνει να διαβαστεί. Ο Πρόεδρος της Βουλής για μια ακόμη φορά τον αγνοεί και δίνει αμέσως εντολή να αρχίσει η ψηφοφορία για την πρόταση μομφής. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό . 513 Βουλευτές (από τους οποίους 230 Εθνικοσοσιαλιστές)ψηφίζουν υπέρ της πρότασης των Κομμουνιστών και μόλις 32 κατά .
[4] Από τα 11 Υπουργεία της καινούργιας Κυβέρνησης οι Εθνικοσοσιαλιστές κατέχουν τα 3. Πέρα από τον Hitler o ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντα του Καγκελαρίου, ο Wilhelm Frick παρέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και ο Hermann Goring (Πρωθυπουργός ήδη της Πρωσίας) ορκίστηκε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Να σημειώσουμε ότι τα κόμματα που συμμετείχαν στην πρώτη κυβέρνηση Χίτλερ αντιπροσώπευαν το 40% του Ράιχσταγκ και ήταν μια μειοψηφία πολύ πιο ισχυρή από αυτή που στήριζε τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η πρώτη Κυβέρνηση Hitler υπήρξε ο καταλύτης που διευκόλυνε τον μετασχηματισμό τηςΝόμιμης επανάστασης σεΕθνική Επανάσταση μέσα από τις εκλογές του Μαρτίου..
[5] Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich Der Reichstag hat das folgende Gesetz beschlossen, das mit Zustimmung des Reichsrats hiermit verkündet wird, nachdem festgestellt ist, daß die Erfordernisse verfassungsändernder Gesetzgebung erfüllt sind: Artikel 1
Reichsgesetze können außer in dem in der Reichsverfassung vorgesehenen Verfahren auch durch die Reichsregierung beschlossen werden. Dies gilt auch für die in den Artikeln 85 Abs. 2 und 87 der Reichsverfassung bezeichneten Gesetze.
Artikel 2
Die von der Reichsregierung beschlossenen Reichsgesetze können von der Reichsverfassung abweichen, soweit sie nicht die Einrichtung des Reichstags und des Reichsrats als solche zum Gegenstand haben. Die Rechte des Reichspräsidenten bleiben unberührt.
Artikel 3
Die von der Reichsregierung beschlossenen Reichsgesetze werden vom Reichskanzler ausgefertigt und im Reichsgesetzblatt verkündet. Sie treten, soweit sie nichts anderes bestimmen, mit dem auf die Verkündung folgenden Tage in Kraft. Die Artikel 68 bis 77 der Reichsverfassung finden auf die von der Reichsregierung beschlossenen Gesetze keine Anwendung.
Artikel 4
Verträge des Reiches mit fremden Staaten, die sich auf Gegenstände der Reichsgesetzgebung beziehen, bedürfen für die Dauer der Geltung dieser Gesetze nicht der Zustimmung der an der Gesetzgebung beteiligten Körperschaften. Die Reichsregierung erläßt die zur Durchführung dieser Verträge erforderlichen Vorschriften.
Artikel 5
Dieses Gesetz tritt mit dem Tage seiner Verkündung in Kraft. Es tritt mit dem 1. April 1937 außer Kraft, es tritt ferner außer Kraft, wenn die gegenwärtige Reichsregierung durch eine andere abgelöst wird.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου