C.ZELEA CODREANU:ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΟΥ Ο ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΔΟΞΟ ΔΡΟΜΟ, Σ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ , ΤΗΣ ΚΑΚΟΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΚΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ .

Για να γνωρίζει ο κόσμος ολόκληρος ότι είμαστε Λεγεωνάριοι, παραμένουμε Λεγεωνάριοι και θα παραμείνουμε Λεγεωνάριοι στην αιωνιότητα. 

1. Μη  πιστεύεις , για κανένα λόγο στις πληροφορίες, στις ειδήσεις που έχουν να κάνουν με το κίνημα των Λεγεωνάριων τις οποίες διαβάζεις σε κάθε έντυπο έστω και αν αυτό φαίνεται να είναι εθνικιστικό – ή σε όσα  ψιθυρίζονται στο αυτί από πράκτορες ή ακόμα  και από έντιμους ανθρώπους. Ο Λεγεωνάριος δεν πιστεύει παρά μόνο στη διαταγή και τον λόγο του Αρχηγού του. Αν ο λόγος αυτός δεν φτάνει, σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει και ότι ο Λεγεωνάριος συνεχίζει ήσυχος τον δρόμο μπροστά του. 

2. Να είσαι πολύ προσεκτικός με όποιον συναναστρέφεσαι. Να τον αξιολογείς με τρόπο ορθό , είτε πρόκειται για έναν αντίπαλο που θέλει να σε εξαπατήσει , είτε πρόκειται για φίλο ανόητο  που εξαπατήθηκε από τον εχθρό. 

3. Πρόσεχε σαν να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη καταστροφή, τον άγνωστο που σε προτρέπει να κάνετε κάτι μαζί. Επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τη βοήθειά σου για το δικό του συμφέρον ή απλά  θέλει να σε εκθέσει στα μάτια των άλλων Λεγεωνάριων . Ο Λεγεωνάριος κινείται είτε ύστερα από διαταγή είτε από δική του αποκλειστικά πρωτοβουλία. 

4. Αν κάποιος θελήσει να σε δελεάσει ή να σε αγοράσει , να τον φτύσεις κατάμουτρα. Οι Λεγεωνάριοι ούτε ηλίθιοι είναι ούτε εμπόρευμα προς πώληση. 

5. Να αποφεύγεις  όλους εκείνους που θέλουν να σου προσφέρουν δώρα. Μη δέχεσαι τίποτα. 

6. Απομακρύνσου από όσους σε κολακεύουν και σε δοξάζουν. 

7. Όπου υπάρχουν μόνο τρεις λεγεωνάριοι πρέπει να ζουν σαν αδέλφια : Ενότητα, ενότητα και ξανά ενότητα ! Θυσίασέ τα όλα , εξάγνισε τον εαυτό σου , τις επιθυμίες σου , τον εγωισμό σου για χάρη αυτής της ενότητας. Αυτή η ενότητα , θα μας δώσει την νίκη. Όποιος αντιτίθεται στην ενότητα , αντιτίθεται στην Λεγεωναριακή νίκη. 

8. Μη εκφράζεσαι άσχημα για τους συντρόφους σου .Μην τους κατηγορείς.Μην ψιθυρίζεις στο αυτί των άλλων και μην επιτρέπεις στους άλλους να κάνουν το ίδιο σε σένα. 

9. Μη φοβηθείς αν κάποια στιγμή πάψεις να λαμβάνεις διαταγές , ειδήσεις , απαντήσεις στα γράμματα , ή όταν νομίσεις ότι ο αγώνας τελμάτωσε. Μην πανικοβληθείς , μην βλέπεις τα πράγματα πιο σοβαρά από ότι είναι , γιατί ο Θεός από πάνω μας και οι αρχηγοί σου γνωρίζουν τον δρόμο τον σωστό και γνωρίζουν τι ακριβώς οφείλουν να πράξουν. 

10. Στην μοναξιά σου προσευχήσου στον Θεό στο όνομα των νεκρών μας , για να μας βοηθήσει να υπομείνουμε όλα τα χτυπήματα μέχρι του τέλους των δεινών μας , μέχρι την μεγάλη ανάσταση και την λεγεωναριακή νίκη. 

Μαρτιος 1935

Corneliu Zelea Codreanu 

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΤΕ ΓΚΩΛ ΚΑΙ Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Συνέντευξη   Τύπου που ο Στρατηγός Ντε Γκωλ παραχώρησε  σε Γάλλους και ξένους δημοσιογράφους , στις 25 Οκτωβρίου 1944 στο Παρίσι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορείτε να δηλώσετε αν η Γαλλία θα μετάσχει στην κατοχή της Γερ­μανίας και ως ποιο μέτρο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν τα Γαλλικά στρατεύματα εισέλθουν στο γερμανικό έδαφος, κι ελπίζω πως θα εισέλθουν σε αριθμό ανάλογο με των Συμμαχικών στρατευμάτων, τα Γαλλικά στρατεύματα θα επιβάλουν την κατοχή τους στα εδάφη πού θα καταλάβουν από τα Γερμανικά στρατεύματα. Όσο για τους πολιτικούς όρους αυτής της Κατοχής, μπορώ να σας πω πολύ ειλικρινά, ότι καμιά συζήτηση δεν πραγματοποιήθηκε ακόμη μεταξύ της Γαλλίας και των Συμμαχικών Κυβερνήσεων, πάνω στο θέμα αυτό.

25 Αυγούστου 1944. Παρισινοί κατακλύζουν τη λεωφόρο των
Ιλισσίων.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτή η έλλειψη συζητήσεων θα έχει επιπτώσεις και πάνω στους πολιτικούς όρους κατοχής ύστερα από μια πιθανή συνθηκολόγηση με τον εχθρό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Έχετε ως τώρα σχηματίσει μια αρκετά ικανοποιητική ιδέα της Γαλλικής Κοινής Γνώμης. . . για να θεωρήσετε πως είναι αδιανόητη μια κατάσταση σύμφωνα με την οποία η τύχη της νικημένης Γερμανίας και, ιδιαίτερα, οι όροι της κατοχής των εδαφών της θα κανονιστούν χωρίς τη Γαλλία. . …………

ΕΡΩΤΗΣΗ:Υπάρχει άρνηση από μέρους των Συμμάχων να δώσουν όπλα στη Γαλλία, τούτη τη στιγμή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Μπορώ να σας πω, ότι από τις αρχές της Μάχης της Γαλλία, δε λάβαμε από τους Συμμάχους ούτε τον απαραίτητο οπλισμό για τον εξοπλισμό μιας μόνο, έστω μεγάλης, γαλλικής μονάδας, θα πρέπει, ωστόσο, να λογαριάσουμε τις σημαντικές δυσκολίες που παρουσιάζονται ως τώρα για τη Συμμαχική Διοίκηση. Η ίδια η Μάχη της Γαλλίας, επιβάλλει μια τεράστια προσπάθεια επισκευής κατεστραμμένων λιμα­νιών, των επικοινωνιών, του ανεφοδιασμού των στρατευμάτων της πρώτης γραμμής, κι όλα αυτά μπορούν να εξηγήσουν, ως ένα ορισμένο μέτρο, το ότι ως τώρα το τοννάζ του εξοπλισμού που θα ήταν αναγκαίο για τον ανεφοδιασμό μεγάλων γαλλικών μονάδων που θα δημιουργούνταν, δεν επετεύχθη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είπατε, στρατηγέ μου, ως ένα ορισμένο μέτρο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Μάλιστα, αυτό είπα: ως ένα ορισμένο μέτρο……………………………………..

ΕΡΩΤΗΣΗ:Θα μπορούσατε να μας μεταβιβάσετε τις εντυπώσεις σας από την αναγνώριση της Γαλλικής Κυβερνήσεως εκ μέρους των Συμμάχων, καθώς και τις επιπτώσεις της;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Μπορώ να σας πω ότι η Κυβέρνηση μου είναι ικανοποιημένη όταν έχουν την καλοσύνη να την αποκαλούν με τ' όνομά της.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Η Γαλλική Κυβέρνηση έχει με πολλές ευκαιρίες ασχοληθεί με το θέμα των αιχμαλώτων και των εξόριστων στη Γερμανία. Μήπως ασχολείται και τώρα με την υπόθεση αυτή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :Οι αιχμάλωτοι πολέμου βρίσκονται, συνήθως σ' επαφή με το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Αυτές οι επαφές δε σταμάτησαν ποτέ. Όσον αφορά τους άλλους, δηλαδή τους εξόριστους και τους πολιτικούς κρατούμενους, το διεθνές καθεστώς του Ερυθρού Σταυρού δεν προβλέπει παρόμοιες επαφές. Είναι μια κατάσταση πολύ σοβαρή, δεδο­μένου ότι καμιά μεγάλη δύναμη δε μπορεί να εκπροσωπήσει τα γαλλικά συμφέροντα, ούτε αυτά των Γάλλων, στο γερμανικό έδαφος. Ξέρετε, χωρίς αμφιβολία, πως η επι­λεγόμενη Κυβέρνηση του Βισύ, είχε δεχθεί σε συμφωνία με τους συνεργάτες της Γερμανούς, ότι τα γαλλικά συμφέροντα στη Γερμανία θ' αντιπροσωπεύονταν απ' αυ­τήν την ίδια κι από τους εκπροσώπους της στη Γερμανία. Απ' αυτή την άποψη, η παρουσία της στη Γερμανία, οι προθέσεις της πάνω στο θέμα τούτο, οι όροι που έβαλε ο εχθρός για να εμποδίσει να βοηθήσουμε τους ίδιους τους πολίτες μας, είναι, όπως και κάθε άλλο θέμα της τέτοιας συνεργασίας, είναι αμέσως αντίθετο με τα συμφέροντα της Γαλλίας και των ίδιων των Γάλλων, μια και άλλη λύση για την διεκδίκηση αυτών των συμφερόντων αποκλειόταν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η δύναμη των γερμανικών στρατευμάτων που εξακολουθούν ν' αγωνίζονται στη Δυτική Γαλλία; Οι Σύμμαχοι έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν την Κυβέρνηση για να εξοντώσει τούτη την αντίσταση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στη Δυτική Γαλλία, δηλαδή στη γερμανική περιοχή του Λαριάν, στο Σαιν Ναζαίρ, στη Λαροσέλ και στο προγεφύρωμα της Ζιρόντ : στο Ρουαγιάν απ' τη μια πλευρά -και στην προεξοχή του Γκραβ απ' την άλλη έχουμε υπολογίσει ότι υπάρ­χουν 90.000 περίπου Γερμανοί στρατιώτες. Εξ άλλου, υπάρχουν ακόμη ισχυρό πυροβολικό, σημαντικοί ανεφοδιασμοί σε πολεμοφόδια και μερικά πλοία που περιπολούν κατά μήκος της ακτής. Υπάρχουν επικοινωνίες μεταξύ αυτών των στρατευ­μάτων και των υπολοίπων γερμανικών δυνάμεων, μερικές φορές με αεροπλάνα, κι οπωσδήποτε με ραδιοασύρματο και με πράκτορες. Είναι μια κατάσταση ανησυχητική, επειδή, πρώτα απ' όλα είναι ντροπή να υπάρχουν ακόμη Γερμανοί σ' αυτό το τμήμα της Γαλλίας, όπως και σε κάθε άλλη περιοχή της, άλλωστε κατόπιν γιατί έτσι βλά­πτουν πολύ τον πληθυσμό, και τέλος, επειδή μας εμποδίζουν να χρησιμοποιήσουμε τα λιμάνια μας. Το Μπορντώ, λόγου χάρη, είναι ένα λιμάνι ανέπαφο. Όμως δε μπο­ρούμε να χρησιμοποιήσουμε το Μπορντώ, γιατί το προγεφύρωμα της Ζιρόντ κατέ­χεται από τους Γερμανούς.

Όσο για τις επιχειρήσεις που προορίζονται να εκμηδενίσουν τη γερμανική αντί­σταση, σας ζητώ την άδεια να μη μιλήσουμε σχετικά. Αυτό που θεωρείται όμως σί­γουρο είναι ότι ως τώρα, εκτός από τη Βρέστη όπου τα  αμερικανικά στρατεύματα, θαρραλέα και ικανοποιητικά συνέτριψαν την αντίσταση των Γερμανών, μόνον και κυρίως οι Δυνάμεις του Εσωτερικού διατηρούν την επαφή τους με τον εχθρό. Για  να εκμηδενίσουμε όμως τις γερμανικές εστίες αντιστάσεως, θα μας χρειάζονταν δυνά­μεις πολύ πιο ισχυρές.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Ποια είναι η θέση της Γαλλίας απέναντι των έγχρωμων πληθυσμών της;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Ίσως παρακολουθήσατε τις εργασίες της Συνδιασκέψεως Κεντρώας Αφρικής στη Μπραζαβίλ. Μετά τη Μπραζαβίλ η Γαλλική Κυβέρνηση καθόρισε την πολιτική της. Τούτη η πολιτική μάλιστα δεν εφαρμόζεται μόνο σε περιοχές που κατοικούνται από Νέγρους, αλλά παντού σ' όποια χώρα βρίσκεται σ' αποικιακή σχέση μαζί μας. Η Γαλλική πολιτική έχει σκοπό να οδηγήσει καθένα απ' αυτούς τους λαούς σ' ένα σημείο αναπτύξεως που θα του επιτρέψει ν' αναλάβει μόνος του τη διοίκηση του κι αργότερα ν' αυτοκυβερνηθεί. Δε θα μιλήσω για μια Γαλλική 'Ομοσπονδία γιατί μπορεί να διαφωνήσουμε πάνω στο θέμα αυτό, αλλά για ένα γαλλικό σύστημα, όπου  καθένας θα παίζει το ρόλο του.

Αυτή είναι η γαλλική πολιτική για την ανάπτυξη των «μαύρων» περιοχών, ιδιαίτερα. Ίσως ξέρετε ότι, και κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου ακόμη, η Γαλλία έκανε πολλά σχετικά με τούτη την ανάπτυξη. Αν πηγαίνατε έναν περίπατο σ' αυτές τις χώρες, κι ακόμη στις όχι και τόσο ξεχωριστά ευνοημένες όπως το Κογκό λόγου χάρη, θα μένατε κατάπληκτοι από τη μεταλλαγή που συνέβη εκεί, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Δεν υπάρχει σύγκριση, σας βεβαιώνω, ανάμεσα στον τρόπο ζωής ενός Νέγρου του Κογκό στα 1935 και στον τρόπο που ζουν οι ίδιοι αυτοί Νέγροι σήμερα στα 1944. Είναι ένα πράγμα που, γενικά, δε μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν το έχει ζήσει. . . Αλλά οπωσδήποτε αποτελεί πραγματικότητα.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Ποιες είναι οι επιπτώσεις επί διοικητικού επιπέδου κι επί των σχέσεων μας με τους Συμμάχους, σχετικά με τον περιορισμό των ορίων των στρατευμάτων, που αναγγέλθηκε εδώ και λίγες μέρες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Επί διοικητικού επιπέδου δεν παρατηρήθηκε κανενός είδους διαφορά. Η διοίκηση των Γαλλικών στρατευμάτων πάντα εξασκούνταν μόνο από τη Γαλλική Κυβέρνηση. Κυκλοφορήσαμε σ' ολόκληρη τη Γαλλία και δεν πιστεύω να είδατε κα­νένα Νομάρχη που να διορίσθηκε από καμιά άλλη Αρχή έξω απ' τη Γαλλική Κυβέρ­νηση. Μια και  βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, για ν' αναλάβουν τη διοίκηση των Γάλλων σε συνεργασία με τις δυνάμεις του Εσωτερικού, δε μπορούσε, φυσικά, να σημειωθεί καμιά αλλαγή. Και δεν είναι δυνατόν ούτε να εννοηθεί ότι οι Γάλλοι, από τη στιγμή που ο εχθρός θα διωχνόταν, θα μπορούσαν να διοικηθούν από άλλους κι όχι από τους κρατικούς λειτουργούς που θα υποδείκνυε η Γαλλική Κυβέρνηση. Στη ζώνη των επιχειρήσεων, ύστερα από τη συγκατάθεση της Βρεταννικής στρατιωτικής διοικήσεως, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Αυγούστου, προβλέφθηκε, ότι ή Διασυμμαχική Διοίκηση θα είχε κάποια δικαιώματα να χρησιμοποιήσει εφεδρείες, αν υπήρχε απειλή μαχών. Αυτό, άλλωστε, ήταν κάτι φυσικό. Στο κάτω - κάτω, ήταν ή Γαλλική Κυβέρνηση πού πρότεινε αυτή τη συμφωνία από το Σεπτέμβρη του 1943. Κι ή υπογραφή της έγινε στις 25 του περασμένου Αυγούστου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αφού περάσαμε στα προβλήματα του εσωτερικού, μπορείτε να μα; πείτε, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας, ύστερα από τις περιοδείες σας μέσα στη Γαλλία, κι από πλευράς ηθικής και οικονομικής καταστάσεως του λαού;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :Όσο για την οικονομική κατάσταση, υπάρχουν τα φαινόμενα και  ακόμη υπάρ­χει η πραγματικότητα. Σε πολλές περιοχές η πρώτη εντύπωση είναι πραγματικά ευνοϊκή —το παρατηρήσατε άλλωστε κι εσείς— γιατί είναι γεγονός πως η Γαλλική γεωργική παραγωγή έμεινε σχεδόν ανέπαφη. Τα χωράφια ήταν στη θέση τους. Οι άντρες που έμειναν κι οι γυναίκες, εργάζονταν σ^' αυτά τα χωράφια. Είναι ακόμη βέβαιο πως φέτος η συγκομιδή του σιταριού, των άλλων δημητριακών, της πατάτας, των φρούτων, ήταν εξαιρετική. Καθώς μάλιστα η Γαλλία, από αγροτικής πλευράς, είναι μια χώρα σχεδόν πλούσια, η εντύπωση που δίνει η αγροτική περιοχή της, είναι καλύτερη απ' όσο θα μπορούσε να πιστέψει κανείς. Αυτό είν' αλήθεια.

Από βιομηχανικής πλευράς, τα πράγματα είν' ολότελα διαφορετικά. Πρώτ' απ όλα. ένας μεγάλος αριθμός γαλλικών βιομηχανιών λεηλατήθηκαν από τους Γερ­μανούς που μετέφεραν στη χώρα τους όλα τ' αποθέματα, κι ακόμη ως και τα μηχα­νήματα. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι βιομηχανίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα καυσίμων, ηλεκτρικού ρεύματος και πρώτων υλών. Λόγου χάρη, πηγαίνετε στη Λίλλη. όπου υπάρχουν πολλές υφαντουργικές βιομηχανίες: τα περισσότερα εργοστάσια είναι σχεδόν ανέπαφα, αλλά το κάρβουνο δεν έχει φτάσει ως εκεί, το ηλεκ­τρικό ρεύμα μόλις που ξαναρχίζει να λειτουργεί, και δεν υπάρχει διόλου μπαμπάκι. Χρειάζεται ολόκληρη αναδιοργάνωση της περιοχής, κι ιδιαίτερα ή αποκατάσταση αποθεμάτων κάρβουνου, ηλεκτρικού ρεύματος και πρώτων υλών. Αυτό όμως είναι έργο δύσκολο και θ απαιτήσει πολύ χρόνο.

Όσο για την κατάσταση του ηθικού, υπάρχει κάτι που κυριαρχεί πάνω σ' όλα τ' άλλα, που γίνεται φανερό στα μάτια όλων, όταν βλέπουμε Γάλλους και Γαλλίδες συγκεντρωμένους: ο Γαλλικός Λαός είναι σίγουρος για τον εαυτό του, δηλαδή, είναι απόλυτα αποφασισμένος να παραμείνει νικητής. Κατόπι, αυτό πού θα παρατηρή­σετε είναι ότι ο Γαλλικός Λαός θέλει ν' αποφασίσει μόνος του για την τύχη του, και δε θα δεχθεί κανενός είδους δικτατορία. Να, το δεύτερο σημείο που είναι και το πιο φανερό απ' όλα.

Τέλος, το τρίτο σημείο είναι ότι οι Γάλλοι καταλαβαίνουν απολύτως την έκταση της δυστυχίας που έχουν υποστεί και ξέρουν ότι κατά ένα μέρος -λέω, κατά ένα μέρος- είναι αυτοί οι ίδιοι υπεύθυνοι. Καταλαβαίνουν ακόμη, πολύ καλά την έκταση της προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλουν για ν' ανασυγκροτηθούν όχι όπως ήταν πριν, αλλά κάτω από νέα σχήματα, από πολιτικής πλευράς, από κοινωνικής κι ακόμη από ηθικής πλευράς.

Να ποιο είναι το γενικό συναίσθημα όλων των Γάλλων και, παρ' όλο που σημειώ­θηκαν μερικά τοπικά κι αναπόφευκτα επεισόδια, ύστερα απ' όλα συνέβησαν κι ύστερα από τις τρομερές συνθήκες κάτω απ'  τις οποίες δόθηκε η Μάχη της Γαλλίας κι η απελευθέρωση, σας καθιστώ μάρτυρες του ότι η χώρα βρίσκεται σ' απόλυτη τάξη. Κι ακόμη σας βεβαιώνω πως η τάξη τούτη θα διατηρηθεί. Σας εγγυώμαι ότι θα συνεχισθεί κι ότι η Γαλλία θα ξαναβρεί το δρόμο προς τη νέα Δημοκρατία, χωρίς καμιά αναταραχή μια και τούτη είναι η επιθυμία όλων.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τί εννοείτε, στρατηγέ μου, με τον όρο «νέα Δημοκρατία»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Νομίζω! . . . Ω, μα με έχετε αναγκάσει να μιλήσω γι' αυτό πολύ πριν κι είχα ήδη την ευκαιρία να σας εξηγήσω το τι σκέφτεται η Γαλλία πάνω στο θέμα αυτό. Νομίζω πως η Δημοκρατία που οι Γάλλοι θέλουν να έχουν, είναι  ένα πολιτικό σύστημα όπου όλα είναι δυνατά, αφού οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι, κι οι παραπλανη­τικές ενέργειες του παλιού κοινοβουλευτικού καθεστώτος, θα έχουν καταργηθεί.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μήπως θα μπορούσατε να μας μιλήσετε κάπως για την κατάσταση των Δυνά­μεων του Εσωτερικού στην Επαρχία, στη Νοτιοδυτική Γαλλία; Στην Τουλούζη, η στο Μπορντώ, λόγου χάρη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :Οι Δυνάμεις Εσωτερικού αποτελούνται σχεδόν από νέους ανθρώπους μ' εξαι­ρετικές ικανότητες και που απ' αυτούς η Γαλλία θα δημιουργήσει, θα το δείτε, έναν εντυπωσιακό Στρατό. Αυτό είναι υπόθεση λίγων μηνών ακόμη, θα δείτε τότε τι Στρατό ξέρει να φτιάχνει η Γαλλία με τέτοιους νέους ανθρώπους και με τα στρα­τεύματα που είχε ως τότε, βάζοντας τους μεν πλάι στους δε.

Αυτές οι Δυνάμεις του Εσωτερικού —είναι κάτι που σπάνια το συναντά κανένας στην Ιστορία— σχηματίσθηκαν αυθόρμητα επί τόπου, μέσα στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Φυσικά δε σχηματίσθηκαν πάντα με κανονικό τρόπο και γι' αυτό η εμφάνιση τους, η οργανωτικότητά τους είναι διαφορετική και πολλές φορές δυσανάλογη.

Στο σημείο όμως αυτό ήρθε το Κράτος να επέμβει. Το Κράτος, ανάλογα με την έκταση πού ξανάβρισκε την κυριαρχία του, καθιστούσε τακτικά στρατεύματα αυτές τις δυνάμεις των Γάλλων που μόνο στο Κράτος ανήκουν, θα σας πω σαν παράδειγμα ότι εδώ και τρεις μέρες πριν πήγα να δω την 1η Στρατιά του στρατηγού Ντε Λάττρ ντε Τασσινύ στη Βοσζ και μπρος στο Μπελφόρ. Είχα ξαναπεράσει από κει πριν από τρεις βδομάδες κι υπήρχαν τότε στην περιοχή 50.000 άντρες των Δυνά­μεων του Εσωτερικού που είχαν έρθει να πολεμήσουν. Τούς ξανάδα πριν από τρεις ημέρες δε μπορούσε πια να γίνει σύγκριση μ' αυτό που ήταν τρεις βδομάδες πριν ' 52.000 άντρες που προέρχονται από τις Δυνάμεις του Εσωτερικού, ενισχύουν τώρα τη σύνθεση της 1ης Στρατιάς, ύστερα από τρεις βδομάδες ακόμη δε θα υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που ήρθαν απ' την Αφρική, αφού πέρασαν από την Ισπανία ή την Αγγλία ή κι απ' όπου αλλού, και σ' αυτούς που ήρθαν απ' την

Τουλούζη, τη Λιμόζ ή απ' τη Βόρειο Γαλλία.

Μένουν οι άλλοι, αυτοί που είναι ακόμη στο εσωτερικό. Γι' αυτούς είναι θέμα εξο­πλισμού κι ανεφοδιασμού. Το ντύσιμο τους το φροντίζουμε προοδευτικά κι ίσως αργά, γιατί συναντούμε τρομερές δυσκολίες πάνω στο θέμα αυτό. Ο εξοπλισμός τους δεν προοδεύει σχεδόν καθόλου, δυστυχώς, κι έχουμε πει τους λόγους. Αν έρθει αυτός ο εξοπλισμός η Γαλλική Κυβέρνηση εγγυάται ότι θα διαθέτει για τις μάχες της επομένης χρονιάς ένα σημαντικό Στρατό.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορούμε να γράψουμε, στρατηγέ μου ότι οι φήμες που κυκλοφορούν για ορι­σμένες ατασθαλίες και για κατασχέσεις, τοπικές, στερούνται αληθείας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :Σημειώθηκαν μερικές κατασχέσεις, αυτό είν' αλήθεια. Μα, πώς θέλατε να γίνει διαφορετικά; Τα στρατεύματα αυτά προέρχονται από τους «μακί» κι είχαν συνηθίσει ν' ανεφοδιάζονται μ' όποιον τρόπο μπορούσαν. Ύστερα ήρθαν οι μάχες για την απελευθέρωση. Αυτές οι μονάδες είχαν αποκτήσει ορισμένες συνήθειες, και χρεια­ζόταν καιρός για να οργανωθούν οι διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες κι ιδιαίτερα η Επιμελητεία. Στο μεταξύ χρονικό διάστημα, είναι αλήθεια, πως παρατηρήθηκαν ορισμένες κατασχέσεις…………………………..

Ένα πράγμα είναι βασικό: το Κόμμα της Απελευθερώσεως να επιφέρει μια νίκη ενωμένη, αληθινά ενωμένη. . . Κι η ειρήνη που θ' ακολουθήσει τούτη την τεράστια προσπάθεια νάναι πραγματικά ειρήνη για όλους. Απ' όλο τούτο τον κόπο και τα βάσανα τόσων ανθρώπων, να προέλθει μια παγκόσμια οργάνωση τέτοια που η ασφά­λεια, η αξιοπρέπεια κι η πολιτιστική ανάπτυξη του κάθε λαού νάναι δυνατή κι εξασφαλισμένη για όλους. Αν η Ανθρωπότητα φτάσει σ' αυτό το σημείο όλοι αυτοί που υπόφεραν δε θα πεθάνουν και δε θάχουν υποφέρει χωρίς λόγο. Εκεί βρίσκεται τώρα το αληθινό πρόβλημα των λαών και κατά συνέπεια των πολιτικών.

ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΡΙΜΟ ΝΤΕ ΡΙΒΕΡΑ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ Σ ΕΝΑ ΙΣΠΑΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ (1934)

ΧΟΣΕ ΑΝΤΩΝΙΟ
ΠΡΙΜΟ ΝΤΕ ΡΙΒΕΡΑ
ΛΟΓΟΙ ΜΑΧΗΣ
Μετάφραση :
Θ. ΜΑΝΙΑΤΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ 1983

Όσο κι αν θέλης, δεν θα μπορέσης να παραμείνης τυφλός και κουφός μπροστά στην αγωνία που εξαπλώνεται, ολοένα και περισσότερο, πάνω από την  Ισπανία.

Ίσως θα πρέπη σε διάστημα λίγων μόνον εβδομάδων να συγκέντρωσης και πάλι τον λόχο σου, για να επέμβετε  ένοπλα στις πολιτικές διαφορές.

Όσο και αν θέλης να καθησύχασης τις ανησυχίες της ίδιας σου της ψυχής, τις ατέλειωτες νύχτες της αγρύπνιας σου, δεν θα μπορέσης ποτέ να πείσης τον εαυτό σου ότι σου είναι όλα τούτα αδιάφορα ερωτήματα όπως:

«Τι συμβαίνει; Το κράτος αυτό, για το οποίο εγώ διακινδυνεύω την ζωή συμπεριφέρεται σωστά στην σφυρηλάτησι των πεπρωμένων της Πατρί­δος; 

Μήπως με την στάσι μου συμβάλλω στην διαιώνισι μιας πεθαμένης, άψυχης και στείρας πολιτικής καταστάσεως;

Εύχομαι οι λέξεις μου αυτές να βοηθήσουν στην σιωπηλή περισυλλογή του καθένα ο οποίος ζει κάθε νύκτα μ' αυτήν την αγωνία. 

Η ΡΗΞΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ

 Η λύσις της τελευταίας πολιτικής κρίσεως επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η ισχύουσα συνταγματική τάξις δεν μπορεί να ανεχθή ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. Το Κράτος, στην προσπάθεια του να επιβίωση είναι υποχρεωμένο να καταφεύγη σε μέτρα που το τοποθετούν έξω από την φυσιολογική λειτουργία των ίδιων του των θεσμών.

Δεν πρόκειται μόνον για μια κατάστασι πολέμου με ενδημικό χαρακτή­ρα, ούτε για τις συνέπειες του, όπως περιοριστικά μέτρα, λογοκρισία εφημερίδων, κυβερνητικές φυλακές και όλα τα σχετικά. Πρόκειται για την δημιουργία μιας κυβερνήσεως, η οποία ενώ γεννιέται μέσα από το Κοινοβουλευτικό σύστημα, δεν πρόκειται να επιζήση περισσότερο από μισή ώρα, μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο.

Πρόκειται για μια κυβέρνησι η οποία στην προσπάθεια της να απολαύση την εφήμερη αυταπάτη ότι υπάρχει, πρέπει να κρατήση κλειστά τα Κόρτες εξαντλώντας όλα τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα χρονικά όρια.

Συνεπώς θα ζήσωμε για μια περίοδο ενός μηνός κάτω από καθεστώς (41) δικτατορίας - και έχουμε εκ των προτέρων πείρα για το πόσο σωστή και το πόσο αυστηρή είναι! - του Ριζοσπαστικού κόμματος, δίχως φυσικά να αισθανθούμε την έλλειψι των καθημερινών «παρεκτροπών" , όπως η δολοφονία, η επίθεσις και ο εκφοβισμός εκείνου - ο οποίος φαινομενικά ηττήθη τον Οκτώβριο - αλλά παρ' όλα αυτά διακηρύσσει ότι προετοι­μάζεται για την «ρεβάνς».

Και όταν θα περάση ο μήνας αυτός; Όταν εξανεμισθή κάθε πιθανότης συμβιώσεως, θα είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να διαλύση το κοινοβούλιο.

Μοιραία οι εκλογές θα οδηγήσουν σ' έναν αγώνα μεταξύ των δύο εκτροχιασμένων παρατάξεων. Της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ποιος θα είναι ο νικητής;

Για να το γνωρίζωμε πρέπει πρώτα να εξετάσωμε τι αντιπροσω­πεύουν σήμερα οι «Δεξιές» και οι « Αριστερές» παρατάξεις στην  Ισπανία.

ΟΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ»:

Οι «Αριστερές» είναι πολυαριθμότερες (δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η Αριστερά συμπεριλαμβάνει το σύνολο σχεδόν της απεράντου προλετα­ριακής μάζης) ορμητικότερες, διαθέτουν μεγαλύτερη πολιτική ικανότητα είναι όμως αντεθνικές

Αφήνοντας στην άκρη τις τεχνητές κομματικές ονομασίες, οι «Αριστε­ρές» χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες:

1- Από αστούς διανοουμένους ξένης προελεύσεως, οι οποίοι διείσδυ­σαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους εξ αιτίας της επιδράσεως των διεθνιστικών οργανώσεων' ειδικά αυτό το τμήμα της αριστεράς, είναι ανίκανο να νοιώση τους δεσμούς του με την Ισπανία. Έτσι δέχεται δίχως διαμαρτυρία όλες εκείνες τις τάσεις οι οποίες έχουν σαν στόχο την διάλυσι της  Ισπανικής ενότητας.

2- Από μια προλεταριακή μάζα, η οποία έχει απορροφηθή τελεσίδικα από τον Μαρξισμό. Η Σοσιαλιστική πολιτική, εύστοχα και αποφασιστικά, έχει σχεδόν κατορθώσει να εκρίζωση από την μάζα αυτή το Ισπανικό αίσθημα, αντικαθιστώντας το με το τρομερό νόημα της ζωής ως ενός καθαρά ταξικού αγώνος.

Όλα όσα δεν έχουν σχέσι με το προλεταριάτο, δεν την ενδιαφέρουν κατά συνέπεια είναι ανίκανη να ενστερνισθή τις Εθνικές εκείνες άξιες που δεν έχουν σχέσι με το προλεταριάτο.

Αν τέλος ο Μαρξισμός θριάμβευση, θα εκμηδένιση και εκείνους τους αστούς της αριστεράς οι οποίοι τώρα του χρησιμεύουν ως σύμμαχοι   Η Ρωσική εμπειρία είναι περίτρανη απόδειξις.

ΟΙ ΔΕΞΙΕΣ:

Και οι «Δεξιές»; Οι «Δεξιές» κάνουν εκκλήσεις σε υψηλά ιδανικά: την (42) Πατρίδα, την Παράδοσι, την Εξουσία... Παρ' όλα αυτά, ούτε κι'  αυτές είναι πραγματικά Εθνικές. Αν ήσαν, αν κάτω από τις ωραίες λέξεις δεν έκρυβαν ένα ταξικό συμφέρον, δεν θα δίσταζαν να αντιταχθούν, αντί να υπερασπίζουν τα άδικα κοινωνικά μέτρα.

Για την ώρα, η Ισπανία είναι μια χώρα μάλλον φτωχή. Μέχρις ότου η ζωή του μέσου Ισπανού αποκτήση μια κάποια ανθρωπινή ευπρέπεια, είναι ανάγκη να υποβληθούν σε θυσίες όλοι αυτοί οι ευνοούμενοι του πλούτου. Αν οι «Δεξιές» (στις οποίες συνωστίζονται πολλοί ευνοούμενοι του πλούτου) εγνώριζαν το πραγματικό αίσθημα της Εθνικής Συμπαραστά­σεως, θα είχαν αρχίσει την στιγμή αυτή να συμμερίζονται την σκληρή ζωή του λαού προχωρώντας στην θυσία των υλιστικών τους προνομίων.

Μόνο τότε θα είχαν το ηθικό δικαίωμα να παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές των μεγάλων πνευματικών άξιων.

Αλλά τώρα, εφ' όσον εξακολουθούν να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια το ταξικό τους συμφέρον, ο πατριωτισμός τους δεν είναι άλλο από μια άχρηστη λέξις. Μοιραία, ο υλισμός τους συναγωνίζεται εκείνον των Μαρξιστών.

Επιπλέον, όλες σχεδόν οι «Δεξιές», παρ' όλη την προσπάθεια τους να στολίσουν με σύγχρονη σοβαρότητα τις διακηρύξεις τους, όπως ισχυρό κράτος, συντεχνιακή οργάνωσις κ.λ.π., σέρνουν πίσω τους ένα φορτίο με πράγματα πεθαμένα, τα οποία τους αφαιρούν φαντασία και λαϊκή βάσι.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ

Ούτε οι «Δεξιές» αλλά ούτε οι «Αριστερές» διαθέτουν το σωστό φάρμακο.

Η νίκη της μιας, απαιτεί την ήττα και την ταπείνωσι της άλλης. Δεν μπορεί να υπάρξη  Εθνική ομοψυχία, όταν η Πατρίς ευρίσκεται χωρισμένη στα δύο αυτά αδιάλλακτα κομμάτια: εκείνο των ηττημένων, πλημμυρισμέ­νων από πίκρα για την ήττα και εκείνο των νικητών, οι οποίοι εορτάζουν τον θρίαμβο τους.

Μια γόνιμη συνύπαρξις επιτυγχάνεται μόνον στην περίπτωσι κατά την οποία η πολιτική δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα και από καμιά πολιτική τάξι, άλλα ευρίσκεται αποκλειστικά στην υπηρεσία της  Ισπανίας, διασφα­λίζοντας το μέλλον και την ενότητα της, επιλύοντας τα προβλήματα των  Ισπανών με μόνο κριτήριο την δικαιοσύνη και το συμφέρον της Πατρίδος.

Μια παρόμοια τάσις, απηλλαγμένη από μικροφιλοδοξίες, θα έχη -οφείλομε να το παραδεχθούμε - ελάχιστες δυνατότητες να καταλάβη την εξουσία, τόσο δια των νομίμων, όσο και δια των παρανόμων οδών.

Δεν θα μπόρεση να καταλάβη την εξουσία δια των νομίμων οδών, γιατί οι εκλογές, περισσότερο από μια σύγκρουσι ιδανικών, είναι ένα παιχνίδι συμφερόντων. Πράγματι, κάθε εκλογεύς ψηφίζει υπέρ του υποψηφίου ο (43) οποίος τον συμφέρει περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπόρεση να καταλάβη την εξουσία δια των παρανόμων οδών, γιατί τα σύγχρονα Κράτη, εφοδιασμένα με τελειωτάτους σε οργάνωσι στρατούς, είναι στην πράξι πανίσχυρα.

Το  Εθνικό κίνημα, στην προσπάθεια του να καταλάβη την εξουσία, θα θριάμβευση μόνον σε μία περίπτωσι: Όταν οι ένοπλες δυνάμεις σταθούν στο πλευρό του, ή, τουλάχιστον, δεν προσπαθήσουν να του κλείσουν τον δρόμο.

Να λοιπόν, μπροστά σας Στρατιωτικοί, μια υπόθεσις, η οποία μοιραία θα γεννήση μέσα σας ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Αν κάποια ημέρα - όταν όλοι θα είναι κουρασμένοι από τις «Δεξιές» και τις «Αριστερές», από ένα Κοινοβούλιο φλύαρο και από μια άθλια ζωή, απογοητευμένοι από τις κωλυσιεργίες και τις αδικίες - μια δραστήρια νεολαία θα απεφάσιζε να επιχείρηση την κατάληψι της εξουσίας, για να αρχίση υπεράνω κομμάτων και τάξεων, μια πολιτική Εθνικής  Ολοκλη­ρώσεως, εσείς αξιωματικοί πώς θα αντιδρούσατε;

Θα τηρούσατε τυφλή υπακοή στο τυπικό μέρος του καθήκοντος σας, πνίγοντας με τον τρόπο αυτό την μοναδική υποσχόμενη ελπίδα; Ή θα κατορθώνατε να υπακούσετε στο άλλο, πολύ πιο φορτωμένο από ένδοξη υπευθυνότητα: το χρέος, να παρουσιάσετε τα όπλα, με φιλική συμπε­ριφορά, μπροστά στις σημαίες τις καλύτερης Ισπανίας; 

ΟΙ ΕΝΔΟΙΑΣΜΟΙ

Μαντεύω τους ενδοιασμούς πολλών στρατιωτικών. «Εμείς - θα πούνε -δεν έχομε το δικαίωμα της πολιτικής γνώμης. Την στιγμή κατά την οποίαν ασκούμε το καθήκον μας, δεν έχομε το δικαίωμα να κρίνωμε κατά πόσον έχει δίκαιο το κράτος, ή αυτοί οι οποίοι επιτίθενται εναντίον του' πρέπει να περιορισθούμε σιωπηλά στην υπεράσπισί του».

Προσοχή όμως: Είναι βεβαίως αλήθεια το γεγονός, ότι οι στρατιωτικοί δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα πολιτικής γνώμης- αυτό όμως πρέπει να συμβαίνη όταν οι πολιτικές διαφορές δεν ξεφεύγουν από τα όρια της Συνταγματικής τάξεως, όταν η ζωή της Πατρίδος συνεχίζεται, προστα­τευόμενη από ένα κοινό σε όλους πλέγμα πεποιθήσεων, το οποίο εγγυάται την βάσι της συνεχείας της. Ο Στρατός, πάνω απ' όλα, είναι εγγύησις της σταθερότητος και για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να επεμβαίνη στις περιστασιακές πολιτικές διαμάχες. Όταν όμως διατρέχη κινδύνους η ίδια η σταθερότητα, όταν κινδυνεύη η ίδια η ύπαρξις της Πατρίδος - η οποία, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, απειλείται με διαμελισμό - τότε ο Στρατός είναι υποχρεωμένος να σταθμίση την κατάστασι και να αποφασίση.

Αν, από καθαρά τυπική ερμηνεία της αποστολής του, μείνη αμέτοχος, θα διατρέξη κίνδυνο να βρεθή, μέσα σ' ένα βράδυ, δίχως αυτήν, την (44)  οποία είχε ορκισθή να υπηρετή.

Μπροστά στο φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο Στρατός μπορεί να υπερασπισθή την σταθερότητα μόνον μ' έναν τρόπο: δια των όπλων.

Από καταβολής κόσμου, αυτό γίνεται.

 Ο ίδιος ο Σπένγκλερ έχει πει: «Την τελευταία στιγμή, ευρέθη πάντα μία ομάς στρατιωτικών δια να σώση τον πολιτισμόν».

Στρατιωτικοί της  Ισπανίας- είτε το θέλετε είτε όχι, στα χρόνια κατά τα οποία ο Στρατός καλείται να διατήρηση την μοναδική ύπαρξι και το καθ' ολοκληρία αποκαλυπτικό μέσον μιας ιστορικής συνεχείας, για μία ακόμη φορά το βάρος της αποστολής πέφτει στους ώμους του Στράτου: να αντικαταστήση ένα ανύπαρκτο κράτος. 

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΜΙΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ

Τοποθετώντας τις τύχες της Ισπανίας στα χέρια του Στρατού, χρειάζεται να προβλεφθούν δύο αντικρουόμενα εμπόδια, τα οποία μπορούν να υπονομεύσουν την επιτυχία.

Το πρώτο είναι η υποτίμησις, το δεύτερο είναι η υπερεκτίμησις των ικανοτήτων.

Υποτίμησις των ικανοτήτων: Αυτό θα συμβή στην περίπτωσι κατά την οποίαν ο Στρατός αναλαμβάνει τον υπερβολικά συντηρητικό ρόλο του ανατροπέως, με πρόθεσι να εναπόθεση το γρηγορότερο την εξουσία σε χέρια ξένα. Στην περίπτωσι αυτή δια­φαίνονται δύο λύσεις εξ ίσου λανθασμένες:

α) Μια κυβέρνησις, αποτελούμενη από προσωπικότητες. Παρόμοια συγκέντρωσις προσωπικοτήτων, με μοναδικό κριτήριο την φήμη τους και χωρίς να ληφθούν υπ' όψιν οι πολιτικές αρχές τους, θα μπορούσε να καταστρέψη την υπέροχη αυτή Εθνική ευκαιρία. Το Κράτος είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο κάποιας τεχνικής, κάτι περισσότερο από μια καλή διοίκησις. Είναι ο ιστορικός φορεύς της δημιουργίας του μέλλοντος ενός λαού. Δεν είναι δυνατόν να οδηγής έναν λαό, δίχως να έχης ξεκαθαρισμένες απόψεις για το μέλλον του.

Όμως η ερμηνεία αυτού του μέλλοντος, όπως και τα μέσα για την πραγματοποίησί του, γεννούν τις διάφορες πολιτικές θέσεις.

Η ομάδα των προσωπικοτήτων με τις ασυμβίβαστες πολιτικές ιδέες, θα κατάληξη να εξασκή μια λίγο - πολύ μέτρια πολιτική. Εστερημένη λαϊκού ενθουσιασμού, είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων σε μαρασμό, 

β) Μια κυβέρνησις συνασπισμού, αποτελουμένη από τους αντιπροσώπους των διαφόρων κομμάτων.  Η λύσις αυτή θα προσέθετε στα μειονεκτή­ματα της και την πρωταρχική εσωτερική στειρότητα της πρώτης λύσεως. Με λίγα λόγια θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την επιστροφή στην κομματική πολιτική. Στην κομματική πολιτική της Δεξιάς, γιατί όπως είναι (45) ευνόητο, οι «Αριστερές» θα απέφευγαν κάθε συμμετοχή.

Κατά συνέπεια, ότι θα μπορούσε να θέση τις βάσεις ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, θα εξηναγκάζετο να κατευθυνθή, για μια ακόμη φορά, προς το συμφέρον και τον θρίαμβο μιας και μόνης τάξεως...

Αυτοί θα ήσαν οι κίνδυνοι εξ αιτίας μιας υποτιμήσεως των ικανοτήτων.

 Αλλά και το αντίθετο, δεν θα ήταν λιγότερο επίφοβο.

Υπερεκτίμησις των ικανοτήτων. Ας κάνωμε πρώτα μια διευκρίνησι' δεν πρόκειται για τις ατομικές φιλοδοξίες των Στρατιω­τικών, αλλά για την ίδια την  Ιστορική φιλοδοξία.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβή την στιγμή κατά την οποία οι Στρατιωτικοί, έχοντας συνείδησι του γεγονότος ότι είναι αναγκαία η αφύπνησις του αισθήματος μιας συλλογικής προσπαθείας και μιας ερμηνείας της ιστορικής στιγμής, θα επιχειρούσαν μόνοι τους παρόμοια αφύπνησι αν δηλαδή οι στρατιωτικοί, εκτελεστές ή συνεργοί του πραξικοπήματος, εξεδήλωναν την πρόθεσι να ανακαλύψουν μόνοι τους το Δόγμα του Νέου Κράτους, χαράσσοντας τον προσανατολισμό του.

Όμως, οι Στρατιωτικοί δεν διαθέτουν την απαραίτητη πολιτική εμπέδωσι για να επιχειρήσουν παρόμοια προσπάθεια. Αν ήθελα να κολακεύσω τον Στρατό - όπως κάνουν τόσοι και τόσοι - θα του απέδιδα κάθε ικανότητα. Όμως, επειδή γνωρίζω αυτό που ο Στρατός αντιπροσωπεύει, το απέραντο σύνολο των σιωπηλών ηρωικών και άθικτων αρετών που περικλείει, κάθε προσπάθεια να τον κολακεύσω θα μου φαινόταν απρέπεια Για τον λόγο αυτό, λέγω τα πράγματα όπως ακριβώς τα σκέπτομαι. Στον πολιτικό τομέα, ο Στρατός έχει μια ατελή θεώρησι των καταστάσεων. Στην προσπάθεια του να δώση πολιτικές λύσεις, κάνει σφάλματα τα οποία οφείλονται στην αφελή ευπιστία του. Τέλος από έλλειψι Δογματικής αυτοτελείας, υποβλητικής διαλεκτικής, σταθερής λαϊκής και Νεολαιίστικης παρουσίας, δεν είναι σε θέσι να συγκεντρώση γύρω του μεγάλες μάζες πολιτών.

Δεν θα ξεχάσωμε την περίπτωσι του Στρατηγού Πρίμο ντε Ριβέρα Αν και ήταν διαποτισμένος από Πατριωτισμό, γενναιότητα και πρωτοφανή εξυπνάδα δεν κατόρθωσε να έμπνευση εκείνον τον μακροχρόνιο ενθουσιασμό, από έλλειψι μιας υποβλητικής θεωρήσεως της Ιστορίας. Η Πατριωτική Ένωσις, δίχως δογματική ουσία, παρ' όλες τις καλές της προθέσεις, έπεσε στο κενό.

Κύριοι Αξιωματικοί.

Αν η Πρόνοια θελήση να εμπιστευθή στα χέρια σας, για μια ακόμη φορά, τα πεπρωμένα της Πατρίδος, σκεφθήτε ότι θα είναι ασυγχώρητο αν αποφασίζατε να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο του παρελθόντος.

Δεν πρέπει να ξεχνάτε, ότι αυτός ο οποίος ισοπεδώνει το σύνολο των κανόνων ενός Κράτους, αναλαμβάνει την υποχρέωσι να δημιουργήση ένα (46) νέο κράτος και όχι την φαινομενική αποκατάστασι της τάξεως και η δημιουργία ενός Νέου Κράτους, απαιτεί ένα τολμηρό και ώριμο νόημα της  Ιστορίας και της πολιτικής και όχι μια απερίσκεπτη εμπιστοσύνη στις προσωπικές ικανότητες για αυτοσχεδιασμό.

Η ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ  ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ

Ο Στρατός, όχι μόνον θα εξαγνίση το αμάρτημα της τυπικής απει­θαρχίας του, αλλα θα στευθή με δόξα, αν θα κατορθώση να εντόπιση την αποφασιστική ώρα και την κατάλληλη στιγμή της επεμβάσεως του.

Η Ευρώπη προσφέρει πλούσια παραδείγματα, τα οποία βοηθούν στην εντόπισί της. Οι λαοί οι οποίοι έχουν ξαναβρεί τον δρόμο της σωτηρίας δεν ενεπιστεύθησαν τους εαυτούς τους σε συγκεχυμένες πλειοψη­φίες, αλλά ακολούθησαν αποφασιστικά μια φλογερά  Εθνική, προνοητική και γεμάτη πάθος μειοψηφία.

Παρόμοιες μειοψηφίες, μπορούν να ενώσουν ένα λαό αντιθέτως, ένα όμορφο συνονθύλευμα, αποτελούμενο από ετερογενή στοιχεία, δεν ενώνει κανένα. Ο Στρατός πρέπει να ελπίζη σ' εκείνους, με τους οποίους αισθάνεται ταύτισι, σ' εκείνους, οι όποιοι διαθέτουν πέρα από μία στρατιωτική αντίληψι της ζωής, μια πλήρη αφοσίωσι σε δύο βασικές αρχές: Στην Πατρίδα, σαν φιλόδοξο σύμβολο και σαν μοναδική βάσι συνυπάρξεως των  Ισπανών, η οποία εκφράζει την δίχως επιφυλάξεις Κοινωνική Δικαιοσύνη. Έτσι, όπως ό Στρατός είναι Εθνικιστικός, Ενωτικός και υπεράνω τάξεων (αν μάλιστα ληφθή υπ' όψιν ότι μέσα στους κόλπους του συζούν άνθρωποι κάθε κοινωνικής προελεύσεως, οι οποίοι έχουν τάξει τούς εαυτούς τους στην υπηρεσία της Πατρίδος) με τον ίδιο τρόπο, η Ισπανία, προστατευομένη από τον Στρατό, οφείλει να δημιουργήση από την αρχή ένα  Ενωτικό μέλλον, το οποίο θα είναι ταυτοχρόνως Ολοκλη­ρωτικό και Εθνικό.

Κάτι τέτοιο δεν είναι φυσικά θέμα συνταγών (όλα σχεδόν τα κόμματα, ακόμη και τα πιο μικρά, έχουν εισάγει στα προγράμματα τους κάποια συντεχνιακή αρχή, η οποία θεωρείται της μόδας) είναι θέμα ιδιοσυ­γκρασίας. Οι δίχως πίοτι συνταγές δεν έχουν την παραμικρή άξια' το ίδιο ισχύει και στον Στρατό. Η τακτική και οι εσωτερικοί κανονισμοί δεν θα χρησίμευαν σε τίποτα, αν δεν συνοδεύονταν από ένα τονισμένο πνεύμα του χρέους και της τιμής.

Ελάχιστα θα ενδιέφερε αν οι κάτοχοι της εξουσίας θα ήσαν πολύ ή λίγο συνηθισμένοι στην τέχνη της διαχειρήσεως· τα έμπειρα στην τεχνική της διαχειρήσεως πρόσωπα, μπορούν να επιστρατευθούν με ευκολία. Αντι­θέτως, εκείνο το οποίο είναι βασικό, είναι το Πολιτικό και το Ιστορικό νόημα του κινήματος, η κατανόησις της άξιας του για το μέλλον.(47)

Ιδού τι πρέπει να έχη ξεκαθαρισμένο μέσα στο μυαλό του αυτός ο οποίος διοικεί.

Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

Όσο και αν ó φόβος μας μήπως και λαθέψωμε μπορεί να καθυστέρη­ση την τελική μας απόφασι, χρειάζεται να βαδίσωμε πολύ σύντομα προς την σωτηρία της Ισπανίας.

Η ακολουθημένη στρατηγική πολλών χωρών με υπερπληθυσμό, με υψηλή βιομηχανική ανάπτυξι, απομάχων του μεγάλου πολέμου, παρουσιά­ζεται ευκολότερη για την τεραστία και αραιοκατοικημένη Ισπανία...

Λείπει μόνον εκείνο το μαγικό σημάδι, καμωμένο από ενθουσιασμό και πίστι, το οποίο θα την αφυπνίση. Όπως στα παραμύθια, η Ισπανία είναι αιχμάλωτη της χειρότερης και της δολιότερης μαγείας- μια μέτρια, δειλή, στείρα και αλλοπρόσαλλη πολιτική, την καταδικάζει σε παράλυσι.

Οι ιππότες οι οποίοι θα τρέξουν να την βοηθήσουν, ήδη συγκεντρώ­νονται.

Κάποια μέρα, Ισπανοί Αξιωματικοί και Στρατιώτες, θα τους δήτε να εμφανίζωνται μπροστά σας.  Εκείνη θα είναι η αποφασιστική στιγμή.

Οι ριπές ή η σιωπή των όπλων σας, θα κρίνουν αν η Ισπανία θα πρέπη να έξακολουθή να ζη μέσα στην χαύνωσι, ή αν θα πρέπη ν' άνοιξη την ψυχή της στην ελπίδα, να αποκτήση μια αξιοπρέπεια.

Σταθμίστε καλά αυτές τις σκέψεις, πριν διατάξετε το «Πυρ».

Σκεφθήτε, ότι υπεράνω όλων των άρθρων ενός κανονισμού, οι αποφασιστικές ευκαιρίες ενός λαού κατά την διάρκεια των αιώνων είναι σπανιότατες.

Είθε ο Θεός να σας φώτιση να ενεργήσετε αυτή την δύσκολη ώρα κατά τον σωστότερο τρόπο. Ζήτω η  Ισπανία.

Χοσέ - Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβιέρα

Αρχηγός της Φάλαγγος και των J.O.N.S.

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΣΥΜΦΩΝΟΝ ΕΓΚΑΡΔΙΟΥ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΩΣ της 14ης Σεπτεμβρίου 1933

Η Ελλάς και Η Τουρκία πιστώς προσηλωμέναι εις την πολιτικήν των φιλίας, συνεννοήσεως και εγκαρδίου συνεργασίας.

Αποφασισμέναι να εξασφαλίσωσι την σταθεράν προαγωγήν της πολιτικής ταύτης, της οποίας τα αποτελέσματα καθίστανται αισθητά εις πάντα τα πεδία της εθνικής και της διεθνούς αυτών δρά­σεως, εμπνεόμενοι δε εξ άλλου εκ του πνεύματος του συμφώνου Μπριάν-Κέλλογκ και άλλων διεθνών πράξεων, ας έχουσιν υπογράψει και επιθυμούσαι να παράσχωσι νέον επίσημον τεκμήριον της προσηλώσεώς των προς την ειρήνην.

Απεφάσισαν να συνομολογήσουν εν σύμφωνον και ώρισαν προς τούτο ως αντιπροσώπους των :

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας :

Την Αυτού Εξοχότητα τον Κύριον Παναγήν Τσαλδάρην, Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου.

Την Αυτού Εξοχότητα τον Κύριον Δημήτριον Μάξιμον, Υπουργόν επί των Εξωτερικών.

Ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας :

Την αυτού Εξοχότητα τον Ισμέτ Πασσάν, Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου, Βουλευτήν εκ Μαλατίας.

Την αυτού Εξοχότητα τον Δρα Τεφβήκ Ρουσδή Βέην, Υπουργόν επί των Εξωτερικών, Βουλευτήν εκ Σμύρνης :

Οίτινες ανακοινώσαντες, αλλήλοις τα πληρεξούσια αυτών έγγραφα, τα οποία ευρέθησαν κα­λώς και νομίμως έχοντα, απεφάσισαν :

Άρθρον 1

Η Ελλάς και η Τουρκία εγγυώνται αμοιβαίως το απαραβίαστον των κοινών αυτών συνό­ρων.

Άρθρον 2

Τα 'Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη, συμφωνούσιν, ότι επί πάντων των διεθνούς φύσεως ζη­τημάτων, άτινα δύνανται να παρουσιάσωσιν ενδιαφέρον δι' αυτά, η εκ των προτέρων ανταλλαγή σκέψεων είναι σύμφωνος προς την γενικήν κατεύθυνσιν της πολιτικής των συνεννοήσεως και συ­νεργασίας, ως και προς τα αμοιβαία και κοινά αυτών συμφέροντα.

Άρθρον 3

Εις πάσας τας διεθνείς συγκεντρώσεις, εις ας η αντιπροσώπευσις είναι περιωρισμένη, η Ελλάς και η Τουρκία είναι διατεθειμέναι να θεωρώσιν, ότι ο αντιπρόσωπος της μιας εξ αυτών θα έχη εντολήν να υπερασπίζη τα κοινά και τα ίδια συμφέροντα των δύο Μερών, υποχρεούνται δε να συνενώσωσι τας προσπαθείας των προς εξασφάλισιν της κοινής ταύτης αντιπροσωπεύσεως είτε υπό εκατέρας αυτών εναλλάξ, είτε υπό της μάλλον ενδιαφερόμενης των δύο Χωρών, οσάκις πρόκει­ται περί Ιδιαιτέρων περιπτώσεων ειδικών συμφερόντων.

Άρθρον 4

Το παρόν Σύμφωνον συνομολογείται διά δέκα έτη.

Εάν δεν καταγγελθή υπό του ενός των Υψηλών Συμβαλλομένων Μερών εν έτος προ της λήξεως της ισχύος του, θα παραμείνη εν ισχύι δι' ετέραν περίοδον δέκα ετών.

Άρθρον 5

Το παρόν Σύμφωνον θα επικυρωθή και αι επικυρώσεις θα ανταλλαγώσιν εν Αθήναις όσον το δυνατόν ταχύτερον. Θα άρξηται ισχύον από της τελευταίας επικυρώσεως, ήτις θέλει ανακοινωθή διά διακοινώσεως προς το έτερον Συμβαλλόμενον Μέρος.

Εγένετο εν Αγκύρα την δεκάτην τετάρτην Σεπτεμβρίου του χιλιοστού εννεακοσιοστού τριακοστού τρί­του έτους.

π. τςαλδαρης                                     ιςμετ

Δ. ΜΑΞΙΜΟΣ                                           Δρ. Τ. ΡΟΥΣΔΗ

(Το σύμφωνο που είχε διάρκεια 10 ετών, κυρώθηκε τον Φεβρουάριον τον 1934 . )

LEON DEGRELLE: ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΑΣ

Νόβο - Μπούντα

Επρόκειτο ν' αντικαταστήσουμε τα δύο γερμανικά συντάγματα που είχαν πάρει το Νόβο-Μπούντα την επόμενη μέρα, 14 Φεβρουαρίου 1944, πριν το χάραμα. Ο διοικητής Λιππέρτ κι εγώ πήγαμε να συσκεφθούμε με το συνταγματάρχη επικε­φαλή του τομέως.

LEON DEGRELLE
ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΑΣ
Μετάφραση:
Κων/νος Χριστοφορίδης
ΑΘΗΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2006
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΟΓΧΗ
Σελ.460

Περνώντας δια μέσου του Νόβο-Μπούντα μας βύθισε σε πικρούς συλλογισμούς. Οι βρώμικοι δρόμοι του χωρίου - δυο βυθισμένα μονοπάτια, παράλληλα και με βαθιά αναχώματα - ήταν ολοκληρωτικά πλημμυρισμένα. Το νερό έφθανε σ' ένα βάθος ενάμιση μέτρου ή και περισσότερο. Έπρεπε να μένουμε στις όχθες, ολι­σθηρές σα ζύμη, για να διασχίσουμε το χωριό.

Εις του Γερμανού συνταγματάρχη, η ατμόσφαιρα ήταν πένθιμη. Το χωριό είχε πέσει δίχως έναν πυροβολισμό. Τα δύο συντάγματα είχαν πλησιάσει στα κρυφά ακριβώς πριν την αυγή και ρίξει τους Σοβιετικούς, προσβεβλημένους από τα νώ­τα, σε πανικό. Οι εχθροί το είχαν βάλει στα πόδια εγκαταλείποντας μέχρι και τα αντιαρματικά τους πυροβόλα.

Οι Σοβιετικοί είχαν σύντομα επανακτήσει την αυτοκυριαρχία τους, (οστόσο.

Η αντεπίθεση τους είχε εδραιώσει ένα ευρύ τόξο από τα βορειοανατολικά ως τα νότια του Νόβο-Μπούντα.

Το Νόβο-Μπούντα είχε κατακτηθεί για λίγες ώρες, προκειμένου να προστατεύ­σει τη φάλαγγα που εξερχόταν του Kessel, η οποία ήταν να καταλάβει τη Σαντερόβκα και να περάσει ταχέως προς τα νοτιοδυτικά. Μα η Σαντερόβκα δεν είχε ακόμα καταληφθεί εντελώς. Πέραν της Σαντερόβκα, είχαμε ν' αναμένουμε πείσμονα αντίσταση τώρα που ο εχθρός είχε καταφέρει να φρενάρει τη γερμανι­κή έφοδο για δύο ημέρες και μία νύκτα. Το Νόβο-Μπούντα, θέση για μία και μό­νη μέρα, είχε έτσι γίνει κρίσιμης σημασίας. Εάν το Νόβο-Μπούντα έπεφτε, ο (241) εχθρός θα είχε μόνο να προχωρήσει τέσσερα χιλιόμετρα δυτικά για ν' αποκόψει το δρόμο πίσω από τη Σαντερόβκα. Η τελειωτική καταστροφή θα ήταν επικείμενη.

Ο Γερμανός συνταγματάρχης φοβόταν για τα χειρότερα. Ο τομέας μας ήταν μει­ωμένος σε πέντε μόνον πάντσερ και τα τελευταία μας αντιαρματικά πυροβόλα. Εκείνα ήταν σχεδόν χωρίς πυρομαχικά και ίσα-ίσα που θα μπορούσαμε να τα μετακινήσουμε, τόσο πολύς ήταν ο βόρβορος.

Οι τρεις χιλιάδες άνδρες των δυο συνταγμάτων από τη "Das Reich"³, οι οποίοι θα έφευγαν στο τέλος της νύκτας, ήταν ν' αντικατασταθούν από χίλιους Βαλλόνους στρατιώτες και μια ακαθόριστη στρατιά από μάγειρες, λογιστές, οδηγούς, μηχα­νικούς, διαχειριστές υπαξιωματικούς και τηλεφωνητές, με πλαγιοφυλακή το νο­μικό αξιωματικό, τον οδοντίατρο, το φαρμακοποιό και τον ταχυδρόμο, όλους μετατραπέντες σε ενισχύσεις για τους εννέα αποσκελετωμένους λόχους μας.

Οι Γερμανοί επιτελικοί αξιωματικοί περίμεναν, οι αγκώνες «πάνω στο τραπέζι, τα κεφάλια μέσα στα χέρια τους. Κανείς δεν ανάσαινε μια λέξη.

Αναρωτιόνταν κατά πόσο θα είχαν την τύχη να βγάλουν πέρα τη νύκτα χωρίς άλ­λη μια αντεπίθεση. Εμείς, από την άλλη μεριά, αναρωτιόμασταν κατά πόσο θα εί­χαμε την κακοτυχία να δούμε την επίθεση να εξαπολύεται αφού οι Γερμανοί, είχαν αποχωρήσει.

Η νύκτα έπεσε. Οι λόχοι μας έφθασαν μέσα στην καταχνιά, εξουθενωμένοι, έ­χοντας αφήσει πίσω βραδυπορούντες παντού μέσα στη λάσπη των πεδιάδων.

Οι άνδρες πήγαν μέσα σε οποιαδήποτε ίσμπα που βρήκαν στο Νόβο-Μπούντα. Οι περισσότεροι τους κατέρρευσαν σε γωνιές, πεθαμένοι σχεδόν. Οι πιο σκληροί έβγαλαν τα τζάκετς τους και τα παντελόνια τους, που έρεαν βρωμερό νε­ρό, μπροστά από τις φωτιές από πορτοκαλί μίσχους καλαμποκιού.

Στις δύο η ώρα το πρωί θυροκρουσίες και φωνές αντήχησαν από πόρτα σε πόρ­τα. Δυστυχείς αγγελιοφόροι κινούνταν δύσκολα δια μέσου της λάσπης για να συ­ναθροίσουν την ταξιαρχία.

Ξαναβάλαμε τα ρούχα μας. Ήταν σκληρά σαν ελάσματα σιδήρου. Ο κάθε ένας καθάρισε το τουφέκι του ή το υποπολυβόλο του όσο πιο καλά μπορούσε. Εκατοντάδες ανδρών παρετάχθησαν έξω από τις ίσμπες μέσα στην κρύα νύκτα, αμέσως και αναπόφευκτα κατρακύλησαν μέσα στο νερό του βυθισμένου μονο­πατιού και προχώρησαν σκουντουφλώντας και βλαστημώντας.

Πήρε δυο ώρες σχεδόν να συγκεντρώσουμε τους λόχους. Καημένα παλικάρια, λασπωμένα ως το κόκκαλο, εξηντλημένα, μην έχοντας φάει το παραμικρό, μην έ­χοντας πιεί παρά το βρωμερό νερό του δρόμου. Είχαμε να τα οδηγήσουμε στις τρύπες από τις οποίες έβγαιναν τρικλίζοντας οι πεζικάριοι της Μεραρχίας "Das Reich". "Έλα γέρο, λάβε θέση, πάνω απ' όλα μην αποκοιμηθείς, κράτα τα μάτια σου ανοικτά, αυτοί είναι εκεί έξω!"(242) Ναι, αυτοί ήταν εκεί έξω, όχι μόνον Ευρωπαίοι Ρώσσοι, αλλά Μογγόλοι. Τάταροι, Καλμούχοι, Κιργίσιοι, έχοντας ζήσει για εβδομάδες σαν άγρια ζώα μέ­σα στη λάσπη. Είχαν κοιμηθεί σε σύδενδρα και φάει φαγητό αρπαγμένο από τα χωράφια με καλαμπόκι και ηλιοτρόπια της περασμένης χρονιάς.

Αυτοί ήταν εκεί έξω, σίγουροι για τους γεμιστήρες των υποπολυβόλων όπλων τους με τις εβδομήντα σφαίρες, σίγουροι για τους εκτοξευτές τους χειροβομβίδων, σίγουροι για τα Αρμόνια του Στάλιν" τους, των οποίων οι βολές των πυραύλων γέ­μιζαν τη νύκτα με τρόμο.

Αυτοί ήταν εκεί έξω.

Και τα δεκαπέντε άρματα μάχης τους ήταν εκεί έξω. Περιμέναμε, σε επαγρύ­πνηση μέσα στο σκοτάδι, για τον ήχο των ερπυστριών τους.

Οι ανώτεροι Γερμανοί αξιωματικοί, καθισμένοι μπροστά μας, περίμεναν για τις πέντε η ώρα. Μας είχαν δείξει την κατάσταση στο χάρτη.

Ένα χάσμα αρκετών χιλιομέτρων εκτεινόταν στα βορειοανατολικά. Στάθηκε α­δύνατον το να εγκατασταθεί ένας σύνδεσμος σ' εκείνη την κατεύθυνση. Στα ανα­τολικά και νοτιοανατολικά οι θέσεις ήταν λεπτά απλωμένες στην παρυφή του χω­ριού στο οποίο ο εχθρός είχε απωθηθεί την προηγούμενη μέρα.

Μας έλειπε ξεκάθαρα ένα συνεχές μέτωπο. Είχαμε ακόμα τα πέντε παλαιά μας άρματα μάχης. Οφείλαμε να τα εκμεταλλευθούμε κατά τον καλύτερο τρόπο.

Ήταν σχεδόν πέντε η ώρα.

Ξαφνικά, ο Γερμανός συνταγματάρχης μας διέταξε να σιωπήσουμε. Ένας πα­ρατεταμένος υπόκωφος θόρυβος από ερπύστριες αρμάτων μάχης υψώθηκε μέσα στη νύκτα που σιγοχανόταν.

Ο συνταγματάρχης σηκώθηκε, μάζεψε τους χάρτες του και έκανε ένα νεύμα στο επιτελείο του. Τα στρατεύματα του, αντικατεστημένα από τα δικά μας, είχαν α­φήσει ήδη την κωμόπολη. Με το να παραμείνει με μας στο αποκορύφωμα της συ­γκρούσεως θα διακινδύνευε ν' αποκοπεί μακριά από τους στρατιώτες του. Μια στιγμή αργότερα είχε εξαφανισθεί.

Ο διοικητής Λιππέρτ, τα μάτια του καρφωμένα, άκουγε αφουγκραζόταν. Ο θό­ρυβος των αρμάτων σταμάτησε. Ήταν πάλι σιωπή. Τα εχθρικά άρματα είχαν με­τακινηθεί, αυτό ήταν όλο.

Δύο ώρες πέρασαν χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό.

Οι πλαγιοφυλακές μας, τρίβοντας τα κουρασμένα μάτια τους, παρακολουθού­σαν ακόμα το λόφο πίσω από τον οποίο φυλάγονταν τα ρωσσικά άρματα. Πύραυλοι "Κατιούσα" έπλητταν την πολίχνη κάπου-κάπου.

Όφειλε να τελειώσει άσχημα.

Στις επτά η ώρα το μεγάλο επίπεδο μούγκρισμα των αρμάτων μάχης γέμισε το Νόβο-Μπούντα για δεύτερη φορά. ……………………………………........................

Ο καιρός είχε μεταβληθεί κατά πολύ. Η βροχή είχε σταματήσει να πέφτει από την πανσέληνο στο Κορσούν. Το κρύο, δειλά στην αρχή, είχε γίνει αρκετά δριμύ. Ο άνεμος σφύριζε κοφτερός σα βελόνες.

Κατά τη διάρκεια δυο εβδομάδων εξαντλητικών πορειών μέσα από πρωτοφανείς λάκκους λάσπης, οι άνδρες, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, είχαν εγκαταλείψει το μεγαλύτερο μέρος του χειμερινού τους υλικού. Αρνοπροβιές, καπιτοναρισμένα χιτώνια, σκελέες ύπνου, όλα είχαν πεταχθεί κομμάτι το κομμάτι, πορεία την πορεία. Οι περισσότεροι των στρατιωτών δεν είχαν πια ούτε ένα παλτό.

Στην πρωινή μεγάλη συμπλοκή κανείς δεν είχε νιώσει την παγωνιά. Αλλά τώρα μαστίγωνε τα πρόσωπα τους, ροκάνιζε τα κορμιά τους κάτω από τις ελαφρές, περασμένες με λάσπη στολές.

Η εχθρική αεροπορία εκμεταλλεύθηκε αμέσως το πλεονέκτημα του καθαρού ουρανού. Τα αεροπλάνα κατέβαιναν σε φασαριόζικα κύματα, περνώντας ξυστά από το γυμνό λόφο μας. Κάθε φορά έπρεπε να κολλήσουμε στο χώμα, ακόμη μαλακό, ενώ σφαίρες έπεφταν ολόγυρα μας, θραύοντας πέτρες και κλαδάκια.

Στην πόλη, επιθέσεις και αντεπιθέσεις ακολουθούσαν η μια την άλλη χωρίς διακοπή. Δεν είχαμε σχεδόν άλλα πυρομαχικά. Τα πολυβόλα διέθεταν κατά μέσο όρο πενήντα φυσίγγια ανά όπλο ν' απομένουν, αρκετά για να βάλλουν μια ριπή λίγων δευτερολέπτων.

Κάμποσα αποφασισμένα αποσπάσματα προσπάθησαν τότε να βελτιώσουν τγ θέση μας με το να τολμήσουν επιδρομές εκ του συστάδην.

Ο διοικητής μας, Ο μ π ε ρ σ τ ο υ ρ μ π α ν φ υ ρ ε ρ (Αντισυνταγματάρχης) Λυσιέν Λιππέρτ, που μόνος απ' όλους τους επιτελικούς αξιωματικούς μας ήταν ακόμα αλώβητος, οδήγησε ο ίδιος την έφοδο.

Ένας νεαρός Βέλγος αξιωματικός που απεφοίτησε από τη Στρατιωτ. Ακαδημία των Βρυξελλών επικεφαλής της τάξεως του, είχε προσέλθει στην αντικομμουνιστική σταυροφορία ως ένας αφοσιωμένος Χριστιανός ιππότης. Είχε μια θαυμαστά αγνή μορφή, μια ανοικτή χροιά επιδερμίδος και σοβαρά, γαλανά μάτια. Αντισυνταγματάρχης στα είκοσι εννέα, ζούσε μόνο για το πιστεύω του.

Την ημέρα εκείνη ο Λυσιέν Λιππέρτ, ένας φύσει ήρωας, επέδειξε έναν ηρωισμό τέτοιο που θα έκανε κάποιον να αναριγήσει. Ήταν, παρά ταύτα, ένας πολύ ήρεμος νέος άνδρας που ποτέ δε μιλούσε ή ενεργούσε ιδιοτελώς.

Τώρα διαισθάνθηκε πως ήταν όλα ή τίποτα.

Με μια χούφτα Βαλλόνων διέσχισε το κέντρο του Νόβο-Μπούντα και ανακατέλαβε μια ομάδα ισμπών που κατηφόριζαν προς τα νοτιοανατολικά. Ο εχθρός θα κρυβόταν, κατόπιν θα επανεμφανιζόταν σε δέκα μεριές, σε κάθε γωνιά μιας παράγκας, πίσω από κάθε δένδρο ή κάθε υψωματάκι. Ελεύθεροι σκοπευτές θέριζαν τους στρατιώτες μας.

Έπρεπε να διασχίσουν αρκετά ακόμα μέτρα για να φθάσουν ένα σπίτι. Ο Λυσιέν Λιππέρτ όρμησε μπροστά και κατάφερε να φθάσει ως την πόρτα.

Εκείνο το δευτερόλεπτο έβγαλε ένα τρομακτικό ουρλιαχτό, που ακούσθηκε παντού, το υπεράνθρωπο ουρλιαχτό ενός ανθρώπου του οποίου η ζωή ξαφνικά αποσπάται βιαίως από αυτόν. Με το στήθος του ρημαγμένο από την πελώρια τρύπα μιας εκρηκτικής σφαίρας, ο Λυσιέν Λιππέρτ έπεσε στα γόνατα του σαν πέτρα.

Έβαλε τα χέρια του σκεπάζοντας το μέτωπο του. Διέθετε ακόμη την εκπληκτική διαύγεια του να μαζέψει το κεπί του από το έδαφος και να το βάλει πίσω στο κεφάλι του, έτσι ώστε να πεθάνει κατά πως πρέπει.

Η ίσμπα κοντά στην οποία είχε υποκύψει υπερασπιζόταν σφοδρώς μέχρι που οι δακρυσμένοι στρατιώτες μας είχαν τελειώσει το θάψιμο του εντός αυτής. Ο εχθρός ξαναπήρε την περιοχή, αλλά η βαλλονική λεγεών δεν ήθελε ν' αφήσει το νεκρό διοικητή της στα χέρια των Κομμουνιστών. Στη διάρκεια της νύκτας ο Ανθυπολοχαγός Θύσσεν, ο βραχίονας του να πυορροεί διαπερασμένος από μια σφαίρα την 6η Φεβρουαρίου, σύρθηκε έρποντας μαζί με τους εθελοντές, όρμησαν στον εχθρό, ανακατέλαβαν την ίσμπα, ξέθαψαν το πτώμα και το έφεραν πίσω, μέσα από πυρά πολυβόλων στις θέσεις μας.

Τον ξαπλώσαμε έξω μεταξύ λίγων σανιδων. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διάσπαση μεταφέροντας το κορμί του μαζί μας. Εάν δεν τα καταφέρναμε, πιστοί στη μνήμη του, θα πεθαίναμε πάνω στο φέρετρο του.

Σαντερόβκα.

 Ο βρόγχος συνέχιζε να σφίγγει γύρω από το Kessel.

Την Τρίτη το πρωί, 15 Φεβρουαρίου του 1944, η κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί.

Η Σανιερόβκα είχε παρθεί μετά από τρεις ημέρες και δυο νύκτες φοβερής σώμα με σώμα μάχης, μα αυτό λίγα άλλαξε.

Η καυτή αναγκαιότης ήταν να διασπάσουμε τις σοβιετικές γραμμές. Τα γερμανικά πάντσερ έρχονταν για να μας σώσουν από τα νοτιοανατολικά και έπρεπε να τα φθάσουμε.

Η μεραρχία μας δεν είχε προωθηθεί περισσότερα των τριών χιλιομέτρων νοτίως της Σαντερόβκα. Σε αντιδιαστολή, ο εχθρός είχε πάρει το Κορσούν. Τη 12η Φεβρουαρίου είχαμε απολέσει τρεις φορές περισσότερο έδαφος στα βόρεια του Kessel απ' όσο είχαν (απολέσει) οι Σοβιετικοί στα νότια.

Ήμασταν περιορισμένοι σε μια περιοχή όχι μεγαλύτερη των εξήντα τετραγωνικών χιλιομέτρων, εντός της οποίας έρεε ένα ανθρώπινο παλιρροιακό κύμα. Για κάθε άνδρα που πολεμούσε, επτά ή οκτώ άνδρες περίμεναν, στριμωγμένοι μέσα σε αυτή την τελευταία κοιλάδα. Εκεί ήταν οι οδηγοί από χιλιάδες φορτηγά, βυθισμένα στη λάσπη κατά τη διάρκεια της υποχωρήσεως. Εκεί ήταν το προσωπικό των επικουρικών υπηρεσιών: διαχείριση, εφοδιασμός, νοσοκομεία, μηχανουργεία, το Feldpost.

Το χωριό της Σαντερόβκα ήταν η πρωτεύουσα αυτού του στρατού, του κυνηγημένου για τις τελευταίες δεκαοκτώ ημέρες. Εκείνη η μικροσκοπική πρωτεύουσα, σφυροκοπημένη από εξήντα ώρες μάχης, είχε συρρικνωθεί σε καταρρέουσες ίσμπες και σπασμένα παράθυρα. Οι ίσμπες ήταν το διοικητήριο της Μεραρχίας "Wiking", καθενός από τα συντάγματα της και της ταξιαρχίας μας. Το διοικητήριο μας, χωρίς φωτιά ή τζάμια στα παράθυρα, απαρτιζόταν από δυο μικρά δωμάτια χωρίς δάπεδο. Γύρω στα ογδόντα άτομα ήταν συμπιεσμένα μέσα σ' αυτό, λίγοι επιζήσαντες του επιτελικού γραφείου, οι θνήσκοντες και πολυάριθμοι Γερμανοί ξεκομμένοι από τις μονάδες τους.

Η πληγή μου έκαιγε. Είχα έναν πυρετό 40 βαθμών Κελσίου. Ξαπλωμένος σε μια γωνιά, σκεπασμένος με μια αρνοπροβιά, όφειλα να κατευθύνω τη βαλλονική ταξιαρχία, η διοίκηση της οποίας μου είχε δοθεί το προηγούμενο βράδυ. Δεν υπήρχε πια ένας υπασπιστής ή ένας επιτελάρχης.